ΕΤΣΙ ΜΟΥ ΣΤΑΘΗΚΕ Ο ΤΑΫΓΕΤΟΣ

(Δημοσίευση: 4 Σεπτεμβρίου 2007) Εδώ δεν χωρεί καμμία εισαγωγή. Μόνο να σ' αξίωσε ο Θεός να περπάτησες στον Ταΰγετο. Ή στο Αιγαίο. Ή στα Ζαγοροχώρια. Άνω θρώσκω. Και πάει λέγοντας... Καμμία εισαγωγή δεν χωράει εδώ. Εξάλλου οι εισαγωγές κείνται εξ ορισμού στην αποδώ μεριά τής νόησης. Ο Ταΰγετος υπάρχει στο επέκεινα... Όπως και το Αιγαίο. Όπως και ο Ελύτης με το καμένο χέρι που απόμεινε πάλι ορθός (ποιός δεν συγκλονίζεται με αυτό το "πάλι";...) - δηλαδή ο γερο-αγρότης που λέει "θα το ξαναχτίσουμε", και η κυρα Ανθούλα που γεννοβολάει απτόητη.

Ετούτος ο Ταΰγετος, νόημα των πραγμάτων και του βίου, ήταν ο πραγματικός στόχος των εμπρησμών. Ετούτος ο Ταΰγετος, όμως, παραείναι διψασμένος απ' τα όνειρα που έθρεψαν οι νεροσυρμές του, για να καεί - ή για να γίνει μουρόχαβλη φυσιολατρία και αριστερόστροφη οικολογία. Όσο και να τον κάψουν, αυτός θ' αναμετριέται με τον ήλιο. Έτσι μάς στάθηκε πάντα ο Ταΰγετος - έτσι αντι-στάθηκε.

Έτσι μιλάει και τώρα, ακούτε; Ακούτε το σουραύλι του να γυρνάει ήχο δειλινό, πλάγιο και μακραίωνο πάνω απ' τις καμένες συδεντριές του; Κάτι σαν μεσίστιο σιωπητήριο τιμής για τα παιδιά του που φύγαν απ' την αγκαλιά του, για τα δέντρα του δηλαδή, και τα ζώα και τα πουλιά, για τις μοσχοθρεμμένες ψυχές της ψυχής του· και κάτι σαν προσκλητήριο για τους ζωντανούς του, σαν κουράγιο: «ξέρουμε εμείς απ' αυτά, έχει πολλές χαράδρες το κορμί μας, πολλές χαρακιές η μνήμη μας». Έτσι μάς ξαναστέκεται σήμερα ο Ταΰγετος. Έτσι αντι-στέκεται σήμερα ο Ταΰγετος.

Κι έτσι μάς θυμίζει ότι πριν από πολλά χρόνια, κι ενώ ο λαός μας μέτραγε πληγές από κατοχές και διχασμούς, πάλι η τέχνη του λόγου του είχε στείλει το μήνυμα αισιοδοξίας σ' έναν άλλο λαό, σε μιάν άλλη άκρη της γης που είχε φάει το μανιτάρι του «πολιτισμού» κατακέφαλα: «οι κερασιές θ' ανθίσουν και φέτος».

Προειδοποίηση λοιπόν προς εμπρηστές (αλλά και προς τα ταξικά κοθώνια, αλλά και προς τους χαφιέδες, και προς τους εθισμένους πρεζάκηδες της εξουσίας και της χωματερής): Ετούτος ο Ταΰγετος παραείναι άυλος για να τον κάψετε, παραείναι οικουμενικός για να τον εξαλείψετε. Ο Ταΰγετος θ' ανθίσει και φέτος... (Γ.Φ.Φ).

Έτσι μού στάθηκε ο Ταΰγετος

Έτσι μου στάθηκε ο Ταΰγετος: όπως ο κόρφος
της μητέρας μου.

Με πότισε γαλάζιο, αψύ αίμα, ήλιο και πράσινο
ως να μου δέσει την ψυχή όπως την πέτρα του
ως να χαράξει στην καρδιά μου τις βαθιές χαράδρες του
να σχηματίσει μες τη ζωή μου δώδεκα κορφές
να βγαίνω απάνω με μοναδικό μου όνειρο τον ήλιο.
Με δίψα μου μοναδική τον ήλιο.
Δίψα βαθιά σαν ωκεανός,
υψηλή ως το φεγγάρι.
Δίψα που να την λυπηθεί ο Θεός!

Γύρω τριγύρω στην καρδιά μου τα γεράνια στέφανα
των γκρεμνών του,
ρωγμές για ζώα, νεροσυρμές, ελάτια κι αγριοπερίστερα.
Κι ένας αητός πάνω μου να σπαθίζει τα σύννεφα.
Κι ένας αητός πάνω μου να σκάφτει τις βροντές
ζητώντας να' βρει μέσα τους ένα σπινθήρα! Έτσι
μου στάθηκε ο Ταΰγετος όσο να γεννηθούνε
τα δυο παιδιά του Θεού μέσα μου: η ποίηση και η αγάπη!

Νικηφόρος Βρεττάκος

ΠΑΛΑΙΑ ΣΧΟΛΙΑ (3):

	1. 17-09-2007 14:15
	Έτσι μου στάθηκε ο Ταΰγετος   Το ποίημα του Νικηφόρου Βρετάκκου είναι πραγματικά ένα αριστούργημα...    Θα μπορούσατε να μου πειτε σε ποιά συλλογή ποιημάτων ανήκει;...    Ευχαριστώ  Μαρία Ευθυμία Μάνεση

Μαρία Ευθυμία Μάνεση

	2. 18-09-2007 15:05
	Απάντηση στη Μ. Ε. Μάνεση Αγαπητή Μαρία Ευθυμία,    Το ποίημα "Έτσι μού στάθηκε ο Ταΰγετος" υπάρχει στη συλλογή "Οδοιπορία 1929-1957", που κυκλοφόρησε το 1972 από τις εκδόσεις Διογένης. Ειδικότερα, βρίσκεται στην Ενότητα 1938-1948 (σελ. 122).     Η συλλογή αυτή είναι πολύτομη και περιλαμβάνει όλο το έργο του ποιητή.     Δυστυχώς δεν γνωρίζω σε ποιά τυχόν επανέκδοση μπορεί να βρεθεί σήμερα το ποίημα.     Φιλικά  Γιάννης Φ. Φωτόπουλος

Γιάννης Φ. Φωτόπουλος

	3. 24-09-2007 23:56
	Η νύχτα της κολάσεως Σάββατο νύχτα και αφού περάσαμε τα μπλόκα φθάνουμε επιτέλους στην αρχή της κόλασης, στα Παραδείσια. Ο δρόμος για του Μεμί είναι απίστευτα ψέυτικος, η πρώτη σκέψη είναι οτι δεν μπορεί, κάποιος σκηνοθέτης έχει βάλει το χέρι του σ΄αυτό το σκηνικό η ταινία μάλλον θα πρέπει να είναι θρίλερ.........

S.N.S.