ΝΕΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΠΑΛΙ, "...ΝΑ Η ΦΩΤΙΑ ΝΑ Η ΖΩΗ..."

(Δημοσίευση: 29 Μαρτίου 2010)

Νέοι αγώνες όπως εχθές και όπως πάντα και κυρίως αγώνες με Νέο περιεχόμενο και προτροπές. Οι κρίσεις δημιουργούν πάντα προσμονές και ευκαιρίες μάθησης και υπέρβασης. Είναι μάλιστα αυτές τους οι πλευρές που αφορούν ουσιαστικά το κοινωνικό σώμα...

...Τα σφιξίματα και τα νοικοκυρέματα άλλωστε δεν πιάνουν τόπο παρά μόνο αν αξιοποιηθούν στη δημιουργία χρόνου και τόπου άλλου απ' αυτόν που τα επέβαλε.

Μια θάλασσα από αντιφάσεις, παλινωδίες, ψευτιές και αδυναμίες, ένστικτα καλά και άγρια, δίκαια αδικοχαμένα, «άλλα λέω κι άλλα κάνω, πως να σου το πω» κατακλύζουν τα μυαλά μας και προβάλλουν και προβάρουν τις πολιτικές μας (με τις διαφορές μας ασφαλώς και αφελώς) στην Πολιτική.

Εξουσίες και μηχανισμοί, νεοφιλελεύθεροι, σοσιαλφιλελεύθεροι και αριστεροσταλινικοί, εξουσιοδοτημένοι με το κοινό επί δεκαετίες αίτημα, κάντε το σωστό χωρίς να μας πολυσκοτίζετε. Και το κάνουν με τον τρόπο τους και κυρίως είναι συνεπείς στο ότι δεν μας πολυσκοτίζουν στο Τι και στο Πως. Και ψέματα λένε, και μισές αλήθειες λένε (προς αποφυγή των άλλων μισών), και ξέρουν καλύτερα από εμάς (αντί για εμάς) και χατίρια κάνουν (διορισμοί), και υπόσχονται επαναστάσεις χωρίς να σπάσει βιτρίνα, και αποκαλύψεις κάνουν (για όλα φταίνε οι γκόμενες οι πρώην και οι επόμενες).

Το κρίμα όμως το δικό μας είναι πάντα παρόν και η γνώση του ό,τι πιο χρήσιμο. Στην πίστη δηλαδή ότι μπορούμε να θερίζουμε χωρίς να σπέρνουμε, ότι μπορεί λίγο αγωνιστικά και λίγο δημοσιοσχετίστικα να κάνουμε τον καπιταλισμό πιο ανθρώπινο και θαυματουργό. Στην πίστη δηλαδή ότι μπορεί οι εκπρόσωποι «έρημοι κι απρόσωποι» και η κομματική και συνδικαλιστική γραφειοκρατία να παράγουν κάτι (χωρίς εμάς) και να το μοιράσουν.

Σύντροφοι και συντρόφισσες δεν τους ψηφίσαμε μόνο αλλά τους μοιάσαμε κιόλας. Αποδεχθήκαμε τα μισό-αλλότρια στοιχήματα που μας έθεσαν και πορευόμαστε -αποχαυνωνόμαστε δεκαετίες τώρα. Ενόσω γνωρίζαμε ότι το αύριο όσο δύσκολο και δημιουργικό είναι να φτιαχτεί άλλο τόσο εύκολο και άγονο είναι να φαγωθεί. Πήραμε τα ταξικά της μετρητοίς, για εύκολα και βολικά, όπως μας στα σερβίρισαν δηλαδή. Βάλαμε, ασυνεννόητοι, μπροστά τη «δημοκρατία» να χωράει πολλούς και κλείσαμε στον αστερίσκο όσους και όποιους (σπάστες) περισσεύανε. Γίναμε προσομοιωτές ενός αντι-κοινωνικού συστήματος που μας γαμά τα πρέκια αλλά μας παρέχει άπειρες επιλογές (να ‘χουμε να διαλέγουμε). Αλληλο-διδαχθήκαμε τις αρπαχτές και το μακριά από το κώλο μας.....

Εύκολα θα συμφωνήσουμε ότι ο γιαλός δεν είναι στραβός.

Πάμε λοιπόν στο πως αρμενίζουμε που μας φταίει. Άραγε φταίει ο τιμονιέρης ή το πλήρωμα; Σίγουρα φταίει το πλήρωμα και ο τιμονιέρης του. Γιατί ο τιμονιέρης βγήκε με δημοκρατικές διαδικασίες που σημαίνει ότι τον έβγαλαν οι «περισσότεροι» από τους λιγότερους. «Ναι αλλά εγώ δεν είμαι απ' αυτούς που τον έβγαλαν είμαι με αυτούς που τον έκραξαν». Ναι αλλά έβγαλες έναν άλλο μικρότερο τιμονιέρη για να ελέγχει-ανατρέψει τον μεγάλο τιμονιέρη. Και έγινε τόσες φορές το παραπάνω που πλέον δεν αγνοείς τον κύκλο. Το ξέρεις λοιπόν το παιχνίδι γιατί είσαι εξ ορισμού παίχτης. Βάζεις-βγάζεις. Τι παίχτης όμως; Παίχτης που ξέρει ότι είναι παίχτης ή «κάναμε το καθήκον μας», δηλαδή μόνο «εξ ορισμού»; Παίχτης που επικοινωνεί απευθείας με το παιχνίδι ή μόνο μέσω καλύτερων παιχτών; Παίχτης που ορίζει τα βασικά της πλεύσης ή γκρινιάζει στα δύσκολα και χαμουρεύεται στα εύκολα; Ο βασικός παίχτης (και ο καπετάνιος του) γνωρίζει ότι σκοπός είναι το ίδιο το πλήρωμα, αναβαπτιζόμενο μέσω των θεμελιωδών του επιδιώξεων αναγεννάται σοφότερο και δικαιότερο (για μια καλύτερη κοινωνία λέμε). Εγκαταλείποντας μια ρεαλιστική σκοπιά, όπου ο αγώνας δικαιώνεται όταν οι μισοί «ξεγέλασαν» τους άλλους μισούς. Όταν δηλαδή δεν γνωρίζει η δεξιά συγκέντρωση τι ποιεί η αριστερή προ-συγκέντρωση. Όταν είμαστε επιλεκτικοί στη γνώση και κουτοπόνηροι στην κρίση.

Τι συμβαίνει σήμερα; Με ποιους αγώνες;

Οι νέοι αγώνες (και οι μορφές τους) πρέπει να απαντήσουν-υπερβούν ενεργά αυτήν την βαθύτερη συμμετοχή-συνενοχή μας πάνω στα ζόρικα αποτελέσματα σήμερα. Όχι δηλαδή πόσο φταίξαμε -δεν είναι ο καταμερισμός ευθυνών που μας καίει- αλλά το ότι φταίξαμε. Οι αγώνες δεν δικαιώνονται κατά περίπτωση αλλά κατά καθολική βούληση. Οι αγώνες αφορούν κοινωνικές ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΕΣ δυνάμεις που καθώς «κατατροπώνουν» τον ίσκιο τους δρομολογούν νέες κοινωνικές-παραγωγικές- δημιουργικές σχέσεις, ελευθερίας και συνευθύνης. Αφορούν μια κοινωνία-υποκείμενο και όχι οπαδό σε ένα πρωτάθλημα στημένο (βλ. τη δημοκρατία στα εσωκομματικά) και σ' ένα παιχνίδι υπνωτικό.

Γιατί βέβαια το στοίχημα αν θέλουμε-αντέχουμε «παλεύεται» κι αλλιώς. Από τον μισό μας εαυτό-ίσκιο, από τον πολιτισμικό υποσιτισμό και τον απολίτιστο χαβαλέ, από  τον γκλαμουράτο προοδευτισμό και την περήφανη αφασία, από τον ταξικό Προκρούστη με τους μισούς στο χώμα....αλλά καλύτερα άστο.

Μια συνειδησιακή αφύπνιση του μισού άλλου μας εαυτού (του ηλιοφόρου) θα μπορούσε, σοβούσης της κρίσης, να ειδωθεί. Τα κατέχει ο καθένας τα βασικά. Εργαζόμενοι-δημιουργοί (του διαρκούς επιχειρείν) -και όχι παρασιτικοί μισθωτοί και αεριτζήδες- μπορούν να συναντηθούν σε ένα κίνημα προσώπων, μπορούν να φανταστούν το Τι και το Πώς (ως δημιουργοί), μπορούν να γίνουν το Σώμα αυτού του Τι και του Πώς. Μπορούν να πάρουν ευθύνες για το τι θα γκρεμιστεί και τι θα χτιστεί.

Δεν θα λείψει βέβαια η γκρίνια ούτε και οι διαφορές. Μπορεί ωστόσο να κάνει τις παρέες πιο ανοιχτόμυαλες και πιο ανοιχτόκαρδες. Μπορεί να τις κάνει διαρκώς κοινωνίες. Μπορεί τους Κ.Κ. και τους Γ.Π., τα ΚΚ και τα ΠΑΣΟΚ, τις Πολιτικές και τις τακτικές, να τα κάνει μέρος ενός άλλου προσανατολισμού και ΚΑΤΩ από τον έλεγχο των πολιτικο-ιδεολογικών του προταγμάτων.

Μπορούμε «να ανατρέψουμε τον ανάποδο κόσμο».

Μάρτιος 2010, Αλέκος Βαρβέρης