ΑΝΗΘΙΚΟΙ ΝΟΜΟΙ - ΠΡΑΞΕΙΣ ΝΤΡΟΠΗΣ

(Δημοσίευση 30 Οκτωβρίου 2008). Μία ἀπίστευτη κατάσχεση ἑνὸς τραπεζιοῦ καὶ δύο (ἀπ' τὶς τρεῖς ὅλες κι ὅλες) καρέκλες ἑνὸς φτωχικοῦ νοικοκυριοῦ σ' ἕνα μακρινὸ χωριὸ τῆς Πάτρας! Ἡ κατάσχεση ἔγινε ὑπέρ τοῦ ΙΚΑ γιὰ χρέη πρὸς αὐτό...

ΜΟΛΙΣ δεκαπέντε μέρες νωρίτερα μεταδόθηκε από κάποια κανάλια και δημοσιοποιήθηκε περιφερειακά η είδηση της κατάσχεσης ενός τραπεζιού και δυο (απ' τις τρεις όλες κι όλες) καρέκλες ενός φτωχικού νοικοκυριού σ' ένα μακρινό χωριό της Πάτρας! Η κατάσχεση είχε γίνει με εντολή του ΙΚΑ για χρέη προς αυτό. Κάνω εδώ μια μια στάση να πάρω μια ανάσα για το απίστευτο της είδησης και να συνεχίσω με τις παρακάτω σκέψεις.
Όχι δεν πρέπει νάναι λάθος ή παραλογισμός του δικαστικού επιμελητή που διενήργησε την κατάσχεση. Προφανώς είχε και νομική αιτιολόγηση παρ' όλο το γελοίο και απαράδεκτο της ενέργειας. Και αν δεν βρήκαν κάτι αξιολογοτερο να κατασχέσουν, πράγμα που έρχεται να δικαιολογήσει την ολοσχερή αδυναμία του οφειλέτη να ξεπληρώσει το χρέος του, αδυναμία που προφανώς γνώριζε το δημόσιο  (ΙΚΑ) -μέσα και απ' την υποβαλλομένη δήλωση εισοδημάτων του και το Ε3- τότε γιατί το ΙΚΑ έφτασε μέχρις εκεί, μέχρι του σημείου δηλαδή της λαϊκής κατακραυγής και γελοιοποίησης (που ανάγκασε τον «αρμόδιο» υπουργό σε ανάκληση τελικά της απόφασης); Η απάντηση στο ερώτημα έχει διαφόρους αποδεκτές και ανάλογες ευθύνες.
Είναι φανερό πως ο δικαστικός υπάλληλος ενήργησε κάτω από άσκηση πίεσης γιατί βεβαία σε χωριό πήγαινε κι όχι στην Εκάλη και καταλάβαινε τι περίπου κατάσταση θα συναντούσε. Απ' την άλλη είχε εντολή που δεν θα μπορούσε να παραβεί. Αλλά και περισσή ανοησία από μόνος του για να την εκτελέσει (αποδεχόμενος την). Με την σειρά του το ΙΚΑ εφ' όσον γνώριζε ως όφειλε, την οικονομική κατάσταση του οφειλέτη, κρίνεται απάνθρωπα αδιάφορο αλλά κοντόφθαλμα γραφειοκρατικό και ανόητο γιατί με την κατάσχεση όχι μόνο δεν μείωσε την οφειλή αλλά γελοιοποίησε και τον εαυτό του και τον προϊστάμενο υπουργό, προκαλώντας δημόσια αισθήματα οργής, αγανάκτησης, και κατακραυγής.

ΑΣ ΕΡΘΟΥΜΕ όμως στον τελευταίο ο οποίος υποκριτικά και κατόπιν εορτής (δημοσιότητα που πήρε το θέμα) επιλήφθηκε και ακύρωσε την απόφαση κατάσχεσης. Μήπως άραγε δεν είναι ο Βέγας υπόλογος αυτής της ανήθικης ενεργείας; Της πράξης ντροπής και καταισχύνης; Μήπως άραγε δεν είναι ο πολιτικός προϊστάμενος (του ΙΚΑ) αλλά και ο κύριος υπεύθυνος για την ύπαρξη τέτοιων απάνθρωπων νόμων αλλά και την υιοθέτηση τέτοιων παραλογών εφαρμογών τους (που οι ίδιοι όμως οι νομοί επιτρέπουν); Επιτέλους είναι δυνατόν εν έτει 2008 να κατάσχει δικαστικός επιμελητής μια ασπρόμαυρη τηλεόραση από ένα αγροτόσπιτο ενός μικρού νησιωτικού χωριού αντί ενός γάιδαρου για οφειλές στην τοπική ΔΟΥ (όπως έγινε προ λίγων μηνών);
Και για το άλλο τι να πεις, που να μην είναι πολύ γνωστό. Ότι δηλαδή μπορούν ιδιώτες ή το Δημόσιο να κατάσχει το εν τέταρτο του μισθού η της σύνταξης του όποιου οφειλέτη!  (πάνω απ' τα 600 € μηνιαίως). Δεν φτάνει δηλαδή που μια τέτοια σύνταξη ή ένας μισθός δεν μπορεί σήμερα με τίποτε να συντηρήσει έναν άνθρωπο -σκέψου νάχει και οικογένεια- αποφάσισαν κάποιοι ότι είναι όμως αρκετή για να μπορεί να κάνει απόσβεση χρεών !

ΕΙΝΑΙ λογική μια πολιτική είσπραξης χρεών (μελετώντας όμως και τη γενικότερη συγκυρία), περιστολής της υπαρκτής  φοροδιαφυγής, αλλά μέχρι του σημείου που να μην παραβιάζεται η λογική και η κοινωνική δικαιοσύνη. Όλα τα παραπάνω παραδείγματα που είναι άπειρα, αλλά που συμβαίνουν καθημερινά και περνούν δυστυχώς απαρατήρητα, βεβαιώνουν και επιβεβαιώνουν τον ταξικό χαρακτήρα των νόμων. Που είναι δηλαδή μελετημένοι και ψηφισμένοι να υπηρετούν. Την κυρίαρχη τάξη. Μια ελάχιστη μειοψηφία μπρος στον κυριαρχούμενο λαό. Που όμως με τον ένα ή τον άλλο τρόπο καταφέρνει να  υπαγορεύει έως και να επιβάλλει την επιθυμητή πολιτική και τους πολιτικούς. Η διαπλοκή που είναι και θέμα των ημερών δεν είναι μια «παράνομη» κοινωνική διαδικασία, μια σχέση εξωτερική ως προς τα ενδιαφερόμενα μέρη, αλλά ιδεολογική και πολιτική συνιστώσα της υποστήριξης και προστασίας της τάξης. Το μέσο με το οποίο γίνεται εφικτή η κυριαρχία της. Δομικό, εσωτερικό στοιχείο της ιδιοσυστασίας της κυριαρχίας αυτής.
Με την συνέργεια του καταλλήλου πολιτικού προσωπικού του τέτοιου κράτους. Έτσι η προσπάθεια για δικαιοτέρους νόμους που σχετίζεται εν προκείμενο και με το θέμα μας, πρέπει να αφορά όχι μια λογική που παλεύει και εξαντλείται στην αναζήτηση και επιλογή  "ηθικότερου" πολιτικού προσωπικού, (πρέπει και αυτό να γίνεται) αλλά κυρίως που αγωνίζεται για την αλλαγή της ταξικής κυριαρχίας υπέρ του αγωνιζόμενου λαού.Που με τη σειρά του βάζει ζήτημα του πως θα ασκηθεί η λαϊκή κυριαρχία  πρώτιστα και κυρίως στην οικονομία, (την επιθυμητή δηλαδή) αλλά και στην δικαιοσύνη (νόμοι) τους δημοκρατικούς θεσμούς, την παιδεία την υγεία κλπ.

ΕΔΩ προκύπτει η αναγκαιότητα μιας αλτερνατίβας του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, αλλά και των φορέων του, των μηχανισμών λειτουργίας, προστασίας και διαφύλαξης της κυριαρχίας του, ποιοτικού χαρακτήρα. Που βάζει στην σοσιαλιστική και στην εν γένει αριστερά επιτακτικό το καθήκον προκειμένου να υπερασπίσει στοιχειωδώς την ιδεολογία της.
α) να δηλώσει ανοιχτό αντικαπιταλιστικό αγώνα
β) να παρουσιάσει το δικό της εναλλακτικό σχέδιο (στο παγκόσμιο κεφαλαιοκρατικό οικονομικό μοντέλο που τρίζει ήδη συθέμελα.
Δίχως φυγομαχίες χωρίς «βελτιωτικά» τερτίπια που, στις κρίσιμες μέρες μας, δεν είναι αρκετά πια ούτε για τα golden boys.

Γρηγόρης Ραδίτσης, Θεσσαλονίκη 28 Οκτώβρη 2008

	1. 01-11-2008 12:49
	Συμμερίζομαι. Όμως... Αγαπητέ Γρηγόρη Ραδίτση  Συμμερίζομαι την αγανάκτηση σου, αλλά όχι το πώς συνεχίζεις το παραπέρα και το παρακάτω.  Οι σκέψεις σου είναι συγχισμένες κι αυτές,όταν καλούν σε αντικαπιταλιστικές δηλώσεις(!), καταθέσεις εναλλακτικών σχεδίων, αλλαγές ταξικής κυριαρχίας(!!) και μαχητικότητες χωρίς τερτίπια, μου φαίνονται αλτερνατίβες που είναι καμμένο χαρτί έστω κι αν μιλάνε για άδικα καρεκλοτράπεζα.   Ειναι βαρύτερα τα άδικα, φίλε Γρηγόρη, σε τέτοιο βαθμό ώστε η ευαισθησία κι αγανάκτισή μας δε αρκουν για τα να τα συλλάβουν, ούτε στην πολιτική ουτε καν στο βατοπέδιο των συναισθημάτων μας. Φιλικά.  Μίνα

Μίνα

	2. 07-11-2008 19:59
	Τα αδόκιμα... Aγαπητή Μίνα,   μπορεί να έχεις λίγο δίκιο για το αδόκιμο «δια ταύτα» του χρονογραφήματος ίσως και να μην είμαι ο καταλληλότερος να το απαντήσει, (στις λεπτομέρειές του), αλλά επιθετικοί χαρακτηρισμοί τύπου «σύγχυσης φρενών» (ή σκέψεων) όπως οι δικοί σου, έστω κι αν υπαγορεύονται από σοβαρότερους τού σαβουάρ βιβρ λόγους, υπερβαίνουν τα δημόσια όρια ανοχής και προκαλούν αντίστοιχες απαντήσεις, που μετατρέπουν όμως την κουβέντα σε προσωπική διένεξη (για δες το κι απ’ την άλλη μεριά).  Σίγουρα υπάρχουν «βαρύτερα άδικα», θεωρούμενο όμως ως συγκαταβατική παραίνεση σε παρεκτραπέντα συναισθηματία, πέρα απ’ τη καλυμμένη αυταρέσκεια που εκφράζει είναι άδικο, γιατί ο υπογράφων εκτός από «στιγμιαία» αγανακτισμένος είναι μόνιμα «εφικτός» (λογικός και ..σχετικός).  Το «καμένο» αλφαβητάρι καθηκόντων μεταφρασμένο σε άλλη γλώσσα σημαίνει την ανάγκη για αντισυστημική στρατηγική-δράση της αριστεράς. Για ένα λόγο και πράξη που να δικαιολογεί τέτοιες ευθύνες και... καταλληλότητες (όταν ακόμη και οι συντηρητικοί κονδυλοφόροι μάς ξεπερνάνε, και βάζουν φωτιά σε χαρτιά και μυαλά). Ίσως να μην κολλάει εδώ ο καημός (με τα καρεκλοτράπεζα, τα κουζινομάχαιρα και ιδίως τα άλλα τα βαρύτερα), και ανακυκλώνει αδιέξοδα. Φταίει το παρεξηγημένο εσωτερικό ντέρτι που πιέζει αφόρητα για διέξοδο. Ακριβώς για να μην μένουν τα ορφανά καρεκλοτράπεζα «πρόβλημά μου».  Φιλικά επίσης  Γ. Ρ. 4/11/08

Γ.Ρ.