Η ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ

 (Δημοσίευση: 14 Οκτωβρίου 2009). Φανταστεῖτε μία γεωγραφία ποὺ ξεκινᾶ στὶς 18 τοῦ Μάρτη...

φανταστείτε μια γεωγραφία
που ξεκινάει στις 18 του Μάρτη

Κυριακή του Πάσχα. Μια απροσδόκητη υπερβολική θλίψη των ημερών, με οδήγησε σε κοντινό ψυχιατρικό κατάστημα με την ελπίδα..., ψέματα χωρίς καμιά συγκεκριμένη ελπίδα.
Πλησιάζοντας το προαύλιο είδα πολλούς ασθενείς να κάθονται στις όχθες του κεντρικού δρόμου σε στάση κάποιας παράξενης αναμονής. Η στάση τους είχε κάτι απ' τη πίκρα της αναβολής. Αργότερα διάβασα σε κάποιον συγγραφέα τη φράση "η γλύκα της αναβολής". Περίεργη φράση, Κι έτσι κι αλλιώς το ίδιο λέει.

Σήμερα κάνει υπερβολική ζέστη και λόγω των γιορτινών ημερών φαίνεται ότι οι δυστυχείς σωματοφύλακες του ασύλου, επέτρεψαν στον καυτό πασχαλιάτικο ήλιο να ρουφήξει λίγη χλωμάδα από τα πρόσωπα των ψυχικά ασθενών, σωστά πάντως υποθέτοντας ότι την είχε ανάγκη. Σε αντάλλαγμα άφησαν τους ασθενείς να τρέξουν στον ανθισμένο κήπο. Δηλαδή τι να τρέξουν, καθόντουσαν όλοι ατημέλητοι σε ακανόνιστα διαστήματα, με κάποια τρυφερότητα όμως για τον ήλιο και κουνούσαν τα κεφάλια τους δεξιά και αριστερά, σαν λαχανιασμένα σαλιγκάρια.

Σταμάτησα και βγήκα από το αυτοκίνητο. Με πλησίασε με περίεργο διασκελισμό ένας νεαρός ασθενής, απροσδιορίστου όμως και άνευ σημασίας εντός του ασύλου αυτού, ηλικίας.
 - Καλημέρα.
 - Καλημέρα, του λέω.
 - Καλά το είπα; καλημέρα δεν λέμε το πρωί;
 - Πολύ καλά το είπες, καλημέρα λέμε.
 - Όταν φύγεις θα σου πω "στο καλό ψυχή μου" έτσι δεν λέμε όταν φεύγει κάποιος;
 - Έτσι λέμε, του απαντάω.
 - Θα φύγεις;
 - Όχι ακόμα, έχω μια δουλειά και μετά θα φύγω.
 - Και γω θα φύγω, μου λέει, στις 18 του Μάρτη.

 Του χαμογέλασα ευγενικά.
 Σκέφτηκα ότι η 18 Μαρτίου είχε περάσει ένα μήνα τώρα, και καθώς θεώρησα αμελητέο το δικό μου βάσανο προχώρησα προς την έξοδο, αλλά αυτός με ακολούθησε.
 - Θέλεις κάτι; του λέω φιλικά.
 - Ναι, θέλω όταν ξανάρθεις να μου φέρεις μια γεωγραφία.
 - Σ' αρέσει η γεωγραφία;
 - Πάρα πολύ, μου απάντησε με παράπονο.

 Ίσως και ν' αποτελούν οι άνθρωποι αυτοί, ντροπαλά υποδείγματα μιας ξεχασμένης αλλά φλογερής ακόμα μέσα τους γεωγραφίας, που δεν γνωρίζει όρια. Ισορροπούν πάντα σε κινούμενη άμμο και δεν αναζητούν καμιά στεριά για να φωλιάσουν και καμιά θάλασσα να δραπετεύσουν.
 Θα μπορούσαν στις 18 του Μάρτη να φτάσουν στην άκρη του κόσμου ή ακόμη θα μπορούσαν και να τραβήξουν πολύ πιο πέρα από αυτή. Δεν είναι απρόθυμοι, απλά δεν θέλουν να συνδυάσουν τη φυγή τους με το χρόνο. Τον αντιμάχονται όπως ακριβώς αντιμάχεται η στιγμή τη μέρα και η μέρα το έτος. Όπως ακριβώς αντιμάχεται η ψυχή το κόσμο.

 Φεύγοντας του είπα σιγανά, όπως ακριβώς έπρεπε.
- Στο καλό ψυχή μου...