Μάρτης 2008: ΑΠΟΣΤΑΜΕΝΟΣ ΝΟΙΩΘΕΙΣ ΑΛΛΑ ΣΕ ΤΡΕΧΕΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΣΟΥ...

Φαίνεται ότι ακόμη κι ένα τοσο δα μικρό καραβάκι σαν τον Φυλλομάντη, έχει τις απαιτήσεις του. Κι ας μην το πιάνει το μάτι σου. Θέλει τις ώρες του, τη φροντίδα του.  Πρέπει να το προσέχεις, να το ανανεώνεις. Να το πορπατάς. Να του δίνεις πλεύση. Εμείς προσπαθούμε, πεισμώνουμε, ξανά προσπαθούμε, ξανά πεισμώνουμε, είμαστε πάντα λιγότεροι από όσοι χρειάζονται, πάντα ένα κλικ (ή πολλά κλικ) πιο ανέτοιμοι απ' όσο θα έπρεπε, πάντα τής τελευταίας στιγμής, πάντα εραστές της εφόδου και του λυσσασμένου βολονταρισμού. Τον αγαπάμε και μάς αγαπάει. Και μάλλον θα γίνει όπως με κάθε μεγάλη, βαθειά αγάπη: υπομονή και πείσμα. Ολόψυχο δόσιμο και παραμέληση...

...Μη προτεσταντική αφοσίωση. Ζούμε στους μικρούς και τους μεγάλους κυματισμούς της ανάσας της μα και την αμελούμε, ποτέ δεν θα γίνει να της πούμε όσα έχουμε στο νου. Τέτοια είναι η αναπηρία των ολικών αισθημάτων.

Μικρό καΐκι τής πεισμοσύνης μας λοιπόν ο Φυλλομάντης, μάς υπομένει. Μάς κουβαλάει στις διαδρομές του και στις εξερευνήσεις του. Στα κοντραμπάντα του. Μάς αγάπησε. Animus rerum. Κι έγινε σχοινάκι να πιαστούμε μικρό, τρεμάμενο· και φιλοδοξεί και κοκορεύεται ότι μπορεί και ν' ανταμώσει, λέει, μ' άλλα καραβάκια, να γίνουν -άκου τα θρασίμια!- στόλος πειρατικός, περήφανα καρφιά στο μάτι των πλουμιστών και των άθλιων. Γούστο θάχει...

Γούστο θάχει! Λες τα κουρσάρικα του 21ου αιώνα να έχουν κρυφό κάβο στη μπλογκόσφαιρα; Για σκεφτείτε (ιδίως φίλοι που ακόμη το σκέφτεστε): απ' τη μια οι Μέττερνιχ, οι Ιερές Συμμαχίες, οι αριστερορεαλιστές, κι απ' την άλλη οι πυρπολητές, Κανάρηδες. Ίσως μία νέας μορφής κοινωνική σύγκρουση διεξάγεται στον κυβερνοχώρο, ίσως η ελπίδα βγαίνει από το ότι ο πολύς Bill Gates τα βρήκε σκούρα με το ανοιχτό (και δωρεάν) λειτουργικό, το Linux, το έργο ενός «τρελλού» από τη Σουηδία και εκατομμυρίων τρελλών απ' όλο τον κόσμο. Θέλει να το αγοράσει, μα πώς να αγοράσεις κάτι που είναι τζάμπα, κάτι που αποκαθιστά την αξία της χρήσης και την αξία χρήσης, κι αυτό  -για φαντάσου- μέσα στην καρδιά της πιο προηγμένης τεχνικής, της πληροφορικής. Οι ρωγμές κι οι αντιφάσεις δεν λείπουν ούτε από εκεί. Θεάτρο και διακύβευμα συγκρούσεων ο κυβερνοχώρος λοιπόν, που αφορούν απείρως σοβαρότερα ζητήματα από την «απλή» ελευθερία έκφρασης: ζητήματα εξουσίας και αναπαραγωγής (των) σχέσεων κυριαρχίας.

Αν έτσι είναι, το πράγμα έχει, αποκτά, ενδιαφέρον πολύ μεγαλύτερο και δραματικότερο. Είμαστε στ' ανοιχτά. Στα κύματα του Αιγαίου. Κοντραμπατζήδες κι απελάτες. Και στο κλαρί. Σαν τους Κλέφτες του 17ου αιώνα. Ή, όπως λέει ο καλός Γιάννης Ναούμης ("Ο κλέφτης των ρόδων", 1987), «σαν το πουλί ζυγιάζοντας / τα φτερά μπροστά στην καταιγίδα / έτοιμο να πνιγεί / ή να πετάξει».

Είμαστε στ' ανοιχτά. Και στ' ανοιχτά προχωράει, με τούτα και με κείνα, ο Φυλλομάντης. Όχι όσο θα έπρεπε αλλά τουλάχιστον προς εκεί που επιθυμήσαμε. Η επιθυμία σώζοι την ψυχή μας, ότι πολύ αγαπήσαμε τούτη τη ρότα μας κι ότι αργά ν' αλλάξουμε κλαρί, κι ακόμη πιο αργά ν' αλλάξουμε φίλους - ιδίως αυτούς που μάς γκρινιάζουν· ιδίως αυτούς που ακόμη το σκέφτονται...

Έτσι είναι γκρινιάρηδες φίλοι που κάθεστε και χρονοτριβείτε ταξινομώντας ρότες. Έτσι είναι αγαπημένε της πρώτης-πρώτης νιότης μου Neil Young που τραγουδάς "It's more to the picture than it's the eye...». Θυμάμαι από μικρός το τραγουδούσα ανάποδα, θάταν η πετριά μου τέτοια: Δεν είναι η εικόνα, είναι το μάτι. Όλο το άθλημα της ζωής -κι η ζωή σαν άθλημα- απάνω σ' αυτό παίζει, καλά το έθεσε ο Φυλλοψάχτης.

Κι άμα αυτό το μάτι έρχεται και θολώνει άλλοτε από αμφιβολία, άλλοτε από θυμό, άλλοτε από πολιτικούρες,  άλλοτε από επιστήμη... άλλοτε... άλλοτε... πάλι ο μπαγάσας ο Φυλλομάντης βλέπει το βλέμμα μας και το παίρνει και το υψώνει στο κατάρτι του, σαν νάταν γιορτινά ναυτικά σημαιάκια ολόιδια. Κι άμα πάλι το νοιώσει αποσταμένο, μάς κρυφοσκουντάει και μάς δείχνει μ' ένα νεύμα τον δρόμο, το παρακάτω, τα περίχωρα και τον ορίζοντα· τον δρόμο που μάς τρέχει και τον τρέχουμε χρόνια τώρα, και που δεν υπάρχει πριν από μάς και πριν απ' το τρέξιμό μας. Γιατί έτσι είναι, φίλοι, ας το καταλάβουμε: δρόμος και τρέξιμο ένα πράμα. Θάλασσα και καΐκι ένα πράμα... Σ' αυτή τη θάλασα είναι που μάς πορεύει ο Φυλλομάντης. Σχεδόν με πατρική στωικότητα μάς σηκώνει στο σκαρί του και ξανά σαλπάρει. Και μάς το λέει με χίλιους τρόπους: έχουν ψυχή τα πράγματα ρέεε..! Μα του τό ξεκαθαρίσαμε και μεις εξαρχής: Αεί παίδές εσμεν...

2 Μαρτίου 2008

Γιάννης Φ.Φωτόπουλος

(Ευτυχής μούτσος του πληρώματος. Μού 'λαχε καλό καραβάκι στη ζωή. Κωλοπετσωμένο και κορδοτό και καρδαμωμένο, όλο μαρμαροσκουριά και φυσεκλικοκαπνιά. Η βάρκα μου η κουρελού. Γκιόζα. Και γαλανός ορίζοντας. Κι ακόμη καλύτεροι φίλοι, ο πιο φωτεινός μου ορίζοντας. Ξανασυλλαβίζουμε το «μαζύ», φθόγγο τον φθόγγο, προσέχοντας να βγεί όλη η ευχαριστία από μέσα του. Σαν κουκούτσι που έρχεται μετά τη χειμέρια νάρκη: Echoes in the distance: Μ-α-ζ-ύ. Αντιτίμως, ο διάπλους αρκετά μη αβλαβής, αλλά πώς αλλιώς. Είν' το ταξείδι τέτοιο. Ίσα να γλυτώσουμε την πρύμνη, κι αν χτυπηθούν λίγο τα ξύλα της, κι αν κλείνουν απειλητικές οι Μεγάλες Πέτρες, δεν πειράζει: ίσα που θα έχουμε περάσει, καθώς το περιστέρι, αιθεροπετώντας. Το νησί νησάκι μας θα είναι -ακόμη- μπροστά μας. Κάθε φορά καλύτερο.)

(Ο τίτλος είναι δανεικός από τον Ελύτη. Κι αγύριστος, αφού έτσι κι αλλιώς τού χρωστάμε από παντού.)

Καλή ανάγνωση,

Γ.Φ.Φ.