Η ΑΦΟΣΙΩΣΗ

(Δημοσίευση: 22 Απριλίου 2009) Μία μικρή, τοσηδὰ στιγμή ἀπὸ τὸν Ναυτῆλο. Ἀρκεῖ βέβαια νά...

ποτέ δεν πίστεψα ότι η τρυφερότητα
μπορεί να οδηγήσει στην καταστροφή

Στα κεραμίδια του σπιτιού μου φωλιάζουν αρκετά πουλιά. Να, τώρα το Πάσχα είναι γεμάτα χελιδόνια.
Συνηθισμένο φαινόμενο θα μου πείτε. Όπως θα μπορούσα να σας πω και γω, κάτι που ίσως ήδη ξέρετε. Τα συνηθισμένα φαινόμενα είναι που κρύβουν πάντα κάποιο μυστήριο.

Ένα μυστήριο που ωθεί τους ανθρώπους να κατατάσσουν στα ασυνήθιστα, όσα γεγονότα ή φαινόμενα βιώνουν ασυνείδητα. Τα ασυνήθιστα όμως φαινόμενα κρύβουν αδιάφορα για το ανθρώπινο είδος μυστήρια. Παραδείγματος χάριν, ασυνήθιστες παρουσίες που κάνουν μερικούς να αναρωτιούνται για το πόσοι και ποιοι θεοί υπάρχουν. Οι έμποροι αυτών των μυστηρίων, καθόλου μυστήριοι άνθρωποι αυτοί, τα βάζουν συνεχώς με τη «φτωχή λογική μας» που δεν αντέχει τα μυστήρια, όπως λένε. Αποκρύπτουν έτσι ακριβώς αυτό που τους λείπει. Το απλό συνηθισμένο καθημερινό μυστήριο που το συναντά ο καθένας μπροστά του με μεγάλη ευκολία, αρκεί να το προσέξει.
Όλοι έχουμε νιώσει την απροσδιόριστη χαρά που κρύβουν τα συνηθισμένα γεγονότα, και ο καθένας μας θα υποστήριζε με ευκολία, ότι η χαρά τους είναι πάντα η καλύτερη.

Αρκεί βέβαια να την αισθάνεται κανείς χωρίς τον εγωισμό της δικής του εξήγησης.

Καθώς κοιτούσα τις εσοχές των φιλόξενων κεραμιδιών του σπιτιού μου με τις φωλιές που είχαν χτίσει τα χελιδόνια ένα πράγμα μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Κάθε ένα χελιδόνι που ερχόταν από μακριά με ταχύτητα αστραπής, έμπαινε σε ένα και μόνο, το ίδιο πάντα κεραμίδι. Δεν ξέρω πολλά για την όραση και τις άλλες αισθήσεις των πουλιών - αν και μάλλον θα 'πρεπε αφού αποφάσισα να τους αφιερώσω αυτό το κείμενο - αλλά το να σημαδεύει από εκατό, ίσως και περισσότερα μέτρα ένα χελιδόνι το δέκατο όγδοο ας πούμε κεραμίδι χωρίς ποτέ να κάνει λάθος, μου έκανε εντύπωση.
Άλλο χελιδόνι με την ίδια πάντα ταχύτητα, έβρισκε το τρίτο κεραμίδι, άλλο το ένατο, άλλο το εικοστό τρίτο, σε μια αδιάκοπη ακροβασία που δεν την συνόδευε η σοβαρότητα κάποιου ιδιαίτερου υπολογισμού θέσης-στόχου από πλευράς του ιπτάμενου ακροβάτη. Θα 'λεγα μόνο απλά, ότι την γλύκανε το κελάηδισμα του.

Αρκεί βέβαια, να το αισθάνεται κανείς χωρίς τον εγωισμό της δικής του μουσικής, που όλοι σιγοτραγουδάμε μέσα μας ανάμεσα σε βρισιές.

Ένα ζεστό συννεφιασμένο ανοιξιάτικο μεσημέρι, βγαίνοντας από την πόρτα του σπιτιού μου, βρήκα πάνω στο τσιμέντο ένα μικρό αυγό πουλιού. Προφανώς είχε πέσει από ψηλά ή από τα κεραμίδια. Κανένας συνηθισμένος θεός δεν το προστάτευσε και από τη πτώση του στο έδαφος άνοιξε βάναυσα. Τόσο βάναυσα που ακόμα και τα αδιάφορα για τη τύχη του κόσμου σύννεφα, επέτρεψαν στον τρυφερό ήλιο να περάσει μια ακτίνα του μέσα από μια μικρή τρύπα που σχεδίασαν στον ουρανό, για να το ζεστάνει.
Αλλά τα καμώματα του ήλιου με τα σύννεφα, ένα άλλο συνηθισμένο φαινόμενο που κι αυτό κρύβει κάποιο μυστήριο, όμως δεν θα μας απασχολήσει εδώ.

Σήκωσα και ακούμπησα στην παλάμη μου το σπασμένο αυγό με το αδιαμόρφωτο ακόμα μέσα πουλάκι. Κοίταξα πολλή ώρα τις αργές και όλο πιο αραιές τελευταίες του κινήσεις, με πολλή αφοσίωση.

Την αφοσίωση, πρέπει να ξέρεις πού να την χαρίσεις γιατί είναι πολλή τρυφερή υπόθεση, είπα μέσα μου και σκέφτηκα να υπενθυμίζω το γεγονός, σε κάθε άνθρωπο που με ταχύτητα χελιδονιού πετά για να φωλιάσει στα κεραμίδια της καρδιάς μου ή τέλος πάντων σε όσα ακόμη προσφέρονται γι' αυτό το σκοπό.

Από τότε, απέκτησα τη συνήθεια να υποστηρίζω, ότι τίποτα δεν με τρομάζει περισσότερο από το να βρίσκομαι κρεμασμένος στο ράμφος ενός αποδημητικού πουλιού. Με τρομάζουν τα φευγάτα μάτια του. Αλλά ταυτόχρονα είμαι σίγουρος ότι τίποτα δεν αποπνέει περισσότερη τραυματισμένη περηφάνια από ένα βάναυσα σπασμένο αυγό που περιέχει έμβρυα όνειρα.
Συνηθισμένο φαινόμενο θα μου πείτε, αν κάτι δεν σας εμποδίσει να μιλήσετε. Ας πούμε μια ψυχούλα που ανεβαίνει αργά στον ουρανό.

Αρκεί βέβαια, να την αισθάνεται κανείς χωρίς τον εγωισμό της δικής του δυστυχίας που συνήθως μας αναγκάζει να γεμίζουμε με λόγια τον αέρα.

ΝΑΥΤΗΛΟΣ, 18-4-09

	1. 29-05-2009 05:43
	ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΦΟΣΙΩΣΗ Στα λεξικά λογοτεχνικών όρων ο όρος ‘δοκίμιο’ περιλαμβάνει δύο ειδών πραγματείες: αυτές που διακρίνονται από αυστηρή συστηματικότητα και έκδηλη αντικειμενικότητα και εκείνες που ακολουθούν μια πιο ελεύθερη ανάπτυξη, υποταγμένες στο υποκειμενικό και φανταστικό στοιχείο.  Εν προκειμένω νομίζω, ότι έχουμε ένα δοκίμιο-δοκιμή, όπου ο συντάκτης κατορθώνει με αυθόρμητο και ανάγλυφο τρόπο αλλά και περισσή ευαισθησία μέσα από την παρατήρηση των απλών και ταπεινών πραγμάτων να περιδιαβεί στα μονοπάτια της αφοσίωσης και της τρυφερότητας.  «Τον καρπό της ζωής τον τρώμε, με το γράψιμο αναμασάμε τα φλούδια της» λέει ένας Έλληνας διανοητής. Ωστόσο, εδώ το βίωμα και η πείρα της ζωής δεν υστερούν καθόλου μπροστά στο στοχαστικό ύφος και τη λογοτεχνικότητα και το μήνυμα αγάπης που μας καθηλώνει κατορθώνει να φωλιάσει στις καρδιές μας και να μην αποδημήσει λίγο μετά τις μέρες του Πάσχα.

ΝΑΥΣΙΚΑ

	2. 09-06-2009 23:16
	Αυτά που έχουν νόημα Καλέ φίλε Ναυτήλε, μπράβο. Δείχνεις με όμορφο τρόπο, απλό, την πλευρά μας που τείνουμε να ξεχάσουμε. Την ευαισθησία και την αφοσίωση. Αυτά μάς κάνουν αληθινούς ανθρώπους όμως. Το άρθρο σου το διάβασα με μεγάλη χαρά και ανακούφιση που δεν υπάρχουν μόνο βλοσυρές αναλύσεις, αλλά και συναισθηματικές. Από όλα φτιάχνεται αυτό που λέμε άνθρωπος, όχι μόνο από τα μισά.  Συμφωνώ με τη φίλη Ναυσικά που λέει για δοκίμιο.   Όλγα.

Ολγα