Η ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΠΥΛΗ (Συνηγορία σὲ παραλλαγὴ στὸν Γιῶργο Πολυχρονίδη)

(2 Φεβρουαρίου 2010) Ὁ Δ.Τ. μᾶς ἔστειλε μία ἀπάντηση -ἢ μία "συνηγορία σὲ παραλλαγή", ὅπως τὸ λέει ὁ ἴδιος- συζητώντας τὸ σχόλιο τοῦ φίλου Γιώργου Πολυχρονίδη πάνω σὲ σκέψεις τοῦ Μίκη Θεοδωράκη γιὰ τὴν Μικρασιατική Εκστρατεία, σχόλιο ποὺ ἀναρτήθηκε κάτω ἀπὸ τὸ κείμενο "Τ' εἶν' ἡ πατρίδα μας; - Ἀνταλλαγὴ ἐπιστολῶν μὲ τὴν Θάλεια Δραγῶνα" ποὺ ὑπάρχει στὴν στήλη "Θέματα" .

ΦΙΛΕ, Γιωργο, κανεις  οικουμενικος Ελληνας δε θα μπορουσε να μη συμμεριστει την Ουσια των ενστάσεών σου.  Από κει ξεκινω.  Ουτε φυσικα ο Μικης τον οποιο, επιμενω, ότι πρεπει να διαβαζουμε πολυεπιπεδα.

ΕΤΣΙ είναι η ελληνικη γλωσσα-σκεψη, μια γλωσσα χαρισμα στις αμμουδιες του Ομηρου.  Είναι πολυσημη, είναι σαφης μονο στη συνθετότητά της.  Γι αυτό εχει  μεσα της ενσώματη την κριτικη του Αλλου -σιγουρη για τα ορια του καθενα μας, φυσικα και του Μικη-, γι αυτό αφηνει περιθωρια για κομματια παραπερα συνειδησης στην ιδια λεξη, τη ζωντανη, να βαλει ο κάθε Μικης μας μεσα την ψυχη του, όπως στο δημοτικο τραγουδι που κτιζεται από στομα σε στομα.  Γι αυτό αφηνει και στον καθενα μας το ιδιο περιθωριο, καλωντας σαν αναγκαια την κριτικη, την οργη, το παραπονο, μα και το σεβασμο που χαρακτηριζει και τη δικη σου κριτικη.  Μονο μια αφορμη είναι εδώ ο Μικης, καθως το θεμα είναι αλλου, και τα πιο πανω θα τα ‘λεγα και για τον πούρο «ταξικό-ρεαλιστη» που με εξοργιζει όπως και σενα.

ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ, για τη θεωρηση της Μικρασιατικης Πληγης, απλες νυξεις σ' ένα θεμα που αποτελει τη μεγαλυτερη ισως Πυλη Αυτοσυνειδησης του Ελληνισμου, αναμεσα στις αλλες -τον Ομηρο, τον Αλεξανδρο, την Αλωση, το 21, το 40, τον Εμφυλιο, την Κυπρο, το Ανταρτικο του σημερα-, μια Πυλη που μολις τωρα μου φαινεται αρχιζουμε να διαβαίνουμε, οι πολλοι νεοελληνες.

ΑΣ ΣΗΜΕΙΩΣΩ πρωτα, πως οπου μας πνιγει το δικιο, το οποιοδηποτε ανθρωπινο δικιο, το μειζον θεμα δεν αφορα ενα τροπο να το βρουμε -και την αντιστοιχη θεωρηση-, δεν αποτει δηλ. το ζητημα η «νικη» και η θεωρία της.  Παντοτε, το κυριο θεμα είναι η αναζητηση του χαμενου Νοηματος στο δικιο μας αυτό, το ελλειμμα Δικαιου μεσα στο δικιο μας.  Γιατι είναι αυτή η απωλεια, θεμελιακη υπαρξιακα, μα κι εμποδιστικη «πρακτικα», δηλ. στην καθ' εκαστα δικαιωση, αφου το χαμενο αυτό κομματι είναι το εδαφος για μια αντιστοιχα χαμενη «δικαια» ματια, λιγοτερο ισως δικαια απ τη δικη μας συχνα, εξ ισου βεβαιη συχνοτερα, κι ακομα πιο συχνα ισχυροτερη «πρακτικα».

ΜΑ ΤΟ βιοτικο-υπαρξιακο αυτό ελλειμμα, χαρμανι κι Ένα με το δικιο μας, το ανθρωπινο δηλ. δικαιο, είναι ετσι για να κινει την ιστορια ( τη ζωη ) μπροστα, να κανει βιωμα την κάθε δυσκολη αποφαση -  «να παω στην Κοκκινη Μηλια ή μηπως να κλειστω στα Ξυλινα Τειχη, μονο για χιλια χρονια, και παλι με χρονια με καιρους...».  Να κανει δηλ. τροφη για τη ζωη την καταδειξη της τραγικοτητας της απόφα(ν)σης, σε κάθε περίπτωση, ειτε  δηλ. της «ηττας», ειτε της «νικης» που απλως μεταθετει την «ηττα» στο αυριο, δηλ. στης ζωης τα γυρισματα.  Η Νικη η εθνικη των Ελληνων δεν είναι νικη τρεχουσα, δεν είναι η κατά περίστασιν κατ' ετερου κατίσχυσις, δεν είναι η αλληλουχια θριάμβων και προελάσεων, μα αφομοιωση νικων και Ηττων κυριως. Δεν παρακαμπτει τις Ηττες, ειτε εξορκιζοντάς τες ειτε εκλογικευοντάς τες, ουτε απλως τις αξιοποιει «διδακτικα-αναλυτικα» μα τις βιωνει αντλωντας Νοημα απ' αυτές, η νικη η εθνικη δεν είναι φτερωτη χαρα, ουτε χαμένη νικη με κομμενα τα φτερα, είναι Νικη τραγικα κι ες αει, Απτερος.

ΕΙΝΑΙ ο Τραγικος Εθνικος Τροπος, ο μονος ρεαλιστικος-υπερβατικος, να χαλαλισουμε το Αιμα, να δουμε τη Ζωη στο Θανατο, να δουμε μεσα απ' την Πληγη τα Βαθυτερα, και να ανταποκριθουμε ένα βημα στην του δικαίου Καθαρση.

ΔΕΝ ΕΧΕΙ εδώ θεση η εκλογικευση της μιας ή της αλλης απόφασης, ή η αναλυση και κριτικη τους, αυτά είναι αναγκαια μετα απ' την  Αισθηση και τη Λογικη του Τραγικου, είναι Πολιτικα, επομενα της Ουσίας, της Οδηγου Ιδεολογιας, αλλοιως δεν εχουν αναφορα, δεν εχουν Τοπο.  Ουτε εχει θεση η μιμητικη αντιγραφη προελασεων και ηρωϊσμων, ευκολη μπρος σε μια αλλου ειδους μιμηση, αυτή με Ιδιον Μεγεθος και Τραγικοτητα.  Ουτε το ξορκι-απωθηση των Αλωσεων, δεν εχει εδώ θεση ως δηθεν άξιο ενός Ανθρωπου ανάξιου της Τραγωδιας, αναξιου της Ιδίας Αυτου Ζωης.  Ουτε η σκεψη η αβασανος κι απλη, προκριτρια της μιας ή αλλης λυσης ουτε η μοριακη διασπαση ενός αμφι μυθου χωρις Ενιαιο Σωμα.  Δεν εχει εν γενει θεση η Λογικη  ή  η Αισθηματικη παρακαμψη της ανθρωπινης τραγωδιας, του Λογου και της Ηδύος-Οδυνης το αμικτο αμαλγαμα, δεν εχει ακρη η απαγγελία η περαινουσα την ανθρωπινη ιστορία, την ανθρωπινη Τραγωδια.  Εστιν ουν Τραγωδια μιμησις πραξεως σπουδαιας και τελειας, μεγεθος εχουσης, ηδυσμενω λογω, χωρις εκαστου των μελων εν τοις μοριοις δρωντων, και ου δι απαγγελιας, δι ελεου και φοβου περαινουσα την των τοιουτων παθηματων καθαρσιν.

ΤΗ ΜΙΚΡΟΤΕΡΗ αξια στη θεωρηση των Μικρασιατικων εχει η χακί τεκμηριωση μειοδοσιων, γιατι οργανικα είναι πάντοτε Ελλειπης, ικανη ισως να δικασει κι εκτελεσει «υπευθυνους», ή να υψωσει κατάρες κατά του τυχοδιωκτισμου, αλλα ανικανη να ανοιξει την ιστορικη Πυλη, η οποια μηδεποτε συρρικνουται σε military case study.  Το μεγιστο που μπορει να αποδωσει είναι λιγο, αν και πολύ πανω από ένα κουρελοχαρτο Συμμαχικης Εντολης για τη Σμυρνη ή ένα κουρελοχαρτο των Σεβρών.  Είναι μονο μια πολυτιμη κραυγη της υστερης γνωσης, μια τραγικη κραυγη απ' τα στερνα του μεγαλου Βενιζελου - «για το διχασμο, ο υπευθυνος ειμαι εγω». Ο διχασμος, ο διχασμος, σε μύθους απανω καθως «του Αετου ο Γυιος» και «ο Θουριος του Βενιζελου» γραμμενοι απ' τον ιδιο ανθρωπο -τον Καισαρη το συν-ωδο του Μαντζαρου του Εθνικου- στα στοματα αδερφοφάδων.

ΟΜΟΙΩΣ μικρη αξια εχει η  theory making case study, ειτε αφορα μια «εθνικη» ιστορικη θεωρηση, ειτε μια «ταξικη» κτλ., οργανικα δεμενες στον ιδιο φαυλο κυκλο, του νοηματικου ελλείματος.

ΔΕΝ ΕΧΩ τροπο να μασησω εδώ μια κριτικη αναγκαια, όχι κατά της ποικίλης «α-εθνικης κοινωνιστικης» θεωρησης που θνησκει μετα της αριστερας και του θετικιστικου cosmopolitan life style φιλελευθερισμου, αλλα κατά της «εθνικης κοινωνιστικης» θεωρησης που ( νομιζει πως ) αναδυεται, μ' ολες τις θετικές πλευρές της.

ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ Ελληνα -του Ποντου, της Β.Ηπειρου, της Μακεδονιας, της Κυπρου κτλ., καθως και της Ελλαδας της Μελουνας- δεν υπηρξε ποτε πραγματικη αποκαλυψη της ιστορικης συνεχειας του Ελληνισμου αρχαιοθεν, ένα θεμα που μόνο ημιαλλοτρια στοματα εθεσαν στην ατζεντα, τα ιδια στοματα που ονομαζουν το Αλυτρωτικο βιωμα, τυχοδιωκτισμο.  Είναι άλλο θεμα οι μικρες-προσκαιρες νικες μιας τετοιας «ρεαλιστικης» αλλοτριωσης και του χαζοπροοδευτικου πίκ -σημαδι του Αλλου δικιου- και δω μονο εχει την καποια σχετικη της αξια η κάθε επανανακαλυψη.    Διοτι απλουστατα, η συνεχεια αυτή αποτελει Βίωμα που συνειχε παντοτε την εθνικη πορεια, καταγεγραμμενο σε κάθε πέτρα και σε κάθε τραγουδι, παρόν κι αυτόγνωστο, χωρίς την αδεια των "προοδευτικων" πλαστογράφων κι ουτε εν πολλοις των διορθωτων.

ΕΔΩ ΑΡΧΑΙΟΙ πολιτες Αδερφοφάδες κι Αμφικτυονες και Μηδομαχοι, μαρμαρωμενοι βασιλεις με κοκκινα σανδαλια, κλεφταρματωλοι Κολοκοτρωναιοι, ιθαγεννόμενοι μπιζανομαχοι εστεμενοι, διχασμενοι ομοφωνοι της Μεγαλης Ιδεας, δικτατορες του Όχι, λαϊκά παιδια του 40 και του βουνου, Κυπριοι πιτσιρικαδες της Αγχονης, φρικιά του Σημερα πυρπολητες της Σημαιας στα ποδια του Αγνωστου Ελληνα.  Εδώ κι ένα τυχαιο ονομα, ας πουμε Στελιος Καζαντζιδης, ετσι για μια ακαδημαϊκη μελέτη του ποδαριού.   Ο αρχαιος υιος του νεοελληνα καζαντζή, και της κυρα Γεθσημανης, με ονομα βυζαντινοχριστιανικο, επίσης.  Αν μαλιστα πιάσει και τον «τραντέλλενα» ή κανα αρχαιο πυρίχιο, στης Σουμελας το πανηγυρι, ούϊ αμαν αμάν, κι ασ' τους να λένε.

ΕΧΕΙ ΩΣΤΟΣΟ τη σχετικη αξια της η κάθε επισήμανση της ιστορικης αυτης συνεχειας, μα ακριβως στο μετρο που δεν οριζεται «ιδεο-θεωρητικα» απ' αυτή.   Γιατι τοτε, είναι ουσιαστικα ακυρωτικη, ακριβως όπως η «οικολογικη» θεωρηση της Ζωης που ακυρωνει την οντως υπερφυσικαλιστική οικο-βιωση, παρ' ότι οριακα ανταποκρινεται σε αναγκαιες παρεμβασεις οικο-λογου και οικο-πρακτικης.

ΣΤΗΝ ΑΝΩ ιστορικη σκυταλοδρομηση, παρ' όλα αυτα, πιστοποιειται κι αναιρεται εμπρακτως η απωλεια του ιστορικου Νοηματος, το οποιο όμως ποτέ δεν αφορουσε καθαυτο το «διδαγμα του πρακτεου», τη «δια ταυτα» απαντηση.  Δεν αφορουσε το παντοτε εθνικα ελλειμματικο πως ταχα «Ετσι θα παρουμε την Πολη», ( μ' αυτό ή τον άλλο τροπο - ηρωϊκα, τυχοδιωκτικα, ρεαλιστικα, συνεχίζοντας, παρακάμπτοντας, διαγραφοντάς την κτλ ), αλλα αναδυοταν παντα τραγικη απ' την εθνικη ψυχη ως ερωτημα και τραγικη αποφα(ν)ση, δηλ. ξανα και ξανα ως ερωτημα, ως το αρχαιοθεν ερωτημα «Και πως θα παρουμε την Πολη ;».  Ετσι θα την παρουμε, μα διαφωνω κι ολας, και «παταξον μεν, ακουσον δε».  Μα μηπως παλι όχι, μηπως η εντολη είναι παγια, σα ρηματα μητρωα, μηπως «η ταν ή επι τάς» κι «ενθαδε κειμεθα τοις κεινων ρημασι πειθομενοι» ;  Όχι, η Μητρωα αυτή Ελληνιδα ευχη-καταρα,  δεν είναι του πολεμου, είναι της μάχης, καθως και η αναφορα του Στρατιωτη «λαμβανω την Τιμην...εντολη εξετελεσθη, ως επι Τας».  Μεγαλειωδης καθαυτη, παρακαμπτει τον Πολεμο, και μεγαλυνεται περαιτερω Εκειθεν αυτου, ως Πέραν του Πολεμικου Αποτελέσματος Νοημα, δι αυτοθυσιας μεν, αλλά κυρίως ως Πέραν του Πολεμου Ελπίς Διηνεκής.  Το ιδιο το αποτελεσμα δεν εχει εδώ σημασια, είναι της χλευης, το Διηνεκές μονον σημαίνεται ως Μειζων Αποτελεσμα, καθως 22 αιωνες μετα ξαναγεννιεται στο ιδιο σημειο ως Αλαμανα, και ακριβως η χλευη αυτή υπερ του Διηνεκούς και κατά παρακαμψη του Αποτελεσματος, κειται και υψουται εν Θερμοπυλαις - «ανηρ αριστος γενεσθαι Σπαρτιητης Διεινεκης....ουκ εκπλαγεντα ειπειν...ει αποκρυπτοντων τα τοξευματα των Μηδων τον ηλιον, υπο σκιη εσοιτο προς αυτους η μαχη και ουκ εν ηλιω».

ΜΑ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ;  ο πόλεμος της Ζωης είναι ακομα πιο Τραγικος απ' τη μαχη, δεν εχει παγια Λακωνικη Εντολη για το Ειδος της Αυτοθυσιας, εχει μια πιο βαρεια εντολη προσωπικης ερμηνείας - «Αιεν Αριστεύειν» -, διεξαγεται παντα πιο Τραγικα, Βωμοι κι Εστιες εχουν βαση όχι τη μια ή την Άλλη Λογικη ή Αισθηματικη Αποφαση μα ένα ποδι εδώ και το άλλο εκει, παντοτε, ότι η Ελπίς Ανω-θρώσκουσα.   Τα επη, της ομοψυχιας -Ιλιαδες και Μηδικοι και 40, συγκλισεις Πολεων και Φρονηματων Εθνικοσοσιαλιστικων και Φιλελευθερων και Σταλινικων- κρυβουν συχνα την Τραγικοτητα που αναδυει το «τη Υπερμαχω», κρικος αναμεσα σε δυο Τοπους Βωμων κι Εστιων.  «Την πολιν σοι παραδουναι ουκ εστι εμον...» απ' τη μια, μα κι απ' την άλλη η Πατριαρχικη Υπογραφη φαρδια πλατεια, εισιτηριο του Γένους στην Κιβωτο των αιωνων του κατακλυσμου.  Δεν εχουν ακρη εδώ οι «ηρωϊκες», «ρεαλιστικες», «ρομαντικες», «επιβιωτικες», «μειοδοτικες»  θεωρησεις, παραμιλουν.  Παραμιλουν και οι «εθνικες» ή «κοινωνικες» μονοφθαλμες αναγνωσεις, οι ευκολες εκλογικεύσεις, οι μονοδρομες παρακαμψεις του Τραγικου, του ουτως εθνικου, του Μαρμαρωμενου.  Ποιος είναι ο Ελληνας εδώ, ο τραγικος Κατσιμητρος, είναι ο ηρωας του  40 ή ο δοσιλογος του  41, είναι ο Παλαιολογος ή ο Πατριαρχης - και οι δυο θα σφαγιαστουν-κρεμαστουν εκει, καθως και τους επομενους αιωνες.  Ο Χιτλερ βρηκε δυο λογια να πει, και νιτσεϊκος να αφησει τιμητικα-μαρμαρωμενα τα οπλα του Τραγικου Ιδιου Μεγέθους, βρηκε ο Ιμπραημ το μεγα Φίλημα - η δίκη του Πεταίν δεν είναι η Καθαρση.

ΕΙΝΑΙ βαρεια αυτή η πατρωα εθνικη πανοπλια, η δια του Σταυρου Αιρουσα την Οικουμενη, γι αυτό λυγιζει συχνα τα γονατα - είναι βαρεια, είναι βαρεια η τετοια του Τσολιά.

ΔΕΝ ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ επι της Ουσιας «εθνικη» οπτικη της εθνικης συνεχειας, η εθνικη συνεχεια δεν τεκμηριωνει το θεμελιωδες της «εθνικης» οντολογιας καθαυτης, δεν αναφερεται δηλ. ευθεως στο περιεχομενό της.  Αντιθετα, κινδυνευει υπο τους ορους αυτους η «εθνικη» οπτικη να περιπεσει σε επιφανειακο εθνικισμο, εστω κι αν δεν αναζητησει σε φυλετικα ή επιθετικα στοιχεια το περιεχομενο, εστω κι αν κατανοει ότι παρ' ημιν, οι οροι  «γενος», «φυλη», κτλ. εχουν μονον εθνολογικο-πολιτισμικο περιεχομενο.  Αναγνωρίζοντας ουσιαστικα την αδυναμια αυτη, η πιο σοβαρή «εθνικη» προσεγγιση κατεφυγε στη «θεσμικη» αναγνωση της εθνικης συνεχειας και ταυτοτητας, και διεκρινε ως βασικο περιεχομενο της εθνικης διαδρομης την ειδικη Σωματωση του εθνους σε πολιτικο-συμμετοχικους «θεσμους» όπως αυτους του αρχαιου Δημου κι αυτους των Οθωμανοκρατικων κοινοτητων.  Μ' ολη τους την καταλυτικη-διαλεκτικη συνεισφορα στην εθνικη ταυτοτητα, οι θεσμοι αυτοι δεν εξαντλουν καθολου το Ταυτοτικο και Νοηματικο φορτιο του συνεχους Ελληνισμου, το οποιο και σταθερα τους υπερβαινει, δηλ. τους επικαθορίζει.

ΑΠΟΔΕΙΞΗ της σταθερης αυτης υπερβασης και του συρρικνωτικου χαρακτηρα της «θεσμικης» θεωρησης κι αναγωγης,  είναι πληθος παραδειγματα που αποτελουν ταυτοτικες καταθεσεις-αναδυσεις, εχοντας ελαχιστη σχεση με την ειδικη θεσμικοπολιτικη σωματωση - οι Θερμοπυλες, ο Αλεξανδρος, τα Πολίτικα Τειχη, το 21, το 40  κτλ.  Δεν είναι η Δημοκρατια που σωζεται στο Εθνος, ουτε το Εθνος μεσα σ' αυτή, όπως ουτε στο νεωτερικο Εθνος-Κρατος, αυτά συμβαινουν μονον εν μερει.  Ουσιαστικα το Οικουμενικο κι Ανθρωπινο στοιχειο, αναθρωσκον φυσικα από εντ-τοπιους Βωμους κι Εστιες πλην κι ως εκ τουτου διαχεομενον  υπερ-τοπιως -ανδρων επιφανων πασα γη Ταφος- είναι αυτά που αποτελουν, στην Τραγικη τους μαλιστα εκφραση, το περιεχομενο της εθνικης συνεχειας, η διηνεκης δηλ. πατρωα Εθνικοποιηση της Αλήθειας της Αληθειας ως Τραγικου Βιωματος και εν ταυτω Μη Απέλπιδος.  Το Εθνος να θεωρει Εθνικο ο,τι είναι Αληθες -αχ Οδυσσεα Ελυτη- «οπου σας βρισκει το κακο αδελφοι κι οπου θολωνει ο νους σας μνημονευετε Σολωμο...».  Και δεν είναι η Αληθεια το στρατιωτικο ή πολιτικο απόκριμα, ουτε η οπτικη που θα τεκμηριωσει κατι απ' αυτά, αλλα το βιωμα της παντα Τραγικης Επιλογης των Ελευθερων Πολιορκημενων, του Ποντικου η ζωτικη εστιαση και της Εξοδου η ζωτικη αρνησή της, και παλι  Πισω Πολίτες, και πάλι απ' την Αρχη.

ΤΟ ΔΙΑΡΚΕΣ εθνικο νημα, το ιστορικο οικουμενικο, το διατρεχον ολες τις ιστορικες φασεις, απ' την Ιλιαδα εποχη στην Κλασικη, την Αλεξανδρινη, Ρωμαϊκή, Ρωμαίϊκη-Βυζαντινη, Οθωμανικη, Νεοελληνικη και Συγχρονη, αυτό που αρνειται να δει ο κάθε θετικιστικος παγανισμος -αριστερος και μη- είναι αυτό που συμπυκνωνεται στον ασαφη (εστω, ακομα) ορο του «ελληνοχριστιανισμου-οικουμενισμου». Αλλωστε αυτή ακριβως τη νοηματικη διασπαση επιχειρησαν οι αριστεροι θετικιστες να «τεκμηριωσουν» ιστορικα, να διαλυσουν εν τοις μοριοις την ελληνικη ταυτοτικη τραγωδια-καθαρση, για να τη χωρεσουν σε «αυτονομες» ( ~ αλλοτριες ) πολιτικες στοχοθεσιες, κι απ' αυτό και μονον το μετεριζι μπορουν να πυροβολουν τον «τυχοδιωκτισμο».  Και σ' αυτό ακριβως επισης το σημειο αποτυγχανει η αποπειρα να ματίσει κανείς το δηθεν κομμενο νημα με εθνικο-θεσμικα νημάτια, κι εν γενει να εθνικο-θεσμισει ταυτοτητες ταξης Ιδεολογικης-Πραξεολογικης, να απλοποιησει το Τραγικο-Υπερβατικο της Εθνικης Ταυτοτητας.

ΟΙ ΠΟΛΥΜΟΡΦΕΣ αντιρρησεις για τη χριστιανικη ταυτοτητα του αρχαιοελληνισμου και την ελληνικη του χριστιανικου ρωμαίικου -οπου κι οφειλει να αναταχθει κι αναβαθμιστει η σχετικη ατζεντα-, βασιζονται σε «εξωτερικες» τυπολογικες αναγνωσεις, σε επι μερους ταυτοτικες συγκρουσεις κι αντιφασεις ( όπως αλλωστε αμετρητες εν γενει στον ελληνισμο ), σε θρησκιολογικη-τυπολογικη ειδικοτερα κατανοηση του χριστανισμου, σε θεσμικη-πολιτικη κατανοηση του ελληνισμου κι εν γενει σε μοριακές διασπασεις της ιστορικης Τραγωδιας.  Τη χριστιανικη όμως ταυτοτητα πχ. του Σωκρατη, του Πλατωνα ή του Σοφοκλη, και την ελληνικη του Πατροκοσμα, του Παπαφλεσα ή του Παπαδιαμαντη, μονον ανιστορητος μπορει να αμφισβητησει.  Ιδιως για την ( προϊουσα ) χριστιανικη ταυτοτητα του αρχαιοελληνισμου, οπου και οι μεγαλυτερες δυσκολίες αναγνωσης, μπορει ισως να βοηθησει η γνωμη ενός μη ακαδημαϊκου κι επι ξυλου κρεμαμενου Ναζωραίου ξυλουργου, ότι η επαφη του με τους Ελληνες είναι η Ωρα του Θεου.

ΜΗ ΣΕ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΕΙ, φιλε, η λειψη ακομα ματια, μη σε απογοητευει το ελλειμμα δικαιου, είναι δωρο για να το βρισκουμε βαθυτερα - αλλωστε εχουμε δουλεια.  Η Μικρασια δεν είναι νησι που κειτονταν στο πελαγος του Αιματος.  Είναι η γοργονα που απαντά -Ζει και Ζει και Ζει- κι ολοι Αποκρινονται μαζι.  Είναι η μεγαλη Πυλη στην αυτοσυνειδησια μας.

Δ.Τ. - 31 / 01 / 10

	1. 06-03-2010 05:14
	Το βίωμα της Μικρασιατικής Πύλης Φίλε Δημήτρη, έχεις απόλυτο δίκιο.  Την (αμφισβητούμενη) συνέχεια του Ελληνισμού, δεν μπορούν να την τεκμηριώσουν οι εκάστοτε μερικές θεωρήσεις.  Κάτι άλλο την τεκμηριώνει ατράνταχτα, και ιδού η απόδειξη:  Αητέντς’ επαραπέτανεν Αητέντς’ επαραπέτανεν Ψηλά ‘ς σα επουράνια (ούϊ αμάν, αμάν) Είχεν τσιαγκία κόκκινα Και το κουδούκ’ νατ’ μαύρον (ούϊ αμάν, αμάν) Κι εκράτ’ νεν και ‘ς Σα κάρτσια του Παλληκαρί’ βρασιόνας (ούϊ αμάν, αμάν) Αητέ μ’ για δός μ’ ας σο κρατείς Για Πε με όθεν κείται (ούϊ αμάν, αμάν) Ας’ σο κρατώ ‘κι δίγω σε Αρ’ όθεν κείται λέγω Ακεί ‘ς ‘σο πέραν το ρασίν Σο πέραν καν τ’ ελάτια Μαύρα πουλία τρωγν’ ατον Και άσπρα τριγυλίσκουν Φατέστεν πούλια μ’ φατέστεν Φατέστεν τον καρύπιν ‘Σ σην θάλασσαν κολυμπετής σ’ ομάλια πεχληβάνος Σ’ σο πόλεμον τραντέλλενας, Ρωμαίικον παλληκάρι Νεοεληνική μετάφραση: Αητός πετούσε εκει κοντά, ψηλά στα επουράνια  είχε σιαγόνες κόκκινες, το ράμφος του ήταν μαύρο,  κρατούσε και στα νύχια του, παλληκαρίου βραχίονες.  Αητέ για δόσμου πού κρατάς, γιά πές μου πού πλαγιάζει  Δέν δίνω σε οπου κρατώ, και θα σου πώ πού κείται  Εκεί, στό πέρα το βουνό, ψηλά με τα ελάτια  τον τρώνε τα μαύρα πουλιά, τ' άσπρα τον τριγυρίζουν  Φάτε, πουλάκια, φάτε τον, φάτε τον τον καημένο  Στήν θάλασσα κολυμβητής, στον κάμπο πεχλιβάνης (παλαιστής)  ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΡΑΝΤΕΛΛΕΝΑΣ, ΡΩΜΑΊΙΚΟ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙ. Τραντέλλεναν (από τα τριάντα φορές Ελληνας, ή απο το τρανός Ελληνας) λέμε οι Πόντιοι, τον γενναίο πολεμιστή, μυθικών διαστάσεων.  Τό ακριτικό αυτό τραγουδι, με μικροπαραλλαγές, φτάνει σε μας, απο στόμα σε στόμα, από το 1000 περίπου μετα Χριστον. Εμένα, μου το έλεγε η "αγράμματη" γιαγιά μου, η Ελένη.  Εγώ και η αγράμματη γιαγιά μου, όπως και τόσες γενιές Ποντίων, βιώνουμε την συνέχεια του Ελληνικού εθνους, έτσι, πολύ απλά.  Εχεις απόλυτο δίκιο, φίλε Δημητρη  ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΡΑΝΤΕΛΛΕΝΑΣ, ΡΩΜΑΊΙΚΟ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙ.

Πολυχρονίδης Γιώργος