ΤΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ ΤΗΣ ΚΟΥΡΑΣΗΣ - Ενα Σώμα στοιχειωμένο που φέρει μέσα του ημιλιπόθυμες αλήθειες

(Δημοσίευση: 19 Σεπτεμβρίου 2009)

Η κυριαρχία των φιλελεύθερων αντιλήψεων στην κοινωνία αποτελεί το βασικό λόγο αποτελμάτωσης και αδιεξόδου. Τα μέτρα, κυρίως οικονομικά, εναλλάσσονται στο ίδιο το έδαφος της φιλελεύθερης ιδεολογίας, αναζητώντας την αναγκαία κοινωνική υποστήριξη για να συρθούμε «στο μέλλον»...

ΠΑΣΟΚ - ΝΔ

...Οι φθίνουσες διαφορές - κυρίως οικονομοτεχνικές - που παρουσιάζονται μεταξύ του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ εκφράζουν και εδραιώνουν την μετατόπισή των κοινωνικών αναζητήσεων στην από-ιδεολογικοποίηση των όρων διεξόδου. Οι ομοιότητες τους δεν αφορούν τα καταγγελλόμενα από τα κόμματα της αριστεράς αλλά ακριβώς στη βαθύτερη τεχνοδιάθεση και αποσυσπείρωση της κοινωνίας από επώδυνες δημιουργικές αλλαγές. Παράγουν και ανατροφοδοτούν την πλειοψηφούσα κοινωνική αλλοτρίωση της οποίας το περιεχόμενο αποκάλυψαν οι εξεγερμένοι νέοι το Δεκέμβριο του 2008: «Ύλη παντού - Αγάπη πουθενά, Αλήθεια πουθενά» 

Οι συντηρητικοί έχουν ακόμα κάποιες αναστολές γι' αυτό και επωμίζονται κάθε 7 - 8 χρόνια έναν υποθηκευμένο προγραμματικό ρόλο για νοικοκύρεμα. Ωστόσο δεν συγκροτούν επαρκές σχέδιο και πειστικά επιχειρήματα για να αντιμετωπίσουν την αφασία και αδιαφορία της κοινωνίας και κυρίως των μεσοστρωμάτων. Όντας ορθόδοξοι και φιλελεύθεροι ταυτόχρονα παρουσιάζουν δομικά προβλήματα και έλλειψη χειραφέτησης απέναντι στα προοδευτικά- φιλελεύθερα κτυπήματα, ανήμποροι επίσης να κατανοήσουν (ακόμα και οι καλύτεροι, όπως ο Γιανναράς) τα αναρχο-χριστιανο-κομμουνιστικά σπασίματα των νέων.

Ο φιλελεύθερος προοδευτισμός που έχει εδραιωθεί κυρίως στο χώρο του ΠΑΣΟΚ αποτελεί πλέον γενεσιουργό μέρος τόσο της ευδαιμονικής αυταπάτης όσο και επίμονο κάλεσμα για αντιπαραγωγική διαβίωση. Αυτός ο νέος «προοδευτισμός» (εκσυγχρονισμός & λαϊκισμός στην πλατφόρμα, απάτη και αυταπάτη της ήσσονος  προσπάθειας στις λαϊκές διαθέσεις) σαφώς ενδημεί στα χειρότερα και πιο βάρβαρα ένστικτά μας και αποψιλώνει το αύριο.

ΚΚΕ και ΣΥΝ

Αποτελούν τις πιο εκφραστικές και θορυβώδεις όψεις ενός αποτυχημένου Λόγου για τον οποίο υπάρχουν. Με ελάχιστο κοινό πολλαπλάσιο το «ψηφήστε μας γιατί ήμαστε η λύση», και μέγιστο κοινό πολλαπλάσιο τον κομματισμό τους, διαγράφουν ένα στενό κύκλο ανούσιας προσφοράς που δικαίως δεν πολλαπλασιάζεται και σπέρνει μόνο ανούσιους κοινούς διαιρέτες, εγκαλώντας τον κόσμο σε εγκλεισμό στο ξεπερασμένο τους έδαφος.

Το ΚΚΕ δεν πείθει όταν καλεί σε ανυπακοή στο Κράτος δια μέσου της υπακοής στο κόμμα(-αυριανό κράτος), υποψιάζοντας δικαίως την κοινωνία ότι την αντιμετωπίζει καιροσκοπικά και περιθωριακά σε στρατηγικά ζητήματα.

Ο ΣΥΝ με ίδιες βαθύτερα λογικές όπως το ΚΚΕ (το κουμάντο στο «κόμμα», μετωπική αντιμετώπιση της κοινωνικής αμφισβήτησης, κ.α), επιχειρεί με νεωτερισμούς (στα όρια του σοσιαλφιλελευθερισμού πολλές φορές) να συγκαλύψει το κενό ιδεολογίας και πολιτικής, αδυνατεί να δώσει νόημα σε μια αντισταλινική αριστερά. Διασώζεται κυρίως διότι ένα μικρό τμήμα της αριστεράς δεν θέλει η κοινοβουλευτική αριστερά να είναι μόνο το ΚΚΕ.
Παρά τις επιμέρους διαφορές τους συγκλίνουν βαρετά στο ότι δεν έχουν να πουν ΤΙΠΟΤΑ και στο ότι δεν έχουν συνείδηση αυτού του γεγονότος.

Επιζητούν κοινωνικούς αγώνες μόνο στο βαθμό που οδηγούνται απ' το άδειο τους «κεφάλι». Έχουν προκλητική αδυναμία να θέσουν ζητήματα ανάτασης του κοινωνικού σώματος. Παραπαίουν από το ένα αποτυχημένο «ξέρω» στο άλλο ξεπερασμένο  «Θέλω».

Προπαγανδίζουν απερίσκεπτα ένα  οικονομισμό που προδίδει τη βαθύτερη ήττα τους: την άθλια κατάσταση στην οποία βρίσκονται από άποψη ιδεών και αντιλήψεων.
Αποτυγχάνουν με άλλοθι τον αντίπαλο. Υποστηρίζουν, μειοψηφικά, την διαδικασία κοινωνικής αλλοτρίωσης, αρνούμενοι έναν ιδεολογικό-παιδευτικό ρόλο που τους αντιστοιχεί. Δεν μιλούν για έναν εργαζόμενο δημιουργό και συντελεστή του αύριο, αλλά για ένα μισθωτό- καταναλωτή και οπαδό χωρίς αύριο. Από την ιστορία τους έχει επιβιώσει μόνο το κοντόθωρο των επιδιώξεών τους: η επικράτηση, η ισχύς. ΚΚΕ και ΣΥΝ επιχειρούν να κατασκευάσουν μια αριστερά ενάντια στην ΕΑΜική και πολιτισμική τους κληρονομιά.

Ως επιστέγασμα: δεν ξεφεύγουν από την ηγεμονία των φιλελεύθερων ιδεών όταν προτάσσουν τον κομματικό εγωκεντρισμό τους για γέφυρα στο μέλλον.

Στο κομματικό (λαϊκομετωπικό) σύστημα ΚΑΝΕΙΣ τους δεν θέλει την κοινωνία στα πόδια του.

ΚΑΝΕΙΣ τους δεν πιστεύει στην κοινωνία και η κοινωνία κάνει ότι μπορεί για να εδραιώνει τις πεποιθήσεις τους.

Πολιτικό σύστημα και ΜΜΕ μας θέλουν χαζούς (πονηρούς και πολύξερους) και στη γωνία, επιδιώκουν με κάθε μέσο να μην γίνει ουσιαστική κουβέντα, να μην καταλάβει κανείς τον στραβό και κενό Λόγο τους. Και εμείς επιλέγουμε τη γωνία γιατί είναι ήσυχη και βολική.

Η κοινωνία τελικά τους επιστρέφει το χειρότερο απ' αυτό που την δίδαξαν. Απαξία και αδιαφορία. Τους παίζει μέτωπο και η κοινωνία. Θάβοντας έτσι και τα λίγα, αλλά υπαρκτά, ουσιαστικά ζητήματα που θίγονται κατά καιρούς.

Ένας φαύλος κύκλος ο οποίος ξεχερσώνει και στειρώνει το έδαφος πάνω στο οποίο ζούμε.

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Με μισοχαλασμένες συνειδήσεις πορευόμαστε με την αλλότρια και αναιδέστατη ελπίδα να σταματήσει η φωτιά που ανάβουμε καίγοντας το σπίτι του διπλανού μας.

Ένα Σώμα στοιχειωμένο που φέρει μέσα του ημιλιπόθυμες αλήθειες. Ένα μικτό πεδίο αναφοράς με μισοσκόταδα και χωρίς πίστη. Από λίγο ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ, ΛΑΟΣ, ΣΥΡΙΖΑ και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις, ο καθείς, απορρίπτουμε τις εύκολες λύσεις ως άλλοθι για τις εύκολες αποδράσεις.

Αγανακτούμε μπροστά στα ΜΜΕ που εμπορεύονται τη δημοκρατία ενόσω χάβουμε τις «πληροφορίες» και την επιχειρηματολογία τους.
Συντηρούμε ένα πολιτικό χάρτη, δεξιά- κέντρο -αριστερά, που τίποτα πλέον δεν ερμηνεύει και τίποτα δεν δημιουργεί. Διανύουμε έναν αντιπαραγωγικό βίο, που τίποτα δεν φροντίζει και δεν συντηρεί (και αύριο μέρα είναι), που φθείρει τα εργαλεία και προσκυνά τα προϊόντα.

Τρέφουμε με την αφασία (πνευματική τεμπελιά), την κουφαμάρα (δεν γουστάρουμε εκπαίδευση) και τον ατομικισμό μας το φιλελεύθερο ζώο που έχουμε μέσα μας.

Επενδύουμε και εναποθέτουμε τα τρεξίματα και τους μπελάδες στα «golden boys» της οικονομίας, της πολιτικής, και του κομματικού παραγοντισμού, διαμορφώνοντας έτσι ένα σαθρό και παρασιτικό έδαφος, πάνω στο οποίο αυτά τα άτομα είναι τα πιο δημιουργικά και παραγωγικά.

Δεν θέλουμε να αποκτήσει νόημα η ζωή μας γιατί αυτό συνιστά κόπο.

Στις σκοτεινές μας χίμαιρες επιβιώνουν προοπτικές, αλλά κι αυτές θέλουν κόπο.

Επιβιώνουν φωνές, ποιητικές και καθημερινές, δίπλα μας, μέσα μας, απέναντί μας, αλλά κι αυτές γίνανε με κόπο.

Είμαστε ήδη κουρασμένοι. Είμαστε αδιέξοδοι. Αυτό μπορεί να αλλάξει.

«Το άδειο μας πρόσωπο» πληρώνουμε.

Αλέκος Βαρβέρης, Σεπτέμβριος 2009

	1. 26-09-2009 19:05
	ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ Νέα γενιά   Οι τελευταίες συλλήψεις των εικοσάχρονων επαναθέτουν επιτακτικά την ανάγκη αλλαγής του τρομονόμου.  Επίσης βοηθούν στην αναγνώριση και κατανόηση όχι μιας «νέας γενιάς τρομοκρατών» αλλά μιας ΝΕΑΣ ΓΕΝΙΑΣ, που αναζητά με κάθε τρόπο να αντισταθεί στην ανελέητη απαξίωση μιας εφησυχασμένης και κουτοβολεμένης κοινωνίας.   Δεν είναι εδώ μόνο το «πολιτικό σύστημα» στο κατηγορώ τους (κόμματα και θεσμοί) αλλά και η αλλοτριωμένη «κοινωνία των πολιτών».  Δεν είναι κουκουέδες ή συνασπισμένοι, ούτε πράκτορες και παρακρατικοί. Δεν είναι η αντίστασή τους καταχωρημένη και δεν πληρούν τις προϋποθέσεις μιας μάχης παρακατιανής.  Σήμερα γκρουπάρονται, πάνω σε παράνομες πολιτικές πρακτικές, 20χρονα. Θα αναλογιστούμε κάτι; Μας αφορά;  Ας περιμένουμε τότε τα 16χρονα και βλέπουμε.  Αν όμως καταλήξουμε ότι αυτοί είναι το πρόβλημά μας (δηλαδή στο πυρ το εξώτερο), ας μας κάψουν τα 14χρονα.

ΦΥΛΛΟΨΑΧΤΗΣ κ.α