Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΞΟΔΟΣ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ

(Δημοσίευση: 8 Δεκεμβρίου 2008)

Η Μεγάλη Έξοδος, όχι δεν είναι αυτό που χρόνια τώρα σού μυρικάζουν τα μίντια, για το εορταστικό τριήμερο, τα πηγμένα διόδια και τα λοιπά. Εδώ είναι άλλα, είναι πώς πας να ετοιμαστείς πρωινιάτικα και βλέπεις στον καθρέφτη "το σταυρουδάκι του ήλιου" λουσμένο στο φώς της Άνοιξης - βλέπεις τον γιό σου.

Τη νύχτα αυτή η αστυνομία, μάζεψε τους αλήτες απ' το πάρκο...
Τη νύχτα αυτή η κοινωνία έβγαλε τους αλήτες στην ΤV

Δεν σάς αρκεί να λοιώσετε τον μπάτσο που πυροβόλησε για να εξαγνιστείτε ρεε... Το δάκρυ της μάνας του Αλέξανδρου δεν ξεπλένεται από πάνω σας με το δάκρυ των παιδιών του μπάτσου. Προσκυνημένοι σκεμπέδες των μίντια και πρώην προοδευτικοί της μεταπολίτευσης, Όρνεα της δημοσιογραφίας, και της πολιτικής και της δημοσιας παπαρολογίας, μικροκακόμοιροι της ιδιωτικής λαθροϋποκρισίας, που όμως σάς βολεύει να γίνει ο μπάτσος το αλεξικέραυνο για τα κρίματά σας, για ό,τι σάπιο εσείς οικοδομήσατε τριάντα χρόνια τώρα, σε σάς μιλάω.

Ξέρω, ξέρω... Πρίν διαφωνήσεις δικέ μου (τί άλλο σού απόμεινε και σένα, κουρασμένε μου, απ' το να κρύβεσαι γύρω από περισπούδαχτες διαφωνίες), άκου λίγο αυτά που άκουγες κάποτε - μά που σε βολεύει να νομίζεις πως «για άλλους» μιλάνε. Άκου λίγο τον Νιόνιο σου, τον δικό σου Νιόνιο ξεζουμισμένε αριστερέ της βολής και της προόδου, άκου λίγο τον Βάρναλή σου. Ακούστε λίγο τον ποιητή να σέρνει χρυσή γραμμή ατελεύτητη - και κόκκινη, κόκκινη από το αίμα των παιδιών της Άνοιξης: [ΚΑΝΕ ΕΝΑ ΚΛΙΚ ΕΔΩ]

...Ναι, κάτι σού μιλάει αυτή η βαθειά φωνή. Μιλάει για τη μεγάλη διαδήλωση του '44 στην Αθήνα, μα εσένα δεν σού λέει φαίνεται τίποτα σημερινό. Είναι το κεφάλαιο «Μεγάλη Έξοδος» απ' το Αξιον Εστί.

Γι' αυτό σου λέω, μετά από χτες δεν με ζαχαρώνουν πια τα λαϊκά - ούτε όλα κείνα που με τραβάγαν απ' το μανίκι. Θυμήσου, αν ακόμη θυμάσαι πώς θυμούνται. Ο γιός μου τί θέλει και τραβιέται; Γιατί δε βολεύεται με λιγότερο ουρανό; Τί ξέρει παραπάνω από μένα; Γιατί δεν γύρισε απόψε;

"Τη νύχτα αυτή η αστυνομία μάζεψε τους αλήτες απ' το πάρκο".

Μα στα υπόγεια τα ρεύματα βουίζουν... Αλέξη πέσμου, Αλέξη πέσμου... Τί θυμόσουν πέφτοντας; [ΚΑΝΕ ΕΝΑ ΚΛΙΚ ΕΔΩ]

Δεν  βλέπεις όσα βλέπει ο γιος σου. Μα εσύ φοράς τη μάσκα, όχι αυτός. Μην κρύβεσαι πίσω από την υπερβολή του, πίσω απ' τα καψίματα. Δεν βλέπεις "τους εμπόρους να εισπράττουν σκύβοντας το κέρδος των δικών τους πτωμάτων". Δεν βλέπεις "την αλληλουχία των κρυφών νοημάτων". Δεν βλέπεις όσα ο ποιητής, γιατί πια δεν είσαι ποιητής, είσαι (λες) νοικοκύρης. Μα αυτό σου λέει ο γιός σου: Άλλο είναι η νοικοκυροσύνη. "Εσύ νοικοκερόπουλο, όχι σκλάβος, όχι σκλάβος ή προδότης". Άκου τον πόνο της μάνας του Αλέξη, μα μην κρύβεσαι από πίσω του. [ΚΑΝΕ ΕΝΑ ΚΛΙΚ ΕΔΩ]

...Κάνε ένα κλικ, για τ' όνομα του Θεού. Έχεις μιαν ελπίδα να θυμηθείς; Έχεις μιαν ελπίδα να νοιώσεις κάτι απ' το ύστατο βλέμμα του Αλέξη; Απάντα μου ρε δικέ μου, μη κρύβεσαι...

Γιάννης Μεμαίος, 8.12.2008