Η ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΟΥ ΣΤΟΧΑΣΜΟΥ

(Δημοσίευση: 27 Σεπτεμβρίου 2009) Ἕνα ἐξέχον κείμενο, ἡ Ὁμιλία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου κατὰ τὴν ἀναγόρευσή του σὲ Ἐπίτιμο Διδάκτορα τοῦ Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, στὶς 22 Σεπτεμβρίου 2009. Τὴν ἀναδημοσιεύουμε μὲ χαρά, μαζὺ μὲ ἕνα μικρὸ κείμενο-Εἰσαγωγὴ τοῦ "δικοῦ μας" Δ.Τ. ὁ ὁποῖος καὶ μᾶς τὴν ἔστειλε.

Φώς εκ Φωτός: Το παρακατω κειμενο του Οικουμενικου Πατριαρχη, αποτελει παρεμβαση μεγαλης σημασίας, που δεν πρεπει να μας διαφυγει.

Το ιδιο του το περιεχομενο αποτελει μια εξαίρετη συνοψη του κοινωνικου-προσωπικου προβληματος και μια καίρια υπομνηση της οδου διεξόδου, αποτελει ένα επικαιρο μανιφεστο ιδεολογικου και πραξεολογικου προσανατολισμου.

Η χρησιμοθηρικη αντιληψη της ζωης, η συρρικνωση της προοδου στην τεχνολογικη της διασταση, η κυριαρχια της αγοραιας «αποτελεσματικοτητας» του τεχνοπωλειου, η μιντιακη αποπαιδεία, ο απανθρωπος χαρακτηρας της κερδοσκοπικης παγκοσμιοποιησης, η οικολογικη κι ανθρωπολογικη κριση, η συνθλιψη της θεωτικης ετεροτητας, το αδιεξοδο των ορθολογικων αντιφασεων, η ειδωλολατρια του επιστημονισμου, η δυτικη θετικιστική μυωπία, η πλεονεξια, ο ατομοκεντρισμος, ο δικαιωματισμος, ο μηδενισμος, ο κυνισμος, η κολαση της απορριψης του Αλλου, δεν παρατιθενται υπομνηστικα απλως ως το διχτυ του βιοτικου αδιεξοδου,  αλλα συνδεονται πραξεολογικα με τα αναγκαια της διεξοδου.  Την αναγκη βιωματικης αναζητησης του ελευθερωτικου Νοηματος, την επικαιροτητα του οντολογικου προβληματος του ανθρωπου, τη διασωση του πολιτισμου του Προσωπου, την υπερ-βατικη ιδεολογια και πραξη.  Την αντισταση στο αγοραιο Τεχνοπωλειο, την υπερβαση του Homo fabricatus.  Την  Αντισταση και την Υπερβαση.

Η λαμψη αυτή απ' το  Φενέρ Μπαξέ, απ' αυτό το ελευθερο πολιορκημενο οικουμενικο περιβόλι του Φαναρίου, δεν πρέπει να μας εντυπωσιάζει, αφου η Ορθοδοξη Ιδεολογια και Παραδοση  αποτέλεσε επι  20  αιωνες την κιβωτο ελευθερωτικου φωτος για την κοινωνία, μ' όλα της τα παραπατήματα - στοιχηματα υπερβάσεων, και μ' όλα τα καθεστωτικα χαρακτηριστικα που παρασιτούν εκει, ως προκληση για νεες υπερβασεις.   Ο ανταρτης παπας, προσωπο καρτερίας κι ανατροπης, είναι κοινωνικα παρων, απ' την εποχη των Πατερων ως τον Πατροκοσμά, κι απ' απ' το Χριστοδουλο των Νεων και τον Ιερωνυμο του Δεκεμβρη, ως τον Αναστασιο της Αποστολής και το Βαρθολομαιο της επίκαιρης Οικουμενικοτητας.   Ασφαλως, όχι χωρις λαθη κι ελλειψεις, ασφαλως όχι χωρίς άλλες λαμπρες παρουσίες διεθνως, αλλα πάντα μπροστα απ' όλα αυτά.

Δεν εIναι νεα, όλα οσα περιεχονται στο πατριαρχικο κειμενο, δε μνημονευονται πρωτη φορα, είναι διαρκως παρόντα στον ορθοδοξο λογο του μορφωμενου αλλα και του απλου παπα, πλαϊ στις ελλείψεις του και τις εκαστοτε επικαιροποιήσεις του.   Η ιδιαίτερη σημασια όμως εδώ, δεν εξανλειται στο εξαίρετο περιεχομενο, ουτε στην ιδιοτητα του Βαρθολομαιου ως οικουμενικης κεφαλης.  Αφορα ένα επικαιρα αναγκαιο πληγμα στο παραπετασμα του λιβανιου, τοσο απεναντι στην από-κοσμη θρησκοληπτικη παρεξηγηση, οσο κι απεναντι στη λυσσαλέα συστημικη προσπαθεια να διαχωριστει ο Πολιτης απ' τον Ανθρωπο.   Αφορα την αναγκαια παρεμβατικη-πραξεολογικη  πραγματωση του θεουμενου ανθρωπου, την επικαιρη υπομνηση της εγκοσμιας διαστασης του Παραδεισου, την αδιασπαστα ενιαια σταση του ανθρωπου απεναντι στον Καισαρα και το Θεο.   Την Αντισταση και την Υπερβαση.  Δ.Τ. - 27 / 9 / 09

Ὀνομαστοί σύγχρονοι ὀρθόδοξοι θεολόγοι ὑποστηρίζουν ὅτι εἰς κεντρικόν θέμα τῆς θεολογίας, κατά τόν αἰῶνα πού μόλις ἄρχισε, θά ἀναδεικνύεται ὅλον καί ἐντονώτερον τό ἐρώτημα: «Τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος;». Ἡ θεολογική ἔρευνα θά ἑστιάζεται εἰς τήν ἀνθρωπολογίαν, καί ἰδιαιτέρως εἰς τό τί σημαίνει ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι πρόσωπον, καθώς καί εἰς τό πῶς θά διασωθῇ ὁ πολιτισμός τοῦ προσώπου μέσα εἰς τό σύγχρονον τεχνοπώλιον, τήν κοινωνίαν τῆς πληροφορίας, μέσα εἰς τάς γιγαντιαίας ἀπροσώπους δομάς τῆς παγκοσμιοποιήσεως...

...Ἡ ἐπικαιρότης τοῦ ἀνθρωπολογικοῦ ἐρωτήματος συναρτᾶται εἰδικώτερον μέ τά ἑξῆς:

1) Ζῶμεν εἰς τήν ἐποχήν τοῦ τεχνοπωλίου, τῆς ὑποταγῆς τοῦ πολιτισμοῦ εἰς τήν τεχνολογίαν. Ἡ τεχνολογία δέν εἶναι πλέον ἡ θεραπαινίς τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά ἡ παντοδύναμος θεά, ἡ ὁποία ζητεῖ ἀπό ἡμᾶς ἀπόλυτον ὑπακοήν εἰς τά κελεύσματά της. Ἀποθεώνεται ἡ «πληροφορία», ἡ ὁποία ἀποκτᾷ μεταφυσικήν αἴγλην. Οἱ «εἰδικοί» τοῦ τεχνοπωλίου εἶναι οἱ «ἱερεῖς» τῆς νέας θρησκείας, οἱ ἐκφρασταί τῆς «ἠλεκτρονικῆς νέας τάξεως πραγμάτων». Ὁ ἠλεκτρονικός ὑπολογιστής ἀπαιτεῖ νά ἀξιολογῶμεν τά πάντα ὡς data, ὡς «δεδομένα». Κυρίαρχος σκοπός τῆς ἀνθρωπίνης σκέψεως καί δράσεως γίνεται ἡ ἀποτελεσματικότης.

Σήμερον τά πανίσχυρα ἠλεκτρονικά μέσα ἐπικοινωνίας δέν μεταδίδουν ἁπλῶς πληροφορίας, ἀλλά διαμορφώνουν τάς ἀπόψεις μας διά τήν ζωήν καί τό νόημά της, κατευθύνουν τάς ἐπιθυμίας καί τάς ἀνάγκας μας, ἐπηρεάζουν τόν ἀξιολογικόν προσανατολισμόν μας. Παραδόσεις αἰώνων ἀποδυναμώνονται, σύμβολα διαβρώνονται, ἡ πρόοδος ταυτίζεται μέ τήν τεχνολογικήν πρόοδον.

Βεβαίως οὐδείς δύναται νά ἀρνηθῇ τάς εὐεργεσίας τοῦ τεχνολογικοῦ πολιτισμοῦ. Ἀντίστασις εἰς τό τεχνοπώλιον δέν σημαίνει καί ἀπόρριψιν γενικῶς τῆς τεχνολογίας καί τῶν ἐπιτευγμάτων της. Δι᾿ αὐτά πληρώνομεν ὅμως βαρύ τίμημα: Κυριαρχία τῶν μηχανῶν, μηχανοποίησις τῆς ζωῆς, ἀλλοίωσις τῶν ἀνθρωπίνων σχέσεων, δουλεία εἰς τεχνητάς ἀνάγκας, καταστροφή τοῦ περιβάλλοντος. Ὁ homo faber γίνεται homo fabricatus. Μέσα εἰς τό τεχνοπωλιακόν περιβάλλον εὐκόλως λησμονοῦμεν ὅτι τά μεγαλύτερα προβλήματά μας δέν εἶναι τεχνικῆς φύσεως καί δέν προκύπτουν ἀπό τήν ἔλλειψιν πληροφοριῶν. Ἡ κρίσις τῆς οἰκογενείας, ἡ ἐγκληματικότης, ἡ πεῖνα καί ἡ κοινωνική ἀδικία, ὁ φανατισμός καί ἡ ἐπαπειλουμένη σύγκρουσις τῶν πολιτισμῶν δέν ὀφείλονται εἰς τεχνικούς λόγους οὔτε ἀντιμετωπίζονται μέ τήν πληροφορικήν.

2) Ἡ παγκοσμιοποίησις προκαλεῖ ἰσχυρούς κοινωνικούς καί οἰκονομικούς κλυδωνισμούς καί ἀνακατατάξεις. Ὁδηγεῖ εἰς συρρίκνωσιν τῶν κοινωνικῶν κατακτήσεων, δημιουργεῖ ἀνεργίαν καί ἐξαθλίωσιν, διευρύνει τό χάσμα μεταξύ πλουσίων καί πτωχῶν, ἐξαφανίζει παραδόσεις πού ἔδιδαν νόημα εἰς τήν ζωήν τῶν ἀνθρώπων. Γίνεται λόγος δι᾿ ἕνα πλανητικόν καπιταλισμόν, ὁ ὁποῖος ἐπιβάλλει τούς ἀτέγκτους νόμους τῆς ἀγορᾶς εἰς ὅλην τήν ὑφήλιον, διά μίαν «τρομοκρατίαν τῆς ἀγορᾶς». Ἡ ἀπόλυτος προτεραιότης τῆς οἰκονομίας καί ὁ ἀνάλγητος ἀνταγωνισμός ἀποτελοῦν μίαν παγεράν πραγματικότητα, ἡ ὁποία δυναμιτίζει τό κοινωνικόν κράτος καί προβάλλει τό δίκαιον τοῦ οἰκονομικῶς ἰσχυροτέρου ὡς μονόδρομον πρός τήν εὐημερίαν.

Ἡ παγκοσμιοποίησις ἀπειλεῖ νά συνθλίψῃ καί νά ἐξαφανίσῃ τήν ἑτερότητα τῶν προσώπων μέσα εἰς τήν ἀπρόσωπον ἀνωνυμίαν τοῦ γιγαντισμοῦ τῶν οἰκονομικῶν ἐξελίξεων καί μεγεθῶν. Παρ᾿ ὅλον ὅτι βιώνομεν σήμερον καί τήν στροφήν πρός τάς πολιτιστικάς ταυτότητας, εἶναι ἐμφανές ὅτι εὑρίσκεται ἐν ἐξελίξει μία ὁμογενοποίησις τῶν ἀτόμων καί τῶν λαῶν. Πράγματι, τό ἀνθρώπινον γένος, μέ τάς διωγκωμένας ἀνάγκας του, τείνει νά καταβροχθίσῃ τήν ἀνθρωπότητα, τήν κοινωνίαν τῶν προσώπων.

3) Ἡ οἰκολογική ἀπειλή καί ὁ κίνδυνος οἰκολογικῆς καταστροφῆς παραπέμπουν εἰς μίαν προβληματικήν ἀνθρωπολογίαν. Ἡ πρωτοφανής οἰκολογική κρίσις ἀντικατοπτρίζει τό ἀνθρωπολογικόν ἀδιέξοδον, τήν πνευματικήν κρίσιν τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου, τάς ἀντιφάσεις τοῦ ὀρθολογισμοῦ του. Εἶναι ἔκφρασις τῆς ἀστοχίας ἑνός πολιτισμοῦ, εἰς τήν βάσιν τοῦ ὁποίου εὑρίσκεται μία διαταραγμένη σχέσις ἀνθρώπου καί φύσεως, ἀποτέλεσμα τῶν ἐπιλογῶν μιᾶς ἐπιστήμης, στόχος τῆς ὁποίας ἦτο ἡ κυριαρχία τοῦ ἀνθρώπου ἐπί τῆς φύσεως. Ὁ σύγχρονος ἀνθρωποθεός φαίνεται ὅτι ἀπολαμβάνει τήν ἐξουσίαν του αὐτήν, καί ἡ ἐπιστήμη καί ἡ τεχνολογία του ἐξακολουθοῦν νά δεικνύουν ἔπαρσιν ἔναντι τῆς φύσεως. Ποτέ ὁ ἄνθρωπος δέν ἐγνώριζε τόσα πολλά καί, ταυτοχρόνως, ποτέ δέν ἦτο τόσο καταστροφικός πρός τόν συνάνθρωπον καί τήν κτίσιν. Γνωρίζομεν, ἀλλά δρῶμεν ὡς ἐάν νά μή ἐγνωρίζαμεν! Ἡ γνῶσις δέν ἔχει πρακτικάς συνεπείας διά τήν συμπεριφοράν μας, ἀλλά συνυπάρχει μέ κυνισμόν καί καταστροφικότητα. Εἶναι χαρακτηριστικόν ὅτι, μέσα εἰς τήν σύγχρονον οἰκονομικήν καί κοινωνικήν κρίσιν πολλοί συνάνθρωποί μας συνεχίζουν νά ὀνειρεύωνται τόν «χαμένον παράδεισον» τῆς ἀπροσκόπτου καταναλωτικῆς εὐημερίας, ἀντί νά ἀγωνίζωνται διά τήν ὑπέρβασιν τοῦ εὐδαιμονιστικοῦ καί ἀτομοκεντρικοῦ μοντέλου διαβιώσεως πρός τήν κατεύθυνσιν μιᾶς προσωποκεντρικῆς, ἀσκητικῆς καί οἰκοφιλικῆς κοινωνίας.

Εἶναι προφανές ὅτι ὅταν λεηλατῶμεν τόν πλανήτην, καίωμεν τά δάση, μολύνωμεν τόν ὑδροφόρον ὁρίζοντα καί τήν ἀτμόσφαιραν, αὐτό συμβαίνει ἐπειδή ἀπωλέσαμεν τήν αὐθεντικήν ἀνθρωπινότητά μας, διεστρεβλώσαμεν τήν ἐλευθερίαν μας, ἐλησμονήσαμεν ὅτι δέν εἴμεθα μαστροχαλασταί τοῦ σύμπαντος, ἀλλά «ἱερεῖς» τῆς δημιουργίας. Ὀπίσω ἀπό τήν γεοκτονίαν εὑρίσκεται ἡ πνευματική αὐτοκτονία τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου, ὀπίσω ἀπό τό ρημαγμένον περιβάλλον ὑπάρχει τό ρημαγμένον ἀνθρώπινον εἶναι.

4) Διάχυτος εἶναι τά τελευταῖα ἔτη ὁ ἐνθουσιασμός διά τάς ἐντυπωσιακάς ἐξελίξεις εἰς τήν Βιολογίαν, τήν Γενετικήν καί τάς Νευροεπιστήμας. Εἶναι βέβαιον ὅτι ἡ ζωή μας θά ἀλλάξῃ, ὅτι θά λυθοῦν κατά τάς ἑπομένας δεκαετίας πολλά προβλήματα εἰς τόν χῶρον τῆς προλήψεως καί θεραπείας ἀσθενειῶν, τῆς εὐγονίας, τῆς παρατάσεως τῆς ζωῆς, τῆς ἀντιμετωπίσεως τῆς γηράνσεως καί ἄλλα. Αἱ κατακτήσεις αὐταί δημιουργοῦν ὅμως πρωτόγνωρα διλήμματα καί ἠθικά προβλήματα. Ὁ ἄνθρωπος πειραματίζεται μέ τήν φύσιν του μέ ἀκραῖον τρόπον. Ὑπάρχουν σήμερον ἐπιστήμονες, οἱ ὁποῖοι ἀδυνατοῦν νά καταπιαστοῦν μέ προβλήματα, τά ὁποῖα προϋποθέτουν κάτι περισσότερον ἀπό τήν ἱκανότητα νά χρησιμοποιοῦν τόν ἠλεκτρονικόν ὑπολογιστήν, νά ἐμπιστεύωνται εἰς τάς μετρήσεις, τήν στατιστικήν, τούς ἀριθμούς. Πάσχουν ἀπό τόν λεγόμενον «ἐπιστημονισμόν», ὁ ὁποῖος ἐφαρμόζει εἰς τήν μελέτην τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων ἀλλότρια κριτήρια. Δέν δυνάμεθα νά ἀγνοήσωμεν αὐτάς τάς προκλήσεις καί εἶναι ἀδύνατον νά τάς ἀντιμετωπίσωμεν χωρίς ἀναφοράν εἰς τήν ἐλευθερίαν τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, ἡ ὁποία ὅμως εἶναι πολυπλοκωτέρα τῆς διπλῆς ἕλικος τοῦ DNA.

5) Μία ἀπό τάς πλέον ἐπικινδύνους συγχρόνους ἀπολυτοποιήσεις εἶναι ἡ εἰδωλοποίησις τοῦ ἑαυτοῦ μας, ὁ ἐγκλεισμός εἰς τήν ἐγωτικήν αὐτάρκειαν, ὁ «μη-πολιτισμός τοῦ ἀτομοκεντρισμοῦ», ὁ ὁποῖος ἀνοίγει ἀβύσσους μεταξύ τῶν ἀνθρώπων, ὁ ἀτομικός εὐδαιμονισμός, ὁ ὁποῖος ἐκμηδενίζει τήν ἀληθινήν ἐλευθερίαν μας ταυτίζοντάς την μέ τήν ἱκανοποίησιν ὅσον τό δυνατόν περισσοτέρων ἀναγκῶν. Τό «ζῶον λόγον ἔχον» φαίνεται νά μετατρέπεται σήμερον εἰς «ζῶον ἔχον», τό ὁποῖον ζῇ ἀπό τήν κατοχήν ὑλικῶν ἐξωτερικῶν ἀγαθῶν, ἀλλά καί ἀπό τό ἔχειν τοῦ ἑαυτοῦ του, ἀπό τήν ἀλαζονικήν αὐτοπραγμάτωσιν καί τόν δικαιωματισμόν. Ὅταν τό ἀκόρεστον ἔχειν καθορίζῃ τήν ὕπαρξίν μου, τότε ἡ σχέσις μου μέ ὅλους καί μέ ὅλα, ἀκόμη καί μέ τόν ἑαυτόν μου, γίνεται κτητική. Μετατρέπω τά πάντα, ὡς νέος Μίδας, εἰς ἄψυχον ἀντικείμενον, χρήσιμον διά τήν πραγμάτωσιν τῆς ἀτομικῆς μου εὐδαιμονίας. Κατανοοῦμεν διατί ὁ εὐδαιμονισμός χαρακτηρίζεται ὡς πορεία ματαιώσεως καί ὄχι πραγματώσεως τῆς ζωῆς. Ἡ εὐδαιμονοθηρία παίρνει ἀπό ἡμᾶς ἀσυγκρίτως περισσότερα καί πολυτιμότερα ἀπό ὅσα μᾶς δίδει. Μᾶς μετατρέπει εἰς δούλους τῶν ἀκορέστων ἀναγκῶν μας καί μᾶς ὁδηγεῖ εἰς τόν μηδενισμόν καί τόν κυνισμόν. Δέν εἶναι τυχαῖον ὅτι ὡς «συλλογική νεύρωσις» τῆς εὐδαιμονιστικῆς ἐποχῆς μας ἐχαρακτηρίσθη ἡ ἀπουσία νοήματος ζωῆς, τό λεγόμενον «ὑπαρξιακόν κενόν».

Ἔναντι αὐτῆς τῆς κρίσεως τῆς ἐλευθερίας γεννῶνται τά ἑξῆς ἐρωτήματα: Πῶς θά εὐαισθητοποιήσωμεν καί θά προβληματίσωμεν τήν νέαν γενεάν διά τήν σοβαρότητα τῆς κρίσεως, πῶς θά τήν κινητοποιήσωμεν διά νά ἀγωνισθῇ διά τήν ὑπέρβασίν της, ὅταν ἡ ἐκπαίδευσις φαίνεται νά ὑποτάσσεται βαθμηδόν εἰς τό πνεῦμα τοῦ τεχνοπωλίου καί εἰς εὐδαιμονιστικά πρότυπα; Πῶς θά λειτουργήσῃ ἡ ἀπαραίτητος ὅσον ποτέ ἀγωγή ἀξιῶν, ὅταν εὑρίσκεται εἰς τό περιθώριον τῆς ἐκπαιδεύσεως; Πῶς θά προετοιμάσωμεν τούς νέους καί τάς νέας διά νά σηκώσουν μέ ὑπευθυνότητα τό βάρος τοῦ ζῆν καί τοῦ εὖ ζῆν, τῆς ἐργασίας καί τοῦ πολιτισμοῦ, τοῦ ἀγῶνος διά τήν ἐλευθερίαν, τήν κοινωνικήν δικαιοσύνην καί τήν εἰρήνην, διά τήν διάσωσιν τῆς παραδόσεως καί τῆς πολιτιστικῆς ταυτότητός μας;

Εἴμεθα βέβαιοι, ἀπευθυνόμενοι εἰς ἀνθρώπους τοῦ πνεύματος, εἰς πανεπιστημιακούς καί μέλη τῆς εὐρυτέρας ἐκπαιδευτικῆς κοινότητος, ὅτι ἔχομεν ὅλοι τό ἴδιον ἐνδιαφέρον διά τήν παιδείαν καί ὅτι εἴμεθα πεπεισμένοι διά τήν ὑψίστην σπουδαιότητά της διά τό μέλλον τῆς κοινωνίας μας. Ἡ ὑποτίμησις τῆς παιδείας καί ἡ ὑποταγή τῆς ἐκπαιδεύσεως εἰς τήν λογικήν τῆς χρησιμοθηρίας, εἶναι ἔνδειξις πνευματικοῦ μαρασμοῦ. Διαπλάθομεν τότε ἀνθρώπους ἀνυποψιάστους διά τά θεμελιώδη προβλήματα τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως!

Πύλην εἰσόδου τοῦ πνεύματος τῆς χρησιμοθηρίας εἰς τήν ἐκπαίδευσιν φαίνεται ὅτι ἀποτελοῦν σήμερον αἱ νέαι τεχνολογίαι, σύμβολον τῶν ὁποίων εἶναι ὁ ἠλεκτρονικός ὑπολογιστής καί τό διαδίκτυον. Εἶναι βεβαίως γεγονός ὅτι διά τῆς ἀξιοποιήσεως τῶν νέων τεχνολογιῶν, ἡ διδακτική καί μαθησιακή διαδικασία γίνεται περισσότερον ἀποτελεσματική. Ὑπάρχει ὅμως καί ἡ ἄλλη ὄψις τοῦ νομίσματος! Οἱ ἠλεκτρονικοί ὑπολογισταί ἐπιβάλλουν τήν προτεραιότητα τῶν «μέσων» καί τήν πραγματιστικήν λογικήν. Πρωταρχικός σκοπός τῆς ἐκπαιδεύσεως γίνεται ἡ ἑτοιμασία «παραγόντων», οἱ ὁποῖοι θά ὑπηρετήσουν ἀποτελεσματικῶς τό τεχνοπώλιον. Τό σχολεῖον βεβαίως, εἶναι χῶρος «σχολῆς», παιδείας ἐλευθερίας, ἀσκήσεως εἰς τήν ὑπευθυνότητα καί τήν κοινωνικότητα, χῶρος περιορισμοῦ καί ὄχι διογκώσεως τοῦ ἐγώ, πράγματα ἀσυμβίβαστα μέ τά ἰδεώδη τοῦ τεχνοπωλιακοῦ πολιτισμοῦ.

Ἡ παιδεία ὀφείλει σήμερον νά ἀρθρώσῃ τό ὅραμα ἑνός μετοχικοῦ πολιτισμοῦ, νά μεταδίδῃ εἰς τήν νέαν γενεάν τήν ἀλήθειαν τῆς ζωῆς ὡς σχέσιν, νά ὑπενθυμίζῃ ὅτι ἡ ἐσχάτη ἀλλοτρίωσις τοῦ ἀνθρώπου εἶναι τό κλείσιμον εἰς τόν ἑαυτόν του. Ἡ αὐθεντική παιδεία ὀφείλει νά εἶναι ὁλιστική. Δέν εἶναι δυνατόν νά ἐνδιαφερώμεθα διά τό ἀνθρώπινον πρόσωπον καί νά ἀδιαφορῶμεν διά τό φυσικόν περιβάλλον, τόν οἶκον καί τό πλαίσιον ζωῆς τοῦ προσώπου. Δέν νοεῖται οἰκολογική ἀγωγή, ἡ ὁποία θά ἀνεφέρετο μόνον εἰς τήν σχέσιν ἡμῶν μέ τό περιβάλλον καί δέν θά ἀνέπτυσσε τήν κοινωνικήν εὐαισθησίαν καί ἀλληλεγγύην, τόν σεβασμόν πρός τήν ἐλευθερίαν τοῦ προσώπου.

Εἶναι προφανές ὅτι ἡ ἀντιμετώπισις τῆς πολυδιαστάτου κρίσεως, ἡ ὁποία ἀπειλεῖ ὄχι μόνον τήν ἐλευθερίαν ἡμῶν, τό εὖ ζῆν, ἀλλά ἀκόμη καί τήν ἐπιβίωσιν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, τό ζῆν, ἀπαιτεῖ πολύπλευρον κινητοποίησιν, πολιτικήν, ἐπιστημονικήν, παιδαγωγικήν, πνευματικήν. Πρωτίστως ὅμως ἀπαιτεῖ τήν ἀνάπτυξιν ἑνός νέου ἤθους, μιᾶς νέας ἀξιολογίας, ἀλλαγήν νοοτροπίας, μετάνοιαν. Ἡ θεραπεία τῶν συμπτωμάτων εἶναι εὐεργετική, δέν ἀρκεῖ ὅμως, ἐφ᾿ ὅσον τό πνεῦμα τοῦ ἔχειν παραμένει ἄθικτον.

Ἡ προσωποκεντρική παράδοσις τῆς Ὀρθοδοξίας ἐκαλλιέργησε καί διέσωσε βαθεῖαν καί πολύτιμον ἀνθρωπολογικήν γνῶσιν καί πρᾶξιν εἰς τήν ὑπεράσπισιν τῆς ἀπολύτου προτεραιότητος τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καί εἰς τήν ἀντίστασιν εἰς ὅλας ἐκείνας τάς δυνάμεις πού τό ἀπειλοῦν. Δέν εἶναι κατά ταῦτα διόλου τυχαῖον τό γεγονός ὅτι ἡ ὀρθόδοξος θεολογική πρωτοπορία συναντᾶται καί συμπορεύεται σήμερον μέ ἀνθρωπιστικά, κοινωνικά, εἰρηνιστικά καί οἰκολογικά κινήματα, τά ὁποῖα ἀντιστέκονται εἰς τόν πολιτισμόν τοῦ ἔχειν, εἰς τήν ἐκμετάλλευσιν καί τήν ἀδικίαν, εἰς τήν βίαν καί τόν πόλεμον, εἰς τήν κτητικήν στάσιν ἔναντι τῆς κτήσεως.

Ἀπό τήν σκοπιάν τῆς Ὀρθοδοξίας δέν ἀνήκει τό μέλλον εἰς τόν δυτικογενή ἀκοινώνητον ἀτομοκεντρισμόν, εἰς τόν ὑποκειμενισμόν καί τόν δικαιωματισμόν, οὔτε εἰς τόν ἄνθρωπον ὡς εὐδαιμονιστικήν καταναλωτικήν μονάδα. Δέν ἀποτελεῖ θετικήν προοπτικήν διά τήν ἀνθρωπότητα ὁ τεχνοπωλιακός ἄνθρωπος, ὁ homo computer, ὁ ὁποῖος ὑπερεκτιμᾷ τήν δύναμιν τῆς μηχανῆς καί τήν ἐμβέλειαν τῶν ἀριθμῶν, ὁ ἄνθρωπος πού ταυτίζει τό optimum μέ τό maximum. Δέν ἔχει κανένα μέλλον ὁ ἄνθρωπος «maître et possesseur de la nature», ὁ ὁποῖος ζῇ εἰς βάρος τῆς φύσεως καἰ τῶν μελλοντικῶν γενεῶν. Δέν ἐξασφαλίζει οὔτε τό ζῆν οὔτε τό εὖ ζῆν ὁ οἰκονομισμός, ἡ παντοκρατορία τῶν οἰκονομικῶν κριτηρίων, τό δίκαιον τῆς πυγμῆς. Τό μέλλον ἀνήκει εἰς τόν σχεσιακόν πολιτισμόν τοῦ προσώπου, ὁ ὁποῖος βλέπει τόν ἄνθρωπον ὡς κοινωνόν, πάντοτε ἐν σχέσει πρός τόν συνάνθρωπον καί τόν κοινόν οἶκον, τόν κόσμον. Ὁ πολιτισμός τοῦ προσώπου εἶναι πολιτισμός ἀλληλεγγύης καί κοινωνίας, σχέσεως καί διαλόγου. Ὁ ἄνθρωπος - κοινωνός δέν ἀπορρίπτει τήν ἐπιστήμην καί τήν τεχνολογίαν, ἀλλά τόν ἐπιστημονισμόν καί τό τεχνοπώλιον, δέν φοβεῖται τήν ἀλλαγήν καί τήν πρόοδον ἀλλά τόν ἀλλοτριωτικόν προοδευτισμόν. Ἡ τεχνολογία καί ἡ ἐπιστήμη πρέπει νά παραμείνουν μέσον καί νά μή καταστοῦν πλαίσιον τῆς ζωῆς μας. Τό ζητούμενον εἶναι μία νέα οἰκολογική οἰκονομία, πού θά σέβεται τήν βιοποικιλότητα, μέ τήν ὁποίαν συναρτᾶται ἡ ἐπιβίωσις τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Δέν νοεῖται βιώσιμος οἰκονομική ἀνάπτυξις, ἡ ὁποία θά ὑπεβάθμιζε τό περιβάλλον. Τό μέλλον τοῦ πολιτισμοῦ εἶναι ἤ οἰκολογικόν ἤ ἀνύπαρκτον.

Κυρίαι καί Κύριοι,

Ἀπολαμβάνομεν ἅπαντες τούς καρπούς τῆς ἐπιστήμης καί τῆς τεχνολογίας, ἀγωνιῶμεν ὅμως διά τήν ἀπειλουμένην ἐλευθερίαν μας, διά τάς πολυτίμους παραδόσεις πού χάνονται, διά τό φυσικόν περιβάλλον πού καταστρέφεται. Ἀπαιτεῖται ἐγρήγορσις! Καμμία ἐπιστημονική κατάκτησις δέν ἐπιτρέπεται νά θίξῃ τό ἀνθρώπινον πρόσωπον. Δέν εἶναι δυνατόν νά ἐμπιστευθῶμεν τό μέλλον εἰς τούς ἀκραίους τεχνοκράτας, εἰς ἀνθρώπους χωρίς ἀνθρωπολογικόν προβληματισμόν, εἰς αὐτούς πού βλέπουν τόν ἄνθρωπον ὡς μηχανήν ἤ ὡς μετρήσιμον μέγεθος. Διότι δέν ὑπάρχει μόνον ἡ μετρήσιμος πραγματικότης. Ὑπάρχει ἡ διάστασις τοῦ βάθους τῶν πραγμάτων, τό μυστήριον, τό νόημα, ἡ ὀμορφιά.

Ὑπάρχει ἡ ἐλευθερία, πού ἀντιστέκεται εἰς κάθε προσπάθειαν ἀντικειμενοποιήσεως ἤ «ἐπιστημονικῆς» προσεγγίσεως τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου. Τά «θαύματα» τῆς ἐπιστήμης δέν ἐξηφάνισαν τάς ἀπορίας τῆς ἐλευθερίας μας, δέν ἐγεφύρωσαν τό χάσμα μεταξύ οὐρανοῦ καί γῆς ἐντός ἡμῶν. Συνεχίζομεν νά ἀναζητῶμεν νόημα ζωῆς, νά θελγώμεθα ἀπό τήν ὀμορφιάν, νά ἀφουγκραζώμεθα τήν φωνήν τοῦ οὐρανοῦ. Ἡ φιλοσοφία συνεχίζει νά στοχάζεται τό Καθόλου, νά τρέφεται ἀπό τό θαυμάζειν, ἀπό τάς ὑπαρξιακάς ἀντιφάσεις τοῦ ἀνθρωπίνου εἶναι. Ὑπάρχει ὁ θρησκευτικός συγκλονισμός ἀπέναντι εἰς τό mysterium tremendum et fascinans, ἡ πίστις εἰς τόν προσωπικόν Θεόν, ἡ οὐ καταισχύνουσα ἐλπίς καί ἡ μακαρία ἀγάπη, ὑπάρχει ὁ πόθος τῆς αἰωνιότητος. Ἡ ἐπιστήμη ἠμπορεῖ νά παρατείνῃ τήν ζωήν μας, δέν δύναται ὅμως νά ἀπαντήσῃ εἰς τήν ἀναζήτησιν νοήματος πέραν ἀπό τόν θάνατον. Θέλγει ἡ τέχνη, ἡ ὁποία μεγαλώνει τό μυστήριον τοῦ κόσμου καί ἀναδεικνύει τό ὡραῖον, γοητεύει ἡ ποίησις, ἡ ὁποία, ὅπως ἔλεγεν ὁ Ὀδυσσεύς Ἐλύτης, εἶναι ὁ μόνος χῶρος «ὅπου ἡ δύναμη τοῦ ἀριθμοῦ δέν ἔχει πέραση».

Ἡ ἐπιστήμη εἶναι μεγάλη δύναμις, παντοδύναμος ὅμως δέν εἶναι. Διά τόν λόγον αὐτόν ὁ Freud ἠστόχησεν ὅταν ὑπεστήριξεν ὅτι πέραν τῆς ἐπιστήμης ὑπάρχει μόνον αὐταπάτη. Δέν εἶναι διόλου αὐταπάτη νά ἀναμένωμεν ἀπό ἀλλοῦ τάς λύσεις πού ἀδυνατεῖ νά μᾶς δώσῃ ἡ ἐπιστήμη.

Ὁ ἄνθρωπος δέν δύναται νά εὕρῃ τήν ἀληθινήν ζωήν ὅπου θέλει καί ὅπως ἐκεῖνος θέλει. Δέν ὑπάρχει ἐλευθερία χωρίς τήν ἀλήθειαν ἤ ἔξω ἀπό τήν ἀλήθειαν. «Ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς» (Ἰωάν. 8, 32). Ἡ ἀλήθεια πού ἐλευθερώνει εἶναι ὁ Χριστός καί ἡ ἐλευθερία, ἡ σχέσις μέ τόν Χριστόν, ἡ ὁποία βιώνεται ὡς πίστις καί ἀγάπη, πίστις εἰς τόν Τριαδικόν Θεόν καί ἀγάπη πρός τόν πλησίον. Εἰς τό κέντρον τῆς θεολογικῆς ἀνθρωπολογίας εὑρίσκεται ἡ πεποίθησις ὅτι ἡ κόλασις δέν εἶναι ὁ ἄλλος, ἀλλά ἡ ἀπόρριψις τοῦ ἄλλου, ἡ σχάσις καί ἡ αὐτάρκεια, ὁ φόβος νά ἀγαπῶμεν. Ὁ παράδεισος εἶναι ἡ οὐδέποτε ἐκπίπτουσα ἀγάπη. «Ἡ ἀγάπη ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστι... ὁ μή ἀγαπῶν οὐκ ἔγνω τόν Θεόν... Ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί, καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ» (Α' Ἰωάν. 4, 7 - 8 16 - 17).

Σᾶς εὐχαριστοῦμεν διά τήν προσοχήν σας.

πηγή: http://www.zoiforos.gr/

	1. 21-11-2009 03:49
	ΝΑ ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΒΙΑΙΗ ΝΕΟΛΑΙΑ Περισσότερο από δυο δεκαετίες η κοινωνία επιμένει να αναζητά τυφλά διεξόδους κυρίως μέσα από τη φιλελεύθερη δημοκρατία και την αριστερά, ως συμπληρωματική συνιστώσα του πολιτικού συστήματος. Μόνο δευτερευόντως μέσα από τις νευρώσεις της και κυρίως μέσα από τα σκεπτόμενα παιδιά της ανασύρει ουσιαστικές αντιρρήσεις στον καπιταλιστικό βίο.  Είναι όμως σε βαριά αποσύνθεση και κουφαμάρα η οποία, για όσους πραγματικά ενδιαφέρονται και αγωνιούν, δεν προκαλείται με καθιστικές διαμαρτυρίες. Ποιος άλλωστε θα έδινε σημασία πέρσι το Δεκέμβριο αν ακολουθούσαν την δολοφονία του Αλέξη «επιμνημόσυνες» δεήσεις του λαού ή του κόμματος. Είμαστε αυτιά για κρότους και κεφάλια για σπάσιμο. Είναι τουλάχιστον υποκρισία να το αρνηθεί κανείς. Άλλωστε οι νέοι που αντιδρούν με βία μας το μήνυσαν καθαρά. Δεν στοχεύουν τον κυρίαρχο αλλά τον κυριαρχούμενο. Αποκαλύπτουν, και σωστά, το λαό όπου αναπαράγει τις σχέσεις που γενούν και ξαναγενούν ένα αδιέξοδο κοινωνικό σύστημα. Παρκάραμε σε λάθος Τόπο. Όλη η ιστορία μας το αναδείχνει. Ομάδες βίας ξέμπλεκαν πάντα τα αραλίκια μας και έφτιαχναν ηρωισμούς. Έκαναν τη θέλησή τους πόλεμο. Ο Νόμος ψάχνει να ενσαρκωθεί και να που βρίσκει στον αντίπαλο-παράνομο ένα λόγο για να ξεπεραστεί-υλοποιηθεί. Τι πραγματικά μας εμποδίζει να ακούσουμε τη βίαιη νεολαία; Κυρίως επειδή γενικώς δεν ακούμε. Ή αλλιώς επειδή ακούμε ως ατελής Δημοκρατία η οποία δεν ανέχεται αντιδράσεις πέρα από τις θεσπίσεις της. Ως προοδευτικοί κεντροαριστεροί όπου ως γνωστόν μοιραζόμαστε τις αιτίες της σημερινής απαξίας, όταν ορίζουμε ως ιδανική ισορροπία να «κρεμάμε» πότε έναν αστυνομικό, πότε έναν κουκουλοφόρο, για να συγκαλύπτουμε τις ευθύνες μας. Ως σταλινικοί (ενταγμένοι και ανένταχτοι) όπου υποκρινόμαστε για τις ειρηνικές μας διαθέσεις. «Δεν είναι ώριμες οι συνθήκες». Κουκουέδες- στρατονόμοι έτοιμοι να πνίξουν τα φαντάσματα των συντρόφων τους. Κραυγάζουν όπως οι χίτες στην κατοχή: φταίνε οι αντάρτες για τη σκληρότητα των μέτρων. Φταίει -λένε σήμερα- η βία (εκτός κόμματος) που σκληραίνουν οι νόμοι ... και προπαντός ησυχία μην ξυπνήσει το «λαϊκό κίνημα». Ένας του Συν είπε καταχειροκροτούμενος απ' τα ΜΜΕ ότι «αυτοί» είναι απέναντι στην αριστερά. Μα αυτό το διατυπώνουν γραπτώς «αυτοί» εδώ και δυο χρόνια τουλάχιστον. Φασίστες τους είπε ο υπουργός, παρότι ήσσονος σημασίας τοποθέτηση, παρέχει επιχειρήματα ότι ένα «τέλειο» πολιτικό σύστημα, σαν τούτο δω, μόνο από δεξιά κινδυνεύει. Επίσης ένας του ΛΑΟΣ είπε ότι στα θέματα της βίας δεν υπάρχει «αλλά», παρότι φανατικός υποστηριχτής του «ναι μεν αλλά» των στρατών, των βομβαρδισμών και των δίκαιων «πατριωτικών» εκκαθαρίσεων.   Άραγε έχουμε ευθύνες; Μήπως είναι φυσικό φαινόμενο να γεννιόμαστε «λευκοί» και να πεθαίνουμε «μαύροι»; Είναι «άνωθεν εντολή» ο φαρισαϊσμός; Μήπως είναι Μυστήριο η γέννα και λογική ο βίος; Μήπως φταίει το κολύμπι «εις τό πνεύμα του τεχνοπωλίου καί εις ευδαιμονιστικά πρότυπα»; Ή ότι η «Ελευθερία του ανθρωπίνου προσώπου, ...... ειναι πολυπλοκωτέρα της διπλής έλικος του DNA»; Μήπως είναι τελικά μια τσογλανοπαρέα που μας κάνει κριτική; Ή μήπως είναι ο χρόνος ο Αληθινός - ο γιος μας ο μεγάλος κι ο μικρός;  Δεν είναι όμως η καταγγελία που δεσπόζει παρά την μονότονη φασαρία της. Είναι ο φόβος μην έρθουν τα πραγματικά ερωτήματα στην επιφάνεια. Είναι η γύμνια μας που σκοτώνει. Πάντα αυτή ήταν. Νοέμβριος 2009 ΦΥΛΛΟΨΑΧΤΗΣ κ.α   Υ.Γ Γιάννη είναι πιθανό και σεβαστό να μην συμφωνείτε με το κείμενο, ωστόσο μπορείς να το συζητήσεις με την παρέα σου και υπάρχει πάντα το γνωστό και έγκυρο: «Οι απόψεις εκφράζουν τον συγγραφέα του οποίου τα στοιχεία είναι γνωστά στους υπεύθυνους της ιστοσελίδας» Αν χρειαστεί θα αποκαλύψω τα πραγματικά μου στοιχεία. Αυτό αποτελεί δήλωση αμετάκλητη και ειλικρινή από μέρους μου.

ΦΥΛΛΟΨΑΧΤΗΣ κ.α

	2. 21-11-2009 03:52
	Γνωριζόμαστε Φίλε Φυλλοψάχτη, μήν έχεις κανένα τέτοιο άγχος. Γνωριζόμαστε ήδη πολύ καλά έτσι κι αλλοιώς, και μάλλον πέρα από "τα πιθανά και σεβαστά", τα ευαίσθητα και τα της συντακτικής παρέας στα οποία αναφέρεσαι· μάλλον, δηλαδή, επί της ουσίας. Αφού, όπως είναι φανερό, όλη η μεγάλη παρέα του Φυλλομάντη συζητάει τα κειμενά σου και μαθαίνει απ' αυτά.

Γ.Φ.Φ.

	3. 21-11-2009 04:04
	Κυκλοθυμικος καιρος. Κυκλοθυμικος καιρος, μας αλλαζει γνωμες και κουστουμια,  συννεφο μαλλι, οψη σαν καπνος κι από θεωρίες νεροζούμια.  Καθως λεει κι ο Μανωλης ο Ρασουλης, οι καιροι είναι μπερδεμενοι, σαστισμενοι, δυσαναγνωστοι. Ένα τειχος υψωνεται αναμεσα στους καιρους και τους ανθρωπους ( δηλαδη αναμεσα στους ανθρωπους ) ένα τειχος αλλοτριωσης. Με την αλλοτριωση θα καταπιαστουμε αναλυτικα καποια στιγμη, εδώ όμως ας συνοψισουμε ότι σημαινει απλα ψευδοβόλεψη+αποβλακωση. Το συμπλοκο αυτό, που σημαινει «απωλεια του εαυτου μας» ή παραστατικοτερα, «χαμένα κορμιά», συνοδευεται συχνα από ένα μεγαλο καλο και σχεδον παντα από ένα μεγαλο κακο. Το καλο είναι ότι μας ειναι στενάχωρο λιγο-πολύ, ετσι σαν υπομνηση-αγκαθι ότι άλλο πραμα είναι ο ανθρωπος. Το κακο είναι ότι η αλλοτριωση είναι λιγο-πολύ ανεπίγνωστη, δηλ. δεν παιρνουμε χαμπάρι ότι τη φοραμε κουστούμι, ενώ όταν τυχον μας την επισημαινουν συνηθως κλωτσαμε σφόδρα. Για την αυτογνωστικη προσεγγιση παντως, ας εχουμε υπ' οψη ότι η αλλοτριωση μάς λουζει ολους με μικροαποκλισεις, καθως και μας κυριαρχει σχεδον ολους με τις εξαιρεσεις να είναι πραγματι σπάνιες.  Ελαχιστα κατανοουμε, ετσι, ότι τα πιο πολλά απ' οσα κανουμε και πιστεύουμε και θέλουμε είναι για πέταμα. Το συσκοτιζει αυτό η καλή μας η πλευρα (υπαρχει κι αυτή φυσικα) ακριβως όπως το ασημενιο φτερο του Νιονιου κρυβει την προβοσκίδα. Το συσκοτιζει η μιση αληθεια πως ολοι ειμαστε ιδιοι- η άλλη μιση είναι πως διαφερουμε και λιγο, μερικες φορες διαφερουμε αρκετα, πραγμα κρισιμο και πολυτιμο, αν σκεφτει κανεις πως η διαφορα στο DNA χιμπατζη κι ανθρωπου είναι ~ 1%. Το συσκοτιζουν τα αλλοτρια στερεοτυπα (η ιδεολογια-ψευδης συνειδηση) που δεν επιτρέπουν να δουμε περα απ' τη μυτη μας. Να δουμε πώς εχουν τα πραγματα, δηλαδη πώς πρεπει-μπορουν να γινουν. Ετσι, βαρίδια του καιρου, δεν εχουμε ουτε δικαιωμα ουτε την πολυτελεια, κι ευτυχως ουτε τη δυνατοτητα, παρα το μπατσο που ανατρεφουμε μεσα μας, να απαιτησουμε να μας τα πουν ευγενικα, τα ευγενικα τα ‘χουμε γραμμένα κανονικα, κι απ' το νου μας δε βγαινουμε. Οι προκλησεις ετσι κι οι αφυπνιστικες επιθεσεις εναντιον μας κι εναντιον αλληλων είναι μονοδρομος και να λεμε και ευχαριστω, και να ξερουμε πως οι ηθικοι αυτουργοι για ό,τι πονα απ' αυτές ειμαστε εμεις.  Ξερω, δε φταιμε μονο εμεις, στοχοι της πλυσης εγκεφαλου κι αγραμματοι προοδευτικοι. Ξερω επισης, ότι η βασανός μας για το χάλι μας αυτό ιεραρχειται στα χρονικα απόνερα του βιοτικου μας αγχους. Μα ο χρονος ο αληθινος, είναι ο γυιος μας ο μεγαλος κι ο μικρος, όπως θυμιζει ο φιλος μου ο Ψαχτης. Ευκαιρια εδώ, για μια υπομνηση. Οπου και να σας βρισκει το κακο, αδελφοι, οπου και να θολωνει ο νους σας, μνημονευετε Σολωμο και μνημονευετε Παπαδιαμαντη. Και Παλαμα και Σικελιανο κι Ελυτη και Μικη και Νιονιο. Και τα συνθηματα που γεννούν οι τοιχοι μπροστα απ' τα παιδια μας. Ψαχτη, φιλε μου, μού φαινεται κοντα, μα θα παρει και τον καιρό του. Θα χρειαστει ένα ελαχιστο της αλλης οψης, ένα ελαχιστο δυσκολης και συνεκτικης οικοδομησης, προτου τα βασικα βρουν θεση στ' αυτια και τα κεφαλια μιας ουραγου διανοησης, περιλαμβανομενης και της συντεχνιακης. Τοτε αυτή θα πειθαναγκαστει, στριμωγμενη ηθικα, επιστημονικα και λογικα (γι αυτό το ιδεολογικο αυτό τριγωνο πρεπει να κλεισει συνεκτικα ) σε ντροπή κι ακόλουθη απ-αλλοτρίωση του εαυτου της, δηλ. σε απελεύθερη μετα-νοια κι οργανοποιηση, ενώ ευκολοτερα θαναι τα πραγματα όπως παντα, για τη Νεολαια. Μονο μετα απ' αυτο, θα φανει ο Δρομος στους πολλούς και θ' αρχισει να διανυεται συνειδητά. Κι ως τοτε, τ' αυτιά θα ζητουν κρότους και τα κεφάλια σπάσιμο, όπως λές. Και η άλλη οψη φορτωμα. Αισιοδοξω. Αλλα πριν ιδου! Θα στεναξουν οι νεοι και το αιμα τους αναίτια θα γεράσει. Κι αναίτια πα να πει όχι εξ αιτίας τους αλλα ενεκεν ημων ολων. Κι ενεκεν πα να πει εξ αιτίας μας αλλα και για χάρη μας.  Είναι τοσα πολλα αυτά που πρεπει να γυρισουν στα κεφαλια μας. Όπως η βια, που επισημαινει ο ΦΨ. Γρυ, δεν καταλαβαίνουμε απ' αυτά, δε φταιμε οι φταιχτες -ερημοι κι απροσωποι, βρε- μα πως βία, αφου κακή εξ ορισμου (τους), και πώς να το κανουμε ολο αυτό δικό μας, πού αρχιζει και πού τελειώνει η βία, πως δένει με τα ρεστα του κεφαλιου και της καρδιάς μας, ποια βία αφου αυτή της ΚομΕπ ψοφησε μεσα στο ιδιο της το ψεμα, κι αφου κάθε άλλη μοιάζει εναντίον μας, καθώς Δεξιά κι Αριστερά βεβαιώνουν αν-αιδώς ; Κυκλοθυμικος καιρος ... και νεροζούμια. Και καπάκι, τα θελουμε όλα συντομα κι απλα, μα ετσι μας τα ‘παν κι αλλοι, αλλα πού εμεις να χαμπαριασουμε δυο λογια συντομα κι απλα, ετσι όπως βγαζουν ματι 2.000 χρονια τωρα στους τοιχους των Εξαρχειων. Εκει να πανε οσοι τα θελουν συντομα κι απλα, γυριζοντας την πλατη σ' όλα τα σκυλιά της νυχτας που πουλανε μούρη και τουπέ, κι αφηνοντας τα καναλια και τις φυλλαδες να γαυγίζουν μονα τους στην πίστα και να κανει ο κοσμος χαβαλέ. Όπως και να ‘ χει μονο ένα ελαχιστο κλασμα του 1% ( χιμπατζης-ανθρωπος ) μπορουμε να αλληλοτάξουμε, κι αυτό με ζορι, και πάντα με την προειδοποίηση πως στο ζορι φευγει και καμμια - μη και μυρισει κανενος το κλάσμα, και το παρει προσβολη. Πληθος οι ανταρτικες νεανικες ομαδες πια - γεματο το διαδικτυο, λιγοτερα και στρεβλα στα βρωμοκάναλά τους - μ' όλα τα ερωτηματα που θαβει ο σκοταδιστικος φιλελευθερισμος, ερωτηματα σκληρα και δικοπα όπως και οι πραξεις οι ανταρτικες, ερωτηματα που πασχιζουν να δουν το φως, να διατρήσουν την παχυδερμία, να δωσουν ρευμα στα βιοτικα αγχη ολοκληρης της κοινωνίας, να φωτισουν το δρομο της διεξοδου της. Με τον Μιχαλη τού αντιεξουσιαστη Γιωργου να πασχιζει λογω κι εργω και υπο το χειροκροτημα μιας θνησκουσας και υποκαρατζαφερειας αριστερας, να καταστειλει το ακαταλυτο. Non pasaran. Στο θεμα αυτό της βιας, πρεπει να σταθουμε πιο αναλυτικα. Στο κλασμα το ελαχιστο που μου αναλογει, θα επανελθω ετσι συντομα, πρωτα ο Θεος, γιατι είναι κλειδι, του νου μας του κλειδωμένου. Τωρα εδώ, ας φωναξω γι άλλη μια - κι ευχομαι αυτό να ενοχλει - ας φωναξω πως, Αξιον Εστι, οι αγένειοι Δόκιμοι της Τρικυμίας... οι φωνες οι Αδέσποτες της Ερημίας. Δ.Τ. - 18/11/09

Δ.Τ.

	4. 22-11-2009 01:03
	Στον Μίκη - N09 Θα τα βάλω εδώ, με ένα κομματι της ψυχής μας πού αγαπω, με το κομμάτι εκείνο της ταυτότητάς μας το ακριβο, τον Μίκη.  Ειπαν τι ειπαν οι νεαροι αντάρτες - πηραν τα σκάγια και το Μίκη. Τιμη να σε παλευει ο εχθρός, τιμη να σε παλευει κι ο γυιός σου, όχι τιμή τ' αψήλου, αλλα τ' αψηλού, να δέχεται τα φίλια σκάγια, εχουν δεν εχουν σημαδι καλό, ότι το γυιο σου παντα εσυ τον αρματωνεις. Ξερω Μίκη μας, παιδί και συ αιώνιο και παράδειγμα, σε πιάνει ένα παράπονο ωρες, ότι νοιώθεις μοναχός μεσ' τις δεκαετίες, και τρεχεις εν τιμη την 9η - χιλιοχρονος να'σαι, κι από εθνικη αναγκη. Ετυχε από κοντα να μάθω ποσο πολύ αγαπας εκεινο του αδερφου σου του Γιάννη, «Χαθηκα...γιατι ειμαι παντα μόνος και θάμαι πάντα μόνος», ότι αυτή η μοίρα των πρωτοπόρων. Μόνος, είναι αλήθεια, όπως πολλοι, αλλα ταυτόχρονα κι ανάμεσα σ' ένα πληθος λαο, μισοκουφο, μισοτυφλο που σ' αγαπάει και περιμένει να σε ακουσει σε κάθε δύσκολη στροφη. Ξέρω ακόμα ότι δεν είναι αυτό μόνο, είναι και που πονάς να δείξεις το δρόμο που εσύ εμαθες, μεσ' το δικό σου αγώνα για το εμφυλιο φίλιωμα. Είναι κι αυτό που σ' εβαλε να πεις αυτά πού ειπες, να βάλεις απέναντι το νεαρό ανταρτικο, προτάσσοντας σα στοχο τον εαυτό σου. Μίκη μας, το εχω ξαναπει, ότι τον Μικη πρεπει να τον ακουμε κυρίως όταν διαφωνούμε μαζί του. Παντα σ' ακουω προσεκτικα, κι ιδιως οπου διαφωνω, όπως τωρα ή περισυ στα Δεκεμβριανα ή παλιοτερα στη 17Ν. Υπαρχει πόνος και σοφία σ' οσα λές για το ανταρτικο, μα υπαρχει πολυς χωρος και για άλλη ματια πολύ διαφορετικη, αφου υπαρχει χωρος για ανταρτικο, και δεν το καλυπτει αυτό κανενα ξόρκι επι αιωνες. Δε σημαινει να παρει ο καθεις το γκρα, ετσι γιατί τουρθε, μα ξερεις πιο καλα απ' ολους πως τιποτα δεν εγινε ετσι απλά. Περιπλοκος καιρος οπου ανταρτη Μικη μας, σταθηκαν αντικρυ σου ανταρτοπουλα, μα κι οπου η μαννα η παπαδια του Σαββα είναι η μαννα η παπαδια του Παυλου. Τοτε, στη συλληψη της 17Ν, τοτε που κρατος και καναλια και λαος ρωμαίων (ρωμιών της αρένας) πανηγυριζαν μια νικη του άπατου ψεύδους τυλιγμενη στο θέαμα -ξερεις εσυ- εκρινες καλό να πείς αυτά που ειπες, βαρειές κουβέντες του σπαραγμου, ξόρκι στις πληγές του εμφύλιου. Μα ο Δικαιόπολις, και ναχε δίκιο στο ονομα της πόλης, βρισκεται μπροστα σ' ένα πολεμο που κρατα αιωνες ωσπου να ληξει, και δε φτανει εδώ η Αβραμοπουλειος ειρηνη με τους δημαρχους της Σπαρτης, ετσι επειδη τους ηρθε να μας δουλεψουν. Κανείς δε ξέρει καλύτερα από σένα ότι το εργο θα παιχτεί ολόκληρο, ωσπου η ημιαντιπροσωπευτικη κομματικη διχτατορία, η φιλελευθερη δημοκρατια της ιδιωτίας, να καταστει δημοκρατια ελευθερωτικη. Ευχης και προσπαθειας εργο, η δημοκρατικη καθεστωτικη αυτή αλλαγη να προχωρει μ' οσο λιγοτερο κλεφτοπολεμοπολεμο, μακαρι και με τραγούδι μονο. Μα οποιος στο μεταξυ, με το σουγιά στο κοκκαλο και το λουρι στο σβερκο, πετιεται από ξαρχης κι αγριευει και θεριευει και γινεται θηρίο, πολλα είναι να του πει κανεις, (αν εχει δηλαδη να του πει κατι, εκτος απ' το αθλιο «άντε ψόφα παραπέρα γιατι μ' ενοχλεις») μα να του δωσει αδικο είναι κριμα βαρυ, κι αυτό πληρωνεται παντα. Θα πληρωσει ακριβα ο λαος των ρωμαιων, την «αντιτρομοκρατική» του εκσυγχρονιστική διολισθηση -ηδη αυτά αρχιζει να πληρωνει, σ' ολους του βιου του τους τομεις. Μικη μας, ο σπαραγμος σου για όλα αυτά, για οσα τραγικα γεννα η πορνη ψευτοδημοκρατια, ακουγεται δυνατα και διδακτικα, μα με ολο το σεβας, δινει σκυταλη στο σπαραγμό μιας νεολαίας του σφαγείου - Μικη μας, δεν είναι δυνατο να μην την ακους. Απαγγέλουν τα οσα τραγουδησες «...ανατρεπω την τάξη κι εναντιον τα βάζω, του δικου μου θανάτου που εσεις το θελήσατε..». Μικη μας, μυρισε το σφαγειο τους θυμαρι και τα κελλια τους κοκκινο ουρανο. Μικη, ουρανομήκη κραυγη υψωνουν ζητωντας Φως, δεν είναι τα φαλτσα εδώ της φωνης τους που θέλουν τη μπακέτα, Φως ζητουν πρωτα, ποιος το ξερει καλυτερα από σενα αυτό; Φως που δε χωρα σε θεσμούς της ρεμπούμπλικας και σε κομματικα λοβοτομεια, ουτε στις δόλιες τις ευχές της ειρήνης, ότι Εδώ το Φως τα σιδερα μασάει, γι αυτό είναι η χωρα του Φωτος.  Ασε με Μικη μας να σε παρηγορησω, το ‘χουν το μηνυμα οι νέοι, οι φρυκτωρίες δούλεψαν κορφη-κορφη, όπως η δικη σου η ψηλη, χρειάζονται κι αλλα, μαζί και το μάλωμα, μα αυτό του συμπαραστάτη, οι μεγαλοι είναι που θέλουν το κράξιμο, αφου το μαλακό το ‘χουν γραμμένο. Αμφιβαλλεις ότι σ' εχουν τραγουδήσει πρίν σε σημαδέψουν οι νεαροι αντάρτες, ποιος αλήθεια σ' εχει τραγουδήσει πιο βαθειά, μην στα κομματικα συνέδρια, μην στα δημοκρατικα σαλόνια και χαλκεια, ή αυτοι που ηταν πάντα μονοι και νοιωθουν πάντα μόνοι ; Ποιος κρατάει το μηνυμά σου ψηλα, αληθεια, ποιος ; Παιδικες φωνες του σχολειου « ...της Δικαιοσυνης Ηλιε Νοητε.... μη παρακαλω σας, μη !». Μεγαλωνουν τα παιδια - μαθαινουν - κρατουν τα παρακαλια στα ματια, μπροστα στη βαρβαροτητα που καγχαζει, ως την καταγγέλεις συχνα. Αξιος ο μαθητης, τα παρακαλια παντα στα ματια, μα στο στομα ο στιχος προχωρει. «Τους παλιους μου φίλους καλω με φοβέρες και μ' αιματα !».  Μίκη μας, εισαι δικός τους και είναι δικοι σου, καταδικοί σου, όπως ολοι οι κατάδικοι. Τους παλιους τους φίλους καλούν, αυτοι είναι οι ακομα χλωροι μεσ' τη φωτιά. Οι αλλοι εχουν για σωστο ο,τι ορίζει η αλλοτρίωσή τους, η βλακωδης ψευτο-βολή τους τυλιγμένη στη δημοκρατικη ιδιωτία. Μίκη μας, είναι αυτοι οι αλλοι που νομίζουν πώς εγινες ξαργυρωμενος υπουργός της δημοκρατίας τους, κι όχι οι νεαροι ανταρτες, αυτοι οι αλλοτριωμενοι θεωρησαν πως λαδωνεις τη δική τους μηχανη, δε σε καταλαβαν, ότι το κεφάλι τους δεν εχει χωρο για το εξω απ' τη μηχανή τους, σε εμπορεύονται πολυτροπα και σε δοξάζουν μονο οσο σε κονταίνουν οι αθλιοι. Οι νεαροι ανταρτες, κι αν δε σε καταλαβαν καλα σε όλα ( στραβα κι αυτοι δασκαλεμένοι, και ξερεις τους δασκαλους ) δε σε εμπορευονται μα αναμετριώνται μαζί σου - μπραβο τους, με τι νάνα ανδρείκελα να αναμετρηθουν τα ελληνοπουλα Μικη μας, αν όχι μαζί σου ; Μικη μας, θυμασαι το Νιονιο νεαρο - Χατζιδακια μ' Θοδωράκια μ' - ετσι γλυτωσε απ' την αρκούδα που τον ετρωγε και ψηλωσε και καταλαβε κι είναι απ' τους λίγους που ξέρει το Μικη, και τον σκυταλοδρομησε αξια. Μικη, μ' ολο το σέβας μα και γι αυτό το σέβας, βάνεις εδώ το στηθος σου μπροστα - με την καρδια σου μεσα - μα απ' αλλου τα βέλη, σκετη την καρδιά σου ζητησαν οι νεαροι ανταρτες, στη δικη τους γλωσσα, την καταδική σου - με φοβέρες και μ' αιματα. Μικη μας, χθες, την ωρα που εδινες την ανακοινωση αυτή κατά των νεαρων ανταρτων, γινόταν μια νέα φουρνιά συλληψεις νεαρων, δεν ξέρω τα πώς και τα τί, δεν εχει αυτό σημασια, μιας και για φοροκλοπή αποκλείεται. Την ωρα αυτή λοιπον, μαζι συνέλαβαν και τον Μικη, το νεαρο εγγονό σου. Ξερω, το ιδιο πονας για κάθε χέρι βίαιο, δεν ξεχωρίζεις αυτό στο σβερκο του εγγονου, αφου όλα είναι εγγονια σου, μαζι κι αυτά με τη στολη - ενας για την ανατολη κι ο άλλος για τη δυση. Είναι όμως ένα σημαδι αυτό, σημαδι πως ο πολεμος συνεχίζεται για ολους, και πως είναι της νεολαιας πόλεμος πρωτα, ωσπου να ληξει, γι αυτό δικος μας - ολονων, μαζι και του Νεστορα. Κι εμεις ξερουμε πως εισαι εκει παρων, με το δικο σου βλεμμα στα πραγματα. Να ‘σαι καλα, να μας μαλωνεις ολους, να μεγαλωνεις ανταρτες. Δημήτρης Τζουβάνος - 18/11/09

Δημήτρης Τζουβάνος

	5. 22-11-2009 21:57
	ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ΜΕ ΚΡΙΝΟΥΝ Οι φίλοι μου, που μ' αγαπούν, με κρίνουν αυστηρά. Τί γίνεται με το «ιστορικό» και το «ανθρώπινο», με ρωτούν. Τί σημαίνει, μου λένε, το «Όλη η ιστορία μας το αναδείχνει. Ομάδες βίας ξέμπλεκαν πάντα τα αραλίκια μας και έφτιαχναν ηρωισμούς. Έκαναν τη θέλησή τους πόλεμο», σε σχέση με τις ιστορικές συνθήκες;   Τους λέω και εγώ κάθε τόσο, ανάμεσα σε αστεία και σοβαρά, ότι:  1. Παραγνωρίζουν (ενόσω γνωρίζουν) τη μετουσίωση της ιστορίας στο βίο, τη συνέχειά της και κυρίως τον παιδευτικό της χαρακτήρα. Δεν είναι η Ιστορία για νοσταλγία. 2. Το Χθες, ως η παράδοση και το παρελθόν της «πραξεολογίας» των κοινωνιών που μας γέννησαν, δεν προκύπτει στο σήμερα μονοσήμαντα απ' αυτό που επιλεκτικά ή κυριαρχικά επικράτησε. Το ιστορικό Χθες -στην ουσία του στον πληθυντικό- δηλαδή τα Χθεσινά στο σήμερα δεν γράφονται μόνο μέσα από το κουτσά-στραβά (χρειαζούμενο) ελάχιστο κληροδότημα αλλά σύμπαντα τα πάσχοντα χθεσινά φέρουν στο σήμερα και το ανεκπλήρωτο μέγιστο. Όπου η αναγνώριση-άρση του, καθιστά την ιστορία άξια να διδαχθεί. Το ανεκπλήρωτο μέγιστο ανοίγει υπόγειες διαδρομές και μας ακολουθεί. Το Τώρα είναι πάντα Μήτρα Χθεσινό-Αυριανή. «Νυν και Αιεν» (ΠΟΙΟ ΦΟΡΕΙΟ ΘΑ ΜΑΣ ΚΟΥΒΑΛΗΣΕΙ - Δημήτρης Τζουβάνος) 3. Τα ανθρώπινα υποκείμενα τα οποία αναγνώρισαν -δηλαδή πάλεψαν- για το μέγιστο είναι κυρίως αυτοί που «έθεσαν»-όρισαν τις ιστορικές συνθήκες, για τις οποίες μιλάμε σήμερα. 4. Οι «κλέφτες» της Πελοποννήσου αποφάσισαν-θέλησαν πλάι σ' αυτό που έκαναν να χτυπήσουν τους Τούρκους και τους Προσκυνημένους, πάντως κανείς δεν κήρυξε τον πόλεμο στην Τουρκία. 5. Οι ανθυπολοχαγοί της οπισθοχώρησης, κατά πως καταλάβαιναν, «έθεσαν»-όρισαν τις ιστορικές συνθήκες και έκαναν το Έπος του '40. 6. Ο Άρης και δυο-τρεις ακόμα αντικομματικοί μαζί με καμιά δεκαριά περιθωριακούς και ληστές άρχισαν το αντάρτικο βουνών (το μετέπειτα Έπος της Εθνικής Αντίστασης). 7. Όλοι εκ-πλήρωσαν το Νόμο ενάντια στο νόμο. 8. Όλοι τους ήταν ελλειμματικοί απέναντι στο Χρέος και πλήρεις απέναντι στους Οφειλέτες «...των ανώριμων ιστορικών συνθηκών» 9. Δεν είχαν όλο το δίκιο με το μέρος τους, είχαν τόσο δίκιο όσο έλειπε από τις πράξεις των Οφειλετών. Είχαν το δίκιο που κάνει την κρίσιμη διαφορά για να πας στο αύριο. Ήταν «ΤΟ ΣΠΕΡΜΑ ΕΝΟΣ ΝΕΟΥ ΟΛΙΚΟΥ» (Νέα σελίδα - Μαυροπίνακας).  Κατά πού πάει, μ' αυτά και μ' αυτά, το θέμα της ανθρώπινης ζωής; 1. Όσοι επιδίωξαν ιστορικά να προασπίσουν την ανθρωπιά, αρχικά την απείλησαν.  2. Είναι διακριτό σε όλους μας το επώδυνα εμπόλεμο απ' το φιλοπόλεμο πνεύμα.  3. Είναι θέμα ΟΥΣΙΑΣ να διακρίνουμε αν υπάρχει δίκιο (οργανικά) στην πράξη βίας.  4. Είναι επίσης σημαντικό αν εξουσιάζεις με βία ή αντιστέκεσαι στην προϊούσα βία της εξουσίας (αν δεν είσαι δηλαδή ο πρωτομάστορας)  5. Το «αγαπάτε αλλήλους» έχει στοιχεία βίας γι' αυτούς που επιβουλεύονται την κοινωνία αγάπης. Δύσκολο συνταίριασμα αλλά υπαρκτό: γυρνάω μάγουλο και σκορπάω τον τρόμο στο Ναό.  6. Βία και Αντί-βία, φαύλος κύκλος και αναζήτηση εξόδου.  7. Είναι θέμα αρχής η ανθρωπιά; Πώς την υπερασπίζεσαι εν μέσω βεβαιωμένης βαρβαρότητας; Βία άλλωστε προκύπτει κι όταν αρνηθείς τον πόλεμο (εκτός κι αν δεν το εννοείς).  8. Στον ενήλικα που ζορίζεται με όλα αυτά και κρατά ανοιχτό λογαριασμό, μια σκέψη αξίζει: «Δεν βλέπεις όσα βλέπει ο γιος σου. Μα εσύ φοράς τη μάσκα, όχι αυτός. Μην κρύβεσαι πίσω από την υπερβολή του...». (Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΞΟΔΟΣ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ - Γιάννης Μεμαίος)  Με δικά μας εφόδια κάνουν πόλεμο. Αυτά λέω στους φίλους και σε μένα καθώς τραγουδάμε με πάθος το «Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον» Νοέμβρης 2009 ΦΥΛΛΟΨΑΧΤΗΣ κ.α

ΦΥΛΛΟΨΑΧΤΗΣ κ.α

	6. 27-01-2010 07:16
	Το πρόσωπο του Μίκη Το πολίτευμα του δισσού (διττού) προσώπου του Μίκη.*  Ο τιτλος του σχολιου αυτου, προερχεται απ΄τον τιτλο ενός κεφαλαιου του τελευταιου βιβλιου του Κ. Ζουραρι, που όμως εκει αναφερεται στο Μακρυγιαννη. Και - μην ανησυχειτε - αποτελει ένα τιτλο μεγαλης τιμης η αποδοση της διπροσωπίας αυτής. Γιατι δεν αφορα την αθλια διγλωσσία των απατεωνων πολιτευτων, αλλα την ουσία του «καθ' ημας τρόπου», την πατρωα διαλεκτικη κι αγχιβατουσα σκέψη-πραξη των προγονων που σκυταλοδρομουν ανα την ιστορία οι μεγαλοι Ελληνες όπως ο Μακρυγιαννης και σημερα ο Μικης.  Η σκεψη αυτή θελει σπουδη, δεν είναι του μονόφθαλμου-μονοφυσίτη, κι εχουμε εδώ μια ευκαιρία μικρης σπουδης σ' αυτή, μεσα από μια προσφατη συνεντευξη του Μίκη ( I-reporter 17.12.09 ) που απ' οσο ξερω θα αναδημοσιευσει κι ο Φυλλομαντης.   Λιγο πιο πανω, υπογραφω μια «κριτικη» στην προσφατη «κριτικη» του Μικη για το συγχρονο ανταρτικο - κριτικη είναι μια λεξη ξενο-σχολαστικη που αδικει την του καθ' ημας τροπου απεύθυνση-κοινώνηση. Γραφοντας εκεινες τις γραμμές ηξερα ηδη την απαντηση όπως ολοι μας, μπορει αυτό να φανει με μια ματιά, όπως κι ο ουσιαστικός σκοπός εκείνης της «κριτικης». Βεβαια η συνεντευξη του Μικη δεν αποτελει ευθεια απαντηση στο ταπεινο μου σχολιο. Μπορει όμως να διαβαστει σε μεγαλο βαθμο και σαν απάντηση επι της ουσίας, και σε κάθε περίπτωση αποτελει μια απαντηση σε δυσκολα ερωτηματα που πλανωνται για το θεμα αυτό.  Δε θα σας προτεινω απλα να τη διαβάσετε, αλλα θα ξαναθυμισω ότι το Μικη - όπως ολους τους μεγαλους - πρεπει να τον διαβάζει κανεις πολυεπίπεδα.  ΔΤ - 15/01/10 (* Σημ. του "Φ": Αυτός είναι ο πλήρης τίτλος του σχολίου, που όμως για τεχνικούς λόγους μπήκε εδώ.)

Δ.Τ.

	7. 07-05-2010 16:56
	Δ.Τ. στον Φυλλοψαχτη ΦΨ εισαι καλα;  Δωσε κανα σημειο καιροι που ειναι.  Ηθελα να σου στειλω ενα βιβλιο αλλα δεν ξερω πού.  Βρες ενα αντιτυπο, γραψε "Στο φιλο-ψαχτη και συν-γραφεα" και υπογραψε με το γνωστο σου σιδηροδρομο.  ΔΤ - 6139059

Δ.Τ.