ΓΑΪΔΑΡΟΥ ΕΓΚΩΜΙΟΝ

(Δημοσίευση: 2 Οκτωβρίου  2008) " Ὁ Ἀναγνώστης ἦταν ὁ μόνος φίλος μου, ὡς ζῶο, γιατὶ τὰ σκυλιά μας ἦταν τσομπανόσκυλα, ὄχι τοῦ ὁντά..., κι οἱ γάτες δὲν τὴν ἄραζαν στὰ "μπάσια" ἀλλὰ κυνηγοῦσαν ποντίκια ἔξω. Δὲν πλησιάζονταν, οὔτε τὰ μὲν οὔτε οἱ δέ". Ὁ Ναπ, ὁ διαρκὴς ἔφηβος, ὁ ἀνοιχτόκαρδος φύλακας τῆς μνήμης μας, μᾶς σκουντάει στὸν ὥμο: " Ἔ, ψὶτ" μᾶς λέει "30-40 χρόνια στὴν πόλη εἶναι πολὺ λίγα γιὰ νὰ σβήσουν οἱ τόνοι ποὺ χρωμάτισαν τὴν ζωή σου"

Γαϊδάρου Εγκώμιον

Μιά συμπαθής blog-αδόρισα με ένα "post" της
για την "Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων"
ήταν η αφορμή να γράψω τα παρακάτω
για την μόνη ιστορία που έχω βιώσει με ένα ζώο, τόσα χρόνια.

Ήμουνα 28 χρονών όταν έμαθα ότι ψόφησε ο «Αναγνώστης», ο γάϊδαρός μας, από ομαδικά τσιμπήματα μελισσών. Μελαγχόλησα για κάποιο διάστημα κι ας είχα καιρό να τον δώ. Ήταν περίπου ο γάϊδαρος του Βάρναλη: Πρίν χρόνια, και επί χρόνια, κουβαλούσε, με την καθοδήγησή μου, ...άπειρες ποσότητες υλικών για το σπίτι και τα άλλα (στέρνα, μαντρότοιχους κλπ.) που έχτιζε ο πατέρας μου. Δεν έφταναν τότε αυτοκίνητα μέσα στο χωριό, ξεφόρτωναν στην άκρη του.

Και στο μύλο κάθε τόσο πήγαινε φορτωμένος καμμιά εκατοστή κιλά. 4 ώρες δρόμο το "πήγαινε", 5 ώρες η επιστροφή, ανηφόρα. Και ξύλα κουβαλούσε για τη φωτιά, ούτε "γκαζιέρα" δεν είχαμε... Και βέβαια νερό από τη βρύση του χωριού. Μιά τουλάχιστον φορά την ημέρα, δυό βαρέλες, 30 οκάδες κάθε μιά, κάπου 75 κιλά οι δυό + το σαμάρι...

Και το γάλα από τη στρούγγα, δίς της ημέρας. Πλήρης απασχόληση...

Έ! ρε «Αναγνώστη»...

«Έ! ρε θύμα, Έ! ρε ψώνιο, Έ! ρε σύμβολο αιώνιο...»

O «Aναγνώστης» ήταν ο μόνος φίλος μου, ως ζώο, γιατί τα σκυλιά μας ήταν τσομπανόσκυλα, όχι του οντά..., κι οι γάτες δεν τήν άραζαν στα "μπάσια" αλλά κυνηγούσαν ποντίκια έξω. Δεν πλησιάζονταν, ούτε τα μέν ούτε οι δέ.

Μαζί με τον «Αναγνώστη» κάναμε τις δουλειές τα καλοκαίρια, κάποιες φορές απ' το πρωί ώς αργά το βράδυ, εγώ τόν φόρτωνα πέτρες, άμμο, ξύλα, ασβέστη, ήταν μικρόσωμος, "συμβατός" με τότε ύψος μου (τα τσιμέντα, που ήταν βαριά και γι' αυτόν και για μένα, τα κουβαλούσαμε με μουλάρια, που τα "χειρίζονταν" τα μεγαλύτερα αδέρφια μου), εγώ γέμιζα τις βαρέλες του. Τους βαριούς τενεκέδες με το γάλα τούς φόρτωνε ο τσοπάνος μας, ο Κωσταντούλας.

Περπατούσαμε μαζί, αυτός εμπρός εγώ πίσω του, τούς θυμόταν τους δρόμους, ήξερε πάντοτε πού πήγαινε, αλλά κάποτε, σε δύσκολες ανηφορικές στράτες, έμπαινα μπροστά και τού κρατούσα το "καπίστρι", βοηθιόταν. Φυσικά και τόν τάϊζα και τόν πότιζα στις ώρες του! Και δεν τόν καβαλούσα, παρά μόνον αν ήταν ξεκούραστος και δεν είχε "δρομολόγια" να κάνει. Ήμουν δεν ήμουν 30 οκάδες τότε. Μιά τσιληβήθρα. Ούτε που ένοιωθε φορτίο με εμένα καβάλλα, εμπρός στα άλλα που κουβαλούσε καθημερινά.

Στις διαδρομές μας πάντα είχα ένα "σ...σκόπ", για να μέ βοηθάει στο περπάτημα σε δύσκολες στράτες και για να φοβερίζω κάνα ξένο άγριο σκυλί, που παντυχαίναμε. Δεν τόν χτύπησα ποτέ για να τόν "συνετίσω". Συνεννοούμαστε άψογα με άλλους τρόπους. Ακόμα και ...πολιτικά, μην γελάσετε! Τύχη αγαθή -ή και βασκάνω...- (εδώ χρειάζονταν και ...υπογεγραμμένες, πού να τίς βρούμε όμως στα κομπιούτερ...) είχα "πρόωρη ανάπτυξη" στα πολιτικά... Από τότε. 'Ισως λόγω πατρός αρχιαντάρτη/στη συνέχεια βουλευτή... Καταφύγιό μου τότε -και σ' αυτά, ούτε τώρα μην γελάσετε!- ο «Αναγνώστης». Τού ανέπτυσσα τις ιδέες μου και πάντα ...συμφωνούσε. Κανείς άλλος δεν θα μέ έπαιρνε στα σοβαρά εκείνη την εποχή... Τώρα κάποιοι/-ες μέ καταλαβαίνουν, χωρίς να είναι γάϊδαροι/γαϊδάρες...

Τις Κυριακές γλεντούσε, ξεσαμάρωτος, που τού' ξυνα την πλατη με το ξυστρί, τού 'βγαζα από τα τεράστια αυτιά του τα τσιμπούρια, τού 'πλενα τα "αχαμνά" του. Άσε το πετάλωμα... Μετά από δυό-τρείς φορές, που τό 'μαθα πώς γίνεται, κατάφερνα μόνος μου να τόν πεταλώνω, τόσο υπομονετικός ήταν.

Και ως αρσενικό, άψογος ο «Αναγνώστης»: Είχε ...γεμίσει τη Σκλίβανη απογόνους. Δραστήριος και παραγωγικός (μέχρι τέλους, μού είπανε). Εγώ τόν πήγαινα και στα "ραντεβού" του τότε... Τά κατάφερνε πάντα πολύ καλά, ακόμα και με τις ...κόρες του. Άσε με τις φοράδες... Που, φύσει, ήταν αρκετά ψηλότερές του... Ήταν φοβερός!!! Τις έκανε να λυγίζουν τα πίσω πόδια. Είχε βγάλει τέσσερα μουλάρια στο χωριό, πρώτο πράμμα. Είχαν να λένε οι συγχωριανοί! Τόση ήταν η φήμη του, που ένας κουμπάρος μας, από χωριό έξη ώρες μακρυά, είχε φέρει τη φοράδα του για να τού "σπείρει" ένα καλό μουλάρι ο «Αναγνώστης».
Ήταν το τέλειο υποζύγιο, θά ' λεγε κάποιος.

Κάτι άλλο, κάπως αλλοιώς, θα έλεγα εγώ, ας μην τό παρατραβήξουμε όμως... «Έ! ρε θύμα, Έ! ρε ψώνιο, Έ! ρε σύμβολο αιώνιο...»

Το πώς έγινε με το σμήνος τις μέλισσες, κανείς δεν ξέρει ακριβώς. Ίσως κουνώντας την ουρά του (σκληρή σαν μαστίγιο όλη και στην άκρη μιά φούντα) για να διώξει τις μύγες, χτύπησε και μέλισσα από κοντινό μεταναστεύον σμήνος, η οποία έστειλε "μήνυμα" στις άλλες και τού έπεσαν επάνω, όλες μαζί, και τόν τελείωσαν...

Αν θυμηθούμε ότι η μέλισσα, όταν κεντρίσει, αφήνει μαζί με το κεντρί και το ...έντερό της και μετά από λίγο ψοφάει κι η ίδια, ίσως ο «Αναγνώστης» ήταν η αιτία να αποδεκατίστηκε το σμήνος. «Νόμοι της Φύσης».

Ευχαριστώ την αγαπητή

«emillydickinsson.blogspot.com»,

που ήταν η αφορμή γι' αυτές τις μνήμες

και τον «Φυλλομάντη» για τη φιλοξενία.

Ναπολέων Παπαδόπουλος

Υ.Γ. Και μην ξανακούσω/διαβάσω κανέναν/καμμία να βρίζει τους γαϊδάρους αποκαλώντας με το όνομά τους κάποιον συνάνθρωπό μας που τόν/τήν ενόχλησε, γιατί θα τόν/τήν βρίσω κι εγώ άσχημα αποκαλώντας τον/την άνθρωπο... Από αυτήν την άποψη τα πορτοκαλί ρομβοειδή αυτοκόλλητα που κυκλοφόρησαν για τους «μάγκες» και «μάγκισες», που παρκάρουν όπου τούς καπνίσει, είναι ατυχέστατα...

	1. 15-10-2008 12:02
	Το βλέμμα των φίλων μας Φίλε Ναπ,  Από προχτές διαβάζοντας το πολύ ωραίο οδοιπορικό ανάμνησης που είχες την καλοσύνη να μοιραστείς μαζύ μας, έχω συνέχεια στο μυαλό μου τους "Συνοδούς" το τελευταίο ποίημα του εργάτη της γλυκύτητας και της αγάπης Νικηφόρου Βρεττάκου. Το τελείωσε μία μέρα πριν πεθάνει (4 Αυγούστου 1991), σάμπως να ήξερε και ν' ανάτρεξε στη συντροφιά εκείνη που παντοτινά μάς συνοδεύει...  ΟΙ ΣΥΝΟΔΟΙ  Όλα τα ζώα που κάποτε  με συντρόφεψαν και  τα συντρόφεψα στη ζωή μου  που κοιταχτήκαμε ώρες  ενώπιος ενωπίω στα μάτια  (η Τιτίνα, ο Φρεντ, η Αραπούλα)  όταν γίνεται θλίψη  έρχονται απ' όλα τα σημεία  του χρόνου, συνωστίζονται  γύρω μου, κι όλα μαζί  με ακολουθούν στο σκοτάδι  φέγγοντάς μου το δρόμο  της ερημιάς με τα μάτια τους.  ...Φιλιά κι ευχαριστίες...  Γιάννης Μεμαίος

Γιάννης Μεμαίος

	2. 15-10-2008 14:06
	Άνθρωποι και ζώα Εγώ θα θυμίσω το ...μποσταντζόγλειο:  Εγνώρισα τον άνθρωπο... κι αγάπησα τα ζώα!  Βοήθειά μας.

Κλαζομένιος

	3. 20-10-2008 21:07
	Αναγνωστη αναγνωσις To γαϊδουροτρυφερο κειμενο του ΝΠ (κοντοπατριωτη, απ' ο,τι εχω δει καπου στο Φυλλομαντη, αφου Σκλιβανη και Σελλαδες απεχουν μονο λιγες ωρες γαϊδουροδρομο) ειναι κατι παραπανω απο νοσταλγικο υπομνημα στον Αναγνωστη. Ειναι υπομνημα-σχολιο επι συμβιωτικων σχεσεων, των οποιων η πολυπλοκοτητα διαφευγει των γνωστων γαϊδουροαπελευθερωτικων απλουστευσεων. Οπως πχ διεφευγε του μεγαλου μας Κ. Βαρναλη στον κυρ-Μεντιο, βεβαιου για το γαϊδουροδρομο που του 'δειχνε. Σωζοντας ωστοσο την ουσια. Σαν ξυπνησεις μονομιας, θαρθει αναποδα ο ντουνιας...  Δ.Τ.

Δ.Τ.

	4. 21-10-2008 16:12
	Συμπορεύσεις Φίλε καλέ Ναπολέοντα,  Μπράβο, το κείμενό σου με συγκίνησε πάρα πολύ, όχι μόνο επειδή είναι όμορφο και γλυκό, αλλά και για τον λόγο που λέει και ο Δ.Τ, γιατί μάς ξαναδείχνει ολοκάθαρες όλες εκείνες τις σχέσεις που μάς κάνουν να ζούμε αλλά που καμιά φορά τις παραγνωρίζουμε και τις παραμελούμε.   Μου αρέσει άνθρωποι που ασχολούνται με τα πολιτικά πράγματα δεν φοβούνται να εκθέσουν τις ευαισθησίες τους. Το έγραψε και η συνονόματη Όλγα Παυλίδου και συμφωνώ. Είναι κάτι που υπάρχει στα περισσότερα κείμενα του Φυλλομάντη.   Ο Νικηφόρος Βρεττάκος κατάφερε πάλι να μάς γλυκάνει τη σκέψη...  Όλγα

ΌΛΓΑ

	5. 03-11-2008 21:25
	Μπράβο, πολύ καλό! Μπράβο, πολύ μού άρεσε. Ό,τι πρέπει για να θυμόμαστε ποιά πράγματα έχουν αξία στη ζωή. Μπας και πάψουμε νάμαστε θύμα και ψώνιο σύμβολο αιώνιο του καταναλωτισμού και της ζωής χωρίς ανθρωπιά.

Μάκης Πυρ.

	6. 08-11-2008 08:29
	Ευχαριστώ Αγαπητοί ...μπλογκοφίλοι,   Γιάννη, Δ.Τ., Όλγα, Μάκη και σύ "Κλαζομένιε". Βεβαίως κι εσύ «εκδότη μας» Γ.Φ.Φ. με την τόσο ζεστή εισαγωγή σου.   Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους σας για τα καλά σας λόγια και τις εύστοχες παρατηρήσεις.   Είναι ενθαρρυντικό να βρίσκει κανείς κατανόηση σε "δευτερεύουσες" εμπειρίες του.   Που κάποιες φορές όμως σημαδεύουν και την "πρωτεύουσα" ζωή του.   Ευχαριστώ και πάλι.   αγάπη-αφοπλισμός-ειρήνη   Ναπολέων

Ναπολέων Παπαδόπουλος