ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΙΔΡΥΤΙΚΗΣ ΕΠΟΧΗΣ

(Δημοσίευση: 13 Φεβρουαρίου 2010) Ἕνα περαιτέρω σχόλιο πάνω στὸ κείμενο τῆς σύνταξης μὲ τίτλο "Ζοῦμε μία ἱδρυτικὴ ἐποχή". Προβληματίζεται, ὅπως ὅλοι μας ἄλλωστε, πάνω στὰ γεγονότα τῆς ἐποχῆς μας. Εἶναι "ἱδρυτικά"; Ποιὲς ἰδέες κυοφοροῦνται στὴν νὲα γενιά; Ποιὸν Λόγο ἐκπέμπει τὸ ἔνοπλο ἀντάρτικο; Μποροῦμε νὰ ἀκούσουμε ἐπὶ τῆς οὐσίας τὴν ἄρνηση ποὺ διατυπώνεται;

Προβληματίζομαι, όπως όλοι μας, πάνω σε γεγονότα που χαράζουν το σήμερα και προϊδεάζουν το αύριο. Προβληματίζομαι, που σημαίνει ότι ταυτόχρονα ψάχνομαι και δεν πασάρω τις βεβαιότητές μου στο γαϊτανάκι του κυρίαρχου (στην κοινωνία) κενού λόγου...

...Ζούμε, κατά κοινή ομολογία, σε μια εποχή με έντονα μεταβατικό χαρακτήρα, σε μια Ιδρυτική Εποχή, όπως εύστοχα μας λέει ο Γιάννης Φωτόπουλος.

Ο ΛΟΓΟΣ για γεγονότα που συμπυκνώνουν-πυρακτώνουν υλικό δεκαετιών. Γεγονότα δυναμικά-ιδρυτικά. «Και τα γεγονότα παράγουν προτάγματα...,το πρόταγμα του Δεκέμβρη. Το πρόταγμα μιας εξεγερμένης ζωής.»[1]. Για την ακρίβεια η ανθρώπινη θέληση για ελευθερία και ευθύνη για το «άλλο», απέναντι «στα αντικειμενικά και φυσικά», είναι που παράγει προταγματικά ίχνη-φώτα, που σπέρνει ανέμους και θερίζει θύελλες. Οι αμφισημίες και οι αντιφάσεις στα ανθρώπινα, εν τω μεταξύ, είναι πολύτιμο υλικό-πεδίο σ' αυτό το δρόμο. «Φύσα αεράκι φύσαγε, ΜΗ ΧΑΜΗΛΩΝΕΙΣ φύσαγε».

Δεν προέχει ο λόγος για τα γεγονότα αλλά το γεγονός του Λόγου. Δεν είναι η Βία ο λόγος αλλά ο ΛΟΓΟΣ της βίας, όπως μας θυμίζει και ο Ελύτης: «Εάν η γλώσσα αποτελούσε απλώς ένα μέσον επικοινωνίας, πρόβλημα δεν θα υπήρχε. Συμβαίνει όμως να αποτελεί και εργαλείο μαγείας και φορέα ηθικών αξιών. Προσκτάται η γλώσσα στο μάκρος των αιώνων ένα ορισμένο ήθος. Και το ήθος αυτό γεννά υποχρεώσεις.»

ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ που θέλω να μοιραστώ μαζί σας είναι το νέο αντάρτικο. Το αντάρτικο των νέων. Γεγονός ανταρσίας, αδιαμφισβήτητο, παλιό και νέο, ιστορικό και υπερ-ιστορικό, γνωστό και άγνωστο ταυτόχρονα.

Η εξέταση αυτών των κοινωνικο-πολιτικών εξελίξεων (βίας, ανταρσίας, ένοπλης αντίδρασης) και κυρίως ο στοχασμός περί αυτών, δεν μπορεί να γίνει υπό το πρίσμα-δίπολο συμφωνώ/δεν συμφωνώ ή κατά το Δεν γνωρίζω/Δεν απαντώ. Η αναζήτηση επιπλέον, για να είναι γόνιμη, πρέπει να είναι απαλλαγμένη από την ταύτιση με τον τρόπο και το μέσο αλλά να διατρέχει, (επι)κοινωνούσα, το λόγο-σκοπό που αναδεικνύουν τα συμβάντα. Το ζητούμενο (κρίσιμο από κάθε άποψη σήμερα) είναι η βαθύτερη κατανόηση του Τι Τίθεται, κάθε φορά, κάτω από την «κλαγγή» των όπλων, πίσω από τις γραμμές, μέσω των βίαιων ενεργειών και επεισοδίων. Αν μας λέει-θυμίζει κάτι αυτός ο αγώνας.

Αυτό με απασχολεί. Αυτό επιχειρώ να κοινοποιήσω.

ΣΤΗ ΛΟΓΙΚΗ προσέγγισής αυτού του φαινομένου θα αποφύγω (και σας προτείνω να αποφύγετε και εσείς): α. Την προπαγάνδα (από Χρυσοχοϊδιδες, κόμματα και ΜΜΕ), «Μην πιστέψεις αυτούς που θα σου πουν για πορωμένoυς εγκληματίες ή αυτούς που θα μιλήσουν για σκοτεινούς επαναστάτες βγαλμένους από μυθιστορήματα. Δεν διαφέρουμε σε τίποτα. Μπορεί να είμαστε οι γείτονες σου, οι συνάδελφοι σου στη δουλειά, η παρέα που συχνάζει στην ίδια καφετέρια με σένα.» [2]

β. να εκπέσω, ως σκέψη, σε ένα παζλ δημοσιογραφικών σχολίων, περιπτωσιολογίας και παραδειγμάτων.

Επίσης θα επιχειρήσω να σκεφτώ ανοιχτά και «φωναχτά». Να παρουσιάσω τους προβληματισμούς τους και να διεξάγω διάλογο περί των κοινών μας βασάνων, απέναντι «στη μικρομεσαία απαίτηση ευταξίας, πόρνη της κοινωνίας των αφεντικών, αυταπάτη όσων νομίζουν πως η ζωή αξίζει ως ανενόχλητη απολαβή κι όχι ως μάχαιρα και φιλο-πονία υπερβάσεων, κυρίως αυτοϋπερβάσεων ...» (Δ.Τ, «ΟΙ ΝΕΟΙ ΜΕ ΤΑ ΠΡΗΣΜΕΝΑ ΑΡΧΙΔΙΑ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΕΛΕΓΑΝ ΑΛΗΤΕΣ», Φυλλομάντης.)

Ποσότητα και Ιδρυτικότητα

ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ δυναμικών και βίαιων αντιδράσεων, κυρίως από τους νέους, πληθαίνουν και καταλαμβάνουν αξιόλογο πολιτικό και ιδεολογικό χώρο στα καθ' ημάς. Ο Δεκέμβρης των πολλών και οι «συνωμότες» των αρκετών, παράγουν αξιόλογες πλευρές του γίγνεσθαι και εισχωρούν με τον κρότο και τη φωτιά τους στο παραγνωρισμένο και υποτιμημένο συλλογικό μας είναι. Δεν είναι πλέον 17 Ν ούτε Ε.Λ.Α αλλά ΠΑΡΕΕΣ που αντιστέκονται-ενοχλούν και κάνουν ιστορία. Δεν είναι πολλοί με την τρέχουσα λογιστική είναι ωστόσο πολλοί γιατί οι ιδέες τους είναι «γκαστρωμένες» (και ως γνωστό «αλεξίσφαιρες») και η οργή τους βρίσκει περάσματα μέσα από τα χαλάσματα. Είναι πολλοί γιατί είναι εύστοχοι, δηλαδή αφήνουν τη γύρη τους ακριβώς πάνω στις πληγές που δημιουργήσαμε.

ΑΝΤΙΚΡΟΥΟΥΝ και συλλαμβάνουν με αστρονομικές ταχύτητες το σάπιο παρόν και τον ερμηνευτικό πεσιμισμό των φαλαγγιτών του αγοραίου (και αγορασμένου) προοδευτισμού. Όπως άλλωστε με την ίδια ταχύτητα αντιλαμβάνονται ότι «Είναι αδύνατον να κατανοήσεις τη καθημερινότητα χωρίς να την αρνηθείς»[3].

Μας σοκάρει (άραγε ως τι;) το σύνθημα -τίτλος: « Η δημοκρατία δεν θα νικήσει»[4]. Ωστόσο στα διαβάσματα κάτω από τις γραμμές (όπως οφείλουμε όλοι να προσπαθούμε ) είναι σαφές ότι επιχειρούν να «...ξαναπάρουμε απ' την αρχή τις λέξεις..»[5]. Είναι δόκιμο να μην θέλεις να νικήσει η «δημοκρατία» ως «...ο τρόπος που περιγράφουμε την πολιτισμική ένδεια των σύγχρονων μεγαλουπόλεων. Την ανέχεια, τη φτώχεια, την αλλοτρίωση, τη μοναξιά», ως η «...ψευδαίσθηση του "τελειότερου" πολιτεύματος...», ως «το καθεστώς για μία καλοβολεμένη ζωή πάνω στα πρότυπα που το ίδιο μας προβάλει». Και είναι συνεπές με το συναίσθημα της επίθεσης στη «δημοκρατία» «...καταστρέφοντας ότι καταστέλλει το άτομο και το "εγώ" του.»[6].

Εκδηλώνουν μια απόρριψη της δημοκρατίας όχι ως «αστικής» ή «προλεταριακής», αλλά ως τέτοια που είναι- βιώνεται. Η Δημοκρατία δηλαδή ως μαζική-απρόσωπη εξουσιαστική μηχανή, ως αντίπαλο δέος στη συμμετοχή-ευθύνη-ελευθερία, δεν θα νικήσει. Στο αν ευσταθεί μια κριτική ή εναντίωση στη δημοκρατία, μας προλαβαίνουν γράφοντας-εξηγώντας ότι «Αν ακούγεται αδιανόητο στις μέρες μας, να μιλήσει κανείς ενάντια στη δημοκρατία χωρίς να χαρακτηριστεί συντηρητικός ή φασίστας είναι γιατί η προπαγάνδα κατοικεί στα σπίτια και στο μυαλό των υποτελών της.»[7].

ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ αυτό (του αντάρτικου) κατακτά αξιόλογο μέρος επί της «ιδρύσεως» της εποχής λόγω κυρίως των τομών-απαντήσεων που επιχειρεί ο λόγος του σε κρίσιμα ζητήματα, τομών και μέσα στο ίδιο το χώρο των ένοπλων αντιδράσεων του παρελθόντος:

α. ΣΥΓΚΡΟΥΟΝΤΑΙ με την «αριστερά» και τη «δημοκρατία» και κυρίως με τη σύγχρονη ουσία της «δημοκρατικής» και «αριστερής» συνείδησης και πράξης και δεν την καταγγέλλουν «πολιτικά» (δηλ. βεζίρης στη θέση του βεζίρη), όπως συνηθίζει το ΚΚΕ και ο αριστερισμός, πολύ δε περισσότερο δεν αναλίσκονται σε αντιδεξιά ρητορεία που εκτρέφει ως γνωστόν το καταγγελλόμενο προοδευταριό. Υπογραμμίζουν ιδιαίτερα το ρόλο της αριστερής διανόησης «... που η δική τους λογική έχτισε αυτόν τον κόσμο και η μόρφωση τους καλλωπίζει την ασχήμια του», «... που οι διανοούμενοι και το αριστερό σινάφι τους είναι συμμέτοχοι στην ηθική αυτουργία αυτού του αρρωστημένου κόσμου», «Είναι οι ίδιοι ,που κάθε φορά δηλώνουν κατηγορηματικά , πως "παλιά ήταν αλλιώς τα πράγματα"...Η ευκολία των αριστερών διανοούμενων να μιλάνε για την παλιά "δίκαιη" βία της αντίστασης και του αντιδικτατορικού αγώνα , βρίσκεται στο ότι μόνο αυτοί έχουν το προνόμιο της δημοκρατίας να ακούγεται η φωνή τους»[8].

ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ως δημοκρατία αυτό που βιώνουν-ανακαλύπτουν ως αντιστασιακοί, ότι  «...η δημοκρατία είναι η θεαματική αντανάκλαση και το υποκατάστατο της ελευθερίας». Αναγνωρίζουν ως «αριστερά» αυτό που βιώνουν-ανακαλύπτουν ως αντιστασιακοί-αντικομματικοί και δεν χαρίζονται ούτε στους «κολλητούς» τους (όταν καείς φυσάς και το γιαούρτι) καθώς προειδοποιούν τις «...ύαινες της αλληλεγγύης να κρατήσουν τα νύχια τους μακριά από εμάς, οι καλοθελητές, οι προσωπικότητες, οι "παλιοί", αυτοί που "ξέρουν", οι μητέρες-τερέζες και όλο το σκυλολόι τους να ασχοληθούν με πιο εύκολα και πρόθυμα θύματα...»[9] (δηλαδή με το «λαό» τους).

β. ΣΥΓΚΡΟΥΟΝΤΑΙ με το «λαό» και αποκαλύπτουν το ψεύδος που κρύβεται κάτω από (υπνωτικές) δηλώσεις του τύπου «ο λαός έχει πάντα δίκιο» καθώς επίσης αποκαλύπτουν -το σημαντικότερο- ότι η ύπνωση είναι ο διαρκής στόχος αυτών των δηλώσεων, με τις εξίσου αποκαλυπτικές φράσεις: «από τα "κάτω" ο λαός παραμένει πάντα αδικημένος αλλά και πάντα πρόθυμος να "ξεγελαστεί".», «Η κοινωνία παθητικά εξακολουθεί να τους ανέχεται και ταυτόχρονα επιθυμεί να βρεθεί στη θέση τους», «Έτσι ο λαός έχει πάντα δίκιο όπως και ο πελάτης.»[10].

ΤΟ ΟΥΣΙΩΔΕΣ αυτής της κριτικής βρίσκεται και στο γεγονός ότι καταρρίπτει τα προσχήματα πίσω από τα «λαϊκά» και τα «αγωνιστικά» και τα βάζει ευθέως με το «λαό» με όρους αφυπνιστικούς: «Οι άνθρωποι που οικειοθελώς υιοθετούν για τον εαυτό τους τον όρο του "λαού" και μιλάνε ως κομμάτι του "εμείς ο λαός τα πληρώνουμε όλα", εγκαταλείπουν κάθε δημιουργική αυτοπεποίθηση και αφήνονται στα πλανέματα των αρχηγών τους. Αυτός είναι ο λαός. Μια θορυβώδης μάζα με κατεβασμένο κεφάλι, ακατάπαυστη γκρίνια, κακομοιριά και ψυχολογία όχλου που υποβιβάζει την ζωή σε μια επαναλαμβανόμενη λειτουργία και ακολουθία κανόνων. Δεν υπάρχει κανένας ικανός λόγος να σεβόμαστε την κρίση του και τις επιλογές του», «Ουσιαστικά αρνείται πεισματικά να παραδεχθεί οτι κανείς δεν είναι πιο ικανός από τον ίδιο να διαχειριστεί την ζωή του, γιατί αλλιώς θα έρθει αντιμέτωπος με το κενό της ζωής του» [11]. Τέτοιου είδους κρίσεις συνθέτουν μια πραγματικά ανατρεπτική λογική απέναντι στην κακομοιριά των από «κάτω» και στην υποκριτική αντιμετώπισή τους απ' τους από «πάνω», κυρίως της αριστεράς. Αντικρούοντας τη «θορυβώδη μάζα» και το μαζικό κίνημα (κίνημα μαζών) αναδείχνουν την ΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗ ως κορυφαίο πρόβλημα-«επάρατη νόσο»[12] και προβάλλουν την ελπίδα τους σε μια κοινωνία-κίνημα προσώπων. Συγκρούονται ανοιχτά και διαπαιδαγωγητικά με την προοδευτική ύπνωση της κοινωνίας, επιδιώκοντας  να διαρρήξουν-αναδείξουν «τα υποτιθέμενα όρια και το άλλοθι της αθωότητας της κοινωνίας που την απαλλάσσει από τις ευθύνες της, αποδίδοντας της πάντα τον ρόλο του αιώνιου θύματος. Όμως τα θύματα δεν ζητωκραυγάζουν για τους δολοφόνους τους, δεν καταδίδουν όσους εναντιώθηκαν στους τυράννους τους, δεν υποστηρίζουν τους καταπιεστές τους, δεν αποχαυνώνονται μέσα στα κάλπικα κελιά τους, γιατί τα θύματα απλά δεν έχουν επιλογές... Οι άνθρωποι όμως στην σημερινή κοινωνία έχουν επιλογές γι' αυτό έχουν και ευθύνες»[13]

γ. ΣΥΓΚΡΟΥΟΝΤΑΙ με τον υποκειμενισμό και την πολιτική του έκφραση, τον κομματισμό. Δεν καλούν σε συστράτευση περί των μέσων που οι ίδιοι έχουν επιλέξει, δεν προτείνουν «...τα όπλα σαν την μόνη λύση γιατί αυτά από μόνα τους δεν καθιστούν κανένα σαν επαναστάτη.»[14] αλλά περί του ΤΙ κοινωνία εκφράζουμε και δημιουργούμε, περί του ΤΙ είναι αληθινή ζωή. Δεν παραπέμπουν αυτόαναφορικά (δηλ. κομματικά) στο «μαγαζί» και δεν αναζητούν πελατεία: «Οι "σκληροί" και οι θαυμαστές τους, οι ρήτορες και το κοινό τους, οι κάθε απόχρωσης αρχηγίσκοι και οι ακολουθητές τους, οι "ουδέτεροι" και οι καλές προθέσεις τους. Έτσι όχι μόνο η ζωή αλλά και ο ίδιος αγώνας δεν βιώνεται ως τέτοιος παρά μόνο ως αναπαράσταση.»[15]. Απέναντι στην αλλότρια πεπατημένη της αυτοαναφορικότητας εγκαλούν σε αντίσταση ενάντια στο «κράτος- κοινωνία» του αντεστραμμένου αξιολόγιου (δηλαδή ενάντια στο ίδιο το αντεστραμμένο αξιολόγιο καθενός μας), το οποίο κατατάσσει στον πάτο τις κοινωνικές αξίες και στην κορυφή τις αρπαχτικές σχέσεις κέρδους. Μας προτείνουν «Να τσαλακώσουμε την ηρεμία και τη σιωπή»[16] και μας δηλώνουν αποφασιστικά ότι «γνωρίζουμε πως η κοινωνία "έχει πιάσει πάτο"»[17]

Το αξιακό, εισιτήριο-πρόσκληση στην ιδρυτική εποχή

ΕΙΝΑΙ ΣΑΦΕΣ(;) ότι το ζητούμενο είναι ο αξιακός δρόμος μιας νέας κοινωνίας. Αποτελεί το κοινό έδαφος για την κοινωνία και για τους διαφορετικούς τρόπους αντίστασης.

Το αξιακό αποτελεί πρώτο ζήτημα τόσο για τους πολλούς του Δεκέμβρη όσο και για τους υπόλοιπους-αρκετούς των ένοπλων αντιδράσεων. Η αυτοσυνειδησία ότι ο παρεχόμενος τρόπος ζωής, από τις καπιταλιστικές κοινωνικές σχέσεις, συνιστά αδιέξοδο, «Η εξατομίκευση, η ρουφιανιά, η ιδιοτέλεια, το ψέμα, το "κοιτάω τη πάρτη μου", είναι οι σύγχρονες κοινωνικές αξίες που καθιστούν αδύνατη τη διαμόρφωση μιας ακέραιης προσωπικής ταυτότητας. Οι σχέσεις πλέον αποκτούν μια αλλοτριωμένη αξία.»[18] (περισσότερα για θέματα αξιών αναζητήστε την ομιλία του Πατριάρχη Βαρθολομαίου, «Η ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΟΥ ΣΤΟΧΑΣΜΟΥ» στο Φυλλομάντη).
Η προσπάθεια χειραφέτησης-αντίστασης σε ένα τέτοιο περιεχόμενο ζωής αποτελούν τα κοινά σημεία αναφοράς και προβληματισμού των διαφορετικών δρόμων προς το μέλλον, «Το ζήτημα για εμάς δεν έχει να κάνει με τα μέσα αλλά με τον ίδιο τον σκοπό.»[19]

Η (ΕΝΗΛΙΚΗ) κοινωνία θα πρέπει ακριβώς αυτό το ζήτημα να κρατήσει (μαζί με τις διαφορές της στα ένοπλα, βίαια κ.λπ) και να μην σπαταλά το χρόνο της στο άγονο έδαφος της κρατικής και κομματικής προπαγάνδας. Να κατανοήσει ότι η βία των νέων μας (δηλ. η βία των παιδιών μας, των οποίων τρώμε οικονομικώς και κοινωνικώς τις σάρκες) είναι συνυφασμένη με το ευάλωτο έως χυδαίο περιεχόμενο ζωής που επιλέξαμε, καθώς επίσης να ακούσουμε και τα όποια απαντητικά στοιχεία μας προσφέρει.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ εύκολο. Μια τέτοια άλλωστε αποδοχή-νέα ακουστική είναι ήδη μια σημαίνουσα ανατροπή. Δεν είναι εύκολο και γι' αυτούς που τα' χουν μελετήσει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο καθηγητής Χρ. Γιανναράς, ο οποίος διδάσκει άξια πράγματα σαν κι αυτά, κι όμως όταν γράφτηκε από τους εξεγερμένους νέους: «ΥΛΗ ΠΑΝΤΟΥ - ΑΓΑΠΗ ΠΟΥΘΕΝΑ» απλά δεν το ... είδε, παρατήρησε μόνο σχολαστικά ότι χάλασε η γιορτή.

Δεν είναι εύκολο και για έναν ακόμη λόγο, αυτόν της απολυτότητας που εκκρίνεται από τα ένοπλα παιδιά της κοινωνίας, που ζορίζονται να θέσουν-ορίσουν τη νέα σχέση που «...γονιμοποιεί αυτοσυνειδησίες κι ετεροπροσφορές χωρίς να αναχαράζει όσα ήδη άλλοι έχουν προσφέρει» (Γ. Φωτόπουλος, «ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2010: ΖΟΥΜΕ ΜΙΑ ΙΔΡΥΤΙΚΗ ΕΠΟΧΗ», Φυλλομάντης). Που παράγουν ένα αναγκαίο Αντί «ασφαλώς μεγάλο εργαλείο στα χέρια των νέων, κι όχι μόνο. Είναι όμως, ταυτόχρονα οριακό, πρωτόγονο σχεδόν, και πάντως προχριστιανικό. Διευκολύνει πολύπλευρα τις αναγκαίες αποστασιοποιήσεις, ορίζοντας όμως παράλληλα και την οροφή της χειραφέτησης (με κοινοτατο εδώ παράδειγμα τους αρνητικούς καθορισμούς πολιτικών, επιστημονικών κτλ  ρευμάτων, τα γνωστά κλειστά «αντί»). Μια οροφή ιδιαίτερα χαμηλή, αφού στηρίζεται σε προκαταληπτική καταδίκη, σε ανακυκλούμενη δηλαδή εγωιστική-κριτική θεώρηση, κι εν τέλει σε αυτοδικαίωση των αποστασιοποιήσεων κι όχι σε άρση τους.» (Δ. Τζουβάνος, «ΜΕΓΑΛΟΒΔΟΜΑΔΑ», Φυλλομάντης.)

Ο ΑΜΥΝΟΜΕΝΟΣ Μίκης πάντως με σχεδόν «θυσιαστική» διάθεση ομολόγησε «ότι ο επαναστάτης που κρύβω μέσα μου συμφωνεί απολύτως μαζί τους...». Βέβαια ίσως «επί τω Έργω» δεν χωρά ακουστική υπομονή αλλά στο ...διάλειμμα;

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ εύκολο. Είναι όμως δυνατό. Γιατί «η αφετηρία είναι πάντα η προσωπική ενόραση του καθενός»[20].

«Ακούστε: Εγώ είμαι ο γκρεμιστής, γιατί είμαι εγώ κι ο κτίστης,

ο διαλεχτός της άρνησης κι ο ακριβογιός της πίστης» (Κωστής Παλαμάς)

11/2/2010 Αλέκος Βαρβέρης

[1] Από προκήρυξη της «Ε.Ο 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ»

[2] Στο ίδιο.

[3] Από προκήρυξη της «Ε.Ο 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ»

[4] Από προκήρυξη της «ΑΝΤΑΡΤΙΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΤΕΡΡΟΡΙΣΤΩΝ - ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΠΥΡΗΝΩΝ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ»

[5] Από προκήρυξη της «Ε.Ο 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ»

[6] Στο ίδιο

[7] Από προκήρυξη της «ΑΝΤΑΡΤΙΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΤΕΡΡΟΡΙΣΤΩΝ - ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΠΥΡΗΝΩΝ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ».

[8] Από προκήρυξη της «Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς»

[9]Από προκήρυξη της «Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς- Φράξια Μηδενιστών».

[10] Από προκήρυξη της «ΑΝΤΑΡΤΙΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΤΕΡΡΟΡΙΣΤΩΝ - ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΠΥΡΗΝΩΝ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ».

[11] Στο ίδιο.

[12] Από προκήρυξη της «Ε.Ο 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ».

[13] Από προκήρυξη της «Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς- Φράξια Μηδενιστών».

[14] Από προκήρυξη της «Ε.Ο 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ».

[15] Στο ίδιο.

[16] Στο ίδιο.

[17] Από προκήρυξη της «ΣΕΧΤΑΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ».

[18] Από προκήρυξη της «Ε.Ο 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ».

[19] Στο ίδιο.

[20] Από προκήρυξη της «ΣΕΧΤΑΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ».