Η «ΦΑΣΗ», ΤΑ «ΔΗΘΕΝ» ΚΑΙ Η Α-ΦΑΣΙΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

(Δημοσίευση: 18 Ἀπριλίου 2012)

Τα πάντα πιστοποιούν ότι ζούμε την γενικευμένη αδυναμία του πολιτικού συστήματος, με όρους διεθνείς. Η κατάσταση αυτή, σε όλα τα κιτάπια της αριστεράς, περιγράφεται ως η «φάση» της. Ωστόσο ταυτόχρονα βιώνουμε μια πραγματικότητα στην οποία η αριστερά είναι ΕΚΤΟΣ, δηλαδή σε πλήρη Α-ΦΑΣΙΑ...

...Το γεγονός αυτό φωτίζει μια σοβαρή πτυχή στην αλλαγή του πολιτικού συστήματος: την αλλαγή- υπέρβαση της ίδιας της αριστεράς.

Τα κομματικά υποκείμενα της αριστεράς, στο σύνολό τους, αποτελούν αδιάψευστο μάρτυρα ότι η κομματική-μετωπική λογική και το «άλλα λέω κι άλλα (θα) κάνω» αποτελούν παρελθόν. Άλλωστε αυτές οι αντιλήψεις και πρακτικές αποτελούν εδώ και δεκαετίες την ύστατη καταφυγή του ίδιου του φιλελεύθερου πολιτικού συστήματος και της «δημοκρατίας» του. Οι, κατ' ουσία, συστημικές συμπεριφορές της αριστεράς, οι καθεστωτικές της αντιπολιτεύσεις, οι κρατικο-κομματικές της απαντήσεις για το αύριο, στέλνουν την κοινωνία νε επιλέγει τελικά «δαγκωτό» το σήμερα.

Τί μπορεί να κάνει;

Πρώτα απ' όλα να πάψει να μας ζαλίζει τον έρωτα (για ζωή) ότι τα ψελλίσματά της συνιστούν απάντηση. ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ. Αυτό που οφείλει (και χρωστάει) είναι να θέσει του όρους εξόδου απ' τον κακό της εαυτό (δηλαδή της εξόδου από τα βαθύτερα φιλελεύθερα- μηχανιστικά -θετικιστικά της αξιώματα) και να συμμετάσχει σε ένα ευρύ διάλογο, περισσότερο με τα αυτιά της.

Να σταματήσει να καλεί τους πάντες πάνω στις αδιέξοδες πλατφόρμες και γραμμές της, στην «λαϊκή εξουσία» του πολιτικού της γραφείου, στην «πραγματική δημοκρατία» (τρομάρα της και ... τρομάρα μας).

Να διαισθανθεί το ηγετικό της προσωπικό τα θεμελιακά λάθη θεωρίας και τον κακοφορμισμό του «μαρξισμού» της.

Να ανοίξουν τα αυτιά και την καρδιά τους και να ακούσουν την παραζαλισμένη κοινωνία και τις λίγες (δυστυχώς) μη κομματικές φωνές της διανόησης.

Να μην επενδύει στην κοινωνική και προσωπική εξαθλίωση ως προϋπόθεση για την υποταγή στον τρόπο της.

Η κοινωνία άλλωστε από καιρό έχει πάρει αποστάσεις απ' όλα αυτά και ευγενικά τους ζεσταίνει την γωνιά. Δεν ψάχνει κόμμα για τον σβέρκο της.

Δεν γουστάρει «Ψωμί - Παιδεία και ... Τελεία», που του λένε (για το καλό της) οι μύχιες σκέψεις της αριστεράς.

Εμείς οι υποδέλοιποι μπορούμε να ξεπεράσουμε αυτή την αριστερά (που δεν μας αξίζει), να μεταμορφώσουμε εαυτούς και αλλήλους επί το Ανθρωπινότερο,

Να αποκτήσουμε Πολιτικό Αίτημα και Κοινωνικό Πρόταγμα. Να αποκτήσουμε Προσανατολισμό και νήμα ζωής:

Να θέσουμε Εδώ και Τώρα την (υπερ-ώριμη) αλλαγή του πολιτικού συστήματος (που επίσης δεν μας αξίζει), να προτάξουμε το βάθεμα της δημοκρατίας, την αξιακή-παραγωγική ανάκαμψη της κοινωνίας. Να αναλογιστούμε σήμερα τι ξεβολεύουν τα παραπάνω. Τι Πράξη και Λόγο αναδύουν.

Μια τέτοια (εσώτερη) απόφαση δημιουργεί άλλες στάσεις και συμπεριφορές, νέα πολιτικά βήματα-γεγονότα και υποκείμενα. Δημιουργεί μια νέα ακουστική στην οποία μπορούμε να ακούμε-σκεφτόμαστε τα πάντα αλλά να μην «χαπακωνόμαστε» από κανέναν.

Αν μη τι άλλο αποτελούν ένα δρόμο να ξεθολώσουμε απ' τον μιντιακό συσκοτισμό και το συστημικό-κομματικό κατηχητικό.

Με τι Εφόδια (να ανα-προσανατολιστούμε);

Με τα βασικά:

Τα ψυχικά γεφύρια και τα Ομηρικά μιγαδικά καλέσματα που έχουν διασωθεί μέσα μας, παρά τους μακροχρόνιους διχασμούς. Την αγάπη που άντεξε από τις έχθρες και τα θύματα. Την ένια, απαλλαγμένη από τα φιλοδωρήματα του ατομισμού μας, που έρχεται από μακριά, δανική και δωρηταία. Τα πατήματά μας έως τα 25 και μετά τα ... 60. Τα προσωπικά αναγνώσματα στην ματιά του Άλλου. Τους ποιητές και στιχουργούς, που τόσο διαβάσαμε και ακούσαμε και τόσο λίγο αφομοιώσαμε (για εμάς μιλούσαν). Τα ασίγαστα ψαξίματα που δεν στραγγαλίζουν την ζωή (και την σχέση) σε διλλήματα (με μας ή μ' αυτούς, μνημόνιο-αντιμνημόνιο, νοικοκυριό ή ανάπτυξη κ.λπ). Τις πολιτικές μας εμπειρίες, απ' τα στραβοπατήματα και τα κοψοχερίσματα. Από τον καημό για την απουσία του «μπορεί και να ‘χεις δίκιο» στις συζητήσεις.

Δεν είναι λίγα. Εν κινήσει μάλιστα ... περισσεύουν.

Αλέκος Βαρβέρης, Μάρτης 2012