ΠΑΛΙΕΣ ΔΙΑΦΩΝΙΕΣ ΚΑΙ ΤΩΡΙΝΕΣ ΣΙΩΠΕΣ

(Δημοσίευση: 1 Ἰουνίου 2007)

1) Μ' αρέσει η προσπάθειά σας. Επιτέλους.
Κάποιους από εσάς, σας ξέρω... Πορευτήκαμε μαζί παλιότερα. Στο κίνημα και σε ομάδες ανανέωσης της σοσιαλιστικής αριστεράς.
Με μερικούς διαφώνησα. Με την τότε αντίληψη για την ηθική της διαφωνίας. Και οδηγήθηκα σε ό,τι εκείνη η ηθική υπαγόρευε: στο γκρέμισμα, μέσα μου, κάθε εκτίμησης για τούς "άλλους", σε αυτο-επικύρωση της "συνέπειάς μου", στην καταγγελία της "προδοσίας" κ.λπ κ.λπ... Σχέσεις δεκαετιών τσάκισαν αμέσως, σαν αδύναμα κλαράκια στον πρώτο άνεμο. Επικράτησε η ηθική του μικροαστικού διαζύγιου: ο άλλος φταίει για όλα. Ο άλλος ήταν από την αρχή κακός αλλά αργήσαμε να το καταλάβουμε. Ο άλλος κάνει τη συμβίωση αδύνατη.

Αναρωτιέμαι ακόμη και σήμερα: Γιατί δεν καταφέραμε να συνυπάρξουμε, και να συμπορευόμαστε διαφωνόντας; Σήμερα μπορώ να το πω: Παλέψαμε τότε, παλέψαμε για πολλά, κι από πολλές απόψεις πρωτοπορήσαμε, αλλά δεν παλέψαμε ίσως για το σημαντικότερο: για την ηθική της διαφωνίας.

Ξαναζήσαμε την μοιραία τραγωδία που νομίζαμε ότι είχαμε ξεπεράσει. Η πολύπαθη συντροφικότητα δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μία σκέτη πλατφόρμα πολιτικών εκτιμήσεων. Μία πολιτική διαφωνία (όσο σοβαρή κι αν ήταν) οδηγούσε σε κάθετη ρήξη στο ιδεολογικό επίπεδο αφού "αναπόδραστα" (προσέξτε την συνεπαγωγή αυτή: εδώ είναι το ζουμί) κάθε πολιτική διαφωνία "μαρτυρά" διαφορετικούς (κι "ασυμφιλίωτους") στρατηγικούς προσανατολισμούς.

Ξαναπαίξαμε το παλιό έργο της "πάλης γραμμών", και το κάναμε με τον πιο παλιό, παρωχημένο τρόπο. Κι ουδέποτε υποψιαστήκαμε ότι κι ο "άλλος" τον ίδιο ιδεολογικό καϋμό με μάς είχε.

Θα είμαι κοντά σας, ίσως όχι όσο χρειάζεται αλλά πάντως όσο μπορώ.

2) Με την ευκαιρία, να ρωτήσω κάτι: Σήμερα τί κάνουν οι άλλοι παλιοί μου (μας) σύντροφοι; Γιατί σιωπούν; Τι είναι η σιωπή τους; Αμηχανία; Απογοήτευση;

Κάπου διάβασα ότι "η έσχατη μορφή φενακισμένης ιδεολογίας, κοινωνικά και ιστορικά ρεγουλαρισμένη, είναι η απογοήτευση".

Σήμερα, άραγε, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα; Δεν μπορούμε να "βάλουμε πλάτη" σε ένα ρεύμα ιδεών; Θέλω να ξανασυζητήσω με τους παλιους μου συντρόφους. Να συμπορευτούμε.

Κι αν κάποιος μου πεί "Μή μου πεις / Οι παλιοί μας φίλοι / για πάντα φύγαν/ Η ζωή αλλάζει / διχως να κυττάζει / τη δικιά σου μελαγχολία"

Του απαντώ: Να μού το πεις το σ' αγαπώ και πάλι. Κανείς μας δεν ήταν ένα άδειο πουκάμισο... Κι ούτε έγινε...

Τη σιωπή μας, όμως, την έχει προβλέψει και την έχει "ρεγουλάρει" ο αντίπαλος. Το θέμα δεν είναι να μάς σπρώχνει η αισιοδοξία, το θέμα είναι να την σπρώχνουμε...

Υ.Γ. Για την ώρα, το όνομά μου δεν είναι το σημαντικότερο...