ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΣΠΙΘΑΣ-Κ.Α.Π.

(Δημοσίευση: 7 Ἰουλίου 2011) Ἡ πολιτικὴ ἀπόφαση τῆς Σπίθας Χαλανδρίου-Βριλησσίων ποὺ πάρθηκε στὶς 27 Ἰουνίου 2011 γιὰ τὴν κρίση καὶ τὴν στροφὴ τῆς Σπίθας-Κίνησης Ἀνεξαρτήτων Πολιτῶν.

Συνεδριάσαμε για να συζητήσουμε τα όσα αφορούν την πρόσφατη συνδιάσκεψη και τα όσα ακολούθησαν, και που είναι ενδεικτικά και κρίσιμα για την πορεία και την προοπτική της Σπίθας. Συνεδριάσαμε ακόμα για να ανταποκριθούμε στην προτροπή του Μίκη, να διώξουμε απ' το σπίτι μας, τη Σπίθα, ο,τι  ξένο το διεκδικεί με αναίδεια καθώς λέει κι ο ίδιος.

Τιμούμε και σεβόμαστε το Μίκη, την ιστορία του, το οικουμενικό του μέγεθος, την πολιτική του σκέψη, τις ανθρώπινες και πολιτικές αντιφάσεις του, τη σημερινή του φωνή, το καθοριστικό του βάρος στη δημιουργία και προοπτική της Σπίθας. Στο κάλεσμα του, ένα κάλεσμα σε αγώνα για Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία και Πατριωτική Αναγέννηση, ανταποκριθήκαμε όχι επειδή αυτά αποτελούν ωραία συνθήματα, αλλά επειδή αποτελούν κοινωνική ανάγκη. Μια ανάγκη άρρηκτα δεμένη μ' αυτό που κάνει την ανάγκη ελπίδα και την ελπίδα νίκη, με το συμμετοχικό και δημοκρατικό στοιχείο όχι του στόχου, μα της ίδιας της διαδρομής μας. Μια ανάγκη άρρηκτα δεμένη όχι με το «για μας» αλλά με το «με μας».

Κατανοούμε τις δυσκολίες της αρχής σε ένα εγχείρημα πρωτότυπο όπως το σπιθικό (πρωτότυπο, ακριβώς σ' αυτό το «με εμάς»), και αντιπαλεύουμε όλο αυτό το διάστημα μ' όλες μας τις δυνάμεις το ξεπέρασμα τους. Κατανοούμε τα αλλεπάλληλα λάθη των κεντρικών πρωτοβουλιών, τις υπερβολές, τις τραγικές υστερήσεις και τις ουραγές πρακτικές, τις εκκωφαντικές παλινωδίες, την κληρονομιά της παλαιοαριστερής παθολογίας που έχει καθηλώσει επί δεκαετίες τους κοινωνικούς αγώνες και που πρέπει ν' αφήσουμε πίσω μας. Αντιπαλεύουμε ενωτικά μα κι αποφασιστικά το μικροπαραγοντισμό, τη μίζερη εσωστρέφεια, την απολιτικότητα, τον κρυπτοκνιτισμό, τον ταχτικισμό, τις προσπάθειες μετωπικής χειραγώγησης, την ανωριμότητα, που ασφαλώς και περισσεύουν στις Σπίθες, με κορυφαίο παράδειγμα τη Συμβουλευτική Επιτροπή (ΣΕ) καθώς και τους εξωθεσμικούς παρατρεχάμενους παραγοντίσκους.

Ο Μίκης δε μας κάλεσε σπίτι του. Με προσκλητήριο την ιδρυτική διακήρυξη - και τίποτα άλλο -  μας κάλεσε να χτίσουμε μαζί, ένα δρόμο απελευθέρωσης. Ανταποκριθήκαμε έχοντας ξεκάθαρο αυτό το Μαζί. Ότι στο δρόμο αυτό, ο Μίκης είναι ο πρωτομάστορας, κι όχι απλώς μια ηχηρή ταμπέλα που θα στηρίξει τις χωριστές επιδιώξεις και τις προσωπικές στρατηγικές όσων προστρέξουν. Μα ούτε ο άκριτος ημιονηγός που θα αντιμετωπίσει τη Σπίθα ως μοχλό ενός προσωπικού σχεδίου «απ' το Α ως το Ω», όσο άγιο κι αν είναι αυτό. Ότι η καίρια προσφορά του θα συνεχίζεται μέσα από λόγο κατευθυντήριο και ταυτόχρονα επενδυόμενο στη δημοκρατική συγκρότηση κι ανάπτυξη της Σπίθας. Ότι η ανάπτυξη της ΚΑΠ θα πιστοποιείται στη διαμόρφωση περαιτέρω δημιουργικού κι όχι απλώς καταγγελτικού λόγου, στην απήχηση αυτού του λόγου σ' όλο το λαό, στη διαχυσή του σ' όλο το πολιτικό φάσμα ώσπου αυτό να οδηγήσει στην κρίσιμη πολιτική αλλαγή και να εξασφαλίσει όρους πατριωτικής αναγέννησης. Ότι ο πρωτομάστοράς μας δεν θα μας βάζει μεσοδρομίς κριτήρια ιδεολογικής καθαρότητας, όπως «ιδεολογοπολιτικους» δεκάλογους, για την «ολοκληρωμένη ένταξη στη Σπίθα» (!!!), ανεξάρτητα απ' το αν συμφωνούμε στο περιεχόμενό τους. Ότι δεν θα χειρίζεται τη φυσιολογική ανωριμότητα του σπιθικού δυναμικού με τα γνωστά προσβλητικά τερτίπια, αλλά με τη σοφία που έχει κατακτήσει. Ότι δεν θα βασιλεύει η λογοκρισία του διακινούμενου λόγου, τα παιχνίδια «κίνηση ή κίνημα», τα ξαφνικά κι αδημοσίευτα ερωτηματολόγια, η υφαρπαγή διαδρομικών υπογραφών, τα γελοία γκάλοπ των στημένων εκλογομαγειρεμάτων της ιστοσελίδας κτλ. Ότι δεν θα επιβάλλει πρακτικές μετωπισμού, χειραγώγησης και καπελωμάτων. Ότι εδώ δεν είναι μια ΚΝΕ με σωστούς στόχους κι ότι αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι ένα ΕΑΜ με το σωστό ΚΚΕ από πίσω. Ότι η Σπίθα δεν πρόκειται να γίνει ένας μηχανισμός ακτιβιστικής υποστήριξης «σωστών» αλλότριων αποφάσεων.

Κατανοούμε βαθειά την αγωνιά του Μίκη για τους στόχους του κοινωνικού αγώνα, κατανοούμε το βάρος της ευθύνης του να κινείται πρωτόβουλα κι επώδυνα, να κόβει δρόμο όπου χρειάζεται. Ας καταλάβει όμως, ότι στο τελευταίο αυτό δεν πρωτοτυπεί καθόλου. Η ιστορία βρίθει από τομές που «χρειάζονται» και που στην πραγματικότητα δεν είναι παρά ακρωτηριασμοί των ίδιων των κοινωνικών προσπαθειών. Δεν είναι εύκολα εδώ τα κριτήρια, μα είναι καιρός να αναδείξουμε ένα κριτήριο που αφορά τα μέσα, κι όχι τον άγιο στόχο που πάντα θα εξαγιάζει τις εκτρωματικές πρακτικές. Ό,τι συνιστά τερτίπι (πχ. οι χειρισμοί πριν, κατά και μετά τη συνδιάσκεψη) είναι αυτοχειριαστικό, όποιους στόχους κι αν επικαλείται, κι απ' όπου κι αν προέρχεται. Δε χρειάζονται φλυαρίες για το τι είναι τερτίπι ή για τις σχετικές αποδείξεις ως προς τα γεγονότα, αρκεί η αυτεπίγνωση του ίδιου του Μίκη για όσα είναι πια κοινός τόπος και βίωμα τραυματικό, και πάντα ανεξάρτητα απ' τον επικαλούμενο στόχο. Ίσως χρειάζεται μόνο να θυμίσουμε, ότι παρά τις εντυπώσεις και τις αυταπάτες, όλα είναι ως ένα βαθμό ορατά, ότι δηλαδή οι άλλοι μας βλέπουν σ' ένα βαθμό, ό,τι κι αν πούμε.

Ο Μίκης πρέπει να κατανοήσει άμεσα κι έμπρακτα ότι εδώ δεν είναι αποδεκτές οι πρακτικές του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, πολύ δε περισσότερο του συγκεντρωτισμού και του καπέλου, έστω κι αν πασαλείφονται με αμεσοδημοκρατικες φλυαρίες, πριν κι αυτές ανακληθούν ως πασίγνωστον. Ότι εδώ δεν αναζητείται ένας συνδυασμός «δημοκρατίας κι αποτελεσματικότητας» (!!!) αλλά καθαρά, η δημοκρατία και δι' αυτής η αποτελεσματικότητα.

Αν κάτι τέτοιο, δημιουργεί στο Μίκη την εντύπωση ότι δεν αφήνει περιθώρια για την αναγκαία ταχύτητα κι πολιτική ευελιξία που επιβάλλουν οι κοινωνικές ανάγκες και οι περιστάσεις, τότε έχει κάνει λάθος στη βασική του ανάλυση, αυτή με την οποία μας έχει απευθυνθεί, αυτή για την οποία το αποτέλεσμα προκύπτει από εκείνες τις ταχύτητες κι ευελιξίες που αναδεικνύουν τη δημοκρατική συμμετοχή στο Α κι Ω του αποτελέσματος.  Εμείς πιστεύουμε πως τώρα κάνει το λάθος, τώρα που αντιπαραθέτει έντεχνα μα κι άκομψα τις Σπίθες «με όλο το λαό», τώρα που απευθύνει λόγο διχαστικό και ξεκαθαριστικό, τώρα που ζητά προγκρόμ «κατά των ξένων», τώρα που μιμείται όσα επί δεκαετίες έκαναν κι άλλοι αλλάζοντας διαρκώς την εξαπατημένη λαϊκή βάση τους, στο όνομα του επίσης εξαπατούμενου λαού.

Όπως και να έχει, είναι πλέον στο χέρι του Μίκη οι αναγκαίες διορθωτικές πρωτοβουλίες. Φυσικά είναι και στα καθήκοντα των μελών της ΣΕ να τιμήσουν επι τέλους την ιδιότητά τους καθώς και τη μεσοβέζικη σχέση τους με τις Σπίθες, μέσα απ' την καθαρή τους στάση. Φυσικά είναι και στα καθήκοντα των απλών μελών να υπερασπίσουν με τον τρόπο που νομίζουν τις αρχές που τους έφεραν εδώ. Εμείς, δεν δεχόμαστε ότι στη Σπίθα είναι ξένοι όσοι δεν είναι τυφλοί οπαδοί, δεν δεχόμαστε ότι το σπίτι αυτό ανήκει σ' ένα τέτοιο κοπάδι αναμιξ με τους καιροσκόπους παραγοντίσκους που περιτριγυρίζουν τη Σπίθα. Βεβαίως, ο ίδιος ο Μίκης έχει βαρύτερο λόγο στη Σπίθα, απ' ότι ο καθείς μας χωριστά, και ισχυρότερους τίτλους ιδιοκτησίας, για να μιλήσουμε εδώ τη γλώσσα που χρησιμοποίησε. Έχει έτσι και το βάρος των ειδικότερων αποφάσεων κι επιλογών του, πχ. να καλεί σε προγκρόμ όπως ήδη έπραξε, να αγνοεί τη Σπίθα παντοιοτρόπως όπως πχ. στη Νάουσα, να τη διαιρεί και υπονομεύει επί σκοπώ συγχωνευσής της στα καιροσκοπικά αντιμνημονιακα μέτωπα, ή να την αφήσει εν γένει να σβήσει επικαλούμενος τις πραγματικές αδυναμίες της. Έχει το βάρος να αφήσει στη θέση της μια δράκα καιροσκόπων παραγόντων στα «ορεινά της βουλής» όπως ο ίδιος διακήρυξε στα προπύλαια, σαν άλλοθι ενός συστήματος που θέλει να ξεπεράσει. Έχει το βάρος να δείξει αν το σπίτι αυτό είναι δημοκρατικό ή απλώς προσαρμοσμένο ( κι αυτό ) στην υπόσχεση μιας δημοκρατίας του κόκκινου Μάη.

Όλα αυτά είναι επειγόντως απαραίτητα, για να μπορέσει η Σπίθα να ανταποκριθεί μπροστά στις κρίσιμες πολιτικές εξελίξεις στη χώρα. Ήδη, κι ενώ τα γεγονότα τρέχουν, η Σπίθα, πολύ πίσω απ' τους αγανακτισμένους της πλατείας αναμασά τα νομικίστικα του αντιμνημόνιου και τα οργισμένα δίκια του λαού, ανίκανη να συμβάλλει σε διέξοδους προσανατολισμούς, καταδικασμένη να τσακώνεται και να τρώει τα σωθικά της για τα αυτονόητα, με την ιδρυτική της ηγεσία να εκτιμά ως πρόσφατα ότι ο λαός κατέχεται από «πρωτοφανή παθητικότητα» και σήμερα να στήνει ερήμην των Σπιθών «αντιμνημονιακά μέτωπα» με τους παραγοντίσκους τοκιστές του αντιμνημονιακού λόγου. Κι όλα αυτά, παρά την επίδραση που αναμφίβολα είχε όλο το διάστημα ο λόγος του Μίκη, στην εκδήλωση της λαϊκής αγανάκτησης. Λόγος που πάντως ηχούσε και ηχεί ακόμα, αδικώντας τον ίδιο του τον εαυτό, ως καταγγελτικός κι όχι ως περαιτέρω προσανατολιστικός και μορφοποιητικός ενός ενωτικού αντισυστημικού κινήματος ικανού να δώσει πολιτική διέξοδο.

Η αντιμνημονιακη μονομέρεια (στην οποία συνέπραξε χωρίς εξαίρεση όλη η ΣΕ) υπήρξε τέτοια, που όχι μόνο το κοινωνικό ακροατήριο αλλ' ούτε καν το σπιθιστικό δυναμικό θυμάται ότι ο ίδιος ο Μίκης έθεσε (με καθυστέρηση μηνών, περί το Πάσχα) ως κεντρικό στόχο  την  εδώ και τώρα αλλαγή του πολιτικού συστήματος. Ακόμα κι ο ίδιος ο Μίκης δείχνει να το ξεχνά ως κεντρικό πολιτικό στόχο της περιόδου και το αναφέρει μόνο ως αόριστο σύνθημα, ως λογοκοπικό παρελκόμενο του κυρίαρχου αντιμνημονιακού λόγου, ως μια φράση που μπορεί να εναλλάσσεται με λόγια για «επαναστατικές κυβερνήσεις» και «άτυχους Βενιζέλους».
Έτσι το αντιμνημονιακό μέτωπο, ως εκ της ουσιαστικής νοηματικής και πολιτικής του ανεπάρκειας, τείνει να γίνει ο κοινός τόπος του αντιμνημονιακού πολιτικοοικονομικού παρασιτισμού με το λαϊκό γολγοθά, δηλαδή η υποθήκευση του κοινωνικού αγώνα στα παιχνίδια τυχοδιωκτών παραγόντων.

Συνοψίζοντας τους προβληματισμούς μας για την πορεία και τις προοπτικές της Σπίθας :

1) Καλούμε το Μίκη για τις αναγκαίες πρωτοβουλίες αποκατάστασης της δημοκρατικής και ψυχικής ενότητας στη Σπίθα, ενώ στην ίδια κατεύθυνση καλούμε να ενεργήσουν τα μέλη της ΣΕ. Φυσικά αποστρεφόμαστε κάθε απόφαση και πρόσκληση για προγκρόμ, ιδιαίτερα αυτές που επιζητούν να «...αποκτήσουν δημοκρατική νομιμότητα» (!!!) κατά την δημοσιευμένη προτροπή. Αντίθετα θεωρούμε ξένη στη Σπίθα οποιαδήποτε σχετική αντίληψη και πρακτική, χωρίς παρ' όλα αυτά να πυροβολούμε τους φορείς τους που δικαιούνται τα λάθη τους, όσο αποδέχονται τη δημοκρατική κριτική.

2) Καλούμε το Μίκη και τις Σπίθες να αγνοήσουν το κείμενο που υπογράφηκε διαδρομικά στη συνδιάσκεψη ως στήριξη της οργανωτικής εισήγησης, πολύ περισσότερο όταν το β' σκέλος του (στήριξη πρότασης ενός παρείσακτου εισηγητή, που αφορά ούτε λίγο ούτε πολύ την πολιτική της Σπίθας) προσαρτήθηκε δολίως κι εκ των υστέρων στο υπογραφέν κείμενο.

3) Καλούμε το Μίκη να θέσει την Κεντρική Ιστοσελίδα της ΚΑΠ και το αλογόκριτο των δημοσιεύσεων υπό τον έλεγχο των Σπιθών, και κατ' οικονομία υπό 3μελη επιτροπή προερχόμενη εκ περιτροπής απ' την οργανωτική επιτροπή που προέκυψε απ' τη συνδιάσκεψη.

4) Απορρίπτουμε την πρόταση «η ΚΑΠ  να γίνει ισότιμο μέλος ενός ευρύτερου αντιμνημονιακου μετώπου ...» τόσο για λόγους ουσίας, όσο και για το λόγο ότι κάθε σοβαρή απόφαση προαπαιτεί αντίστοιχα σοβαρή συζήτηση και αντίστοιχα κοπιώδη κεντρική προσπάθεια για το σκοπό αυτό.

5) Θεωρούμε ότι η οργανωτική εισήγηση του Μίκη πρέπει να ενταχθεί κι αξιοποιηθεί στο πλαίσιο του αναγκαίου διαλόγου ανάμεσα στα μέλη της Σπίθας, σε διασπιθική κλίμακα. Στο ίδιο πλαίσιο μπορούν να ενταχθούν οποιεσδήποτε προτάσεις του Μίκη ή της ΣΕ, διατηρώντας το ιδιαίτερο βάρος και τη σοβαρότητα αυτού που τις υπογράφει, χωρίς όμως την παραμικρή περαιτέρω θεσμική υπόσταση τους (π.χ. απόφαση ΣΕ !!! ), της οποίας ήδη έχει γίνει κατάχρηση.

6) Απαιτούμε απ' την οργανωτική επιτροπή που προέκυψε απ' τη συνδιάσκεψη να λειτουργήσει ενοποιητικά και συντονιστικά, αποκαθιστώντας άμεση επαφή με τις Σπίθες και εξαντλώντας το ρόλο της στη διαδικαστική οργάνωση κι εξυπηρέτηση του αναγκαίου πολιτικού διαλόγου ανάμεσα στις Σπίθες, για όλα τα θέματα που αφορούν την ΚΑΠ, εν όψει και του φθινοπωρινού συνεδρίου.

ΣΠΙΘΑ ΧΑΛΑΝΔΡΙΟΥ -ΒΡΙΛΗΣΣΙΩΝ, 27 Ιουνίου 2011