ΣΥΡΙΖΑ:"ΣΤΡΟΦΗ" ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ "ΓΕΦΥΡΑ";

(Δημοσίευση: 17 Μαρτίου 2015) Συμβολή στον πολιτικό διάλογο έναντι των μιντιακών και καθεστωτικών πλαστογραφήσεων (το πραγματικό ψέκασμα).

Παραμένει σε σταθερή τροχιά στροφής η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Για σοβαρό ποσοστό των οπαδών του (και των αντιπάλων του) αυτό κατανοείται ως «κωλοτούμπα». Η αίσθηση αυτή είναι το αντίτιμο μιας δημαγωγικής πολιτικής που ασκήθηκε για χρόνια. Ωστόσο η ουσία παραμένει και αφορά μια ουσιαστική επαναδιατύπωση στόχων και τακτικών σε ότι αφορά στην αντιμετώπιση της κρίσης.

Η ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ του βαθύτερου ΚΟΙΝΟΥ κοινωνικο-οικονομικού και παραγωγικού εδάφους πάνω στο οποίο διαδραματίζεται η δομική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος είναι ήδη ένα κέρδος (παρά τη μεγάλη καθυστέρηση και τη συνεχιζόμενη διγλωσσία: άλλη για το εσωτερικό και άλλη για το εξωτερικό). Η αναφορά σε κοινό έδαφος ή κοινό τόπο υπήρξε πολλαπλή από τον ίδιο τον κ. Τσίπρα στην συνέντευξη τύπου μετά τη συνάντηση με την κα. Μέρκελ και πριν το μαραθώνιο δείπνο.

Δύο + δύο ζητήματα τα οποία φωτίζουν δεόντως την επιχειρούμενη μετάβαση και τα προβλήματά της:

1. ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ: «Άλλο η δανειακή συμφωνία και άλλο το μνημόνιο».

Προφανώς κατάλοιπο μιας προηγούμενης πολιτικής. Το μόνο που δεν μπορεί να διαχωρίσει κανείς είναι το δάνειο (δανειακή συμφωνία) από τους όρους δανεισμού (μνημόνιο). Ένα απλό παράδειγμα:

Ας πούμε ότι με καλείς να σε δανείσω για την επιβίωση της οικογένειάς σου, για τη μόρφωση των παιδιών σου και για να αποπληρώσεις παλιότερα δάνεια. Διαμορφώνουμε λοιπόν μια δανειακή συμφωνία που λέει το πόσα θέλεις, με τι επιτόκιο και πότε θα τα αποπληρώσεις και ακολουθεί ένα μνημόνιο (δηλαδή οι προϋποθέσεις για το δανεισμό) που ΔΕΝ σου επιτρέπει τα επόμενα 5 χρόνια να πας διακοπές, να αλλάξεις αυτοκίνητο και να επισκευάσεις το εξοχικό σου. Που μπορεί να υπάρξει διαχωρισμός; Η ουσία βρίσκεται στις προϋποθέσεις και όχι στο πόσα θέλεις. Εσύ βέβαια επιλέγεις εκσυγχρονιστικά (!!) και «δημοκρατικά» (!!!) και διακοπές να πας και αυτοκίνητο να αλλάξεις και να καλλωπίσεις το εξοχικό σου αφήνοντας τον γείτονα χωρίς δουλειά και το παιδί σου χωρίς μέλλον και κάτι άλλους να σαλτάρουν από τον τέταρτο (και σε όσους δεν αρέσει ξύδι, όπως θα μας έλεγε και ο γνωστός αγωνιστής της ΔΕΚΟ). Και πως μπορεί αυτό να μη αποκαλυφθεί; μα είναι απλό, με τα «όχι στο μνημόνιο», με τα περί «γερμανικής κατοχής», με διάφορα στολίδια στον Σόϊμπλα και τη Μέρκελ κ.α.

Η αναξιοπιστία δημιουργήθηκε σ' αυτό το έδαφος και έχει να κάνει με το γεγονός ότι οι δανειστές και οι θεσμοί αυτό που έχουν μέχρι σήμερα εισπράξει, είτε τους συναντά δεξιός, είτε κεντρώος, είτε αριστερός, το πρώτο θέμα που τους λέει είναι ότι το πρόβλημα «είναι πολιτικό» (λες και οι άλλοι λένε κάτι διαφορετικό). Αλλά «πολιτικό» για ένα παρασιτικό καπιταλιστικό σύστημα σημαίνει «κάτω από το χαλί», προνομιακοί όροι να υπάρξουμε ως παρασιτικοί και ... βλέπουμε.

2. ΤΣΙΠΡΑΣ: «Θα εξασφαλιστούν οι μισθοί, οι συντάξεις και οι ... καταθέσεις!!»

Τι σημαίνει άραγε η φράση «θα εξασφαλιστούν οι μισθοί, οι συντάξεις και οι ... καταθέσεις!!». Τι είναι άραγε αυτές οι καταθέσεις; Η πλειοψηφία αυτών των καταθέσεων έχει αποκτηθεί στην κρίσιμη (πασοκική) περίοδο 1985- 2005, κατά την οποία η παραγωγική δυνατότητα της χώρας είναι σε ελεύθερη πτώση και η παρα-οικονομία στα ύψη. Τι είδους λοιπόν είναι αυτές οι καταθέσεις που μάλιστα πρέπει να εξασφαλιστούν πακέτο με τους μισθούς και τις συντάξεις;. Τι άλλο μπορεί να είναι από την εκπροσώπηση των «δυναμικών;» μεσο-στρωμάτων. Το ανώτερο πολιτικό και κρατικό προσωπικό. Τον κυρίαρχο ηγετικό συνδικαλισμό. Τι άλλο μπορεί να εκφράζει παρά τις διαπιστεύεις προς την μεγάλο-μεσαία τάξη την οποία έχει φωτογραφίσει ακόμα και ο Σόϊμπλε;

Γιατί δεν επιχειρείται μια εφάπαξ παρακράτηση του 20% για καταθέσεις πάνω από 100.000€ η οποία να υποστηρίξει ένα σχέδιο παραγωγικής ανασύνταξης; Τι θα πάθει δηλαδή ο έχων 200.000 καταθέσεις;. Θα βρεθεί με 180.000, σιγά τη φρίκη που θα πάθει. Το μέτρο αυτό εκτός του πολιτικού του συμβολισμού αφορά και τεράστια ποσά ικανά να κινήσουν την παραγωγική διαδικασία. Αποτελεί μάλιστα την πιο υγιή απόκτηση αρχικού κεφαλαίου.

3. ΤΣΙΠΡΑΣ: Μετά την επισήμανση της αποτυχίας του μέχρι σήμερα προγράμματος διαπιστώνει «... εντούτοις είναι λάθος και απλουστευτικό να λέμε ότι για όλα τα προβλήματα ....... φταίνε οι ξένοι .... και ότι δεν φταίμε εμείς καθόλου γι' αυτά...», «... υπάρχουν λοιπόν ενδογενείς αιτίες ....» (κάτι που λέγεται σε όλα τα καφενεία πριν τους τοποθετηθεί το μικρόφωνο στο στόμα). «Άρα το συμπέρασμα που πρέπει να βγάλουμε ... είναι ότι δεν πρέπει να γκρεμίσουμε ότι θετικό έγινε τα προηγούμενα χρόνια αλλά να αλλάξουμε το μίγμα της πολιτικής (εδώ έχουμε σημάδια ουσιαστικής αναδίπλωσης). Πράγματι ακριβώς εδώ είμαστε κάτι δεκαετίες τώρα (αν εννοούμε την αναζήτηση μιας άλλης πολιτικής έναντι του σημερινού συστήματος) και «δυσκολευόμαστε» να παράξουμε ένα νέο προσανατολισμό τον οποίο θα υπηρετήσουμε. Τα χαρακτηριστικά του οποίου δεν μπορούν να αφήσουν αναπάντητα α) τις θεσμικές μεταρρύθμισης για βάθεμα της Δημοκρατίας και της συμμετοχής, β) το σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης και γ) την αναδιανομή βαρών και κερδών (για περισσότερα βλ. το βιβλίο «ΚΡΙΣΗ και Από-κριση» του Δ. Τζουβάνου, εκδ. Φυλλομάντης, 2010)

4. ΤΣΙΠΡΑΣ: «... κοινός μας στόχος η υλοποίηση μεγάλων διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων στην Ελλάδα ...» (φορολογική δικαιοσύνη, κτύπημα της διαφθοράς κ.λπ), «..που θα αναγκάσουν να πληρώσουν μερίδιο στην κρίση αυτοί που μέχρι σήμερα έχουν αποφύγει να πληρώσουν ...» (δηλαδή η πλειονότητα των παραπάνω κατόχων των ... καταθέσεων)

Σοβαρές δηλώσεις οι οποίες δεν μπορούν να εκπληρωθούν εν μέσω διγλωσσίας και κυρίως ως εργαλείο ανασυγκρότησης της κεντροαριστεράς ως το βασικό μέσο αναπαραγωγής του πολιτικού συστήματος. Η κοινωνική ανάταξη βρίσκεται έναντι της πολιτικής γεωγραφίας δεξιά- κέντρο- αριστερά καθώς και έναντι των ειδικότερων σεναρίων της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς εκδοχής του πολιτικού συστήματος.

Αν θέλουμε (;) ουσιαστικά να υπερκεράσουμε τις πολιτικές των βόρειο-Ευρωπαίων (Μέρκελ και άλλων) χρειάζεται να κατανοηθεί το εσωτερικό πολιτικό ζήτημα. Για να αμφισβητήσουμε την δυνατότητα αυτών των βόρειο-ευρωπαϊκών πολιτικών για το μέλλον, μιας και στο φιλελεύθερο πεδίο που αναζητούν απαντήσεις δεν πρόκειται να τις βρουν, προϋποθέτει σοβαρές πολιτικές αλλαγές στο εγχώριο πολιτικό σύστημα.

Χρειάζεται να αμφισβητήσουμε τον παρασιτικό και παρακμιακό χαρακτήρα του συστήματος και την πολιτική του οικονομία. Στο έδαφος αυτό όμως οι βόρειο-Ευρωπαϊκές πολιτικές έχουν περισσότερες αλήθειες και τις ονοματίζουν («ολιγαρχία», «ελληνικές ελίτ», κ.λπ).

Όσο δημαγωγούμε το μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε είναι ότι για μια ακόμη φορά, κάτω από προοδευτικές και ανεξαρτησιακές ιαχές, θα επιχειρηθεί να αναπαραχθεί το υπάρχων σύστημα.

Όσοι κραυγάσουν για τα παραπάνω «Μα καλά δεν υπάρχουν γερμανικές ελίτ και ολιγαρχία;», η απάντηση είναι απλή: υπάρχουν και παράγουν από καρφίτσες μέχρι αεροπλάνα και έχουν, αν όχι λιγότερα, περίπου ίσα χρήματα με τους αεριτζήδες του συστήματος εδώ.

Ο πολιτικός και οικονομικός από-παρασιτισμός αποτελεί αξεπέραστη προϋπόθεση για μια ουσιαστική αλλαγή. Δηλαδή μια αλλαγή με σοσιαλιστικό περιεχόμενο.

Βέβαια μπορεί να επιχειρηθεί μονάχα μια στροφή στο «ρεαλισμό» προς χαρά των πιο καθεστωτικών δυνάμεων, ότι δηλαδή μπορεί να βελτιωθεί η κατάσταση χωρίς να πειραχθούν τα προνόμια τους. Γεγονός το οποίο θεωρώ (ευτυχώς) ανέφικτο.

ΕΧΩ ΞΑΝΑ ΕΚΤΕΘΕΙ γράφοντας ότι πίσω από τις αντι-μνημονιακές πολιτικές κρύβονται και όσοι επιχειρούν να διασώσουν προνόμια και για ξεκάρφωμα στέκονται πλάι -πλάι με τους ανθρώπους που στερούνται και τα βασικά. Επίσης εύκολα παίζουν και με το μνημόνιο (ρεαλισμός γαρ) αν τους εξαιρέσει από τα βάρη.

Λέω ΝΑΙ λοιπόν στο μνημόνιο (ελληνικό σχέδιο διάσωσης) το οποίο θα κτυπήσει τον παρασιτισμό και την κλεπτοκρατία, θα αποσπάσει κέρδη από τη μεγαλο-μεσαία τάξη και θα τα κατευθύνει στην παραγωγική ανασύνταξη της κοινωνίας. Με λίγα λόγια λέω ναι στο 80% του «γνωστού» και άγνωστου σε όλους μας μνημονίου, που μέχρι χθες αφορούσε μόνο σε ότι δεν άγγιζε τους οικονομικούς και πολιτικούς στυλοβάτες του πολιτικού συστήματος. Βέβαια και για το αύριο αυτό το πακέτο «μισθοί, συντάξεις και ... καταθέσεις» με χαλάει.

Απ' αυτή την οπτική, η επιχειρούμενη στροφή με αφορά στο βαθμό που αναζητά μια άλλη οικονομική πολιτική με παραγωγικό πρόσημο και τις αντίστοιχες προτεραιότητες και μια βαθιά θεσμική παρέμβαση στα θεμελιώδη συστατικά του πολιτικού συστήματος με δημοκρατικό-συμμετοχικό πρόσημο.

Μάρτιος 2015

Αλέκος Βαρβέρης