ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΚΑΙ ΨΗΛΑΦΗΜΑΤΑ ΔΙΕΞΟΔΟΥ

(Δημοσίευση: 18 Δεκεμβρίου 2008) Ο Δ.Τ. απαντά σε ένα σχόλιο του φίλου μας του Ναπολέοντα Παπαδόπουλου κάτω από το άρθρο του  πρώτου "Οι νέοι με τα πρησμένα αρχίδια που τούς έλεγαν αλήτες". Γράφει εκεί ο Ναπολέων με τίτλο "Ορμητικό αλλ' αδιέξοδο...": Και τίποτα να μην είχα να παρατηρήσω στο άρθρο του/της Δ.Τ. (που έχω, όπως π.χ. η αφόρητη γενίκευση, η ισοπέδωση, το τσουβάλιασμα παντός θνητού ως "απέναντι" στους νέους) δεν μπορώ παρά να σημειώσω πως δεν είναι κάτι παραπάνω από ένα αδιέξοδο ...φτύσιμο/πασπαρτού, που πολύ καλά θα ταίριαζε ως θριαμβολογία και τον Μάη του '68 και μετά την κατάληψη των χειμερινών ανακτόρων ή την "Κατόρζ Ζουιγιέ", τηρουμένων των αναλογιών φυσικά αλλά με ελάχιστες αλλαγές στην ορολογία. Κι ένα ερώτημα (παλιότερο και επαναλαμβανόμενο...) προς όλους: Θέλουμε τους νέους ως αυτάρκεις, αυτεξούσιους πολίτες ή ως -καλά έστω αμειβόμενα- εργαλεία παραγωγής;  Μόλις, και αν, απαντήσει ο/η Δ.Τ. ή όποιος άλλος/η, θα παραθέσω τη συνέχεια. αγάπη-αφοπλισμός-ειρήνη. Ναπολέων"
Μέσα από την απάντηση του Δ.Τ. και μέσω ενός τρόπου γραφής που μερικές φορές πυκνώνει και δυσκολεύει απότομα (μα είναι γνωστή πια η γραφίδα του Δ.Τ. στους αναγνώστες του Φυλλομάντη) ψηλαφούνται τα νέα θέματα που τίθενται από την εξέγερση της νεολαίας, οι νέες "γωνίες" που πρέπει να αποκτήσει η σκέψη μας.

Φίλε Ναπολέοντα Παπαδόπουλε, ειναι ιδιαιτερα καλοδεχουμενη απο μενα η κριτικη, απ' την πλευρα της διεξοδου ή εστω απ' την πλευρα του αιτηματος διεξοδου.  Ακομα κι οταν, δυσπιστη οσο και εξ αγαθων ανησυχη, ολισθαινει σε προσχηματικες αιτιασεις, οπως νομιζω...

Πρωτες απαντησεις

ΑΠΑΝΤΩΝΤΑΣ (μιας και το ζητας) στις παρατηρησεις σου σημειωνω :

Α) Η ΑΦΟΡΗΤΗ γενικευση, δεν υπαρχει οπως την εννοεις και την επιστρατευεις. Οι συνοπτικες-γενικευτικες εκφρασεις, αναγκαστικες και κοινότατες (π.χ. σ' ο,τι εχει γραφει για το θεμα) δε μπορει να διαβαζονται με τον τροπο αυτο. Αυτο το ξερεις καλα, οταν π.χ. εκφραζεσαι ακριβως ετσι, γενικευτικα, στο διπλανο σου σημειωμα για την υπερασπιση του μπατσου.  Ευλογα θεωρω λοιπον, οτι το ενοχλημα δεν αποτελουν οι γενικευσεις, αλλα οι εξειδικεύσεις τους, δηλαδη οχι τα «περι παντος θνητου» αλλα τα περι των συγκεκριμενων κατηγοριων θνητων (στη γενικευτικη τους διατυπωση, ως ανω), οι οποιες και αποτρέπουν την ανωδυνη (αρα κι ατοκο) διαχυση της ευθύνης.

Β) ΦΥΣΙΚΑ και δεν ειναι ολοι με τον ιδιο τροπο και στον ιδιο βαθμο «αντιθετοι στους νεους».  Αυτο που εχει καιρια σημασια ειναι να αναδειχθουν και κατανοηθουν τα σημεια αντιθεσης τους, μ' ολους οσους δηλωνουν ή νομιζουν οτι ειναι μαζι τους, στην αντιθετικη ιδιαιτερότητα τους, και ειδικότερα στην εξέγερσή τους.  (βλ. ως ανω κατηγοριες θνητων, κυριως γονεις και προοδευτικους καθοδηγητες ). Καταλαβαινομαστε.

Γ) ΠΙΘΑΝΟΝ, οι «οργισμένες» μου επισημανσεις να ταίριαζαν και για τα χειμερινα σου ανακτορα. Με μια εννοια ολα εχουν πλεον ειπωθει, και οι μετα Χριστον προφητες περιττευουν.  Σημασια ομως εχουν και οι επαναληψεις κι επαναναγνωσεις, αν κι οπως βοηθουν να φωτιστει το ΣΗΜΕΡΑ. Και το αυριο. Η προφανεια του πραγματος αυτου, για εναν ανθρωπο που προτασσει το πασπαρτού αλλα και παντα νεο «αγαπη-αφοπλισμος-ειρηνη», μου επιτρεπει τη σκεψη οτι κι εδω, το ενοχλημα δεν ειναι η διαχρονικη γενικευση που ανακαλυπτεις, αλλα η επικαιρη και στοχευτική εξειδικευση.  Ακριβως στα ως ανω σημεια.

Δ) ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ αν θελουμε τους νεους αυταρκεις, αυτεξουσιους ή εργαλεια παραγωγης, ειναι οντως κρισιμο. Αν κι οπως παρατιθεται, ως προφανες συναρτημα της κριτικης σου, διεκδικει κι ενα χαρακτήρα που αποφευγω να σχολιασω. Θα σου πω (επαναλαβω κι εδω) ομως, φιλε Ναπολεοντα τη γνωμη μου για την ουσια. Μπορω φυσικα να δηλωσω, τζαμπα, πως δεν τους θελω εργαλεια παραγωγης.  Μπορεις νασαι βεβαιος οτι το σκελος αυτο του ερωτηματός σου, ειναι επισης τζαμπα και μη παραγωγικο. Τουλαχιστον οχι τοσο οσο το πρωτο.

Ακου λοιπον γι αυτο.

Τι θα πει "αυταρκεις" νεοι;

ΔΕΝ ΘΕΛΩ τους νεους αυτάρκεις, η αυταρκεια και καθε αυτο-αναφορα πλην της υπερβατικης, ειναι ψευδης και συσκοτιστική.  Επικαλειται γενικως τη γνωστικη ελευθερια-ευθυνη και εννοειται ουσιαστικα ως ευθυνη προσαρμογης στα ημετερα.  Συγκαλυπτει οτι το ζητημα δεν ειναι η αυταρκεια ή μη, αλλα ο Χαρακτηρας τής εν κοινωνια αυτονοητης Μη αυταρκειας, της αναγκαιας δια-συνδεσης κι οσμωσης.  Δεν θεωρω οτι αυτο γινεται συνειδητα απ' ολους, ουτε φυσικα απο σενα, ο οποιος και στον ορο αυτο επιχειρεις (καλοπροαιρετα πλην ματαια φιλε μου) να χωρεσεις τη γνωστικη προσωπικη/συλλογικη ελευθερια-ευθυνη. Αλλ' οτι το ιδεολογημα αυτο ειναι δουλεμενο στα απολειφαδια του συντηρητισμου (Δ & Α) και στα ακονισμενα βελη του φιλελευθερισμου (Δ & Α), το πιστοποιουν τα γραφτα και προφορικα τους των ημερων αυτων. (Η συγκριτικη ενοχληση απ' τα οποια,  συνιστα  κι αυτη, ενα μετρο προσανατολισμου, θα ελεγα).

ΑΥΤΑΡΚΕΙΑ ο συντηρητισμος εννοει την αυτοσυνειδητη ετεροπειθαρχια στις θεσμικες και ιδεολογικες αρχες τους (καθε ειδους, Δ & Α, βλεπε ολογυρα), ο δε επιθετικοτερος φιλελευθερισμος την επι πλεον Ανταγωνιστικη Επαρκεια (σε αντιδιαστολη με την εν ταυτω δομικη Ανεπαρκεια, πρβλ. - «απασχολήσιμοι» κτλ).  Τα υβριδια Φιλ-Συντ, εννοουν κατι απ' το αθλιο χαρμανι αυτο. Οι λοιποί, φιλε μου (γενικευτικη εκφραση ειδικων στοχων) δεν εννοουν απολυτως τιποτα, με τον ορο αυτο, σερνονται και πνιγουν την αληθεια και την πολυτιμη ουσια τους σε μια αλλοτρια γλωσσα (σκεψη).

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ στις προθεσεις μου να ψειριζω λεξεις, ο σχολαστικισμος δεν ειναι η δικη μου  αρματωσια.  Οταν ομως η σχολαστικη στρεψοδικια στοχευει την ουσια, κατα περισταση και φωτιση, ελπιζω το ψειρισμα αυτο να συναντα τα πραγματα.

Τι θα πει "αυτεξουσιοι";

ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ φίλε μου, αυτεξούσιοι νεοι, για να παμε πιο περα;  Ασφαλως ελευθεροι νεοι σε μια ελευθερη κοινωνια (κι εγω αισοδοξω μαζι σου), αλλα εν τω μεταξυ, σε κοινωνια ψευτρα, πολιτικη, τι σημαινει αυτεξουσιοι;  Ψευδοειρηνικοι και κρυπτοβαρβαροι κνιτες που εννοει το ΚΚΕ;  Αντιδεξιοι ψευδοδημοκρατες, μικροβενιζελοι, μικροκουλουρηδες και μικροσυνδικαλιστες που εννοει το ΠΑΣΟΚ;  Κεντροδεξιοι ψευδοδημοκρατες της  οριακης εως ευθεως ψευδους υπευθυνοτητας, μικροβουλγαρακηδες και μικροαβραμοπουλοι που εννοει η  ΝΔ ;  Διαφορα χαρμανια των ανω, που εννοουν λιγο-πολυ οσοι εντος κι εκτος βουλης το εννοουν τελος παντων ;

ΘΑ ΣΟΥ ΠΩ σε δυο γλωσσες, φιλε μου, σε δυο γλωσσες που χρησιμοποιεις και συ, τι σημαινει αυτο, για την ταπεινη μου γνωμη.  Και θα χαρω αληθινα για την αντικρουση ουσιας, μιας και κοιταμε και οι δυο κατα την Ανατολη.

ΑΥΤΕΞΟΥΣΙΟΙ νεοι  <==>  Αντεξούσιοι νεοι.  (Το συμβολο αμφι-συνεπαγωγης, υποδηλωνει το διαλεκτικο της ταυτοτητας). Σημαινει νεοι που αποτελουν την αμμο στον τροχο του κοσμου. Σημαινει νεοι που να αξιζει να ειπωθουν αλητες, οσο η κοινωνια εχει αλητες-πενητες, πολυ περισσοτερο οταν κυριαρχειται απο αλητες (ή κανω λαθος, γενικευοντας;). Για παραπερα ξεκαθαρισμα, ΔΕΝ σημαινει Υπευθυνοι Νεοι, με τις πιο πανω εννοιες της υπευθυνοτητας οπως θελει ο αλλοτριωμενος λογος (και με καμμια απ' οσες εχουν την ιδια αφετηρια).  ΟΥΤΕ Υπευθυνοι Νεοι με την εννοια ναταν το πληρες, το καλο, το απολυτο Σ/ΚΚ (λεμε τωρα) που δεν αξιωνονται οι διαμαρτυρομενοι ψευδοπροοδευτικοι.  ΔΕΝ σημαινει  καν Χειραφετημένοι Νεοι, αλλα  Χειραφετούμενοι - Χειραφετητικοί Νεοι.  Σημαινει νεοι, οχι εναντιον της Δεξιας, πχ, αλλα εναντιον Σου, εναντιον παντος θνητου που παριστανει τον (πληρη)  συμμαχο, ενω υπολειπεται του Προπατορα Καραγκιοζη.  Ακομα κι αν δεν ξερω γιατι σε δερνω, γονιέ μου, ξερεις εσυ.  Ή κοιτα να το μαθεις. Κι οσο νομιζεις πως στο ονομα των θετικων σου εισαι αναξιος της βασάνου σου (η βάσανος = Α κι Ω του προοδευτισμου), θα επιμενεις να αγνοεις οτι Αυταρκεια των ενηλικων, σημαινει ακριβως αυτο. Την Ετερώθηση ως Αυτοϋπερβαση.  Ιδιως απ' τον γυιο σου.  Τον Αξιο, Αγενειο, Δοκιμο της Τρικυμιας.

ΑΥΤΕΞΟΥΣΙΟΙ νεοι <==> οι «Αφιεμενοι ελθειν προς Με».  Το «ελθειν προς Με» αφορα αυτους, τη δικη τους αντιληψη και πραξη. Ο λογος που μας πεφτει εδω ειναι λιγος, ελαχιστος σε σχεση με τον δικο τους. Κρισιμος ομως.  Εχουμε λιγα να πουμε, κι ας μην τα χαραμιζουμε, επαναλαμβανοντας τα ιδια τα γνωστα και λαθεμενα (πχ. η δικη σου υστερυπογραφή - αγαπη, αφοπλισμος, ειρηνη - μετραει σ΄αυτα τα κρισιμα ).  Αν ομως παραστησουμε το Δικαιωματικο Οδηγητη για να σιγουρεψουμε την ησυχια μας ( = υποχρεωση μας, για το καλο τους),  ειμαστε κατ΄ευθειαν για το ΚΚΕ του ΛΑΟΣ. Αν Ολιγωρησουμε στον κρισιμο λογο επειδη η εδω βιοπαλη, και των μιντια η οδηγητικη κραιπαλη, ειμαστε αξιοι του ΠΑΣΟΚ της ΝΔ. Αν χαρμανιασουμε (κατι σαν δικαιωματικη ολιγωρια) ειμαστε ΣΥΡΙΖΑ στο πουθενα.

ΒΕΒΑΙΩΣ, στην ακρη του καιρου, οπως τωρα, περαν αυτων των αδιεξοδων κοινοτυπιων, (να τρωτε, να διαβαζετε, ναστε καλα παιδια, και με το ρευμα των αλλων) ελαχιστα ψαχνά εχουμε να πουμε. Δες γυρω μας την αμηχανια κι ανυπαρξια επ' αυτου. Δεν ειναι τυχαιο, οτι η κοινη γνωμη επρώτευσε το  ΚΚΕ στην αντιμετωπιση της εξεγερσης, και γραμματα γνωριζεις φιλε μου. Ουτε η κοινη ευταξιακη γλωσσα  ΝΔ-Πασοκ, πισω απ' τον κυβερνοκαβγα. Ουτε οτι ο ΣΥΝ (ρε πως τα φερουν οι καιροι) κρυφτηκε πισω απ' τις δηλωσεις του Αρχιεπισκοπου, τις αξιεπαινες, οσο κι ανεπαρκεις, τις δεύτερες, αυτες που γενικευσαν τη δικη μας ευθυνη. Ουτε οτι ο Προεδρος των Καμμενων Εμπορων ξεπερασε, προς τιμην του, τους Εμπορους των Καμμενων Προεδρων.  Μας μενει ωστοσο, το «άφετε» ως συνεισφορα στο αυτεξουσιο των νεων.  Η δυσκολη κι επωδυνη συνοδοιπορια. Ας πουμε, του Βαρβερη το Αξιακο προταγμα που επεσημανες, στην ακριβή  διαφορά του απ΄το ανωδυνο κι επι τα αυτα Αξιακο προσχημα που ξεμυτίζει δούρεια.  Του Φυλλοψαχτη το ψυθυρισμα «να πας» και η κραυγη «να γυρισεις». Αυτο ειναι το «Αφετε» που οφειλουμε.

ΑΝΤΑΡΤΕΣ, λοιπον τους θελω τους Νεους, φιλε Ναπολεοντα. Αποστάτες του λάθους δρομου παντος καιρου, ερευνητές της εμπυρης θέωσής  τους. Εν ταυτω αυτεξούσιους και λοιδωρούς μου.  Ειναι αυτος ο τροπος που μ' αγαπουν και με παιδεύουν, τον θνητο, ο διεξοδος.

Η Αξιανασταση

ΣΥΝΕΧΙΖΩ, και στις δυο (απολυτως συναδουσες) γλωσσες ταυτοχρονα, που μιλας.  Η μετα ταυτα, πρεμουρα πολιτικης διεξοδου, συνιστα ολιγοπιστία. Ομως, εχει ο Θεος. Δι ευχων των Πατερων. Ημων. Η περαιτερω διεξοδος -τιμητικο να την αναζητας στο μικρο μου κομματι, εστω και επι ποινη απορριψης των επισημανσεών του- αποτελει Αιτημα.  Ευλογο να τίθεται με ορους προϋπόθεσης, για τους εισέτι ειδωλολατρες του ιστορικο-θετικιστικου σχεδιασμου. Τους εν αυτω ψευδο-αυτάρκεις, και τους ανευ αυτου αμήχανους μηχανικους της ιστορίας. Μή ευλογο ομως, να τιθεται ετσι, απ' τους εραστες του σκιρτήματος των ζαρκαδιών, της διαρκους επαναστασης πουλιων και λουλουδιων.  Οχι, οπως ο λυρικος μεγας ποιητης μας, οπως και συ, δεν ειμαι ρομαντικος, ο εξωκαρδια-εξωκεφαλης ρομαντισμος, πρωτη αρνηση της κιμαδομηχανης (Δ & Α) δεν ειναι Ο δρομος. Ειναι αναγκαιος ομως κι αυτος, στη διαρκή ιχνογραφηση του δρόμου, ειναι στοιχειο κρισιμο στη χαραξη-διανυσή του, ιδιως οταν προέρχεται απο νέους. Πολυτιμος στην εκφραση κι ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗ του, μιας και η ιστορια δεν τελειωνει εδω.

ΦΥΣΙΚΑ και κατανοω -πιστεψέ με-  οτι η κριτικη προβολη του Αιτηματος διεξοδου, δεν αφορα απο μερους σου την ιδια ακριβως, πιο πανω, σχεδιαστικη πρεμουρα. Δεν αφορα καν την «πολιτικη» κατανοηση κι επιταχυνση των πραγματων. Παρ' οτι καταφευγει στην επιστρατευσή της. Αντίθετα. Αποτελει κραυγη-πρόταση «καρτερικής αυτοσυνειδησίας» (θα μου επιτρεψεις μια τετοια σύνοψη της αναγνωσής μου), πέρα απο κραυγαλέες κι άτσαλες πολιτικές πρεμούρες, πέρα απο πισώπορτες (εν οργή) επανεισόδους του ψευδοπολιτικού. Αν ειναι ετσι, ειμαι μαζι σου στο ημερο αυτο εδαφος, της μνημης, το αιματοβαμενο, το γονιμο για το εν αναδυσει Αξιακο Προταγμα.  Στα πλαισια ομως του οποιου -κι εδω η πρακτικη διαλεκτικη της αναδυσης και η αναγκη της προσοχης σου- τα παρωχημενα σταλινικα αλλα και φιλελευθερα αξιολόγια, οριζουν τον πρακτικο αντιποδα, την αναγκαια διαταραξη της ηρεμίας (οπως στους στασιμους μαθηματικους κομβους). Οπως στον αντιποδα βρισκονται και τα θεσμικα τους αντιστοιχα, στη σφαιρα του πολιτικου.

Η ΑΠΟ ΜΑΚΡΟΥ και εις μακρον Αξιανασταση, εχει στο νυν τού αεί, αντιπαλό της το θεσμισμενο κυριαρχο φιλελευθερισμο, το κρατικοδικαιϊκο φετίχ, το μυθο της κλειστης επι τα προσω ρεμπουμπλικανικης δημοκρατιας, το ψευδοπροοδευτικο «τελος της ιστοριας». Περα απ' τις σταλινικες ψευδολυσεις, η βασικη σημερα επισημανση διεξοδου (σιγουρα εχεις δει συχνα την επισημανση αυτη απο μερους μου) ειναι η αντιπαραθεση - στη φιλελευθερη δημοκρατια, επι σκοπω υπερβασης της. Το Τι και το Πώς, αποτελει ασκηση (πρακτικη-ποσώς αδουλευτη , αλλά και θεωρητικη-δουλευτεα) για το μετα ταυτα, των μετα ταυτα, εθελοντών. Στα κεκτημενα του Τι (στοιχεια κι αυτα διεξοδου) σιγουρα υπαρχουν πολλα, δημοκρατικα, αντιφιλελευθερα κι αντισταλινικα, αν και λιγοτερα απ' τα ελλειποντα ή τα αλλοτρια.  Στα κεκτημενα του Πώς (οπου τα χειμερινα ανακτορα εχουν παγωσει, ευτυχως, οπως και οι νεοι τσαροι), οι εξεγερσεις, εχουν στενη διαλεκτικη με τα κοινωνικοπλειοψηφικα, τα ειρηνικα και τα δημοκρατικα, καθως και με το αιτημα της σχετικης ανα-θεωριας. Θετικη διαλεκτικη. Και βαθειά, πέραν των γνωστων κατανοήσεων, των κομματικων αναγνώσεων κτλ, ακομα και πέραν της συνειδησης αυτων των ιδιων των εξεγερμένων (πλην δι αυτης, ω του θαύματος!).  Πέραν αυτων που επιχειρουν τα πολυ αξιόλογα κομματια του Ν. Ξυδακη, μεσα στο θλιβερο αρθρογραφικο τοπιο (βλ. αρθρα του εδω, και παρακαλω για την προσοχή σου, φιλε Λ. Σαράφη στο σημειο αυτο). Ακομα και πέραν των δηλώσεων του μεγαλου μας Μίκη, των οποιων παντως υποχρεούμαστε σε πολλαπλή και πολύσημη ανάγνωση.

ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ, μειοψηφικες συνηθως και εξ ορισμου υπέρνομες, υπερβολικα βιαιες συχνα, και μερικως αστοχες ή εξοστρακισμενες, σε ενα τοπιο ΨΕΥΔΟΥΣ αντιβιας (Δ & Α) και  επισης ΤΥΦΛΗΣ αντιβιας ( = αντιφατικη και υποκριτικη ιδεολογο-θεωρια καθώς κι ιδεολογο-θεωρητικη απουσια της οικονομιας της βίας) εχουν ρολο δημιουργικο. Αντιπαρατιθενται στα ανω Ψεύδη και την ανω Τύφλα, περιλαμβανομενου και του δευτερευοντος δικου τους ελλειμματος.  Η ιδεολογο-θεωρητικη τους ενταξη στην πολιτικη διαδικασια, ακριβως στην οικονομια τους, μια οικονομια εκτος κρατικοδικαιϊκών (ψευδοειρηνικων-ψευδοδημοκρατικων) ή σταλινοδικαιϊκών (ψευδομαζικων-ψευδοδημοκρατικων) προδιαγραφων, ειναι η πρωτη αναγκη και η κρισιμη αναγκαια συνεισφορα των γραφιαδων-συνοδοιπορων. Οπως καλα εχεις φανταστει, η ενταξη αυτη, οπως κι αν εχει στα ψιλα, δεν ειναι (κυριως) κανονιστικου τυπου -φωτια στα μπατζακια πολλων- ειναι ομως του Θεου (καταλαβαινομαστε). Ειναι επισης το νοημα της βασικης σου υστερυπογραφης, που -σκεψου κι ευχησου- μπορει να σε ξεπερναει. Να ενα κλειδι της αιτουμενης διεξοδου, ιδεολογικο και πολιτικο μαζι, στοιχειο του Τι και του Πώς.  Ειπωμενο στους αιωνες κι αναδυομενο σημερα, για να χαλασει υπνους αιωνων.

ΑΓΑΠΗΤΕ Ναπολεοντα, η μικρη αυτη επεκταση σε πολιτικοθεωρητικα ζητηματα της υπερ-δημοκρατικης εξεγερσης της νεολαιας, στην απαντηση μου αυτη, ασφαλως δεν εξαντλει το θεμα. Στα ορια της, τη θεωρησα απαραιτητη, προσπαθωντας να ανταποκριθω στο εκουσιως λανθανον πολιτικο σκελος της επιστολης σου.  Αλλα και να συνεισφερω στις αναγκαιες σκεψεις των φιλων μας. Θα κλεισω με τη φραση ενος κοινου, γνωστου-αγνωστου φίλου μας.  Κοιταζω εκει που κοιτας.

Δ.Τ. 17/12/2008