ΓΟΝΙΟI ΜΕ ΚΑΡΔΙΕΣ-ΚΟΜΜΑΤΙΑ: ΜΗΠΩΣ;...

(Δημοσίευση: 13 Ὀκτωβρίου 2007) Μὲ ἀφορμή τὴν παρέμβαση τοῦ ἀναγνώστη μας "Φυλλοψάχτη" γιὰ τὸ θέμα Βούτση, μὰ καὶ γενικότερα γιὰ τὴ σχέση τῶν σημερινῶν γονιῶν μὲ τὰ ἔφηβα καὶ μετέφηβα παιδιά τους, ἡ Ἀνθὴ Βακάκη μᾶς ἔστειλε τὸ παρακάτω κείμενο ἀνταποκρινόμενη στὴν ἀνάγκη γιὰ συζήτηση. Κείμενο πολυεπίπεδο καὶ πολυμέτωπο, ἐπιχειρεῖ νὰ διευρύνει τὸν προβληματισμὸ μέσα ἀπὸ κάποια ἀφετηριακὰ ἐρωτηματικὰ καὶ νὰ διεμβολίσει σιγουριὲς καὶ "αὐτονόητες" ἀπαντήσεις.
Ἀς τὸ ξαναποῦμε: στὶς μέρες μας, ἡ ἀξία μιᾶς συζήτησης εἶναι κυρίως τὸ ποῦ βάζει τὰ ἐρωτηματικά της... (Γ.Φ.Φ.)

Με βαθιά λύπη για την τραγικότητα του περιστατικού, την τραγικότητα τής μάλλον πικρής ιστορίας της σχέσης πατέρα-γιου, με συμπόνια για την κόλαση που θα περνούν εντός τους, με αποτροπιασμό για την άλλη κόλαση, εκείνη που θα υποστούν στην αρένα της βαρβαρότητας των σαρκοβόρων καναλανθρώπων,

με σύγκορμες ανατριχίλες φόβου και μεγάλης ανησυχίας για τους προβληματισμούς και τις αναλύσεις που ακολουθούν τις συγκινητικές δηλώσεις συμπαράστασης άλλων πατεράδων εδώ στο «Φυλλομάντη»,

με ειλικρινές ενδιαφέρον και πολύ τρυφερότητα, με απόλυτο σεβασμό απέναντι στις βαθιές αγωνίες που εκφράζονται, με καμία διάθεση ενοχοποίησης, πόσο μάλλον «καταδίκης», παρότι ίσως αυτά να μην είναι ευδιάκριτα στον αυστηρό και αθέλητα ενίοτε «ανελέητο» τόνο μου,

με πλήρη επίγνωση ότι μπορεί να γίνω δυσάρεστη ή/και δυσνόητη, παρά την τελείως αντίθετη πρόθεσή μου,
θέτω, μια και είπαμε να συζητήσουμε, τα ακόλουθα ερωτήματα:

• Μήπως θα έπρεπε να σταθούμε λίγο περισσότερο στο ότι τρεις πατεράδες συγγενούς ιδεολογικού προφίλ και πορείας, αντιμετωπίζουν παρόμοιες δυσκολίες με τα παιδιά τους; Μήπως αυτό θα μπορούσε να μας πει, αν το κοιτούσαμε και με μια τέτοια ματιά, κάτι πιο «προσωπικό» και ίσως πιο άμεσα βοηθητικό από την προσέγγιση που ξεκινά (και μοιάζει και να ολοκληρώνεται) με τις καταστροφικές επιρροές της εξουσίας και της μετανεοτερικότητας στη ψυχή των παιδιών;

• Μήπως αυτή η προσέγγιση που καταγράφεται στον μέχρι στιγμής διάλογο «φλερτάρει» ακούσια μ' εκείνες των «ειδικών» που καταγγέλλονται, οι οποίες μας... αναγωγίζουν όλους σε κουτάκια και γραμμούλες στατιστικών πινάκων, ωσάν να ήμασταν απλώς προβλέψιμα αθύρματα κοινωνικών συνιστωσών και προπαγανδιστικών επιρροών; Μήπως εκπορεύονται από τη βαθιά ριζωμένη - και πολυεπίπεδα- καταστροφική μυθολογία ότι καθένας μας γεννιέται ως tabula rasa προς διαμόρφωση από το περιβάλλον;

• Μήπως είναι επίσης σε ικανό βαθμό εγκλωβισμένη στην... αρχαϊκή (και τόσο ηττημένη) «αριστερή» πεποίθηση ότι αλλάζοντας τις κοινωνικές σχέσεις, «αυτόματα» θα αλλάξουν και οι ανθρώπινες; Μήπως θα πρέπει να αρχίσουμε να «διαβάζουμε» το κλασσικό «το προσωπικό είναι πολιτικό» με τη σειρά που διατυπώνεται στη φράση κι όχι, ως συνήθως, ανάποδα; Μήπως πρέπει επιτέλους ν' αποχαιρετίσουμε και τα «δικά μας» ψευδεπίγραφα και στερεότυπα;

• Μήπως πρέπει ν' αφουγκραστούμε λίγο τον παραδοσιακό -που ενίοτε, είν' αλήθεια, γίνεται δυστυχώς και αδυσώπητος, άδικος και σκληρός- «λαϊκό ανθρωπισμό» π.χ. της γειτονιάς, που «κοιτάει» πρώτα την οικογένεια και μετά «την κοινωνία»; Μήπως «για να αλλάξουμε τη ζωή» πρέπει να μην ξεχνάμε ν' αλλάζουμε την καθημερινότητα, το μέσα μας και το σπίτι μας;

• Μήπως να μην «αντιγράφαμε» τις κοπαδοποιήσεις, τους αφορισμούς, τις δαιμονοποιήσεις; Μήπως να επισημαίναμε ότι, εκτός από τους επίορκους αισχρούς φραγκοφονιάδες «ειδικούς» και «επιστήμονες», εκτός από τους κάθε είδους εγκληματίες ψυχοψάχτες και ψυχοβγάλτες που κατακερματίζουν μυαλά και ψυχές παιδιών και γονιών με νεο-εποχίστικες υπερατλαντικές αηδίες, εκτός από τα τεχνοκρατικά τσιράκια και τις βεντέτες των μήντια, υπάρχουν αρκετοί αφανείς ειδικοί επιστήμονες, εργάτες της καθημερινότητας, που ανακουφίζουν ανθρώπους και οικογένειες, που αποτρέπουν «τα χειρότερα», που συμβάλλουν σε κάθε είδους υπερβάσεις κρίσεων και αδυναμιών, που «ανοίγουν πόρτες» προς τη ζωή, κάπως όπως οι αρκετοί γεωπόνοι και δασολόγοι που γυρνούν τα χωριά προσπαθώντας να σώσουν τα καμένα από την πολυδιαφημισμένη «αναδάσωση»; (Και όχι μόνο αφανείς: η περίπτωση της ψυχιάτρου Κατερίνας Μάτσα και του κοινωνικού κεφαλαίου που συνιστά το έργο της στο «18 Άνω» είναι και αρκετά γνωστή και άξια κάθε σεβασμού)
.
• Μήπως θα βοηθούσε ένας διάλογος με ανοιχτά αυτιά και ανοιχτές καρδιές, χωρίς έπαρση, θέσφατα και αλαζονείες, ανάμεσα στους πενηντάρηδες μπαμπάδες και τους αρκετούς σαραντάρηδες απογόνους παλιών αριστερών που (γονείς πια κι οι ίδιοι) με κάποιο τρόπο βρήκαν το κουράγιο και το δρόμο προς την ψυχοθεραπεία, προς την βαθύτερη συναισθηματική κατανόηση των γονιών τους, προς την προσωπική τους μη καταστροφική διαφοροποίηση, χωρίς να αποποιηθούν την κοινωνική τους συνείδηση και την «αριστερή» ψυχή τους; Μήπως αν δεν μπορέσει να υπάρξει μια «κοινή γλώσσα» με ανθρώπους μόλις 10-15 χρόνια μικρότερους, αν δεν αξιοποιηθεί η όποια -αντιφατική ή μη- εμπειρία τους, φαντάζει απίστευτα δύσκολη η ουσιαστική επικοινωνία με παιδιά 18 και 25 χρονών;

• Μήπως, φίλε Φυλλοψάχτη, θα γνωριζόσασταν καλύτερα και θ' αγαπιόσασταν βαθύτερα, αν σταματούσες τελείως «να χτυπάς» και στο καρφί και στο πέταλο; Μήπως είναι κρίμα και σημαίνει πολύ πόνο και για τους δυο σας «να χτυπάς στα τυφλά»; Μήπως θα ήταν πιο εύκολο και πιο ανθρώπινα δυνατό να «διαβάσεις» και να προσπαθήσεις να κατανοήσεις ανοιχτόμυαλα και ανοιχτόκαρδα προτού αποπειραθείς να «απαντήσεις»; Μήπως θα ήταν η αρχή μιας θετικής ανατροπής και μιας υπέρβασης, μιας σημαντικής αποδοχής, αν παραδεχόσουν στο παιδί σου ότι λυπάσαι, αλλά θέλεις χρόνο για να καταλάβεις κι όλη την καλή διάθεση να βοηθήσεις και με τους δικούς του, έστω αλλοπρόσαλλους, όρους;

• Μήπως πολλές καρδιές γίνονται «κομμάτια» καταχτυπώντας πάνω σε γονεϊκούς προσωπικούς, ανεπεξέργαστους και αναμνηστικούς εγκλωβισμούς, σε ακαμψίες και άκαιρες βεβαιότητες; Μήπως ο γονιός οφείλει να αντέξει τις βασανιστικές αγωνίες του, να εμπιστευτεί και να ενθαρρύνει το παιδί του ακόμα κι αν ο ίδιος υποφέρει; Μήπως οι νουθεσίες από μόνες τους δεν φτάνουν; Μήπως οι, κάποτε αλλά και ακόμη πολύ «μοδάτες», μπούρδες περί «απόλυτης ελευθερίας» του παιδιού και «φιλικής σχέσης» μεταξύ γονιών και παιδιών που «πρέπει να τα λένε όλα μεταξύ τους», μόνο επώδυνο μπάχαλο προκαλούν; Μήπως η ενοχή, ο θυμός, το παράπονο και η απελπισία είναι κατεξοχήν κακοί σύμβουλοι;

• Μήπως, κι ίσως κάπου εδώ να είναι κι η πηγή του δράματος, πίστευες τον άλλο τραγικό μύθο απ' την αρχή, δηλαδή ότι το παιδί σου θα σε λυτρώσει κάποτε από τη μοναξιά σου; Μήπως συνειδητά ή ασυνείδητα επένδυσες πάνω του την προσδοκία της ανακούφισης κάθε υπαρξιακής σου αγωνίας; Μήπως η υπαρξιακή ανακούφιση μέσω της απόκτησης παιδιών έχει πολύ συγκεκριμένους περιορισμούς και η περαιτέρω αναζήτησή της αφορά μόνο το γονιό και καθόλου το παιδί; Μήπως να θυμηθούμε ξανά το Χαλίλ Γκιμπράν των μαθητικών και φοιτητικών μας χρόνων;

• Μήπως, για το τέλος και για όλα τα παραπάνω, να θυμηθούμε επίσης τον Πρωταγόρα και το «Παν μέτρον άνθρωπος»; Μήπως να σκεφτούμε λίγο τους στοίχους του Σεφέρη: «Αλλά τα ξόρκια, τ' αγαθά, τις ρητορείες, σαν είναι οι ζωντανοί μακριά, τί θα τα κάνεις; Μήπως ο άνθρωπος είναι άλλο πράγμα; Μην είναι αυτό που μεταδίνει τη ζωή; Καιρός του σπείρειν, καιρός του θερίζειν.»; Μήπως ξεχερσώνοντας οι ίδιοι τα παρασιτικά μας ζιζάνια, φροντίζουμε με τον ουσιαστικότερο τρόπο να μην θερίσουμε «τα άνθη του κακού»; Μήπως υπάρχει πάντα χρόνος κι ευκαιρίες όσο είμαστε ακόμα ζωντανοί;

Ανθή Βακάκη, 13 Οκτωβρίου 2007


Σχετικά κείμενα:

ΦΙΛΕ ΝΙΚΟ ΒΟΥΤΣΗ (ΑΠ' ΤΑ ΠΑΛΙΑ) του Φυλλοψάχτη

	1. 11-12-2007 11:34
	ΓΟΝΙΟΙ ΜΕ ΚΑΡΔΙΕΣ ΚΟΜΜΑΤΙΑ Αγαπητή φίλη,  Πραγματικά το άρθρο σας ρίχνει το σπόρο για το άνοιγμα ενός διαλόγου με ένα θέμα αρκετά "ξορκισμένο" για πάρα πολύ κόσμο.  Προσωπική εμπειρία με τόσο δυσάρεστο αποτέλεσμα δεν έχω.  Είναι πραγματικά και "αρχαϊκή" αλλά κυρίως ηττημένη η "αριστερή" πεποίθηση περί αλλαγής των κοινωνικών σχέσεων...  Είναι πραγματικά δύσκολο για ανθρώπους με ριζομένες αυτές τις αντιλήψεις να καταλάβουν και να κάνουν την "υπέρβαση" και να παραδεχτούν τους λόγους για τους οποίους λειτουργούν με αυτό τον τρόπο και να πράξουν για τους εαυτούς τους "κυρίως", αυτό που πρέπει.  Ηταν και είναι αρκετά αλτρουιστικό να ενδιαφέρουν τα μεγάλα συνολικά, τα παγκόσμια προβλήματα της φτώχειας του τρίτου κόσμου,το δάκρυ στο παιδί της Νιγηρίας ή της Ρουάντα.  Αναρωτηθήκαμε πόσες φορές για το αν και το δικό μας παιδί,είχε δάκρυα στα μάτια για τους δικούς του λόγους, που μπορεί να αφορούσαν και εμάς?  Βάζαμε τους εαυτούς μας, σε θέση "αυτοκριτικής και ενοχής", γιατί το παιδί της Ρουάντα ήταν τόσο δυστυχισμένο, ενώ το δικό μας τα είχε σχεδόν όλα και άδικα "γκρίνιαζε" που δεν μας είχε όσο θα έπρεπε, εκεί που έπρεπε.  Αντιμετώπιση ρηχή τις περισσότερες φορές,για την μη "ανταποδοτικότητα" προς εμάς, της παρεχόμενης προς αυτά, αυτονότης γονικής μας προσφοράς.  Στο πρόσφατο παρελθόν ο πατέρας μας είχε το "καφενείο" να "ξεφεύγει", αλλά το καφενείο φύσει και θέση δεν είχε τέτοια δύναμη επιβολής και εξουσίας στη συνείδηση των ανθρώπων όπως αυτη των "θρησκευτικών" κομμάτων.  Η διάθεση μου δεν είναι καθόλου επικριτική, άλλωστε, ποιός είμαι εγω και ποιός είναι ο καθένας απο μας μη ειδικός, για να κάνει "εύκολες" κριτικές σε τέτοια ζητήματα.  Μπορώ ομως να πώ και να συμφωνήσω στο μεγαλύτερο ποσοστό μαζί σας για την ανάγκη στην προσπάθεια του καθενός μας ανεξαρτήτως φύλλου, στην αναζήτηση ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΩΝ ειδικών (χωρίς εισαγωγικά) που υπηρετούν την επιστήμη τους και δεν παίζουν.  Ετσι κι αλλοιώς και την "μικροαστική" γειτονιά μας φροντίσαμε να την εξαφανίσουμε και τα "αμορτισερ" του παρελθόντος πετάξαμε.  Ποιά είναι η μεγαλύτερη σιγουριά για το κάθε παιδί, απλά η ύπαρξη ή και η ενεργητική παρουσία των γονιών του ?  Ευχαριστω για τη φιλοξενία.  Υ.Γ Για κανένα μας και για κανένα ανθρωπο δεν σημαίνει οτι με αυτό η με το άλλο, το αποτέλεσμα είναι και 100% δεδομένο, ας κάνουμε όμως τη προσπάθειά μας... ...Όλα τα παιδιά το αξίζουν, ακόμη και τα δικά μας.

"ΦΑΡΟΦΥΛΑΚΑΣ"

	2. 24-10-2007 13:14
	Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΠΛΗΓΗ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΦΡΟΝΤΙΖΟΥΜΕ Αγαπητή Ανθή,  Ο κόπος σου μεγάλος. Σε διαβάζω με σεβασμό.  Η μεγάλη σου λίστα ερωτημάτων σωστή και σοφή και μέρος του δράματος. Τόσα ερωτήματα–συμβουλές τι άλλο θα μπορούσαν να σημαίνουν. Μόνο ΔΥΣΚΟΛΙΑ.  Δέξου ορισμένες παρατηρήσεις και δυσκολέψου και εσύ. Δυσκολέψου να δεχθείς ότι βρίσκονται μετά από τη λίστα. Δυσκολέψου για το πόσο μετά είναι. Γιατί είναι.  Για να σε βοηθήσω στο παρακάτω που ψαχουλεύω, σού λέω: Μέσα στο παραδοσιακό. Έξω από τους επίορκους αισχρούς φραγκοφονιάδες «ειδικούς». Με ανοιχτά αυτιά και ανοιχτές καρδιές, ανοιχτά σαν πληγές. Συμφωνούμε και για τις μπούρδες και το μπάχαλο (Θα μου πεις, στα λόγια; Πως αλλιώς από εδώ...). Να πάμε παρακάτω.  Πού; Στο αν αύριο είναι αργά για όλα αυτά.  Δεν θα απαντηθούν όλα αυτά για να φτιάξει η σχέση (και η κοινωνία). Λίγα πρέπει να απαντηθούν. Τα πιο δύσκολα. Ότι είμαστε από την ίδια μεριά. Ότι βιώνουμε την ίδια πληγή. Ότι αγωνιζόμαστε ο ένας για τον άλλο. «Θέλει δουλειά πολύ» για ένα μονάχα «κλικ». ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ. (Όχι αποσπασμένη, όχι δανεισμένη). Να ριχτούν όλα (και όλοι) στον ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ. (Να μην χαθούν στις προϋποθέσεις). Να γυρίσει η ΣΤΡΟΦΙΓΓΑ και …ντόμινο.  Είμαι υποχρεωμένος απλώς να σου επαναλάβω ότι το μια στο καρφί και μια στο πέταλο δεν συνιστά τακτική, είναι αναπόφευκτο όταν ξεκινάς απ’ τον ατελή, σε απαντήσεις ανθρωπιάς, κόσμο. Πρόσεξε επίσης, επειδή είσαι στο πλευρό μας, «η ενοχή, ο θυμός, το παράπονο και η απελπισία» δεν είναι καν σύμβουλοι είναι το ανθρωπίνως υπαρκτό. Το περί υπαρξιακής ανακούφισης μέσω της απόκτησης παιδιών, πιστεύω ότι δεν απαντιέται από ανθρώπους (άρα πληγωμένους) αλλά από pc, ο άνθρωπος είναι άλλο πράγμα. Χωρίς ερωτηματικό. Δεν υπάρχει αγάπη, δεν υπάρχει ανθρωπιά χωρίς πληγή. Η ζωή δεν ορίζεται με την αλχημική αναζήτηση να την «κάνουμε» από την πληγή. Αλλά να την ΦΡΟΝΤΙΖΟΥΜΕ ως το τέλος.   Φιλικά (όσο δεν φαντάζεσαι Ανθή μου)  ΦΥΛΛΟΨΑΧΤΗΣ κ.α

ΦΥΛΛΟΨΑΧΤΗΣ κ.α

	3. 24-10-2007 20:32
	ΟΙ ΠΛΗΓΕΣ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΚΛΕΙΝΟΥΝ Αγαπητέ Φυλλοψάχτη,  Όπως το λες, όντως είμαστε από την «ίδια πλευρά», με κοινό προσανατολισμό, αλλά προφανώς σε διαφορετικό «αγνάντιο». Από το δικό σου, λοιπόν, τ’ «αγνάντιο» (κι επίτηδες δε λέω «μετερίζι») έχω την εντύπωση ότι, με τιμή αλλά και πείσμα πνιγηρό, «φυλάττεις Θερμοπύλες» και «περιμένεις τους Βαρβάρους». Είχα, γράφοντας το κείμενο, κατά νου τον «αποχαιρετισμό της Αλεξάνδρειας» και το «δρόμο για την Ιθάκη», για την ακρίβεια... έναν άλλο δρόμο.   Ο οποίος δυνητικά δεν θα περνά από το «δυσκολέψου κι εσύ», από το «για να σε βοηθήσω», από το «πρόσεξε». Δεν είναι θέμα προσωπικής ευθιξίας, είναι θέμα προσέγγισης της ανθρώπινης επικοινωνίας, προσέγγισης του άλλου, εν τέλει της συντροφικότητας... Αυτή τη «διάλεκτο» του τεντωμένου δάχτυλου και του τρις/τετράκις ταλαντευόμενου καρπού, την ομιλώ με περισσή ευφράδεια παιδιόθεν – επιλογή και απόφαση είναι να «ταξιδεύω» μ’ άλλην... Πλεονασμός, εφόσον είναι πρόδηλο, το «χωρίς προϋποθέσεις».   Κατά τα άλλα, σαφώς και δεν υπάρχει ζωή, ζωή με νόημα, χωρίς επώδυνη και αγωνιώδη αναζήτηση, χωρίς παίδεμα, χωρίς δύσκολες επιλογές, χωρίς πληγές. Και προφανώς η αναζήτηση μιας «πλαστικής ευτυχίας των διαφημίσεων», «ευτυχίας»... υποχρεωτικής, προκαθορισμένων προδιαγραφών και light σύμφωνα με τη σχετική περίφημη ντιρεκτίβα του Αμερικάνικου Συντάγματος και παραδείγματος, όχι απλώς δεν μας αφορά, αλλά και ξέρουμε ότι πρόκειται για έναν απειλητικό και ύπουλο εχθρό.   Όμως, η αντίσταση περνάει άραγε (και) από την προάσπιση του δικαιώματός μας να φροντίζουμε τις πληγές μας ώστε να... μείνουν ανοιχτές; Αναφέρομαι κυρίως στις προσωπικές, αλλά όχι μόνο. Τραγική ειρωνεία: ακριβώς στο να μένουν ανοιχτές και παντί τρόπω προσοδοφόρες είναι στρατευμένοι κι όλοι οι αλήτες μεταξύ των «ειδικών».   Επειδή πιστεύω επίσης ότι «ο άνθρωπος είναι άλλο πράγμα», ικανός για ψυχικές και υπαρξιακές υπερβάσεις (ουδεμίαν σχέσην έχουσες με την τεχνολογία), θεωρώ ότι μπορεί να προσφύγει μέσα του σε... φωτεινότερες ποιότητες και διαδρομές από τα οικεία του επώδυνα αδιέξοδα, προκειμένου να διαμορφώσει και να διαφυλάξει μια «αίσθηση ταυτότητας». Αυτή η διαρκής (και σχεδόν πάντοτε δυστυχώς ατελέσφορη) αναμόχλευση της όποιας πληγής ώστε «να μη χάσουμε την ανθρωπιά μας» και μοιάζει να ξεκινάει από την παραδοχή ότι στην αυθεντική μας εκδοχή είμαστε βασικά εγωπαθή, μικρόψυχα έρμαια της συγκυρίας και είναι ιδιαζόντως «φροϋδική», ενοχοκεντρική και ντετερμινιστική, με ανοιχτό το ζήτημα του πόση «ανθρωπιά» άραγε προϋποθέτει, εμπεριέχει και ευαγγελίζεται...  Με κάποια πικρία για την –απολύτως αναμενόμενη– επικοινωνιακή μεταξύ μας δυσκολία λόγω διαφορετικής... διαλέκτου, αλλά και με εμπιστοσύνη στον κοινό προσανατολισμό, εξακολουθώ να πιστεύω ότι σήμερα δεν είναι «αργά για όλα αυτά».   Επίσης φιλικά και με εκτίμηση,  Ανθή Βακάκη

Ανθή Βακάκη

	4. 30-10-2007 05:08
	Επίμετρο (στο μακρύ ζεϊμπέκικο του Νίκου Αγαπητή Ανθή,   Ουσιώδης η διαφοροποίηση σου με το «αγνάντιο», επίσης σωστά το διακρίνεις από το «μετερίζι». Πράγματι πιστεύω σε «Θερμοπύλες» και σε ένα διαρκή κίνδυνο εκβαρβαρισμού.  Εκεί που πιστεύω ότι λαθεύεις είναι στο «τεντωμένο δάκτυλο» και τα σχετικά. Δεν είναι δική μου εμπειρία αυτή (εδώ μακαρίζω την οικογένειά μου και την γειτονιά του «ΦΑΡΟΦΥΛΑΚΑ»).  Μου δίνεις την αίσθηση ότι το παλεύεις με την τεχνοκρατική αντίληψη αλλά ακόμη δεν κερδίζεις. Τα ψαξίματα σου δείχνουν άνθρωπο με επιστημονικές συντεταγμένες στο χώρο των ψυχικών διαθέσεων. Ωστόσο αναδείχνουν και ένα ύφος το οποίο παραπέμπει σε τακτοποιήσεις, βεβαιότητες και επιστημονικές σιγουριές. Χαμένη υπόθεση Ανθή μου, ψάξε το όσο θες. Οι γνώσεις σου αναπνέουν μόνο στην ζωντανή «ακαταστασία» και στην επίγνωση της αναγκαίας πρόσκαιρης «τακτοποίησης».   Το ότι, κατά την άποψή μου (και μιας Ελληνικής υπαίθρου ολόκληρης), η ζωή είναι πληγή για να την φροντίζεις συνιστά μήνυμα βαθύτατα ΑΙΣΙΟΔΟΞΟ.   Είναι περπατησιά και όχι σημειωτόν.  Και αφού μας λες και εσύ, με τόσο ωραία λόγια, ότι «σαφώς και δεν υπάρχει ζωή, ζωή με νόημα, χωρίς επώδυνη και αγωνιώδη αναζήτηση, χωρίς παίδεμα, χωρίς δύσκολες επιλογές, χωρίς πληγές.» γιατί μετά χασομεράς την αντίσταση μας (-σου) με διλημματικά συρματοπλέγματα, λέγοντάς μας ότι φροντίζουμε «ώστε να …μείνουν ανοιχτές;»   Τι σημαίνει να κλείσουν; Το έχεις αναλογιστεί;  Δεν είναι παράταιροι οι άνθρωποι λόγω των προβλημάτων τους ή των πληγών τους. Προβληματισμός χωρίς πρόβλημα δεν στέκει. Τι μπορεί να σημαίνει «απροβλημάτιστη ευτυχία»;. (ζωή χωρίς νόημα;, χωρίς πληγές;) Οι πληγές της ζωής και η φροντίδα τους μας ταξιδεύουν ανθρωπινά (και σοσιαλιστικά). Το συνώνυμο της ευτυχίας δεν είναι μια ζωή χωρίς προβλήματα. Η ευτυχία είναι πραγματική κατάσταση και όχι ονειρική.  Οι άνθρωποι τα κανονίζουν έτσι, ώστε να κλείνουν τα ζητήματα ανοίγοντας νέα. Ο μόνο τρόπος απάντησης είναι να κλείνω….ανοίγοντας. Είναι γεγονός ότι τα περισσότερα προβλήματα-πληγές είναι σκόνη που καλύπτει τα βαθύτερα και ουσιώδη. Τα λίγα και σοβαρά. Εδώ ας βοηθήσουν οι ειδικοί, στην αποκάλυψη.  Είναι βαθιά όμως τεχνοκρατική η αντίληψη η οποία βεβαιώνει εαυτούς και αλλήλους ότι όλα είναι επιχειρήματα και ταξινομήσεις. Ότι για όλα υπάρχουν λύσεις και μάλιστα «κλεισίματα».  Οι Νέοι Ορίζοντες και οι παραδόσεις μας, είναι οι δικές μας «γάζες και τα ιώδια».  Υπέρβαση λοιπόν (όπως σωστά το λες) και όχι «κλείσιμο» (όπως λάθος το τοποθετείς).  Αγαπητέ Νίκο μας ακούς και ας μη μας βλέπεις. Το πιο δύσκολο ζεϊμπέκικο είναι όταν λείπει η μουσική και το ποτό.  Εκεί που οι δικοί μας άνθρωποι ζουν επικίνδυνα την ελευθερία τους, τους φροντίζουμε και τους ακούμε. Τι να τους πούμε άραγε το εφάμιλλο του «μη χρωματίζεσαι» με λόγια του σήμερα;   Όπως είχατε πει και σεις καλοί μου Α.Β και Δ.Τ: «Ο καημός κι ο δρόμος ένα πράμα». Όπως επίσης μας θυμίσατε τα λόγια του Διονύση: «τα παιδιά με τα μαλλιά και με τα μαύρα ρούχα φέρνουνε μηνύματα για μιαν αγάπη που ‘χα». Το βράδυ είναι μακρύ αλλά πάντα μικρότερο από τη μέρα. Ο Διονύσης ίσως είναι η καλύτερη σου παρέα Νίκο.

ΦΥΛΛΟΨΑΧΤΗΣ κ.α

	5. 05-11-2007 20:18
	Αφορισμός "Πληγώνεις και θα ξαναπληγώσεις. Γιατί πληγώνεις κι απομακρύνεσαι. Δεν ακολουθείς την πληγή"   Antonio Porcia (529) "Φωνές", Εκδόσεις Ίνδικτος.

Δημήτρης Δημητριάδης