ΣΤΑΧΤΕΣ ΚΑΙ ΣΠΙΘΕΣ, Μέρος 2ο

(Δημοσίευση: 4 Φεβρουαρίου 2011)

Κρυφό

Περιεχόμενα τοῦ ἄρθρου:

4. Άσυλο καί Αντάρτικο

Η κατάληψη της νομικής απ' τους λαθρομετανάστες, έδωσε την ευκαιρία στην από μακρου καθεστωτική επιδιωξη για την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, ως αναγκαία δηθεν απάντηση στην οντως κατάχρησή του. Όμως, ασυλο-ξασυλο, τα πανεπιστήμια θα αποτελούν πάντα εστίες του κοινωνικού βρασμού, εκτός από εκπαιδευτήρια κι ερευνητήρια (λέμε τώρα). Το θέμα είναι ωστόσο, το Τίνων κατά Τίνων του βρασμου αυτού, πού άλλωστε ορίζει και τα σχετικά αξιωτικά ή καταχρηστικά τής εν ασύλω πανεπιστημιακής του εκφρασης...

...Εδώ, η μισή απάντηση αφορά το βρασμό του εν γένει εξανθρωπισμού, και το αντιστοιχο «πάντες υπέρ πάντων, κι αναλόγως κατά πάντων», αδιαφορώντας για τις γνωστές κατευθυντήριες ψευδημοκρατικες πρεμούρες του τυπου «δημοκρατια = φιλελευθερισμός + νομιμοφροσύνη», «ο καρατζαφέρης γυμνασιάρχης», «ο Γιωργος υπουργος παιδείας» κτλ. κι εν γένει καθεστωτικές. Στα πανεπιστήμια δηλ. βράζει (κατά την εκει αναδυόμενη ιδιαίτερη κατευθυνση και τρόπο) η ανατροπή του Κατεστημένου Κοινού Λόγου, όχι μόνο σε γνωστικό αλλά και σε ευρύτερα υπαρξιακό επίπεδο, βράζει δηλ. η ανατρεπτικη εξέλιξη της Επιστήμης αλλά και γενικότερα του «Βλέπω-Θέλω-Πραττω» των Ανθρώπων - φορέων της. Κι εκει το ασυλο προστατεύει τέτοιου είδους ανατρεπτικούς βρασμούς κι όχι κολλεγιακές ευρυθμίες, ασχετα απ' το τι νομίζουν οι καναλάρχες ή τι ψηφίζουν 150 κατευθυνόμενοι ψευδεκπροσωποι του λαού.

Η άλλη μισή απάντηση αφορα την ενσώματη εξειδίκευση-εκφραση-πραγμάτωση αυτού του βρασμού, δηλ. τον προσδιορισμό του υποκειμένου της. Κι εδώ, το υποκείμενο δεν είναι παρά η πανεπιστημιακη κοινότητα, δηλ. δάσκαλοι και φοιτητές, φυσικα σε πολυεπίπεδη όσμωση τοσο μεταξυ τους οσο και με τον εξω κόσμο, αλλά και σε ως άνω ενσυνειδη πανεπιστημιακή αυτονομία απ' αυτόν. Τουτέστιν το πανεπιστήμιο δεν είναι χυτήριο συστημικων γκολντεν μπόϋς, ανέργων κι αγραμμάτων, ούτε «μαζικος χωρος» για τα ΚουΚουδια και ΜουΛουδια, ούτε συναλλακτήριο ακαδημαϊκου καρριερισμου και ψευδερευνητικων κονδυλίων, ουτε μεταφυσικη-αδιαμεσολαβητη εκφραση του Παγκόσμιου Δικαίου, ούτε διαμεσολαβούμενη από Μετωπαριστερές, ΜΚΟ κτλ, κι ερήμην του υποκειμένου της.

Φυσικα, η πραγματικότητα είναι αυτή που είναι, καθώς και τα πιο πάνω είναι απλώς μια άποψη. Όχι μια ευχή πάντως, αλλά μια άποψη πολιτικής οπτικής και πράξης στο ζήτημα, σε ανοικτη απεύθυνση και σε ανάλογη σύγκρουση με κολλεγιακούς νομιμόφρονες και μετωπικούς ανυποκειμενικους-υποκειμενιστές αγωνιστικούς εργολάβους. Μια αποψη που θεωρει ότι, παρα την ακρως μειοψηφική της αφετηρία, μπορει να εντάξει το πανεπιστημιο και το φοιτητικο κίνημα στην αναγκαία διέξοδη-ανατακτικη κοινωνικοπολιτικη δυναμικη. Κι ότι εως την αναλογη ενδο-πανεπιστημιακη (κατακτουμενη) θεσμιση, και την αντιστοιχη γενικοτερη Δημοκρατικη θέσμιση (αυτή της διαρκούς αυτο-ανατροπής) ουτε σπουδές, ουτε ανατροπες, αλλά χάος και κοινωνική αιχμαλωσία θα παράγεται εκει.

Το μειοψηφικό ενοπλο ανταρτικο, απ' την άλλη, αναπροσδιορίζει την ταυτότητά του. Ηδη από καιρό, το παλιοτερο ανταρτικο κλασικης αριστερης-αντιολιγαρχικης στρατηγικης, διαδέχθηκαν πρακτικές ενοπλης γενικης και σκληρης βιοτικής κριτικής - αποσταθεροποίησης, όπως εκφράστηκαν κυρίως απ' τη «σέχτα», ενώ παραλληλα αναπτύσσεται μια νεα μορφη ανταρτικου κριτικής κοινωνικής αφύπνησης, όπως εκφραστηκε κυριως απ' τους «πυρήνες». Στο τελευταίο αυτό, οι ηπιότερες αλλά και συχνότερες αντάρτικες δράσεις, φαίνεται να εχουν πίσω τους ένα αρκετα εκτεταμένο νεολαιϊστικο κίνημα που δεν περιορίζεται σε κάποιες κλειστές ομάδες, και που σε κάθε περίπτωση εκφράζει και συντηρεί μορφές των κοινωνικών αντιστάσεων στο σύστημα.

Το μείζον ζήτημα που πάντως θέτει ενωπιον ολων κι απαντά εμπράκτως το ένοπλο αντάρτικο, είναι αυτό της αντικαθεστωτικής βίας, από ηθική και πολιτική αποψη. Κι αποτελεί αυτό ένα ζήτημα στο οποίο αναγκαστικά θα σκυψει η κοινωνία, ζητώντας απαντήσεις πέραν ενός φιλήσυχου εγωϊσμου, πέραν μιας ρομφαιοφόρας κοινωνικής ιστορικοϋλιστικής εσχατολογίας, πέραν ενός βίαιου υποκειμενισμού και πέραν των συστημικων υποκριτικών καταγγελιων της βιας «απ' οπου κι αν προέρχεται». Και δεν θα είναι οι απαντησεις αυτές θεωρητικές, ερήμην δηλ. της πρακτικής της οικονομίας στο πλαίσιο των ελευθερωτικων προσωπικων και κοινωνικων πρακτικών και των δοκιμαζόμενων εναλλακτικών τους, αλλ' ουτε θα αποφύγουν το διαρκή αναστοχασμό περί την οικονομία αυτή, επαναπαυμένες στα τσιτάτα καρτερίας ή επιβολής.

Η «εθνικη» νομιμοποιηση και η «δημοκρατικη» παρανομοποιηση της βιας, που και οι δυο αξιώνουν τη μονοπωλησή της απ' το αλλότριο κράτος, η «μαζικη» νομιμοποίησή της και η «μειοψηφικη» παρανομοποίησή της που και οι δυο αξιώνουν τη μονοπώλησή της από αλλότρια κι αυτόκλητα καθοδηγητικά κέντρα που αυτοαναγορεύονται «μαζικα», η «πολιτικη» νομιμοποίησή της και η «αυθόρμητη» παρανομοποίησή της που και οι δυο αξιώνουν τη μονοπωληση της σωστης πολιτικης θεωρίας, η «ημετερη» νομιμοποίησή της και η «των αλλων» παρανομοποίησή της που και οι δυο αξιωνουν τη μονοπώληση του υποκειμένου, δεν αρκουν.

Στους μυθους αυτούς που απλως υπηρετουν καθεστωτικους στόχους, απαντουν ως κοινότατη ιστορική κι εμπειρική γνώση, οι ηρακλείτειες και μαρξικες διαπιστωσεις, ότι «πολεμος πάντων πατήρ» και «η βια είναι η μαμη της ιστορίας». Μα αν η ιστορική πορεία, μ' όποιους ρυθμους και πισωγυρίσματα, καταγράφει βήματα εξανθρωπισμου κι ελευθέρωσης, τα βήματα αυτά δικαιώνουν τη βία. Όχι κάθε βία, μα την αντικαθεστωτική βία, αμυντική ή ελευθερωτική, κι όχι κάθε βία που αυτοαποκαλείται αντικαθεστωτική, μα τη βια που αυτο-οικονομείται ως ανθρώπινη κι ελευθερωτική. Δεν έχει ευτυχώς ή δυστυχώς μια εύκολη συνταγή η οικονομία αυτή, μονο επικρέμαται ως ηθικοπολιτικο ζητούμενο στους καιρούς, αναζητώντας στη συνειδητή και φωτισμένη ανθρώπινη πράξη, τον ορισμό της.

Δεν έχει μια ηθική, απαγορευτική ή επιτρεπτική, ερήμην των ζωντανών ανθρώπινων αναγκών, κι ούτε ηθική νομιμοποίηση ή πρακτική αξία, απλως επικαλούμενη στόχους κι ανθρωπινες ανάγκες. Το θεμα παραμένει η ανάγκη και το μέτρο της για τις ανάγκες ανθρωπινης πραγμάτωσης, η ίδια της η οικονομία, και μάλιστα ως θέμα ελάχιστα θεωρητικό. Δεν έχει η βία - η αναγκαία βία - κι ουτε θα βρεί την πλήρη θεωρία της, την ίδια στιγμή που έχει ανάγκη τη λογική για να μην αφήνει τυφλή την οργή ή το φόβο. Δεν έχει καν τη βεβαιότητα του εαυτού της, την ίδια στιγμή που έχει ανάγκη την αποφασιστικότητά της. Κι αυτά τα δυο ασύμβατα, ενας σταυρός μόνο μπορεί να τα γεφυρώσει, κι όχι μια σταυροφορική θεωρία, δηλ. μια σταυροφορική πλαστογράφηση της βεβαιότητας, όπως στις απαντήσεις που εδωσαν οι διάφοροι μακιαβελισμοι και οι εως σήμερα γιακωβινισμοι.

Απ' την άλλη, οι πασιφιστικές και νομιμόφρονες αυταπάτες, δεν απαλλάσσουν την ελευθερωτική πράξη απ' την πιο πάνω τραγικότητά της, αφού κι αν ακόμα κανείς να κλείσει τα μάτια, συχνά αναγκάζεται αργά ή γρήγορα να δικάσει (κατανοήσει) εαυτόν ή (ως οι νομιμόφρονες γονείς των νεαρών ανταρτών) το παιδί του. Αποτελούν ωστοσο οι αυταπάτες κι απάτες αυτές, μέρος του καθεστωτικού λόγου, όπως πχ. οι πονηρές επικλήσεις του Γκαντι. Όμως οι γκαντιολογίες αυτές, αποσιωπούν τα αμέτρητα «βίαια» παραδείγματα ελευθερωτικών κινητοποιήσεων που ειχαν τον ιδιο στόχο κι επιτυχία που είχε και η τακτική Γκάντι. Οπως αποσιωπούν και την ουσιαστική βιαιότητα της τακτικής αυτής (την αοπλη βιαιότητα μιας παρατεταμένης γενικης απεργίας), καθως και τον πραγματικο τους φόβο που δεν αφορα τα φιλειρηνικα παραμύθια, αλλά την καθεστωτική ανατροπή.

Τέλος τα πονηρά καθεστωτικά ψευδοχριστιανικα, περι «ειρήνης» και περι «της άλλης παρειάς», αποσιωπούν ότι αυτά δεν αφορούν καρτερία υποταγής, αλλά καρτερική κι επώδυνη επιμονή στα ελευθερωτικά κι οντως ειρηνοποιά. Προς επίρρωση, ερχεται και το λιγωτερο γνωστο κι αποσιωπούμενο στην ψευδοχριστιανική φιλολογία, ότι «δεν ηλθα να φέρω ειρήνη, αλλά μάχαιρα».

Καθόλου όλα αυτά δεν εξαντλουν το θέμα, ισως όμως συνεισφέρουν ελάχιστα και υπενθυμιτικα, στην απο-καθεστωτική κατανόηση και οικονομία της βίας, σε καιρούς όπου οι κοινωνικές αντιστάσεις αναζητούν την επέκτασή τους, την αποδεσμευσή τους από ψευτοδημοκρατικά ή παλαιοαριστερά ιδεολογήματα, την πολύμορφη σύγκλιση και τον ελευθερωτικό προσανατολισμό τους. [ Στην ίδια κατεύθυνση, οι αναγνωστες του Φυλλομάντη, ας ρίξουν ξανά μια ματιά στο παλιότερο κείμενο του Φυλλοψάχτη «Οι φίλοι μου με κρίνουν...» ].

5. Αγοραία Απελευθέρωση καί Δικαιώματα

Η απελευθερωση των επαγγελμάτων, αποτελει μια επέμβαση στον ελευθερεπαγγελματικο χωρο, αντιστοιχη μ' αυτή που προηγήθηκε στο μισθωτό. Οι «μειωσεις, απολυσεις, νεες συμβάσεις...κτλ» των μισθωτων, δηλ. η προσαρμογη του («πολιτικα υπερτιμημένου») «μισθου» στην «αγορα», εδώ έχει τη μορφή εισόδου της («πολιτικα παρεμποδιζομενης») «αγορας» στο αντιστοιχο «μισθο» του ελευθεροεπαγγελματια, την ειδοδο δηλ. του επιχειρηματικού ανταγωνισμου, στο χωρο αυτό. Ας δουμε λιγο το ζήτημα, απλοποιωντας το και γενικεύοντάς το ταυτόχρονα.Είναι γνωστο, σε ορισμένους τουλαχιστον (των ψευδο-μαρξιστων πάντως εξαιρουμένων) ότι η απαίτηση «αξιοπρεπους μισθου / αμοιβης», ως απαίτηση αποτελεί φανό κοινωνικοπολιτικου προσανατολισμου, κι όχι οικονομικο διεκδικημα, δηλ. έχει το εξης μοναδικο νόημα. Διαρκης διερωτηση του ΤΙ θα απαιτήσω απ' τον εαυτό μου και τους αλλους (βεβαιως κι απ' τα αφεντικά) ώστε να ζω αξιοπρεπως, δηλ. εν κοινωνικη προσφορα κι αμοιβη κι όχι σαν επιβιωνων μισθωμενος-εκβιασμενος-εξαγορασμένος (απ' οπουδηποτε και μ' οποιοδήποτε τροπο - αμεσο, εμμεσο, μισθωτο, ελευθερεπαγγελματικο, φτηνιαρικο, χρυσωμενο κτλ) λακές.

Ως «καθαυτο οικονομικο αιτημα», η απαίτηση «αξιοπρεπους αμοιβης-διαβιωσης» έχει κυρίως καθεστωτικό χαρακτήρα, αξιώνει δηλ. προνομιακούς όρους διανομής, και γενικότερα, αδικης κατανομής της κοινωνικής προσπάθειας. Αυτό συμβαίνει συνειδητα (όπως π.χ. στα στελεχη των καθεστωτικων μηχανισμων, στις προνομιούχες επιστημονικες συντεχνιες κτλ.) ή ασυνείδητα (όπως στους εν γένει προοδευτικους, στους «αξιοπρεπεις» συντηρητικους κτλ). Συνοδευεται πιθανον από καποια ηθικα ερείσματα (πχ. φιλοπονία κι εργατικότητα εναντι φυγοπονίας) ή κατά κανόνα απ' την κατάχρησή τους (πχ. η καθεστωτική τελικως φιλοπονία). Εκφραζεται επιθετικα (όπως πχ. μελεταται και μεθοδευεται στα συστημικά επιτελεία) ή στηρικτικά (όπως στον αλλοτριωμένο καθεστωτικο κορμο ή βάση, οπου η στηριξη και η συμπραξη αυτή είναι «φυσιολογικη», όπως και η ανυποψία για οποιαδήποτε άλλη βιοτική στάση, δημιουργική ζωή κι αντίληψη δικαίου).

Ως μη καθεστωτικο, το ανω «καθαυτό οικονομικο αιτημα», έχει την εξης μόνον χρησιμότητα. α) να μην πεθανω της πείνας στο μεταξυ για να έχει και κορμι το ανω υπερ-οικονομικο διερωτημα - αλλοιως παραμένει ασωματος (νεκρο)κεφαλη. β) να προκαλω πολιτικοοικονομικη πίεση η οποία θα φερνει στην επιφάνεια το ανω Διερωτημα και τις σχετικες-συνθετικες απόπειρες Απαντήσεων, που αλλοιως τα θάβουν διαρκως τα αφεντικά και οι λακέδες τους.

Δεν είναι η σχηματικότητα των παραπάνω, αλλά η ίδια η πραγματικότητα που διαχωριζει την κοινωνια σε καθεστωτικο και μη τμημα. (Μ' ολο που η κοινωνιολογικη-ταξική θεώρηση χρειάζεται περισσότερα απ' τα παραπάνω κι επίσης περισσότερα απ' τα κλασικά μαρξιστικά, και δη τις οικονομίστικες εκδοχές τους, αδιαψευστο κριτήριο καθεστωτισμου παραμένει το εισοδηματικό μερίδιο καθαυτο, η παρασιτικη του συνιστωσα, και η χρήση του. Στην άλλη όχθη, το ελλειπομερίδιο δεν ορίζει αυτομάτως τον αντικαθεστωτισμο, ως περιπου γνωστον). Στα παραπάνω ωστοσο δεν έχει ιδιαίτερο ταυτοτικο χώρο ο «μεσαιος χωρος», ειτε αφορα την καλοβολεμενη απολιτίκ ιδιωτευση, ειτε αφορα τη γνωστη προοδευτικη-καθεστωτικη πλαστοπροσωπία. Η συνειδητότητα, η επιθετικότητα ή η δικαιολόγηση του καθεστωτισμου του μπορει να διαβαθμίζονται, όπως και το ειδικότερο μερίδιό του στην καθεστωτικη πίτα, όμως αυτό και η χρήση του οριζουν ή αίρουν τον καθεστωτισμό του.

Τα παραπάνω, απαραίτητα για μια ουσιαστική οπτική στα πράγματα, δεν αρκουν, αν δεν συνδυασθουν με τη γενικότερη κοινωνικοπολιτικη θεωρηση και τις ανάγκες κοινωνικης ανάταξης, ζητήματα που εχουμε αναπτύξει σε προηγούμενη αρθρογραφία. Ουτε αναπληρώνουν ειδικότερες κατά επαγγελματικο τομέα επεξεργασίες που να αφορούν την απ-ιδιωτευση κι από-καθεστωτικοποίησή του, δομικά κι αμεσο-μεταβατικά. Δεν υποκαθιστουν δηλ. τις ειδικότερες ανατακτικές προτάσεις που όφειλαν να επεξεργασθουν και αντιπροτείνουν ενώπιον της κοινωνίας οι διάφορες συντεχνίες, πέραν της υπεράσπισης κεκτημένων. Π.χ, που θα πάει η μεγαλοϊατρική φοροδιαφυγή ή που θα πάει το βιολί της (ασυμμετρης) συντήρησης 30.000 δικηγορων + 1.000 ετησίως, στη χώρα, με προσβάσιμη ασφαλως κι όχι αμερικανικώς πανάκριβη τη Δικαιοσύνη, και χωρίς σε κάθε ψιλοϋπόθεση να ‘χουμε δουλειά να κάνουμε για μια δεκαετία.

Αρκουν όμως για τη βασική προσέγγιση του θέματος, πέρα απ' την κυβερνητική και την προοδευτική αερολογία, δίπλα στην αναγκαια απάντηση για την ουσία της κυβερνητικής-μνημονιακης πολιτικης για την απελευθερωση των επαγγελματων.

Και στην περιπτωση των επαγγελματιων, όπως και σ' αυτή των μισθωτων αμέσως πριν, την ουσία αποτελεί η αντιπαράθεση της αγορας στα κεκτημένα, η (πολιτικη) αρση δηλ. του πολιτικου φράγματος στη διαρκή αυτή αντιπαράθεση. Κι αγορα σημαινει, μερικως κοινωνια και μερικως κοινωνικη (πολιτικοοικονομικη) ηγεσια, επιφορτισμενη με τη συστημική πορεία και τις σχετικές αναδιανομές. Καθαυτη η αντιπαραθεση αυτή δεν είναι κακή διότι α) τα «κατακτημένα» συχνα είναι παρασιτικά αντικοινωνικά κατακτήματα β) η αγορα, σε καποιο βαθμο (κι όχι αυτομάτως) αξιολογει-υποδεικνυει ποιοτικες μεταβολές, πιθανόν κι ενοχλητικές χωρις τις οποίες η κοινωνία αποσυντίθεται, μαζι φυσικα με τα κατακτημενα της. Το (ταυτολογικο) επιχείρημα ότι η (επιχειρηματικη παντα) αγορα πιεζει τα «κατακτημενα», δεν αρκει φυσικα, για να νομιμοποιησει «αμυνες» ή «αντεπιθεσεις κατακτησεων», οι οποίες και εχουν πολιτικη φύση (εκφραση, διαμεσολαβηση, θεσμιση) - η πολιτικη υπαρχει πάντα πλαϊ στην αγορα και συγκαθορίζει τα αναγκαία ή τα επίδικα. Η νομιμοποίηση της πολιτικης αυτης «αμυνας» ή κι «αντεπίθεσης» δε μπορει να στηριχθει ειδικότερα στα εξης δυο ομολογημένα ή ανομολόγητα :

α) στο δικαίωμα «αγριας επιβίωσης» του τυπου «στον αγριο κόσμο μας, το ο σωζων εαυτόν και το ο,τι αρπάξεις, αποτελει κανονα ζωης και φυσικο δικαιωμα».

β) στο «δικαίωμα» διατηρησης ή επέκτασης «κατακτήσεων» ως δηθεν «αυτονοητα προοδευτικου».

Το αστηρικτο αυτό, δεν αφορα λογους νομικους ή ηθικολογικούς αλλά πρακτικούς-ηθικους. Ετσι η ζουγκλα του φιλελευθερισμου (ανω α), ο,τι κι αν λέει, κι οσο κι αν επιβιωνει, θα εγγράφεται στα Κακά και τα Διορθωτέα.

Ομοιως ο «προοδευτικος δικαιωματισμος» (ανω β) αποτελει προφανως πλάγια εισοδο στο (α), αφου τέτοιο δικαίωμα δεν υπάρχει - απόδειξη ότι διδάσκεται στα σχολεια μαζι με τα άλλα ψέματα, καθως κι ότι κυριαρχει στα κόμματα.

Η μόνη στήριξη που μπορει να έχει (στηριξη ηθικο-πολιτικη, δηλ. και με πρακτικό αντίκρυσμα) είναι αυτή που αποποιειται φωναχτα τα ανω (α,β) κι αντιμετωπίζει ουσιαστικά τη διαρθρωτική επανένταξη του κάθε κλάδου σε μια πορεία συνολικής κοινωνικής ανάταξης. Τα εισοδηματικά, τα ειδικότερα διαρθρωτικά, τα μεταβατικά ζητήματα, και γενικώς τα κλαδικά δίκια, εδώ εχουν ασφαλως το χώρο τους, την κριτική ανατομία τους απ' την κοινωνία, τα περιθωρια κοινωνικής τους στήριξης και τη δύναμη συνεισφορας στον κοινωνικο προσανατολισμο, ιδιαίτερα όταν μιλαμε για τις επιστημονικές συντεχνίες που αφορουν το πιο μορφωμενο τμημα της κοινωνιας.

Δεν υπάρχει βέβαια τετοια διαθεση, ως φαίνεται στις επαγγελματικες αυτές συντεχνίες. Το κλασικο παζάρι και η διασωση οσων «κατακτήσεων» μπορουν, εξαντλουν την αγωνιστικότητά τους, με το συνυπολογισμο και της βοήθειας απ' το πολιτικο ειδικοτερα καταστημενο που στελεχωνεται ιδιαιτερα απ' τους χώρους τους - βλ. την επαγγελματικη συνθεση της βουλης. Δεν υπάρχει εδώ διάθεση να αντιμετωπίσουν οι συντεχνίες αυτές, επι τα προσω τον καθεστωτικό εαυτό τους, πχ. το δομικο παρασιτισμο Νομικων και Μηχανικων, την πλασματική τους υλη και την αντιστοιχη ομηρία της Δικαιοσύνης και της Ανάπτυξης. Σημαία αποτελεί η διασωση του παρασιτισμού και της συντεχνιακής υποκρισίας, και η αναπαραγωγή τους ως καθεστωτικων πυλώνων που εχουν κι αντιστοιχη ευθύνη για το σημερινό χάλι.

Όμως, ειτε εχουν τη διάθεση αυτή ειτε όχι, οι συντεχνίες αυτές, που όπως είπαμε ξέρουν και δυο γκλίτσες γράμματα (κι ως εκει, βεβαιως) τόσο άμεσα οσο και στρατηγικά, οφείλουν στην κοινωνία, όχι αιτήματα κι αυτό-συνηγορίες, αλλά απαντήσεις. Απαντήσεις για το πώς, ναι μεν θα αξιωνουν τον κόπο τους, τις πολυχρονες σπουδες τους κτλ, αλλά όχι για να γίνουν μεγαλο-κονόμοι και καθεστωτικές γλίτσες, μα για να γίνουν αξιοπρεπεις μέσα στη επιστημονική-κοινωνική τους λειτουργία. Μαλιστα, απαντησεις με αριθμούς, δηλ. πόσα θες να υπηρετεις την κοινωνία, καλή μου, και μέτρησέ τα σωστά - βάλε που θα γίνεις κι ανθρωπος, αντι να μαζεύεις οικόπεδα και φακελάκια και δόξα απ' τους μυκονίους ομοίους σου.

Βέβαια όλα αυτά, δεν αποτελούν συνηγορία στην κυβερνητική επέλαση η οποία καίει ξερά και χλωρά, αδιαφορεί για μεταβατικές ανάγκες, πλήττει ιδιαίτερα ορισμένους κλαδους όπως πχ. τους φαρμακοποιούς κτλ., κι εντάσσει την αγοραία επίθεση στη συστημικη προοπτική. Ουτε δικαιολογούν την τακτική σαλαμιού που εφαρμόζει στρέφοντας τη μια κοινωνική ομάδα κατά της άλλης, εξαπολύοντας τους παπαγάλους των ΜΜΕ και προβάλλοντας το ιδεολόγημα του «κοινου συμφέροντος» - κανένα κοινό συμφέρον δεν προέχει επί αδίκων βαρών. Η επικαλούμενη ελλειψη χρόνου υπο τη μνημονιακή πίεση αποτελεί ευθύνη της, αλλά κυρίως την βιαιότητα των «προσαρμογων» συνθετει η κατεύθυνσή τους και η απουσία κοινωνικου ανατακτικου κι ενοποιητικου λόγου, σε συνέπεια με αντιστοιχες πολιτικές κατανομης των βαρών.

Υπενθυμίζουν ωστοσο τα παραπάνω, το γενικότερο μέτρο και την ουσία του διεκδικητικου «δικαιώματος», καθώς και την πραγματική επιλογή που εχουν ολοι αυτοι οι δικαιούχοι. Η να αναλάβουν (με τις κατευθυντηριες αποφάσεις και τις ειδικότερες επεξεργασίες) την ίδια τους την απ-ιδιωτευση και απο-καθεστωτικοποίηση δίπλα στην υπόλοιπη κοινωνια (που τους σπούδασε όχι για νταβατζήδες της αλλά για στηρίγματά της) ή να δώσουν μάχες οπισθοφυλακής στις ενδοκαθεστωτικές αναδιανομές κι αναπροσαρμογές που επιβάλλει η καθεστωτική συνισταμένη, της οποίας αποτελούν οργανικο στοιχείο.

Επίσης, ολα αυτά δεν αφορουν εν τέλει μονο τις «απελευθερουμενες» συντεχνίες που απλως η περίπτωσή τους προσφέρεται συγκυριακά για ο,τι αφορα γενικότερα ολες τις προνομιούχες συντεχνίες. Ας μη διαφύγει εδώ και η αναζήτηση στήριξης απ' το κρατικό ταμείο, του τύπου και των δημοσιογράφων που αρνούνται μονίμως το μερίδιό τους στη κρίση και τα βάρη της, επιβεβαιώνοντας τον καθεστωτικό τους ρόλο, όπως αλλωστε και οι πολιτικοι. Ουτε αλλοι δημοσυντηρητοι παρασιτισμοί, πχ. η προκλητική κρατική στήριξη των αφεντικών του ποδοσφαίρου, της οποίας ο αναγκαστικός περιορισμός τους οδηγει σε εγκατάλειψη των ΠΑΕ λιγο μετα τα τοσα παχιά τους λόγια προς τους αφελείς οπαδους, την ίδια στιγμή που στρέφονται προς τον ιδιωτικοποιούμενο τζόγο των κουλοχέρηδων. Οπως οδήγησε και την ίδια την πολιτεία στο διεθνές και πρωτοφανές ρεζιλίκι της εγκατάλειψης των Μεσογειακων αγώνων το 13 στη Θεσσαλία, αν και η διεξαγωγή τους θα σήμαινε ακόμα μεγαλυτερο ρεζιλίκι.

6. Στροφές με Σημασία

Μέσα στο γενικότερο πολιτικό τοπίο, έχουν τη δική τους χωριστή σημασία οι εξελίξεις στο ειδικότερο κομματικό επίπεδο. Οι εξελίξεις αυτές του μετεκλογικού 2μήνου, ίσως όχι θορυβώδεις κι ευανάγνωστες κι ασφαλώς οριακές κι ασταθείς, παραμένουν εντυπωσιακές στην ουσία τους, υπογραμμίζοντας την ταχύτητα και τις τάσεις προσαρμογής ή ανατροπής του κομματικού συστήματος υπο την κοινωνικοπολιτική πίεση.

Κατ' αρχήν, η ανακοπή της συγκρότησης του ΚΑ μετώπου, με τη σύμπραξη ΛΑΟΣ - ΔΗΣΥ - ΔΑΡ, μια σύμπραξη ιδιότυπη (κατά το «ανίερη», που ως φαίνεται αφορα μόνον ο,τι περικυκλωνει το Κεντρο), είναι σαφής.

Ο ΛΑΟΣ, πιεσμένος απ' τα εκλογικά αποτελέσματα και μηνύματα, τους λεόντιους όρους που εκ των πραγμάτων ενυπάρχουν στα οποιαδήποτε ειδύλιά του με το ΠΑΣΟΚ, αλλά κι απ' την αντοχή και χειρισμούς της ΝΔ απέναντι στις επιθέσεις του, επανακάμπτει στην «πολυκατοικία», πάντα καιροσκοπώντας.

Η νεοσύστατη ΔΗΣΥ της Ντόρας, χωρίς ουσιαστική δυναμική, με λόγο και προσανατολισμο «κεντρώο-αντιλαϊκιστικό», που εκ των πραγμάτων έχει υπερκαλυφθει απ' αυτόν του ΓΠ, και με τη ΝΔ να ελέγχει προς το παρόν αποτελεσματικά τον αλλήθωρο τυχοδιωκτισμό των «ντιντήδων» (κατά τον εξ οικίων χαρακτηρισμό για τους κομψευόμενους ψευδεκπροσώπους του λαού) αλλά κι άλλων καθεστωτικών στελεχών της, δεν προσφέρει και πολλά στο μέτωπο αυτό. Φυσικά, κάθε μικροπροσφορά προς την ΚΑ που μάλιστα προερχεται από αντιστοιχη αποδυνάμωση της ΚΔ, παραμένει πολυτιμη στην ΚΑ, τους χαλεπούς αυτους καιρούς.

Ακόμα λιγώτερα, αν κι επίσης πολύτιμα προσφέρει στο ΚΑ μέτωπο η ΔΑΡ, της οποίας η δυναμική είναι επίσης καθηλωμένη στα όρια του «ηπιου μετωπισμου» του αριστεροστελεχιακου αυτού λόμπυ. Ο άνευρος κι ανούσιος λόγος της ΔΑΡ, και του Κουβέλη ειδικότερα, ενας λόγος ΚΑ ουρας, χωρίς καν τη συστημική αυθεντικότητα του συγγενούς πασοκικου εκσυγχρονιστικού, σε συνδυασμό με τις υστερίες τυπου Μαργαρίτη, συνθέτουν μια αντιδεξια μικροσυνιστωσα της ΚΑ, μια συνιστώσα εξ ιδεολογοπολιτικών υπολοίπων.

Το ΠΑΣΟΚ δεν έχει την (χρονική) πολυτέλεια να ασχοληθει με τις δυσκολίες του ΚΑ μετωπου, παρά τη στρατηγική του σημασία. Ο Γιωργος, με κινήσεις μετρημένες εξαντλει τα περιθωρια ενός δυσκολου ΚΑ διπολισμου, με κάποια επιτυχία ως τώρα, ρίχνει όμως το βάρος της προσπάθειάς του στη διαχείριση της πτώχευσης, η επιτυχία της οποίας αποτελεί και τον δρόμο επιλογής για το μέλλον της ΚΑ, η οποία ωστόσο έχει ως εναλλακτική και το δρόμο της αποτυχίας και του ακόλουθου ΚΑ εκμαυλισμου. Οι γκρίνιες και οι μικροσυνομωσίες απ' τους πολιτευτές του ΠΑΣΟΚ που δεν εχουν τόπο να σταθούν μπροστα στη λαϊκή οργή, δεν αποτελούν το σοβαρό πρόβλημα για το Γιωργο, αφου κάτι τέτοιοι είναι αποδεδειγμένα αναλώσιμοι - η φανέλα μετράει - χώρια η απειλή εκλογων και λίστας. Ο Γιωργος, που έχει σοβαρότερες σκοτούρες απ' αυτούς, εξακολουθεί να βρίσκεται στην πρωτοπορία της ΚΑ πολιτικής (και διεθνώς) ενώ ολοι αυτοί είναι ικανοι για τα ευκολα μονον, δηλ. αερολογίες και διανομές. Το πώς γινεται βεβαια να είναι κανεις κορυφαιος με 20% αποδοχη, είναι απλό να εξηγηθει οσο και δυσκολο να χωνευτει, από απλούς δημοσκόπους. Κι όμως ετσι είναι, διοτι : Πρωτον, οι αλλοι ΚΑ (κι όχι μόνον) είναι χειρότεροι, και δευτερον η Ελλαδα αξιολογεί συγκριτικά, πρίν καταπιεί την πικρή διαπιστωση, δηλ. όλα τα σφαζει, όλα τα μαχαιρώνει, ακόμα και τον εαυτό της. Όμως αυτά εχουν οριο το μη παρέκει, γι αυτό κι ο Γιωργος ψάχνει ήδη σενάρια διαφυγής της ΚΑ προς το μέλλον.

Ο Γιωργος, ασφαλως και ενδιαφερεται για τη χωρα, παρά τις αμερικανιές, τις μαργαρίτες και τους νίκους. Ενδιαφερεται, στα ορια φυσικα της ΚΑ αντιληψης, αφου ολοι το ενδιαφερον μας το εννοουμε και πιστοποιουμε σε καποια αντιληπτικα πλαίσια, που γι αυτό αλλωστε είναι κρισιμα κι όχι απλως θεωρητικουρες. Όπως εχουμε κι αλλου αναφερει, η αντίληψη αυτή θεωρει ότι ΚΑ και εθνικη-κοινωνικη προοπτικη ταυτιζονται, ενώ οι επικριτές της ουσιαστικά δεν διαφωνουν, απλως θεωρουν ότι στην ταυτιση αυτή τη θεση της ΚΑ πρεπει να έχει η δική τους «σωστη αριστερα» κτλ. Υπάρχουν βέβαια και ο πρωτοπόρες εδώ υπερ-μετωπικές θεωρήσεις, αναφομοίωτες ακόμα εν πολλοίς, που ανήκουν κυρίως στον Κων/νο Καραμανλή και το Μίκη.

Ο Γιωργος, ενώ ταυτιζει τα συμφεροντα χώρας και ΚΑ, είναι απ' τους λίγους στη χώρα που ξέρουν επίσης, ότι και μια εθνική καταστροφή, εστω κι ακολουθουμενη από εξεγερση, οδηγει στην ΚΑ, λιγο-πολύ, ως παγίως εκμαυλιστική. Δεν είναι φυσικα αυτή η επιλογή του, πολύ περισσότερο όταν θεωρει, ως οργανικός πρωτοπόρος της ΚΑ, ότι η διεξοδος (και η ζωη γενικοτερα) είναι κατά βάση κεϋνσιανη κι ενδιαμεσως μονον νεοφιλελευθερη (δηλ. παντα επι τα αυτά), κι ότι ο ΚΑ δρομος-τροπος είναι ο «επιτυχης», εξ ου και η προσπάθεια για επιτυχή διαχειριση της πτώχευσης. Φυσικά, η «επιτυχης» ΚΑ είναι μια φαντασίωση εξ' ου και η συστημικη ανακυκλωση απαιτει περιοδικη νεοφιλελευθερη απο-φαντασιωση, και φτου κι απ' την αρχη. Υποχρεωμένος ετσι απ' τα πράγματα, μελετα ηδη σενάρια διαφυγής για την ΚΑ και το πολιτικό συστημά της.

Υπαρχουν βεβαια οι νυχτωμενοι αριστεροι που θεωρουν ότι μια καταστροφη και μια ακολουθη εξεγερση οδηγει σε υπερβαση της ΚΑ, αγνοώντας ότι βασικός ορος για κάτι τέτοιο παραμένει ο βαθύς δημοκρατικός και μη κεϋνσιανός - ανατακτικός κοινωνικός προσανατολισμος.

Ο Σαμαράς έχει πλέον αντιληφθεί τα πράγματα, και γνωρίζει ότι θα κληθει για ανάληψη συνευθύνης στα δύσκολα, χωρίς πολυτέλειες επιλογής. Ηδη έχει συμφωνήσει με το Γιωργο τη συνταγματική αναθεώρηση απ' το Δεκεμβρη, καθως και μια ορισμένη κοινη - αποσβεστική διαχείριση των σκανδάλων. Τα μετρα περαιτερω εκδημοκρατισμου που μελετά, καθώς κι ο αέρας της κάποιας ανανέωσης στο κυβερνητικό σκηνικο, όποτε αυτή γίνει, δε μπορουν όμως να ισοσταθμίσουν τα κοινωνικα-οικονομικά προβλήματα, ουτε τις δυσκολίες του εθνικού. Γι αυτό, χρειάζεται οπωσδήποτε την ΚΑ στις δυο της μάλιστα εκδοχές, δηλ. ειτε ως αρκετα ισχυρή, είτε ως απλως επιβιώνουσα κι επιχειρούσα να ανασυνταχθεί. Χρειάζεται επίσης, κι οπωσδήποτε στη δευτερη περιπτωση, ορισμένη στηριξη της αριστερας και ειδικότερα του ΚΚΕ. Για την στήριξη αυτή είναι υποχρεωμένος σε ουσιαστικότερα πολιτικα και διαρθρωτικά-ανατακτικά βήματα, πάντα σε μια ισορροπία δύσκολη, που ωστόσο θα έχει στοιχεία υπερβασης του γνωστου τοπίου, χωρις η παραπέρα εξέλιξη να μπορεί να προβλεφθεί σήμερα.

Στο ΚΚΕ, οι εξελίξεις είναι επίσης ενδιαφέρουσες. Ηδη από το Δεκεμβρη, είναι ορατες οι μανουβρες «αμεσου-ριζοσπαστικου-συμμετοχικου» αναπροσανατολισμου του ΚΚΕ, στις σημαντικες συνεντευξεις και κομματικες τοποθετησεις στη Βουλη. Μ' ολο που μια επιφανειακή συνθηματολογια συντηρει την αναγκαια «συνεπεια» με τον εως χθες λογο και τη δυσκινητη ορθοδοξη κομματικη βαση, και μ' ολο που σε καμμια περίπτωση δεν εχουν σταθεροποιηθει ως ολική στροφή, κινουνται ακριβως σε κατευθυνση στρατηγικης (κι εν οψει ορισμενης ιδεολογικης) στροφης μπροστα στον ορατο πια κινδυνο θανατου της Αριστερας, ειτε ως Κευνσιανης, ειτε ως Τριτοδιεθνιστικης. Ακριβως αυτά τα δυο στοιχεια (υπερβαση της «κεϋνσιανης» πρακτικης αλλά και της «πραγματικης αλλαγης», μ' όλα τους τα συνοδευτικα και τα παραφερναλια), μπορει να δει κανεις στο Νέο ΚΚΕδικο λόγο. Εδώ η ΚΚΕδικη Αντιπαλοτητα στο Συστημα, δεν εγγραφεται πια στην αλλαγη του κοκκινου Μαη αλλά στην Αμεση Ρηξη με το Πολιτικο Συστημα στην προοπτικη Αμεσης-Δημοκρατικης Αλλαγης του. Ας σημειωθει ότι κι ο ορος «Πολιτικο Συστημα» επι τέλους χωνεύτηκε κι απ' το ΚΚΕ του «Δικομματισμου» και του ασώματου «Καπιταλιστικού Συστήματος» (κατι μήνες του πήρε μονο, για σκεφτείτε ...). Φυσικα μια τετοια σημαντική εξέλιξη διέφυγε απ' τους αναλυτές των επιφαινομένων, που σχολιάζουν τον καιρό κοιτώντας απ' το παράθυρο αν βρέχει - ουτε καταλαβαίνουν, ουτε ελπίζουν γαρ. Διεφυγε ακομα κι απ' τους ξέσκολους μεγαλοδημοσιογραφους, που αναζήτησαν σε συνεντεύξεις με την Παραρήγα να απαξιώσουν τον αντισυστημικό λόγο σε καιρούς που οι κλυδωνισμοι του Συστήματος εχουν απολυτη αυτο-επιβεβαιωτικη ανάγκη μέσα απ' τη γελοιοποίηση της αριστερολογιας, για να εισπράξουν εκπληκτοι στοιχεία ριζοσπαστικου αλλά και ρεαλιστικού μαζι λόγου σε μια νέα σύνθεση, εστω και τραυλιστική. Δεν διεφυγε όμως απ' τους «συνεπεις» του κόμματος παρ' ότι (προς το παρον) οι αναταράξεις περιορισθηκαν στην παραιτηση του Χαλβατζη του νεωτερου που συνοδευτηκε κι από σχετικες καταγγελίες, και σε κάποιες συνδικαλιστικες αποχωρήσεις χωρις σημασία. Δεν διεφυγε επίσης, από ορισμένους σύριζα πολιτικούς τραυματίες, που ωστόσο δεν εχουν ιδεο-πλατφόρμα να αναδιατάξουν την πλατφόρμα τους, περιοριζόμενοι προς το παρόν σε αμηχανη εσω-ζύμωση. Χαρακτηριστική είναι εδώ η αμηχανία του βαρυτραυματία Αλαβάνου, που μέσα στην κραυγαλέα μετεκλογική σιωπή του, βρηκε δυο λογια «ρεφορμιστικά» σε κάποιο κανάλι.

Όλα αυτά σοβούν κάτω απ' τις κοινότυπες αντιπαραθέσεις, και δεν είναι ασφαλως μονοδρομημένα και χρονοθετημένα, διαγράφουν όμως μια πολύ πιθανη προοπτική, και πάντως περιγράφουν τις τάσεις που διαμορφώνει η κοινωνική πίεση.

7. Η Σπίθα του Μίκη

Η Σπίθα, η Κίνηση Ανεξαρτητων Πολιτων που ιδρυσε ο Μίκης, αποτελει πολύ σημαντική εξέλιξη όχι μονο στη στενή αλλά και την ευρύτερη περίοδο, κι ορόσημο στις πολιτικές εξελίξεις. Κι αυτό ανεξάρτητα απ' την άμεση πολιτική αποτελεσματικότητα της Κίνησης, αφού στη Σπίθα σηματοδοτουνται :

α) η αναγκη και δυνατότητα ριζοσπαστικής αλλαγής στο πολιτικό συστημα της χώρας, σε κατευθύνσεις μαλιστα παγκόσμιου υπερβατικού προτύπου κοινωνικοπολιτικών εξελίξεων.

β) η μη κομματικη (δι-υποκειμενικη, υπερ-κομματικη, μεταπλαστικη ολοκληρου του κομματικου σκηνικου) και κινηματικη (κοινωνικά πρωτόβουλη και συμμετοχική - μη εκχωρητική) κοινωνικη παρέμβαση στα τεκταινομενα.

γ) η εμπρακτη υποστασιοποιηση της Ελευθερίας-Ευθύνης των πολιτών σε αντιδιαστολη τόσο από πρακτικές καθεστωτικης νομιμοφροσύνης (αιχμη εδώ η προτεινομενη «ανυπακοη») οσο και στην οικονομία (=πραγμάτωση) της Ελευθερίας ως Προσωπικής Ευθύνης (αιχμη εδώ η αυτό-αναληψη Ευθυνων απ' τους πολίτες για τη Διεξοδο και την Κοινωνικη πορεία).

δ) η αναγκαια σχεση-ισορροπια αναμεσα στην

δ1) εμπρακτη προσωπικη-κοινωνικη παρεμβαση, σε αντιδιαστολη με ομφαλοσκοπικους λεσχιακους σχολαστικισμους (αιχμη εδώ ο Πρωτοβουλος Σχεδιασμος κι Εκτελεση τοπικων και γενικοτερων δρασεων), και

δ2) την αναβαθμιση και συγκλιση της κοινωνικης Αυτοσυνειδησης, σε αντιδιαστολη με ευκολους συνθηματολογους κι αδιεξοδους ακτιβισμους (αιχμη εδώ οι προτεινομενες Ζυμωσεις, Διαφωτιστικες προτεραιοτητες και Ειδικες Επεξεργασιες).

ε) ένα κορυφαιο παραδειγμα των οργανικων δυναμεων της κοινωνιας, πρωταρχικα μεσα από προσωπα που εκφραζουν τη συνειδηση και τις ελπίδες της, να συλλαμβανει τα μηνυματα των καιρων και να θετει τις δυναμεις τους και την καταλυτικη εμβελειά τους στην πρωτοπορα υπηρεσια των κοινωνικων αγωνων, αδεσμευτη απ' τα καθεστωτικα στερεοτυπα και τις επαναπαυσεις σε επετειακές ακυρωτικες δοξολογίες τους.

Oι βασικοι προγραμματικοι αξονες της Κινησης (Εθνικη Ανεξαρτησια, Λαικη Κυριαρχια και Πατριωτικη Αναγεννηση) ανταποκρινονται τοσο στα βασικα χαρακτηριστικα της πολιτικοκοινωνικης μας παθολογιας (την Υποτελεια στα ξενα κεντρα, την Πολιτικη Περιθωριοποιηση της Κοινωνιας απ' τους μηχανισμους αλλοτριας εξουσιας, και την Εθνικη-Κοινωνικη παρακμη που αυτά εχουν επιφερει). Ανταποκρινονται παραλληλα στις αναγκες ενός μη Ευχολογικου αλλά και μη Ψευδο-ρεαλιστικου Σχεδιου, δηλ. στις αναγκες ενός Ρεαλιστικου-Υπερβατικου Πολιτικου Σχεδιου, που συναιρει, στις πραγματικες και δυσκολες συνθηκες της ιμπεριαλιστικης παγκοσμιοποιησης και της πολυμορφης εγχωριας εκφρασής της (σε πολιτικης εξουσιας αλλά και σε επιπεδο κοινωνικης συνειδησης-πραξης), τα αναγκαια και συντονα βηματα. Συνδυασμενα δηλ. βηματα Απεξαρτησης κι Ανακτησης της Εθνικης Ταυτοτητας, Κατοχυρωσης του Κοινωνικου Αυτεξουσιου, και Αναληψης των Παραγωγικων και Πολιτισμικων Ευθυνων που εκφραζουν κι αναπαραγουν την Ελευθερια-Ευθυνη.

Καθολου λαϊκιστικος και ρηχος ο πολιτικος και πολιτισμικος Λογος του Μικη, δεν συνθηματολογει λαϊκιστικα παρα κοινωνικα, δεν χαϊδευει αυτια παρά ελπίδες, δεν υποδαυλιζει μιαν αδιεξοδη οργη παρα την αναβαθμιζει σε Διεξοδο, δεν τοκιζει σε κλαψες για χαμενα δικια παρα στην πραγματωσιακη τους δυναμη.

Καθολου αοριστος και αφηρημενος ο πολιτικος και πολιτισμικος λογος του Μικη, δεν μασαει τον εαυτο του. Προσωπα κι ονοματα, κομματα και καθεστωτα, δεξιες κεντρα κι αριστερες, Βενιζελοι και Βασιλιαδες, Παπανδρεου και Καραμανληδες, Χρεη και Τοκογλυφοι, Αμερικανοι και Παγκοσμιοποιηση, Εθνικοι Κινδυνοι και Δυνατοτητες, όλα απτα και ζωντανα στους πραγματικους τους ρολους περα απ' τα στερεοτυπα, όλα καθολου Χυδην μα αρθρωμενα σε μια Πολιτικη Ελευθερωτικη Οπτικη ικανη να οδηγησει την Πραξη.

Κι ενώ συνόψεις των ιδεολογοπολιτικων καταθεσεων στις Σπιθες του Μικη, δημοσιευει ο Φυλλομαντης, εγω θα ηθελα εδώ να αναφέρω μια φράση του απ' την ιδρυτικη ομιλία της Σπίθας (αναφορα στο «Αξιος Εστι»), που θεωρω κλειδι στην κατανόηση του μεγάλου αυτου Ελληνα και Κοινωνικου αγωνιστή, δηλ. στην κατανόηση του δρόμου-τρόπου του. Φυσικα, όπως σ' οποιαδηποτε λόγια στα οποία αξίζει να σταθείς προσεκτικά, οι λέξεις ταυτοχρονα ακριβολογουν και ακροβατουν. « Θεμελιωσα τις ιδεες μου πανω στο Χριστιανισμο, όχι με τη μεταφυσικη εννοια. Αργοτερα, βρηκα στο Μαρξισμο τον εφαρμοσμενο χριστιανισμο στο κοινωνικο επιπεδο ».

8. Σπίθα ο καθείς, με τα όπλα του πάντα

Δεν αφορουν αυτά τα μικρα σχολια στο Λογο-Πραξη του Μικη, μιαν αποπειρα δοξολογιας - είναι αλλωστε απ' τους λιγους που εχουν πείσει την οικουμενη ολοκληρη ότι δεν εχουν αναγκη από τετοια. Ουτε αφορα μιαν ευθυγραμμιση απολυτη, ένα Θεοδωρακισμο ειτε της μοδας ειτε της απελπισιας. Αντιθετα διαφορές ακομα κι αντιρρησεις απεναντι σε κάθε Μεγαλο Μικη, μπορει να ‘χει κανείς, ισως και περισσότερες καμμια φορα απ' ότι έχει μ' αλλους, αφου ένα τετοιο μεγεθος είναι και ζωντανο μέτρο για το μπόϊ του καθενος, καθως παλεύει να σηκωθει. Κι ασφαλως πολλοι της Σπιθας - αν πχ. κρινω από προσωπα που βρεθηκαν στην Ιδρυτικη ή στο Rex - εχουν εκφρασει δημοσια τον ιδιαιτερο κι αποκλινοντα δικο τους λογο.

Κι ο υπογραφων, αν έχει αυτό σημασια, έχει επισης διαφορές οπτικης σε διάφορα σημεία απ' αυτή του Μίκη, ακομα κι αντιρρήσεις σε καποια απ' αυτά. Δεν αφορουν τους γνωστους καταλογισμους «αριστερης ασυνεπειας» στην κομματικη πολιτικη, ανοητους ή γκεμπελικους, μιας «ασυνεπειας» πρωτοποριακης που η Ανατρεπτικη της Δυναμη δεν δικαιωνεται απλως στο χρονο, αλλά σωματωνει το χρονο, χτιζει κοινωνικη συνειδηση, συναντά δηλ. τον Άλλο στη γωνια των οδων Πραξης κι Ονειρου. Είναι αυτή η «ασυνέπεια» πχ. που κατεδειξε το αδιεξοδο του αντιδεξιου μυθου, κοινωνικοδιχαστικου και ταυτοχρονα εγκλωβιστικου στην καθεστωτικη πολιτικη παγιδα, που μας κρατα αιχμαλωτους ως σημερα.

Περα απ' αυτά λοιπον, τα ετοιμορροπα «συνεπη», ισως τα δυσκολα ζητηματα - πχ. τα Εθνικα - να καλουν σε δυο ή περισσοτερες ματιές, καθως πριν του Θεμιστοκλη ευτυχως πρυτανευσει. Αλλωστε εδώ, στο παραδειγμα των Εθνικων, εκανε ο ιδιος ο Μικης φανερο ότι οι δυο και τρεις οπτικες πρεπει να συνυπαρχουν, όχι ως «δημοκρατικο δικαιωμα» μα ως εν Αντιθεσει Ενοτητα. Εδώ, οι προσφατες ταυτοχρονες προτασεις του για Αφοπλισμο κι Εξοπλιστικη θωρακιση αποτελουν οψεις του ιδιου νομισματος, κι ο ιδιος αποτελει παραδειγμα όχι μιας «πούρας προοδευτικης οπτικης», αλλά μιας οπτικης του τυπου «ειμαι ανθρωπος των αντιφασεων, μην το ξεχνατε», καθως τα λογια του καμπανες σε απλοϊκους προκρούστες.

Και σ' άλλα θέματα, στρατηγικα κι ευαίσθητα, μπορεί να υπάρχουν αποκλίσεις, κι ας χρησιμοποιησω εδώ για παράδειγμα κάποιες δικές μου διαφωνίες. Διαφωνίες που ζητουν από ένα Μικη-Μεγαλο Εαυτο μας, μιαν ακομα πιο μεγάλη αγκαλιά - έχει και το τεράστιο ως φαινεται μια καποια ταση Ομοιωσης φορτωμενη στα μικρά. Μ' εχει στενοχωρήσει ας πουμε ο λόγος του παλιότερα (και πιο προσφατα) για το ανταρτικο, οσο κι οψεις του ιδιου του ανταρτικου. Να, προχτες στο REX, πρωτη ημερα δίκης των πιτσιρικαδων που ξυπνουν με κροτους την αφασία μας, η «αντισταση με κάθε μεσον» που διαλαληθηκε και χειροκροτηθηκε, δε βρηκε μια λεξη ιδιαίτερη ν' ακουμπησει ο δεσμωτης εγγονός της αντιστασης, τον ιδιο λογο που χρειαζεται κι ο αδερφος του ο μπάτσος, που συνδιοργανωσε κι αυτος την εκδηλωση (συνδιοργανωτες και οι αστυνομικες συνδικαλιστικες ενωσεις), ο κοινος κλεφταρματωλιτικος λογος, καθως μελωδει στο παλιοτερο του Μικη - δυο γυιους ειχες μαννουλα μου, Ενας για την Ανατολη κι ο Άλλος για τη Δυση... Μα παλι, ισως να ηταν εκει αυτή η αγκαλια και να μην τη βλεπει η τσίμπλα μου, κι ειναι γνωστο πως στους Μεγαλους Χρησμους είναι απλα τα Λογια μα η Ερμηνεια βαραινει πάντα αυτόν που ρωτα. Να, όπως στου αλλου μεγαλου, του Οδυσσεα Ελυτη, τον ανατρεπτικο Αφορισμο - «ο τρομοκρατης είναι ο Εσχατος των Θαυματων».

Δεν αφορουν λοιπον τα παραπανω σχολια ένα ευκολο Θεοδωρακισμο της ευθυγραμμισης. Ουτε όμως μια «συμπτωση κατά σημεια», σε μιαν ανοητη μετωπικη εκδοχη. Αφορουν πρωτα μιαν οφειλομενη κι ακριβη Εμπιστοσυνη, μιαν Οργανικη Ταυτιση δια μεσου διαφορών και πανω απ' αυτές. Κι αφορουν επισης την υπογραμμιση της βαθειας πολιτικοτητας κι επαναστατικοτητας του λόγου του Μίκη, που δεν εξαντλειται στην εκφραση ενός τρεχοντος ριζοσπαστισμου-προοδευτισμου, αλλά που στην ουσια επανακαθοριζει τον προοδευτισμο αυτό. Κι αυτό είναι το κρίσιμο ζήτημα εδω, ο επανακαθορισμος τού ΤΙ δεμενου με το ΠΩΣ, κι όχι μια Ταμπελα Ηχηρη όπως αυτή του Μικη, που θα νομιμοποιει απλως ένα Ψευδοκατακτημενο ΤΙ κι ενα αμήχανο ΠΩΣ, όπως λιμναζει κι εξεγειρεται στην κοινωνικη συνειδηση. Κι αυτό σημαινει απλα, ότι η προοπτικη της Σπιθας στην ειδικοτερη τωρινη της εκφραση, θα κριθει κυριως στην ίδια τη Μαθητεια της στον Εαυτο της - μια μαθητεια Λογου και Πράξης - καθως η ίδια θα δινει μαχη Αυτο-Ανάπτυξης κι ανατακτικου κοινωνικου εμπρησμου, κι όχι Εργαλειακης Αυτοχρησίας της.