ΚΑΙΝΑ (ΚΕΝΑ;) ΔΑΙΜΟΝΙΑ Ή ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ

(Δημοσίευση: 4 Σεπτεμβρίου 2007)

But what really saddens me is the way in which
our values and culture are being eroded by global
read American) culture and values...
The issues are sovereignty and national identity.
Can we stop pretending?
Επιστολή του αναγνώστη Peter Kennedy

στην εφημερίδα The Independent, 8 Μαρτίου 1999

[«Αλλά αυτό που στ' αλήθεια με θλίβει είναι ο τρόπος που οι αξίες και ο πολιτισμός μας διαβρώνονται από τον παγκοσμιοποιημένο (βλέπε αμερικάνικο) πολιτισμό και αξίες... Τα ζητήματα είναι η κυριαρχία και η εθνική ταυτότητα. Μπορούμε να σταματήσουμε να υποκρινόμαστε;»]

Για να τελειώνουμε με τα βασικά: η όποια «στενή» σχέση μου με το ΠΑΣΟΚ τελείωσε το '81. Τότε φακέλωνα ψηφοδέλτια με όλη την οικογένεια και φυσικά πανηγύρισα μέχρι το ξημέρωμα τη νύχτα των εκλογών. Ήμουν 13 χρονών. Στα 17 είχα «τελειώσει» με σύμπασα την οργανωμένη σε κόμματα αριστερά ή σχεδόν «αριστερά». Η σχέση μου με την αριστερή πολιτική σκέψη ευτυχώς δεν έχει τελειώσει ακόμη...

Και να έρθουμε στην ουσία: Αν το εθνικό μέτωπο, που (σωστά) μας προτρέπεις να στηρίξουμε, «παλιέ σύντροφε», δεν είναι απέναντι στο νεο-φιλελευθερισμό, τα πολλά του προσωπεία και τις ισοπεδωτικές επιταγές του, τότε απέναντι σε ποιον ακριβώς είναι; Ο Ζαχαριάδης είδε τον εχθρό καθαρά από την Ακροναυπλία: ήταν ο φασισμός και η εθνική υποδούλωση σ' αυτόν κι έπρεπε να αντιμετωπιστεί μέσα στη χώρα αλλά και στα σύνορά της. Και γι' αυτό έκανε, ως όφειλε, τις συναισθηματικές του υπερβάσεις, καθώς και την υπέρβαση της μικρο-πολιτικής αντίληψης που συχνά, και πριν και μετά, χαρακτήρισε το κόμμα του. Υπέρβαση συναισθηματική και υπέρβαση στρατηγικών προτεραιοτήτων σε συνθήκες διωγμών και βασανιστηρίων. Υπέρβαση την οποία μοιάζει να δυσκολεύονται δραματικά (κατά κυριολεξία) να κάνουν αρκετοί πικραμένοι «παλιοί σύντροφοι».

Είναι, λοιπόν, επαρκές το μονόπαντο μέτωπο κατά του νεοφιλελεύθερου, τεχνοκρατικού, προδοτικού «προοδευταριού»; Είναι ή πρέπει να είναι μόνο αυτό το ζήτημά μας; Ή μήπως μας καλύπτει συναισθηματικά (δεν τολμώ να φανταστώ πολιτικά) ο καραμανλικός αχταρμάς με ολίγην από παράδοση, ολίγην από πατρίδα (ή μήπως «μια σκέτη» αν σκεφτούμε το περίφημο βιβλίο της 6ης δημοτικού), ολίγην από εθνική πολιτική (δεν θα ασκήσουμε veto ή, για να το ξανασκεφτώ, να δω τους εσωκομματικούς μου συσχετισμούς και το κοινό αίσθημα, εντάξει να το κάνουμε, μωρέ...) και μία σκέτη (σίγουρα) από κοινωνική πολιτική («μου πήρε τρία χρόνια να καταλάβω τι συμβαίνει στον τόπο»!!!!;;;;); Δηλαδή αν λείψει το προσωπείο του «προοδευταριού», ο νεο-φιλελευθερισμός με σφραγίδα γνησιότητας, λαϊκίστικες και παλαιο-ηγεμονίστικες κορώνες κλείνει το ζήτημα κι ησυχάζει η ψυχή μας; Μήπως το ουσιαστικό μέτωπο είναι πιο πλατύ και καλό θα ήταν να μη βαυκαλιζόμαστε για να μην (ξανα)χάσουμε το δάσος;

Γράφει ο Γιάννης Φωτόπουλος στο Φυλλομάντη: «Η Νέα Δεξιά δεν «ηθικολογεί». Ασκεί προσανατολισμένη πολιτική εκφωνώντας διαρκώς συνθήματα και προτάγματα, όχι απλώς του «μεσαίου χώρου» αλλά της ίδιας της αριστεράς (αυτονομία της πολιτικής, αλληλεγγύη, δικαιώματα, ισονομία, την ίδια την ιδέα της προόδου). Πρόκειται για ευρεία επιχείρηση άλωσης-αλλοίωσης-αφομοίωσης, καθόλου πρωτόγνωρη στην ιστορία των ιδεών και των συγκρούσεων, που αξιοποιεί το ιδεολογικό silenzio του ΠΑΣΟΚ και της λοιπής Αριστεράς. Προς ώρας φαίνεται να επικοινωνεί καλύτερα (υπαιτιότητι τίνος;) με τη συλλογική ψυχική ζωή, το κοινό βίωμα». (Δυστυχώς, συμπληρώνω).

Έψαξα στα κιτάπια μου. Θυμήθηκα τί έγραφε ο Δημήτρης Τζουβάνος πριν 20 χρόνια,  το 1985 (όπου οι συνειρμοί και τα σχόλια είναι τόσα που θα γινόμουν πολύ κουραστική):

«Ο νέο-φιλελευθερισμός στην Ελλάδα αναδύθηκε και εκφράστηκε κύρια στο χώρο της Ν. Δημοκρατίας»... Ο ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός της Ν.Δ. θεμελιώνεται στο κομματικό συνέδριο της Χαλκιδικής και συνοψίζεται στο πρόσφατο ιδεολογικό μανιφέστο του Μητσοτάκη. Σύμφωνα μ' αυτό, η Ν.Δ. ορίζεται μεταξύ του παραδοσιακού φιλελευθερισμού και του δημοκρατικού σοσιαλισμού και είναι ο φορέας της οικονομικής και πολιτικής ανανέωσης με άξονες την ελευθερία και το άτομο. Η ελευθερία είναι το κυρίαρχο ιδεώδες και συνίσταται στην ισότητα ευκαιριών, τη δικαιοσύνη και την τάξη. Η κοινωνία είναι δευτερογενής έννοια και στηρίζεται στο άτομο. Η κοινωνική δικαιοσύνη αφορά στην κατάργηση των προνομίων και στην αξιοκρατία. Το κράτος πρέπει να καταστεί κράτος δικαίου με σαφή τη διάκριση των εξουσιών, εξασφάλιση της νομιμότητας, αποτελεσματικότητα της δημόσιας διοίκησης, προστασία από την κομματική και συντεχνιακή αυθαιρεσία. Η κρατική αυθαιρεσία πρέπει να σταματήσει και η επέκταση του κράτους να αντιστραφεί. Η οικονομική ζωή να στηριχθεί στην ατομική ιδιοκτησία και την ελεύθερη οικονομία. [...]

Και είναι γεγονός ότι πέρα από τα εσωκομματικά προβλήματα και τις άμεσες εξελίξεις στη Ν.Δ., ο νεο-φιλελευθερισμός σηματοδοτεί την αντεπίθεση της αστικής ιδεολογίας και πολιτικής κύρια μέσα από τον παραδοσιακό χώρο της δεξιάς, αλλά και πέρα από αυτόν [...] Εκεί όμως που τα πράγματα γίνονται σοβαρά, είναι στο ΠΑΣΟΚ. Παρατηρώντας πέρα από τις αντιφάσεις της Παπανδρεϊκής πολιτικής, μπορεί εύκολα κανείς να διακρίνει την εφαρμογή των νέο-φιλελεύθερων συνταγών. Είναι πλέον σε όλους ορατό ότι κάθε αποτυχημένη παρέμβαση του ΠΑΣΟΚ στην οικονομία και τη διοίκηση ακολουθείται από την εφαρμογή των νέο-φιλελεύθερων υποδείξεων της Ν.Δ. Πιο ανησυχητικά είναι τα πράγματα στον ίδιο τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ. Σε μια αλλοπρόσαλλη σύνθεση, ο γραφειοκρατισμός, ο συντεχνιασμός και ο φιλελευθερισμός εκφράζουν την εμπέδωση της αστικής ιδεολογίας στη βάση του ΠΑΣΟΚ και τις προοπτικές του νέο-φιλελευθερισμού πάνω της. Αλλά στον ευρύτερο κοινωνικό χώρο (μαζί κι αυτόν της αριστεράς), ο νέο-φιλελευθερισμός έχει κερδίσει τη βασική μάχη, την καταξίωση του ατομισμού. [...] Χωρίς αμφιβολία, ο νέο-φιλελευθερισμός συνιστά και στην Ελλάδα αιχμιακή απειλή για το αριστερό κίνημα. Η νεο-φιλελεύθερη επίθεση σ' όλα τα μέτωπα οδηγεί ήδη στη μονιμότερη αστική ανασύνταξη μέσα κι έξω από τη Ν.Δ. Γι αυτό και η επίθεση αυτή δεν πρέπει να μείνει χωρίς απάντηση».

Εικοσιδύο χρόνια μετά, εξακολουθεί να είναι αδιανόητο αυτή η απάντηση να περνάει μέσα από μία ψήφο στον Καραμανλή. Κι όχι επειδή είναι τόσο πια σημαντικό το «μικρό ταμπλώ» που αφορά τις επερχόμενες εκλογές. Επειδή μετά τα συλλογικά και ενδο-προσωπικά παζαρέματα, η ψήφος συνιστά πολιτική απόφαση και πράξη και πίσω από κάθε πολιτική απόφαση, θεμιτό και απαραίτητο είναι να υπάρχει εκτός από στρατηγική, ιδεολογία και όραμα.

Δανείζομαι πάλι τα λόγια του Γιάννη Φωτόπουλου από το Φυλλομάντη: «το όραμα της νέας Δεξιάς είναι ο συναινετικός εκδυτικισμός», βλέπε εξαμερικανισμός, όπως λέει κι ο Βρετανός στο παράθεμα της αρχής, «και μέσον της η παθητική κοινωνία. Η στρατηγική του εκσυγχρονισμού αλλάζει χέρια, αλλάζει βελονιά και βελόνι, όχι όμως και καμβά». Όσο για την επικοινωνιακή μπαρούφα της επανίδρυσης του κράτους, με ή χωρίς... περιοδική παραταξιακή «επανίδρυση», πρόκειται πάντα για ένα κράτος του ο οποίου οι πολίτες νεο-πτωχεύουν ανενόχλητοι μέσα σ' ένα αλα-ΠΑΣΟΚ περιτύλιγμα μιντιακής γκλαμουριάς και «ανοιχτής κοινωνίας», ένα κράτος που προτρέπει το λαό να «ατομιστεί» όσο γουστάρει στερώντας του συστηματικά και μεθοδικά άλλες επιλογές, που τον αφήνει τελικά να καεί αβοήθητος, τιμώντας έτσι έμπρακτα και αναγκαστικά την πίστη της εκάστοτε ηγεσίας του στην ιδιωτική πρωτοβουλία.

Υπάρχει βεβαίως πάντοτε το ενδεχόμενο η ψήφος στον Καραμανλή να ταυτίζεται με το όραμα και τις πρακτικές του ή -εξίσου τραγικό- με την «ηγετική του φυσιογνωμία»... «Ο κύριος Πρωθυπουργός μάς έδειξε την αγάπη του», λένε οι νεοδημοκράτες υποψήφιοι στις περιφέρειές τους, το λένε κι από τα ραδιόφωνα. Δε ζει πια ο παππούς μου να τον ρωτήσω αν η ατάκα είναι κλεμμένη από τους τότε εθνοσωτήρες που μίλαγαν για τον Παύλο και τη Φρειδερίκη, αλλά νομίζω ξέρω την απάντηση...  Η μεγαλοθυμία του αρχηγού που λίγο έλλειψε να «παρέμβει προσωπικά» για να αποκαταστήσει την αδικία που συνιστούν οι υψηλές τιμές στα σώβρακα...

Ας σοβαρευτούμε, και δεν αναφέρομαι μόνο στην προηγούμενη παράγραφο. Και θα το ξαναπώ: ας πάψουμε να βαυκαλιζόμαστε, «παλιέ σύντροφε», αλλά και να βολευόμαστε στο περιορισμένο μετερίζι μας. Ο Καραμανλής δεν είναι Βενιζέλος, δεν είναι Ντε Γκολ, δεν είναι ο παλιός Καραμανλής, δεν είναι ούτε Ανδριανόπουλος ή Μητσοτάκης, με άρτια και βαθιά ιδεολογική συγκρότηση, πάθος για την πολιτική, οξεία, ευρεία και συνθετική πολιτική αντίληψη. Δεν έχει καν τη σαφήνεια και την αξιοπρέπεια του παραδοσιακού Στεφανόπουλου. Στην καλύτερη περίπτωση, είναι πολύ λίγος. Εγκλωβισμένος, ανεπαρκής, χωρίς έμπνευση, τακτοποιημένος στην ευνοϊκή συγκυρία του. Σίγουρα δεν είναι εθνικός ηγέτης.

Οι περισσότεροι αισθανθήκαμε ότι η πατρίδα μας δέχτηκε επίθεση, «παλιέ σύντροφε», κι όποιος δυσκολεύεται να το καταλάβει ή δυσκολεύεται να σοβαρευτεί, ας κάνει τον κόπο να περάσει τον Ισθμό για να συναντηθεί και μια φορά ουσιαστικά με την πατρίδα και την ιστορία. Στα πλαίσια της σοβαρότητας, λοιπόν, είναι δυνατόν να ισχυριστούμε ότι μας επιτέθηκε η γνωστή υπερδύναμη επειδή «ο Καραμανλής δεν είναι δουλικός» και «είναι απρόθυμος να συμμορφωθεί»; Δηλαδή οκτώ χρόνια δεν έχουν βρει τρόπο να σβήσουν απ' το χάρτη τη Βενεζουέλα του Τσάβες, αλλά ο Καραμανλής τους φάνηκε πιο επικίνδυνος κι είπαν να δράσουν άμεσα; Είμαι απολύτως πρόθυμη να δεχτώ ότι υπάρχει σχέδιο κι είναι μελετημένο, συντονισμένο, μεθοδικό, συστηματικό, μακρόπνοο, οξυδερκές και εφιαλτικό. Και φυσικά ότι αφορά τον «παγκοσμιοποιημένο» πλανήτη κι όχι μόνο τα πολύπαθα χωριά και τα κατεστραμμένα δάση μας. Είμαι πρόθυμη επίσης να δεχτώ ότι το εν λόγω σχέδιο πιθανόν να εστιάζεται ιδιαίτερα στις πιθανές πηγές μιας νέας αριστερής ιδεολογικής συγκρότησης, στην Ευρώπη που οι λαοί της, από καιρό χορτάτοι, έχουν ακόμη μνήμες «εθνικής συνείδησης» (ήταν πολύ το αίμα, βλέπεις, και δεν έχει βρεθεί ευτυχώς ακόμη το απόλυτο απορρυπαντικό), στη Νότια Ευρώπη της... γονιδιακής απείθειας, στην Ελλάδα, το πεισματάρικο λίκνο των ιδεών, του φωτός και της θέωσης του Ανθρώπου.

Δεν είμαι όμως κι ούτε θα είμαι ποτέ πρόθυμη να εγκλωβιστώ σε ψευδοδιλλήματα,  αφελείς συνομωσιολογίες και βολικούς αναγωγισμούς που αποκοιμίζουν τη συνείδηση.  Γι' αυτό δεν θα αποκοιμηθώ και δεν θα διαγράψω το ότι ούτε ο Καραμανλής, ούτε κανένα άλλο μέλος του ευρύτερου θιάσου, δεν παρέπεμψε όχι στο Θεοδωράκη (που τα είπε όλα κι οι υπόλοιποι, απλώς δευτερολογούμε, αν δεν φλυαρούμε), ούτε καν στον Ιταλό Επίτροπο για την Ασφάλεια που μίλησε για «εδαφική τρομοκρατία» την οποία εντόπισε κάπου ανάμεσα στους οικοπεδοφάγους κι εκείνους που θέλουν να «γονατίσουν τις οικονομίες ολόκληρων περιοχών», επισημαίνοντας ότι αυτές οι φωτιές δεν αποτελούν «έναν (απλό) ένοχο αντιπερισπασμό».  Ο Καραμανλής, μακράν από το να δείξει ο ίδιος την πραγματική απειλή, την εκμαύλισε δια στόματος Πολύδωρα και Μπακογιάννη. Όσο για τους «άλλους», ψηφοθήρες, μικροπολιτικοί, ανεγκέφαλοι, πατριδοκάπηλοι ή στυγνοί προβοκάτορες, διαλέγει ο καθείς εκ των αναγνωστών την εκδοχή του, κανείς δεν επισήμανε το απλό και το αυτονόητο: ότι ούτε η «φύση» της απειλής ούτε το πολυμέτωπο της εκδήλωσής της δεν δικαιολογούν και σίγουρα δεν δικαιώνουν το ανοχύρωτο της δύστυχης χώρας. Αν το δεχτούμε ως «ανάλυση», είναι σα να λέμε ότι κακώς αντισταθήκαμε στη γερμανική επίθεση, το μέτωπο ήταν εκτενές, οι δυνάμεις τους οργανωμένες, ο εξοπλισμός μας περιορισμένος, πώς να τα καταφέρουμε οι κακόμοιροι; Ας το αφήσουμε το πράγμα στην τύχη του, και τι θα πάθουμε άλλωστε;... Τα όπλα του κράτους σίγουρα δεν έχουν πια τιμή- όχι απ' αυτή που μετριέται με πολλά μηδενικά, από την άλλη...

Οργίζομαι, λοιπόν, και λυπάμαι για την... καραμανλική σου επιλογή, «παλιέ σύντροφε». Κι αν για λόγους αβροφροσύνης σου χρωστώ ακόμη μία απάντηση, θα ψηφίσω λευκό. Γιατί η αποχή, εφόσον δεν την επιτάσσει ένα μαζικό κίνημα, θα ήταν ασυγχώρητα απολίτικη. Γιατί το άκυρο συμφέρει το πρώτο κόμμα. Γιατί σαραντάρισα και βαριέμαι οικτρά το «μία σου και μία μου». Γιατί είναι ό,τι πιο έντιμο μπορώ να σκεφτώ.

Αλλά κυρίως για όλα τα παραπάνω. Γιατί θέλω να θυμάμαι, όπως θέλω και να αντιλαμβάνομαι. Και πάνω απ' όλα γιατί, πριν και μετά την υπερπαραγωγή των εκλογών, ελπίζω ακόμη σε μια αλήθεια, σε μια αλήθεια που όπως λέει ο Καμένος Ολύμπιος «φέρνει ενότητα, όμως μια ενότητα άλλη απ' αυτή που θέλουν, μια ενότητα που ξεπερνά τους συγκυριακούς πόλους και τα στημένα πολιτικά σκηνικά».

Χελιδόνα, Σεπτέμβριος 2007

	1. 12-09-2007 12:35
	Να σέ ξαναδούμε πριν την Άνοιξη... 12.9.2007/07.00  Αγαπητή Χελιδόνα, ελπίζω να μήν φύγεις μαζί με τα άλλα χελιδόνια και σέ ξαναδούμε την Άνοιξη...  Από ταξείδι έρχομαι και, μή νυστάζοντας, έρριξα μιά ματιά στον Φυλλομάντη, και βέβαια στο δικό σου, τόσο παθιασμένο, "από καρδιάς", τόσο βαθύ άρθρο/απάντηση/θέση.  Μόνο μια φορά το διάβασα, δεν έχω πολλά να πώ. Λίγα τώρα θα σημειώσω. Όταν το ξαναδιαβάσω και τό "τυπωθώ", περσότερα.  1. Το "Λευκό" δεν είναι απλώς μιά, ιδιαίτερα ΠΟΛΙΤΙΚΗ, επιλογή στην σημερινή συγκυρία αλλά, κύρια και διαχρονικά, όταν πάρει νομοθετικά τη θέση που τού αξίζει, ένα εργαλείο, ένα όπλο του πολίτη ενάντια στις μεθοδεύσεις των ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΩΝ της ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑΣ, όπως τιτλοφορώ εγώ συλλήβδην τους πολιτικούς, τούς συνδικαλιστές, τα κομματόσκυλα, τους πάσης φύσεως αντιπροσώπους μας στα διάφορα συλλογικά όργανα. Ακόμα και ο διαχειριστής της πολυκατοικίας μας τέτοιος καταντάει να είναι. Έχω αρθρογραφήσει εκτενώς στο «αντί» πάνω σ' αυτό. Αν ενδιαφέρεσαι, να σού τά στείλω.  2. Η δεύτερη σωστή επιλογή για μένα σ' αυτές τις εκλογές είναι να τούς κάνουμε το χατήρι, των δύο "μεγάλων", των δύο κομμάτων "εξουσίας"(*): ΜΑΖΙ δεν λένε κι οι δυό, στο κεντρικό εκλογικό τους σύνθημα, ότι θα κάνουν τούτο και τ' άλλο;;;  Να τους αναγκάσουμε λοιπόν ΜΑΖΙ να κυβερνήσουν!!!  ΚΑΤΑΨΗΦΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ (ψηφίζοντας δηλαδή ο,τιδήποτε άλλο -πλην άκυρου ή αποχής φυσικά, συμφωνώ απόλυτα μαζί σου- εκτός από ΝΔ/ΠΑΣΟΚ) ώστε να μην πάρει κανείς τους «αυτοδυναμία».  Η συγκυβέρνηση ΝΔ/ΠΑΣΟΚ, πέραν του ότι είναι το σωστότερο σήμερα, αφού ελάχιστες (ή καθόλου...)διαφορές έχουν στα προγράμματά τους, θα έχει στο μέλλον ΑΡΙΣΤΑ αποτελέσματα στην πολιτικοποίηση του ελληνικού λαού, αφού είναι βέβαιο το "ξεβράκωμά" τους, τη στιγμή που δεν θα μπορεί ο ένας να ρίχνει την ευθύνη στον άλλον για την, νομοτελειακά βέβαιη, αποτυχία τους.  3. Όσα ανακάλυψες εσύ το 1985, εγώ τά είχα επισημάνει 10 χρόνια πρίν, αναλύοντας τα καταστατικά των κομμάτων σε γιαννιώτικη, ερασιτεχνική, εφημερίδα. Έτσι απόφυγα το λάθος να ψηφίσω τον έναν ή τον άλλον "μεγάλο" έστω μιά φορά. Άλλα λάθη έκανα εγώ...  4. "Στό 'πα και στό ξαναλέω..." που λέει και το ωραιότατο «δημοτικό» τραγουδάκι: Αν δεν ξεκινήσουμε να είμαστε και να φερνόμαστε ως αριστεροί στον "καθ' ημέραν" βίο μας (με όποια έννοια δίνει ο καθένας στον όρο «αριστερός», καθόλου δεν πειράζει!), αν δεν ξεκινήσουμε την επανάσταση μέσα μας ...βράσε ρύζι.  Αν έτσι είχε γίνει δεκάδες χρόνια πριν, ούτε "γκουλάγκ" θά 'χαμε ούτε "κόκκινα βιβλιαράκια". Ίσως ούτε Τρούμαν και Μπούς.  Θα τά ξαναπούμε  αγάπη - αφοπλισμός - ειρήνη  Ναπολέων Παπαδόπουλος  (*) Όλα τα άλλα κόμματα δηλαδή είναι ...αντιεξουσιαστικά;;;  Χαρά τα "Εξάρχεια" !

Ναπολέων Παπαδόπουλος

	2. 13-09-2007 17:07
	ΛΕΥΚΟ ΣΑΝ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ ΚΑΙ ΣΑΝ ΓΙΑΟΥΡΤΙ Αγαπητή Χελιδόνα,  Μαζί σου με το «ΛΕΥΚΟ» το οποίο και υιοθετώ σαν εκλογική στάση αλλά όχι απέναντι στην κατάθεση του «ΠΑΛΙΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ». (Για την ιστορία: όντας μεγαλύτερος καμιά δεκαετία, το λευκό το είχα υιοθετήσει και την εποχή που δίπλωνες τα ψηφοδέλτια, κι ήμουν σε κλίμα σχεδόν «παρανομίας».)  Η οργισμένη του παρέμβαση δεν με ξεγελά ως προς τους βαθύτερους προβληματισμούς του. Δεν τον κρίνω από τα επιφαινόμενα αλλά απ’ τα ζητήματα που εγείρει μια τέτοια τοποθέτηση. Με πείθει για την ουσιαστική του αγωνία με την οποία παρακολουθεί τη ζωή και την ιστορία. Δεν «σώζει τα φαινόμενα» και είμαι σίγουρος ότι με επώδυνο τρόπο προκαλεί όλων μας τα standars.  Η νομιμότητα της εκλογικής του προτίμησης, και μάλιστα στο έδαφος των αριστερών ιδεών και αγωνιών, για εμένα είναι αδιαμφισβήτητη. Άλλωστε δεν γίνεται Καραμανλικός. Με δεδομένη την οραματική απραξία των πολιτικών γραμμών που προσφέρονται, η εκλογική επιλογή ενέχει συχνά διαστάσεις τακτικής. Το ΛΕΥΚΟ σαφώς παραπέμπει σε μακροπρόθεσμες αναφορές, οι οποίες δεν παύουν να εξαρτώνται από την προαναφερθείσα απραξία, καθώς διεγείρει και ζητήματα διαπαιδαγώγησης. Οι τακτικές ωστόσο ενός αριστερού έχουν εύρος και διακυμάνσεις και αυτό που πρέπει να πρυτανεύει στην αποδοχή ή στην κριτική τους είναι η διαπιστούμενη (ή όχι) κοινή συνεισφορά στον ορισμό του επίμαχου και στην συμβολή του ως προς αυτό.  Στην μεταβατική φάση που διανύουμε κατά την οποία αναζητούμε εκ νέου τον ορισμό του επίμαχου και της ζωογόνου ουσίας του πρέπει να είμαστε περισσότερο ανεκτικοί και ψύχραιμοι στις διαφορετικές διαδρομές και προσεγγίσεις.  Επί του ορισμού επιχειρώ μια διαπίστωση: θεωρώ επίμαχο για την πολιτική συγκυρία (άρα στρατηγικής φύσης ζήτημα) την Αποκάλυψη – Υπέρβαση του σημερινού αριστερού (συμ)πλέγματος μέσα και έξω από εμάς, μέσα και έξω από τη βουλη(σή) μας: Του εκσυγχρονισμού/σταλινισμού και των βασικών τους επεισοδίων: ατομικότητα/κομματικότητα.   [Στο πλαίσιο αυτών των στρεβλώσεων άλλωστε, και όχι πάνω στο ιστορικό σώμα των αριστερών ιδεών (στο οποίο χωρά και ο προ-μαρξιστής Καραϊσκάκης), εξετάσαμε (και εξετάζουμε) εκλογικεύσαμε (και εκλογικεύουμε) τη σχέση του ανθρώπου με την πατρίδα, με την κοινωνία, με την πίστη (σε ιδανικά «χειροπιαστά» και μη). Αφού λοιδορήσαμε το «αγαπάτε αλλήλους», ως ζήτημα άλλης πλατφόρμας, συγκατοικήσαμε επί μακρόν με την ανοχή /συνενοχή στο σφάχτε αλλήλους]  Είναι αλήθεια ότι ξέφυγα σε ύψη που δεν κατέχω και επανέρχομαι.  Η διαφορετική εκλογική λοιπόν επιλογή, δεδομένου του κοινού μας στρατηγικού ελλείμματος, δεν προδίδει αναγκαστικά έναν αξεπέραστο ανταγωνισμό, ούτε έναν εκτροχιασμό από τα βασικά. Αποδίδει – και μόνο- τον τρόπο συμβολής πάνω στο επίμαχο (άρα τακτικής φύσης ζήτημα) και διατηρεί την αξία και τη σχέση (με τις όποιες κοινές αγωνίες και στεναχώριες) μέσα από το γεγονός ότι έχει συνειδησιακό χαρακτήρα (πράγμα το οποίο δεν αμφισβητούμε στον «ΠΑΛΙΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ»).  Επίσης είναι σαφές ότι εμένα (του ΛΕΥΚΟΥ) με πείθει ότι ο χαρακτήρας που αποδίδει στην ψήφο του (στον Καραμανλή) διατηρεί άσβεστο το ενδιαφέρον πάνω στον ορισμό του επίμαχου που επιχείρησα.  Στα μεταξύ μας τώρα αγαπητή Χελιδόνα μην τσιμπάς στην επιχειρηματολογία, την οποία πιθανόν θα έχεις ακούσει πολλές φορές, ότι το ΛΕΥΚΟ (μιας και λογίζεται στα άκυρα) στηρίζει τον πρώτο διότι η αδιαφορία μας πάνω στο εκλογικό μαγείρεμα είναι μέρος της συνειδησιακής μας τακτικής. (γιατί αύριο μπορεί ο εκλογικός νόμος να ρίχνει το λευκό στο…τρίτο κόμμα ή και να απαγορευθεί).  Με ψυχραιμία αντιμετωπίζουμε την νεαρά οργή μας.   Μας εύχομαι καλά αποτελέσματα.  Αλέκος Βαρβέρης

ΑΛΕΚΟΣ ΒΑΡΒΕΡΗΣ

	3. 14-09-2007 12:46
	Το Λευκό δεν είναι άκυρο!!! Αγαπητέ Αλέκο,  είναι σοβαρό λάθος να επικαλείσαι ως επιχείρημα εναντίον του λευκού το ότι "λογίζεται" με τα άκυρα.  Ήδη αυτό έχει καταρριφθεί με την απόφαση του Εκλογοδικείου για τα λευκά στην Έδεσσα, στις εκλογές του 2004.  Όσοι τό φοβούνται βέβαια (δηλαδή ΟΛΟΙ οι πολιτικοί μας, ΟΛΟΙ οι συνδικαλιστές μας, ΟΛΟΙ οι «επαγγελματίες της διαδικασίας», που λέω εγώ) φροντίζουν να το δυσφημούν συστηματικά, διότι ορθά τό έχουν καταλάβει πως είναι ο μέγας ΕΧΘΡΟΣ της πρακτικής τους να «καπελλώνουν» το, εκάστοτε, εκλογικό σώμα...  Και μάλιστα πέρσυ το περιέλαβαν στον νέο εκλογικό νόμο για τις δημοτικές εκλογές, πράγμα αντισυνταγματικό βέβαια.  Σιγά που θα έδιναν σημασία σε τέτοια ...ψιλοπράμματα, όπως η συνταγματικότητα...  Δεν έχω χρόνο τώρα για περισσότερα.  Μετά τις εκλογές, κι αν το εγκρίνει τ' "αφεντικό", θα γράψω εδώ το «Λευκού Εγκώμιον». Τα λέμε τότε.  αγάπη - αφοπλισμός - ειρήνη  Ναπολέων Παπαδόπουλος

Ναπολέων Παπαδόπουλος