ΣΤΑΧΤΕΣ ΚΑΙ ΣΠΙΘΕΣ, Μέρος 3ο

(Δημοσίευση: 4 Φεβρουαρίου 2011)

Κρυφό

Περιεχόμενα τοῦ ἄρθρου:

9. Όλα τα λουλούδια-Σπίθες κι αμάν αμάν

Οπως είναι φυσικο, σε τετοιες καταστασεις όπως η Σπιθα σημερα, όλα τα λουλουδια ανθιζουν. Ελπιδες ανασκιρτουν, μα και κάθε λογης αλλοτροπικές οπτικες και πρακτικές ζητουν Εκφραση, Νομιμοποιηση, Χωρο Υπαρξης. Κάθε πολιτικά αστεγος μπορει να δει μιαν αστράχα, κάθε δίκιο ή παράπονο μια παρηγορία, κάθε νευρωτικη εμμονή μιαν ευκαιρία. Κι ανάλογα, η ίδια η κίνηση μπορει να γείρει σ' ένα σώμα με τις Αναγκες του και τις Δυναμεις του να ομορροπουν ή να αντιρροπουν, με καθοριστική οπωσδήποτε και την εν συνεχεία εσωτερική αυτο-εκπαίδευση...

...Η ουσιαστικη κοινωνικη αποκριση στο Σπιθοκαλεσμα το πρωτο 2μηνο, έχει τα βασικά στοιχεια που χαρακτηριζουν την κοινωνικη συνειδηση στη συγκυρια, και ιδιαιτερα την Αναζητηση και το Σκεπτικισμο. Δεκάδες τοπικες ομαδες σε Ελλαδα κι Εξωτερικο, και κάπου 10.000 μέλη σε ζωντανη αλλά και διαδικτυακη επαφη μεταξυ τους, δινουν ένα πρωτο Σωμα στη Σπιθα. Στο πρωτο αυτό Σωμα, η ποιοτικη-υποκειμενικη αξιολογηση είναι δυσκολη, έχει όμως και τις ενδειξεις της.

Το μεγεθός της αρχικα, κάμποσο μα και σε απόσταση απ' τη γενικευμένη αναγκη ελπίδας, είναι ακριβως μια εκφραση ταυτοχρονης Αναζητησης και Σκεπτικισμου. Μα όπως σ' όλα τα κινηματα η προοπτικη, εάν κι όταν υπαρχει, ακολουθει γεωμετρικη τροχια. Επίσης, δεν πρέπει εδώ να αγνοηθει το Φρενο της Σιωπης που συμπαντα τα καθεστωτικα ΜΜΕ εχουν επιβάλλει, μ' εξαιρεση κάποια ξεκαρφώματα και καποιους ψιθυρους χλευασμου, συγκρατημενους ωστοσο απ' το φοβο μιας ευθείας αντιπαράθεσης με το μεγεθος του Μικη. Όπως δεν πρεπει να αγνοηθει ειδικοτερα εδώ κι ο δισταγμος της νεολαιας που δινει μεν ένα διαδικτυακο παρών, εγγραφει όμως μια ηχηρή απουσια περαιτερω, προς το παρόν.

Περα όμως απ' τα πρωτα αριθμητικά, λαμπυρίζουν ηδη και του πανηγυριου τα πάνδημα. Ακτιβιστικες ορμες και Κατανοητικες προτεραιοτητες, Υπερτοπικες Ταμπελες-Ορεξεις και Τοπικες Συναξεις, Συζητησεις Αλληλοκατανοησης και Φορτσατες Διαδικασιες Προσυνεδριων, Αμηχανία και Φλυαρία, Ξεσκολοι Ανενταχτοι και Μνημονιοπληκτοι, Πασοκογενεις και Περισοφευγατοι, Παρουσιες Σημεια και Απουσιες Τερατα, Σκαναρισμα Αλληλων και Βλεπω ο,τι Αγαπω, Καπως σοβαρεψαμε και Παντα ειμαστε Παιδια, Κατι Νέο και Κατι απ' τα αρρωστα παλια, Υποκειμενισμοί κάθε είδους και Νέες Ελπίδες, μια απ' όλα σε Συν-προσέλευση.

Μεσα απ' όλα αυτά ωστοσο κυριαρχει η Σπιθα, όχι απλα ως ονομαστικη αναφορα, αλλά ως ουσιαστικη διαθεση ολου αυτου του πολυχρωμου και σβωλιασμενου ζυμαριου να μετατραπει σε κινημα.

H ειδικοτερη αυτή προοπτικη, εξαρταται μεταξυ αλλων κι απο Συντονιστικες-Οδηγητικες λειτουργιες κοινης αποδοχης, δηλ. απ' τις αντιστοιχες πρωτοβουλιες εδώ, του Μικη. Το ουσιαστικό στοίχημα εδώ αφορα, την ενοποίηση του κινήματος αυτού, πέρα απ' τα παλαιοαριστερά ρεύματα που το διεκδικούν ήδη με αναγνωρίσιμες πρακτικές και πέρα απ' τα ΚΑ ρεύματα που θα το διεκδικήσουν εν οσω θα κατακτά το ρόλο του στο πολιτικό σκηνικό. Στα θεματα αυτά οι εξελιξεις και οι ρυθμοι τους ακολουθουν εκ των πραγματων τη δικη του μεγαλη εμπειρια και πολιτικοτητα.

10. Σπίθα Πολιτειολογίας Συγκλίσεων και Ρήξεων

Η εμπειρια αυτή και πολιτικοτητα εκφραστηκε ηδη στις ιδιαιτερες πτυχες των 2 πρωτων ομιλιών του Μίκη, στις οποιες μπορει κανεις να διακρίνει καθαρα τα στοιχεια μιας επαναστατικης (εφικτης ριζοσπαστικης-δημοκρατικης) στρατηγικης καθως και τα ειδικότερα ερείσματά της στη συγκυρία και τις εκει αναγκαιες ρήξεις (βλ. & συνόψεις των 2 ομιλιων του, ιδρυτικης & REX, στον Φυλλομαντη).

Ηδη, τα στοιχεια αυτά, αποτελουν καθαρο και κεφαλαιωδες κατακτημα σε επιπεδο στρατηγικης και πολιτικης θεωρησης, το οποιο συνοψιζει ζυμωσεις κι αναθεωρησεις 10ετιων σε εθνικο και διεθνες επιπεδο. Το γεγονος ότι κατι τετοιο, προφανως δεν γινεται διακριτό παρά από ελάχιστους στη χώρα (όπου όλοι γνωριζόμαστε, κατά κάποιο τρόπο), έχει να κανει με την απλη-διπλη πραγματικοτητα, ότι αφ' ενός πολλά στοιχεια της πολιτικης αυτης είναι «αυτονοητα» (δηλ. ηδη κοινωνικοποιημενα κι εξ αυτου δυσδιακριτα στην ιδιαίτερη πολιτική σημασία τους) κι αφ' ετέρου άλλα στοιχεία των Σπιθοκαταθέσεων είναι μακράν των θεωρημάτων και της διακριτικής ικανότητας ακόμα και της πολιτικής και διανοητικής μας ελίτ.

Αποδειξη του τελευταιου (προς πάντα εγείροντα νόμιμες ενστάσεις) αποτελει το γεγονος ότι, οι αντιστοιχες αυτές πτυχές θεώρησης και στρατηγικής (ξανά, προς διευκόλυνση, βλ. 2 συνόψεις των ομιλιων στο Φυλλομαντη) είναι ακριβως αυτές που συναντουν τις εκφρασμένες, μασημένες, σκουριασμένες αντιρρήσεις της ελίτ αυτής (βλ. πχ. αριστερος κομματικος λόγος κι ανένταχτη αρθρογραφία).

Επιμένοντας λίγο εδώ, στα περί πολιτικης ανάγνωσης, θα πω ότι για να διακρινει κανείς τα ανω Κρίσιμα στοιχεια στις Σπιθοκαταθέσεις του Μίκη, στην πρωϊμη αυτή φάση, πρέπει να έχει ήδη προχωρημένη πολιτική συγκρότηση, πραγμα που δεν βρίσκεται σε περίσσεια στους χώρους αντικαθεστωτικής διαμαρτυριας και φιλολογίας, επισημαίνοντας αλλωστε και σχετικές ανάγκες, με πρώτη αυτή καθαυτή τη σχετική αυτογνωσία. Και θα σημαινε μια τετοια συγκρότηση, εν προκειμενω, την πληρη επιγνωση ότι σ' ένα πολιτικο κειμενο ΔΕΝ διαβαζει κανεις, ΟΥΤΕ Δίκαιες Ευχές+Τεκμηριωμενες Καταγγελίες, ΟΥΤΕ Συνταγες Αποτελεσματικοτητας, ΟΥΤΕ αυθορμητα, ψευδαυτάρκη, ή σουρρεαλιστικά μιγματα των ΔΥΟ αυτων ΠΑΡΑΝΟΗΣΕΩΝ. Διαβάζει-Ακουει ουσιαστικα, ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ, δηλ. Λογικες και Υπερ-λογες Σειρηνες που καλουν σε Προσωπικη Αναληψη Ευθυνης για απαντησεις στο ΘΕΜΑ «προσωπικη-κοινωνικη ικανότητα για περαιτέρω Αναληψη Ευθυνης». Εξωστρεφής Εσωστρέφεια δηλαδη, ως διαλεκτικη του Υποκειμένου, κι όχι Τεχνικες, ειτε σταλινοειδεις, ειτε αναρχοειδεις, ως ψευδο-ποιητικες της Ιστορίας.

Υπο την εννοια αυτή, το κεφαλαιωδες αυτό θεωρητικο-στρατηγικο κατακτημα με τη Μικεια υπογραφη, συνιστα όχι μια ασωματη «πλατφόρμα», αλλά μια ονομαστική προσκληση (πως λεμε, Γιωργος, Κωστας, Χρηστος, Διοικητηριου κι Εξαρχειων ...) να αφήσει κανείς τα σάπια. Κάτι που σημαίνει, καθώς ψυλιάζεται το πιο ψαγμένο και χειραφετημένο τμημα της ελίτ αυτής, ότι εδώ απαιτουνται πολιτικες υπερβασεις που όχι μονο δεν ταυτιζονται με «κομματικες» μεταγραφες, αλλά ακριβως εχουν ενδο-δια-υπερ-κομματικο χαρακτηρα, υπερβάσεις στις οποίες πειθαναγκάζεται άλλωστε κανείς αργα ή γρηγορα, οσο κι αν δε ντρέπεται να καθήσει πίσω, που λέει κι ο Διονυσης. Που σημαινει ακομα, ότι πέραν των πολιτικων υπερβάσεων και μάλιστα ως προϋπόθεσή τους, αναγκαιούν φωτιστικές ιδεολογικές χειραφετήσεις, δηλ. αποδοχή του Αλλου (μπελά & ανα-θεωρητή) κι όχι του Σωστού (φακέλου διαπραγμάτευσης & manual), δηλ. εγκατάλειψη της αριστερης Σωστολογίας και μετοχή στη Συν-άλληλη Πολιτειολογία, τη Νικηφόρα εν Ταυτω. Χαλαρά, με μιαν έννοια, και σαν παρέα Ζόρικη. Πράγμα που (εν πίστει και πόθω, σέ μεγαλύνοντας) συνιστα ταυτοχρόνως Υποκειμενικη Συγκροτηση και Αντικειμενικη Ευστοχία (ως και Μαρξ ειπε-ξειπε) και καθιστά χρήσιμα τα απο-κόμματα κι άχρηστα τα Ιδιωτικά αυτών ονειρα - πρώτα γαρ θα θυσιαστεί η Συσκευασία του Δικαίου που το καθιστά Πράγμα, οντας Πλάσμα το έρμο. Ισως, μ' όλα αυτά να κοντεύουμε να συνενοηθούμε για Τι πραγμα μιλάμε, και Τι κεφαλαιωδη σημασία έχει η ΣΠΙΘΑ, ειτε καταφέρει, ως κουκουνάρα προεκλογική, ν' αρπάξει σύντομα φωτιά η χώρα, είτε δια των υπογειων κοιτασματων (υγρων κι αεριων) συντηρήσει τη σιγόβραση εως την Αναδιάρθρωση του οντως Χρέους μας.

Υπο την ίδια εννοια, η ίδια αυτή προκληση-προσκληση συνιστα μια αυτόματη υποκειμενικη διαχωριστικη αντικαθεστωτικη γραμμη, ή ακριβεστερα ένα κατανοητικο κι αναγνωριστικο κριτήριο για τον Καθεστωτικο ανθρωπο. Πάντα, οι αναγκες ελευθερωσης επρεπε να ορισουν τους δεσμωτες, για να σωματωσουν τις ελευθερωτριες πράξεις τους, αν κι αυτό καταδείχτηκε ιστορικά πολύ δυσκολο. Πάντα, τη δυσκολία αυτή, που ειτε υψωνε τη λογικη του ασπρου - μαυρου, ειτε εκαιγε ξερα-χλωρα, ειτε τεχνουργουσε ως προκρουστης, ειτε τελος πάντων απλούστευε απανθρωπα κι αυτοχειριαστικα, τη χρησιμοποιουσαν καταγγελτικα, ψευδο-μεγαθυμα και ψευδο-ανοιχτομυαλα τα Καθεστωτα για να αμβλυνουν τα κριτηρια, να βαφτιζουν αρνια τους λυκους, να θολωνουν τα νερα, να (ξανα)επικρατουν. Κι ακομα το αλυτο αυτό, απασχολει θεωριες και πρακτικές, οσες φυσικα απασχολεί κι οσες δεν σιγουρεύονται στην γνωστη προοδευτικη κατατακτηρια κλιμακωση ή σε αλλους ανάλογους υποκειμενισμούς.

Κι όμως υπάρχουν στην κοινωνικη ζωη, σημαδια μυστικα, που ευκολυνουν κάπως τις αναγνωρίσεις αυτές χωρίς να τις απολυτοποιουν, χωρίς να αγνοουν την πιθανή ωριμαση και την ευκτέα αναθεώρηση-μετανοια, αλλά και χωρις να επιτρέπουν στον πάσα ένα μπαγάσα, Χειμώνα - Καλοκαίρι να ηγεμονευει εν δόξει και τιμη. Ένα τετοιο σημαδι είναι η Σπιθα του Μίκη, κι εξηγουμαι αμέσως.

Πέρα απ' τους δισταγμούς - σκεπτικισμους και τις διάφορες πολιτικούρες περι τη Σπίθα, (άπαντα κατανοητά κι εύλογα), μένει μια ενόχληση βαρειά και μια αντιπαλότητα ψυχης, σε μια σειρα φάτσες του καθεστώτος, κρυμμένες χρόνια πίσω από προοδευτιλίκια, πανηγύρια, συλλείτουργα και συνδοξολογίες. Κι όχι μονο πολιτικους, ειτε κυνικους απολογητες τυπου Παγκαλου, ειτε πονηρους κήνσορες της στροφής όπως οι Λιανηδες. Μα και Καλλιτεχνες, Δημοσιογραφους, Πνευματικους και Σωματικους διαφορους, συχνα στο ιδιο τηλετραπεζι με το Μικη και πρίμα βίστα στις συναυλίες του, ως και οι δυο ανω παραδειγματικοι πολιτικοι. Για ονοματα μιλω και φάτσες γνωστες και «καταξιωμένες», κι όχι για σκιές, για προσωπα τυπικα μεν εκτος πολιτικης μα πασιγνωστους προοδευτικους-καθεστωτικους πυλωνες, περι το Κολωνακι και τα γνωστα Συγκροτηματα. Ούλοι αυτοι, τραυλίζοντας τις ενστάσεις τους σε κάθε αντικαθεστωτικη Σπίθα από χρόνια, εχουν νταλκά τη διατήρηση της ΚΑ ηγεμονίας στην κοινωνία (και του αντιστοιχου ΣΔΟΕ) ευχόμενοι παράλληλα να βρει αυτή η ΚΑ, τον τρόπο να μην ξεβρακωνεται και τους κάνει κι αυτούς ρόμπα.

Είναι λοιπόν μια τέτοια ΣΠΙΘΑ, αυτομάτως, διαχωριστήρας για το ανώτερο αυτό προσωπικο των καθεστωτικων ιδεολογικων μηχανισμων, του οποίου η αναγνώριση, έκθεση και (κριτικη-δημοκρατικη) ακινητοποίηση είναι απολύτως αναγκαία αν είναι να κάνει ένα βήμα σωτηρίας και ανάταξης τούτος ο τόπος.

11. Σπίθα και Περικύκλωση - Περίσφιξη της ΚΑ

Τώρα επι του πιο πολιτικού, κατά την στενότερη εννοια που αφορά το «πολιτικό σκηνικο», θα μπορουσε κανεις να δει στα σχετικά με τη ΣΠΙΘΑ και τη συγκυρια, τα ακόλουθα :

1) Τον μη κομματικό ρόλο της, τοσο λογω διακηρυγμενης α-κομματικοτητας, οσο και γιατι η ίδια η πολιτικότητά της έχει διακομματικούς (συνολικα αναπλαστικούς του κομματικού συστήματος) ρόλους. Κι αυτό δεν σημαίνει «κομματικη ουδετερότητα» και «παραλληλη αβλαβη διελευση», σημαίνει ουσιαστικά δυναμικη ιδεολογικου-πολιτικου διεμβολισμου των κομματων, κι οποιος αντέξει. Κι αυτό είναι κατι που θα παιχτει στους ορους του κλυδωνισμου του Πολιτικου Συστήματος και του στοιχηματος υπερβασής του.

2) Το κρίσιμο ρόλο της ως ειδικού καταλυτη των πολιτικων εξελιξεων. Εδώ εννοουμε τον πιθανο ρόλο της στο κυριο στοιχημα της ευρύτερης ελληνικής συγκυριας, που όμως κρίνεται και βραχυπρόθεσμα. Και, όπως εχουμε κι αλλου αναφερει, το στοιχημα αυτό αφορα ένα Πολιτικο Συστημα Βαθειας Δημοκρατιας απεναντι στην προσπάθεια αναπαλαιωση-επιβιωση του σάπιου σημερινού. Η αναταξη της Στρεβλης Εκπροσωπισης (σε Εκλογικο & Κομματικο Επιπεδο) και η Συμμετοχη-Απιδιωτευση αποτελουν τα κλειδια της Αλλαγης αυτης.

Ο ειδικοτερος ρόλος της ΣΠΙΘΑΣ εδώ, είναι :

α) η κινηματικη κοινωνική πίεση στην κατευθυνση αυτή, ζητημα στο οποιο θα μπορουσε να επικεντρώσει με πολλές πιθανότητες επιτυχίας.

β) η αναγκαια, παραλληλα, ακινητοποιηση της καθεστωτικης αιχμης, δηλ. της ΚΑ, και η μεταθεση των σχετικων πρωτοβουλιών στον κοινο χωρο μιας ριζοσπαστικης ΚΔ και Α, ανατρεπτικών της γνωστης πολιτικης γεωγραφίας. Ριζοσπαστικοποιηση της ΚΔ και της Α, παρά τις δυσκολίες, είναι δυνατη (κάποτε, αλλωστε θα γίνει ετσι κι αλλοιώς, και πάντα ως αποδεξιοποιηση κι αποαριστεροποιηση), ακριβως στους ορους των Βασικων Στοχων της ΣΠΙΘΑΣ, που είναι ταυτοχρονα Εθνικοι-Κοινωνικοι Στοχοι και δυναμει αποδεκτοι απ' την ΚΔ και Α, υπο κοινωνικη πίεση πάντα κι ως στοίχημα, και στην προοπτικη συνολικων αναδιατάξεων. Στο ιδιο πλαίσιο, η ακινητοποιηση της ΚΑ αιχμης, έχει ως βασικο ορο την ανω ασφυκτικη περικύκλωσή της αλλά και την εσωτερικη ριζοσπαστικοποιηση τού ευρυτερου δυναμικου της.

Ουσιαστικά, ο ΚΑ πυρηνας αφορα τη γνωστη Καθεστωτικη Συμπραξη κι αποτελει μονοψηφιο μονο ποσοστο του Πολιτικοκοινωνικου Δυναμικου που όμως κατεχει το μεγα μερος της παραγωγικης, πολιτικης και μιντιακης μηχανης και τεχνογνωσιας. Η ΚΔ & Α, ριζοσπαστικοποιηση και σύμπραξη είναι εδώ απαραιτητες, όχι απλως για την πολιτικη περίσφιξη της ΚΑ (δηλ. τακτικα), αλλά και ως ενδιάμεση «μεταβίβαση πολιτικής εξουσίας» (δηλ. στρατηγικα).

Η απαραίτητη αυτή εξέλιξη, περιλαμβάνει με κάποιο τρόπο και την εσωτερικη ριζοσπαστικοποιηση της ΚΑ υπο ταυτοχρονη τυπολογικη μετάπλασή της, με κυρια στοιχεία τον πλήρη εκδημοκρατισμό της και την απαλλαγη απ' το καθεστωτικο πολιτικο προσωπικό της. Και είναι στρατηγικα απαραίτητη η ΚΑ μετάπλαση τοσο για την αμεση-κρισιμη εθνικη ενότητα, οσο και για την εν συνεχεια ειδικοτερη εκφραση της σοσιαλιστικης δυναμικης. Όμως, το θεμα της ειδικοτερης μετάπλασης του κομματικού τοπίου εκφεύγει του αρθρου αυτού.
Ας αναφέρω μονον εδώ, μιαν επίσης προσωπική εκτίμηση, ότι δηλ. μια σχετικη προοπτικη, μ' ολη της την ασάφεια και τους ιδιαίτερους κομματικούς στόχους, είναι ηδη στα υπ' οψη Σαμαρα και Παπαρηγα, καθως φυσικα και στους φόβους του Γιωργου και στα δεδομενα των καθεστωτικων αμυντικων σχεδιασμων.

Το συνολο των αναγκαιων εδώ κινήσεων, κατά την προσωπική μου ανάγνωση των πραγμάτων, απασχολει το Μικη στο ανω πλαίσιο, που με ολη τη απομενουσα τεραστια προσπάθεια, αποτελουν ουσιαστικά στοιχεια της ΣΠΙΘΑΣ. Στο ιδιο πλαίσιο, ως ειδικότερο στόχο, ο Μίκης επιθυμει διακαώς κι ως ένα απ' τα έργα ζωής του, νομίζω, να «σωσει ιστορικα-ηθικα» και μια αριστερα που «μ' όλα της τα λάθη, το αξίζει ως η χιλιόπαθη ISKRA του 20ου αιωνα» (οι φρασεις στα εισαγωγικα, εδώ, είναι δικές μου).
Το στρατηγικό αυτό εγχείρημα ωστοσο, βίσκεται αρκετά μακρυά απ' ο,τι μπορεί να συλλάβει μια συμπραξη τυπου ΕΔΑΑΑ (= Εθνικολαϊκη - Δημοκρατ-αριστερη - Αντι-δεξια - Αντι-μνημονιακη - Αντιπαπανδρεϊκη), με την αναγκαία περαιτέρω πολιτικοποίησή της να γίνεται κρίσιμη. Σ' αυτό το σημειο ακριβως, θα κριθει το βαρος της ΣΠΙΘΑΣ ως ειδικου πολιτικου καταλυτη, παντα με υπ' οψη την ηγετικη παρουσία του Μικη.

12. Σπίθα και κρίσιμα Εθνικά

Υπαρχει τώρα, ενας κυκλος θεμάτων με κρίσιμη ιδιαιτερότητα. Ζητηματα που κι ο ιδιος ο Μικης (προσθετο δειγμα πολιτικης ενάργειας κι εμπειριας) επεσημανε, ζητωντας κι αποψεις και εγκριση πρωτοβουλιων του εδώ απ' τα μέλη της ΣΠΙΘΑΣ, επομένως και υπογραμμίζοντας το κρίσιμο αλλά και μη αυτονόητο των σχετικών επιλογών.

Προκειται για τα συγκυριακα οξυμενα αλλά και στρατηγικης σημασιας ζητηματα του Χρεους - Μνημονιου - Διαρθρωσεων - Ευρωπης - Εθνικης Πολιτικης - ΑΟΖ.

Μ' ολες τις επι μερους εθνικες δυνατοτητες στο καθενα απ' τα ζητηματα αυτά (που δεν αφορουν διαφορα ανοητα και ψευδαυτονοητα συνθηματα) και τους αντιστοιχους περιορισμους (που δεν αφορουν γνωστους καθεστωτικους ρεαλισμους), τα κυρια ζητηματα εδώ είναι 3.

α) η ενταξη τους στο στοχο της Συστημικης Πολιτικης Αλλαγης, με καταλληλες ιεραρχησεις και κλιμακωσεις. Αναλυτικοτερη αναφορα στα σχετικα ζητηματα, έχει γινει σε προηγούμενη ανθρογραφια (Λογαριασμος, Αντιμνημονιο κ.α.), οπότε ενδεικτικα ας περιοριστω εδώ να αναφέρω πχ. ότι το αντιμέρκελ κοινο μετωπο πληβειων και παντεσπάνηδων υπερ των τελευταιων και της μακροημέρευσης αυτων, είναι εκτος στόχου.

β) η ενταξη τους στην Εθνικοανεξαρτησιακη Αναγκη-Δυνατοτητα, που στους σημερινους διεθνεις ορους σημαινει Πολυδιαστατη εξωτερικη πολιτικη και ταυτοχρονα βασικος Ευρωπαϊκος προσανατολισμος. Για την καλυτερη αποσαφηνιση του θεματος, ας πούμε ότι αυτό σημαίνει βασικός ευρωπαϊκος προσανατολισμός κι ως εκ τούτου πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική. Κι αυτό γιατι Εθνικη Ανεξαρτησια ανευ Ευρωπόλου σήμερον δεν έχει ερεισμα, ενώ Ευρωπόλος ανευ πολυδιάστατης μεταπολίτευσης των μελών του δεν πάει μακρυα. Κοντά όμως πάει, και ονομάζεται (στο κοντά) Μερκελ+Σαρκοζι (ας πουμε)+Μεταπολιτευόμενα Pigs.

γ) ειδικοτερη πολιτικη στα Ελληνοτουρκικα σε σχεση με υπαρκτους κινδυνους και δυνατοτητες.

Και στα 3 αυτά ζητήματα (α,β,γ), η γενικη κοινωνικη συνειδηση, οσο κι αυτή της πρωτοπλαστης ΣΠΙΘΑΣ ως φαίνεται, έχει αποσταση να διανυσει. Είναι ωστοσο φανερο, ότι στα 2 πρωτα, οι κατατεθεισες κατευθυνσεις του Μ.Θ. είναι κατά βαση επαρκεις, υπο τον ορο της καταλληλης αναγνωσης. Τονίζουμε ιδιαίτερα την ανάγκη κατάλληλης ανάγνωσης (και σχετικων ζυμωσεων) ιδιως σε καιρους που ο ακτιβισμός και ο υποκειμενισμός ξεθαρεύουν (καλό αυτό ως ένα σημείο), παρέα με τους γραμμιτζήδες. Ως παραδειγμα καταλληλης αναγνωσης ας αναφέρω εδώ αυτή που αφορα την αμεσο-δημοκρατικη στοχοθεσια του Μικη. Αυτή προφανως δεν αφορα μια απολυτη-ανεφαρμοστη τυπολογια, αλλά πρακτικα τεινει στην αναταξη της στρεβλης πολιτικης εκπροσωπησης και την απ-ιδιωτευση.

Ιδιαίτερα όμως πρέπει να σταθούμε στο 3o ζητημα ως ανω. Εδώ, το τριγωνο Εθνικοφροσύνη-Αμυντικη Θωράκιση-Βαλκανικη Φιλία που θα μπορουσαμε να πουμε ότι ουσιαστικά συνοψιζει την πρότασή του, επίσης κατά βάση απαραίτητο, ισως απέχει από την πληρότητα πού απαιτούν οι μεγάλες κι εξελισσόμενες δυσκολίες στο θέμα. Δεν μπορουμε να σταθουμε αναλυτικά εδώ, ας σημειωσουμε όμως ότι προσθετη κρίσιμη παράμετρο στο θεμα αποτελεί η Εθνικη Ενοτητα, μόνιμη αλλωστε επιδίωξη του Μίκη επι 10ετίες. Μιλούμε όμως για μια Εθνικη Ενότητα δύσκολη εν μεσω κρισιμων στρατηγικων επίδικων ως ανω, όπως δείχνει η μακρα κι οδυνηρη ιστορία του διχασμου, αλλά παντως εφικτη όπως δειχνει και η, προσωρινη εστω, ενότητα του 40.

Αυτό που θέλω εδώ να επισημάνω είναι ότι η Αναγκαία Εθνικη Πολιτικη, απαιτει ορους αμεσης κοινης παραγωγης-αποδοχης στα δεδομενα του (εκαστοτε) πολιτικου τοπιου κι όχι κατά προτεραιότητα ορους «αποτελεσματικης αναλυτικης προσεγγισης». Η κατ' αυτό τον τρόπο αναγκαια ενοτητα όμως, για να αποφυγει μια εκπτωση σε ασπονδυλους και θνησιγενεις συμβιβασμους, απαιτει χωριστη και μεγάλη αναλυτικη και συνενοητική προσπαθεια καθως και κινηματικη στήριξη. Κι ενώ το καθενα απ' τα 3 αυτά (αναλυση - συνενοηση - κινηματικη στηριξη) έχει τις δικες του δυσκολες απαιτησεις, επι πλεον το ολο θεμα ακριβως επειδη διαπλεκεται με τα ανω (α) & (β) κινδυνευει πάντα να καταστει «δημοκρατικος καταλυτης επι ηττας» δηλ. με τους τραγικούς κι ανούσιους τελικά ορους της μεσοπολεμικης μας δημοκρατιας. Στο σημειο αυτό, κι ενώ η Εθνικη Πολιτικη δε μπορει να ασκειται με τους ορους του Γ.Π. (τόσο από αποψη νομιμοποιησης οσο και ουσιας), είναι επισης αυτονοητο ότι ομοιως δεν μπορει να ασκειται με τους ορους οποιασδήποτε «Σωστής» αποψης, εστω και πλειοψηφικής, πολύ περισσότερο με τους ορους των διαφορων υπο-μειοψηφικων «σωστων» αποψεων των εθνικο-λαϊκων υποκειμενισμών.

Ετσι η Συνθετικη-Ενωτικη παραμετρος, δεν αφορα απλως την «αποτελεσματικη υποστηριξη καποιας σωστης εθνικης πολιτικης» κατά την γνωστη μετωπικη αντιληψη, αλλά αποτελει βασικο στοιχειο της ουσιας της. Κι αυτό (κατά το ιστορικο παραδειγμα και του Μικη αλλά και μακραν περαν των στερεοτυπων ενοτητας με τα οποία λειτουργει συμπας ο χαζο-προοδευτισμος) σημαινει πολιτικη Συγκλισεων εν Ρηξει, με οσους ΔΕΝ συμφωνεις, πολύ περισσοτερο όταν αυτοι εκφραζουν μεγαλα κοινωνικα τμηματα (δηλ. με το Γιωργο και τους Γιωργους, ας πουμε). Αλλωστε, με το κριτηριο αυτό και μονον (δηλ. της εξ ορισμου ανεπαρκειας μιας «σωστης» + πλειοψηφικης, πλην μη «ενωτικης, γενεσει και οιονει») η εθνικη πολιτικη του ΓΠ ενέχει στοιχεια μειοδοσίας και σπερματα καταστροφης (ως και ιστορικα πλειστες οσες, με κυριο παραδειγμα τις Βενιζελικες) κι όχι με βαση τυπικα κι ασωματα κριτηρια «εθνικης συνεπειας», των συνταγματικων περιλαμβανομενων, όπως νομίζουν εθνικολογοι, συνταγματόπληκτοι, τηλεπαράθυροι και προοδευτικοι εθνικολαϊκοι.
Μ' αυτή την εννοια, η εθνικη φούρια, οντας μια χαρά για κοκορομαχίες με τους μαλακόστρακους κοσμοπολίτες και τους μηδενο-διεθνιστές της πλάκας, γίνεται η ίδια όμοια και χειρότερη όταν σκορπά καταγγελίες για μειοδοσίες, εδώ κι εκει, κατά τα γνωστα κι οδυνηρα του παρελθόντος. Συνοψίζοντας τα περι εθνικών, θα εκλεινα απευθυνόμενος στους φουριόζους εθνοσπιθιστές ακριβώς όπως στο γνωστο ανέκδοτο των μισο-πιωμένων. Συγκεντρώσου !

Δ.Τ. 3/ 2/ 11