Η ΗΘΙΚΗ ΤΗΣ ΗΘΙΚΗΣ

(Δημοσίευση: 3 Οκτώβρη 2008) Μὲ τὴν δήλωση «τὸ νόμιμο εἶναι καὶ ἠθικό», ὁ ὑπουργὸς Γ. Βουλγαράκης ἔθεσε μὲ γνησιότητα ἕνα σαφὲς ἰδεολογικὸ δεῖγμα (καὶ δίδαγμα) τῆς φιλελεύθερης ἰδεολογίας.

Με τη δήλωση «το νόμιμο είναι και ηθικό», ο υπουργός Γ. Βουλγαράκης έθεσε με γνησιότητα ένα σαφές ιδεολογικό δείγμα (και δίδαγμα) της φιλελεύθερης ιδεολογίας. Ταυτόχρονα την εξέθεσε (εδώ η δήλωση ως ατόπημα) μπροστά στον κοινό νου για την (τραυματισμένη του) ηθική και για το (τραυματισμένο του) περί δικαίου αίσθημα...

...Το νόμιμο, ως γνωστόν, είναι κανονιστικό ζήτημα στο πλαίσιο του κράτους και των θεσμών του. Ακόμα και μια αναλυτική επιστημονική προσέγγιση του όρου, σπάνια θα χρειαζόταν επιχειρηματολογία που να χρησιμοποιεί τη λέξη «ηθική». Παράδειγμα «αιμοσταγές» για την έννοια της ηθικής, η νόμιμη «μίζα» των υπουργών στις κρατικές συναλλαγές τους αλλά καθ' όλα ανήθικη.

Η ηθική (και το ηθικό ως κριτήριο) αποτελεί διαχρονική συνειδησιακή και πολιτισμική κοινωνική αξία, σε αντίθεση με το νόμιμο ή μη το οποίο «παρασύρεται» συχνά και κατά περίπτωση από το χαρακτήρα και το περιεχόμενο του δημοκρατικού καθεστώτος το οποίο υπηρετεί.
Άλλωστε η ηθική και το δίκαιο αποκρυσταλλώθηκαν (ή αλλοιώθηκαν) στην κοινωνική συνείδηση επί το πλείστον σε σύγκρουση με την κάθε φορά (δημοκρατική) νομιμότητα.

Είναι βέβαια αλήθεια ότι σοβαρές πλευρές του (κανονιστικά διαμορφωμένου) «νόμιμου» εξυπηρετούν και την ανάγκη για αυτοσυγκράτηση της κοινωνίας από εξτρεμιστικούς ατομισμούς, αλλά αυτό δεν παράγει ηθική παρά μόνο μια κατ' αρχήν φρονιμάδα και ταυτόχρονα νέες δυνατότητες  για εκμετάλλευση. Το βαθύτερο αίσθημα περί ηθικής είναι αυτό που παρέχει κύρος στο νόμιμο και αυτό που το κρίνει (όχι με όρους ευκαιριακούς).

Κλείνοντας, πιστεύουμε ότι το μεγαλύτερο ατόπημα του υπουργού είναι η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ του φιλελευθερισμού σε ότι αφορά την υπεροχή που παρέχει στο νόμιμο έναντι του ηθικού, όταν αυτά βρίσκονται αντιμέτωπα και η φιλελεύθερη (και όχι ελεύθερη) ιδεολογία τα φέρνει πάντα αντιμέτωπα. Η ηθική της για την ΗΘΙΚΗ είναι εν πολλοίς ανήθικη.

Αλέκος Βαρβέρης, Οκτώβριος 2008

ΠΑΛΑΙΑ ΣΧΟΛΙΑ:

	1. 11-10-2008 11:31
	Συνείδηση και θεσμοί Το πρόβλημα δυστυχώς δεν είναι ότι ο Γιώργος Βουλγαράκης διάλεξε πανικόβλητος το ΚΑΤΩΤΕΡΟ, κυνικότερο όριο άμυνας, ούτε ότι αυτό θεωρήθηκε θεμιτό (δηλαδή ηθικό) από όλο το πολιτικό προσωπικό. Μπροστά μας δεν έχουμε απλώς μία ακόμη εκδήλωση του γνωστού παρακμιακού μηδενισμού που επισκέπτεται την Ευρώπη σε κάθε περίοδο κρίσης. Έχουμε ευρύτερα το πρόβλημα πως η ακραία ταύτιση ηθικής και νομιμότητας -και γενικότερα, συνείδησης και θεσμού– απαντάται όχι μόνο στον φιλελευθερισμό, όπως σωστά αναφέρει το σημείωμα, αλλά και στο άλλο μεγάλο σύστημα σκέψης που εναντιώθηκε σε μεταθανάτιες υποσχέσεις και επαγγέλθηκε ενδοκοσμικές διεξόδους: στον μαρξισμό.  Και στις δύο περιπτώσεις, το ηθικό αίτημα του ανθρώπου υποκαταστάθηκε από την απαίτηση για σύμπτωση του εκάστοτε περιεχόμενου της ανθρώπινης συνείδησης με τις δημόσιες θεσμοθετήσεις. Συνήθως μάλιστα αυτό επιχειρήθηκε από τον μαρξισμό πιο επιθετικά (ακόμη και στο φιλοσοφικό επίπεδο) απ’ ό,τι στον φιλελευθερισμό που κατά περίπτωση επέδειξε ανεκτική αδιαφορία για το θέμα (του τύπου «κάνε ό,τι θες για το ζήτημα»). Εννοώ βέβαια τους γνωστούς πυλώνες της μαρξιστικής σκέψης: Από τη θεωρία της συνείδησης ως «αντανάκλαση» της ύλης και την συνοπτική-περιγραφική θεωρία για βάση και εποικοδόμημα, μέχρι τις θεωρίες που απλά και καθαρά εξισώνουν την ιδεολογία με την ψευδή συνείδηση. Δεν είναι μάλιστα τυχαίο ότι αυτές οι απόψεις υπερπολιτικοποιούν στη συνέχεια την θεωρία και εξάγουν έτσι από αυτήν ένα απευθείας πολιτικό αίτημα που θέλει μάλιστα να συμπεριλάβει και αποκλειστικά να διαχειριστεί και τα ζητήματα συνείδησης. Έτσι ο μαρξισμός εξέθρεψε και ταυτίστηκε (όχι χωρίς ευθύνη του) με απόπειρες που απαίτησαν, για να θυμηθούμε κάπως τον Καστοριάδη, τη ΜΗ φαντασιακή θέσμιση της κοινωνίας. Από πολιτική άποψη ταυτίστηκε με τους διάφορους αριστερούς ή δεξιούς θεσμο-κρατισμούς. Από φιλοσοφική άποψη ταυτίστηκε με την υλιστικο-θετικιστική εκδοχή που ενυπήρχε μέσα του. Παρά την κρίση, η εποχή μας λατρεύει ακόμα το «θετικό». Η κυρίαρχη ηθική της εποχής παραμένει τόσο η κυριαρχία της γνώσης όσο και η γνώση της κυριαρχίας, μα αυτό το παιχνίδι της Επιστήμης και της Πολιτικής κρατάει (με τη συνδρομή της αριστεράς) δύο αιώνες τώρα. Οι ψευδο-επιτρεπτικές ηθικές δεν μπορούν να ξεφύγουν από την αλλοτρίωσή τους, ούτε οι ηθικές των δικαιωμάτων από τη χειραγώγησή τους. Όλ’ αυτά προδρομικά τα διαισθάνθηκαν ρεύματα σκέψης και αισθητικής κριτικής ήδη από τον 19ο αιώνα και αντιστάθηκαν με τον τρόπο τους στην επεκτατικότητα του βιομηχανικού στυλ πάνω στο σύνολο της ζωής και του ζην: ανορθολογικά κινήματα, αριστερός ρομαντισμός, κριτική της ηθικής της εργασίας και του ασκητικού ιδεώδους, Νίτσε κ.λπ. Μα και στον 20ο αιώνα: ντανταϊσμός, σουρεαλισμός, κινήματα πίστης κ.λπ. Πριν 20 χρόνια θα αναζητούσαμε ηθικές λύσεις εσωτερικά στον μαρξισμό. Σήμερα γνωρίζουμε ότι το ηθικό ερώτημα υπερβαίνει τα τείχη των κοσμοθεωρητικών συστημάτων (όπως και των τρόπων παραγωγής εξάλλου). Έτσι, αυτά τα συστήματα σκέψης βρίσκονται υπολειπόμενα του «απλού άνθρωπου» που κρατάει –παρόλους τους κλυδωνισμούς- σαφή την διάκριση ηθικού και νόμιμου, συνείδησης και θεσμού. Το ηθικό ερώτημα είναι ανοιχτό και σχεδόν υπεριστορικό. Οι μεγάλες κοσμοαντιλήψεις δεν μπόρεσαν να το απαντήσουν, ούτε καν να το ερωτήσουν. Απομακρύνονται τώρα σιγά-σιγά από το προσκήνιο. Σε πείσμα όλων αυτών, το ηθικό ερώτημα συνεχίζει να συγκροτεί τον άνθρωπο.

Μαυροπίνακας

	2. 11-10-2008 21:06
	Μαγκιά του! Ας το δούμε λίγο πιό απλά, συναγωνιστές και συναγωνίστριες:  Αυτό που πρόβαλε για υποστήριξή του Βουλγαράκης, που το επανέλαβε ο Καραμανλής στην ΔΕΘ και το ξαναλέει ο ...θεούσος Ρουσσόπουλος είναι αυτό που είχε πει ο Λαλιώτης προ ετών:  «Μαγκιά του»!  Θέλετε και το πιό πρόχειρο {και ΤΣΟΥΧΤΕΡΟ} παράδειγμα "μαγκιάς" ή νόμιμου μεν πλην όμως ανήθικου;;;  Οι "μάγκες" ΔΕΝ πληρώνουν ποτέ τους φόρους τους εμπρόθεσμα!  Τους αφήνουν να μαζευτούν, να μαζευτούν... βέβαιοι όντες ότι θα έρθει ο καιρός που θα τους χαριστούν τα πρόστιμα και θα πληρώσουν το χρέος σε ...άπειρες ανώδυνες δόσεις.  Έχω άδικο;  Ως προς το τί είναι ηθικό τώρα... Πέρα από τις όποιες κοσμοθεωρίες, ξέρετε καμμιά άλλη βάση για να ξεκινήσουμε εκτός απ' τον "χρυσό κανόνα", το «ό σύ μισείς...»;;;  α-α-ε  Ν.

Ναπολέων Παπαδόπουλος

	3. 11-10-2008 21:07
	Άναμα Αγαπητέ Μαυροπίνακα,  Ο "μαυροπίνακας" είναι πολύ μικρός για να χωρέσει ένα λαμπρό πνεύμα σαν το δικό σου. Και τα ηθικά θέματα μεγάλη πρόκληση για έναν "ζηλότυπο" εραστή τους σαν και σενα και τον "προδίδουν".  Οι φίλοι του ιστότοπου αυτού θα χαρούν να σε καλοσωρίσουν. Να βάλουν ακόμη ένα ποτήρι κρασί στο τραπέζι της παρέας. Άναμα-Κοινωνό των ανησυχιών τους. Πίνω στην υγεία σου.  Ένας ασθμαίνων συνοδοιπόρος.  Γρηγόρης Ραδίτσης

Γρηγόρης Ραδίτσης

	4. 19-10-2008 20:06
	Προσυπογραφη στον Μαυροπινακα 1. Το θεμα εχει ολοφανερα ετσι οπως το θετει ο Μαυροπινακας. Κι οπως αλλωστε το αντιμετωπιζει σταθερα κι ο Α. Βαρβερης (βλ. κι αλλα κομματια του εδω), θεωρωντας κοινο τοπο δηλαδη του φιλελευθερισμου και μαρξισμου, τη θετικο-ϋλιστικη θεωρηση και τις συνακολουθες πρακτικες.  Το κρισιμοτερο ισως σημειο στο λαμπρο σχολιο του Μαυροπινακα, ειναι οτι δεν αφηνει περιθωριο στην αυταπατη, οτι το προβλημα στην ιδεολογια και πρακτικη της αριστερας ειναι δηθεν οι οποιεσδηποτε αποκλισεις απ’ το μαρξισμο, ή οι επι μερους ελλειψεις του. Ευθεως το θεωρει εγγενες στη θεμελιακη μαρξιστικη αντιληψη, οπως συνοψιζεται στα περι βασης-εποικοδομηματος, αντανακλαστικης συνειδησης και της ιδεολογιας ως ψευδους συνειδησης. Ο υπογραφων, ανηκει σ’ αυτους που επι πολλα χρονια θεωρησαν τον εαυτο τους μαρξιστη, μ’ολη την αιρετικη–αντιδογματικη προσεγγιση της μαρξιστικης κοσμοθεωριας. Και που και σημερα θεωρει πολυτιμη τη συμβολη του Μαρξ στη θεωρηση του κοινωνικου-ελευθερωτικου προβληματος, ιδιαίτερα στην εποχή μας. Ομως, ο Μαυροπινακας εχει δικιο. Δε μπορουμε πια να αναζητησουμε το κεντρικο νημα στο εσωτερικο αυτης της κοσμοαντιληψης, οπως ισως ηταν δικαιολογημενο πριν 20 χρονια. Οχι επειδη εχει πεσει το τειχος του Βερολινου κι ενισχυθηκε αυτο του Γκουανταναμο. Αλλα επειδη ειναι πλεον φανερο, οτι το κυριαρχο θετικοϋλιστικο στοιχειο στον πυρηνα του μαρξισμου, δεν αφηνει «υπεριστορικο» περιθωριο (για να επαναλαβω τη λεξη του Μαυροπινακα) για τον ελευθερουμενο ανθρωπο, δεν αφηνει χωρο για τον ανθρωπο-υποκειμενο (για να χρησιμοποιησω το μαρξιστικο ορο). Προκειται για μια απ’ τις θεμελιακες αντιφασεις του μαρξισμου, μ’ ολη την προσπαθεια που ο ιδιος ο Μαρξ εκανε για να ξεπερασει, επισημαινοντας συχνα και εντονα τη θετικοϋλιστικη παγιδα που κρυβεται εδω. Παγιδα που κι ο ιδιος δεν απεφυγε τελικα. 2. Η συζητηση αυτη, ασφαλως δεν ειναι ευκολη. Ειναι ομως πολυ πιο ευκολη απ’ οποτεδηποτε αλλοτε – αιωνες πια μετα το διαφωτισμο, και δεκαετιες μετα την αποτυχια καθε θεωρητικοανανεωτικου εγχειρηματος-, ενω μπορει πλεον να βρει στηριγμα και στα ιδια τα ευρηματα-ορια της θετικιστικης επιστημης, μαλιστα του σκληρου της πυρηνα (μαθηματικα, φυσικη, βιολογια). Στην υπηρεσια μιας συνειδησης που ετσι κι αλλοιως κινειται πανω απ’ την επιστημη (ως μη θετικιστικη-ειδωλολατρικη της ψευδοαντικειμενικης επιστημης), οπως φυσικα και πανω απ’ τους θεσμους, ενυπαρκτους αλλωστε στις παραγωγικες σχεσεις (και μερικως μονον εποικοδομουμενους). Ειναι επισης η συζητηση αυτη επικαιρα αναγκαια, και μαλιστα αναγκαια οχι για την αριστερη ελιτ, αλλα σε ευρεια κοινωνικη κλιμακα. Οπως τοτε που οι εργατες (κι οχι οι διανοουμενοι μονον) μαθαιναν και συζητουσαν τα δυσκολα, αλλα πλεον με πολυ μεγαλυτερες δυνατοτητες. Ακομα και να ηθελε κανεις να απομονωσει το φιλελευθερισμο ως αντιπαλο, αναποφευκτα θα ακουμπησει τα θεματα αυτα –καληωρα– αφου στον πυρηνα του βρισκεται η θετικιστικη σκεψη. Για τη γνωμη μας και κατα τα ανω, το επερχομενο σαρωμα του θετικοϋλισμου (για το οποιο τα σημεια ειναι πλεον παμπολλα, διεθνως, μεσα κι εξω απ’ την αριστερα, αλλα και με πρωτοποριακές φωνές στον ελληνικο χώρο) θα συμπαρασυρει αναγκαστικα και την αριστερα ως ιδεολογοπολιτικο ιστορικο μορφωμα, και ως (ψευδο)εκφραση της «ταξης καθεαυτης», και ως σημαινοντα ορο, οριζοντας διαφορετικα τους ορους των κοινωνικων και πολιτικων πρακτικων κι αντιπαραθεσεων.  Καθε αλλο παρα καταστροφη, θα σημανει αυτο για το κοινωνικοελευθερωτικο (=προσωποελευθερωτικο) αιτημα που πασχιζει να βρει τον ενιαιο-κοινο (διαλεκτικο, αν προτιμαμε) τοπο του. Ο σοσιαλισμος, ως προσωπικη σταση και κοινωνικη πορεια, καθολου δε θα κινδυνευσει απο κατι τετοιο, ισως μαλιστα κι ο ορος αποκαθαρθει απ’ το αγος του «υπαρκτου» ή του «ενσωματωμενου στον καπιταλισμο» σοσιαλισμου, και δε χρειαστει αντικατασταση. [Αν οχι, θα βρεθει μια ελληνικη λεξη που να αποδιδει το νοημα, μια λεξη απ’ τη γλωσσα αυτων που ο Μαρξ θεωρουσε «διαλεκτικους απ’ τη φυση τους» ( = απ’ τη γενικη παιδεια τους-φωτιση ). Ή εχει, ηδη βρεθει]. Η ανθρωπινη σταση-πορεια μονο δυναμωση θα εχει. Οι αναγκαιες προς τουτο περαιτερω θεωρησεις (θεωρια), αντιστοιχα απαλλαγμενες απο το θετικοϋλιστικο αγος, θα αποκτησουν το χωρο αναδυσης τους, κοινωνικο και συνειδησιακο χωρο μαζι. Η αισιοδοξη αυτη θεση, εν μερει μονον αφορα τα αναλυτικα δεδομενα, καθως και την αναλυτικη μετριοτητα του υπογραφοντα. Οι ιδεολογοπολιτικες ομως θεσεις δεν επονται της αναλυτικης θεωριας (δηλαδη του θεωρητικου δογματισμου), εστω κι αν συχνα αποτελουν ψευδη συνειδηση. Αλλωστε το ουσιαστικο ζητημα ποτε δεν ηταν να ερμηνευσουμε τον κοσμο – να μια αντι-θετικιστικη θεση του Μαρξ, πολυ ασχημα κατανοημενη απ’ το θετικισμο, που στην καλυτερη περιπτωση την ερμηνευει ως προσκληση σε ακτιβισμο και στη χειροτερη ως προλογο του δεκαρικου στο «μαρξιστικο σχημα».  3. Η συζητηση για το μαρξισμο, στο παραπανω πλαισιο, εχει ιδιαιτερη σημασια για την αριστερα, ως ορος αυτο-υπερβασης της. Εκει ομως εχει και τις περισσοτερες δυσκολιες, εχει τις ιδιαιτερες προϋποθεσεις της, οπως σημειωσαμε κι αλλου (βλ. πχ. σημεια 5 & 7 στο αρθρο «Ο δυσκολος διπολισμος» στην ιστοσελιδα αυτη).  Μια απ’ τις μεγαλες δυσκολιες εδω, αφορα το τεραστιο μορφωτικο ελλειμμα της αριστερας, οπως το εχει διαμορφωσει η ιδια θετικιστικη απο-παιδεια. Ενα ελλειμμα στα ορια μιας συγχρονης εκδοχης του αναλφαβητισμου, υπευθυνο και για την εντος-εκτος και επι τα αυτα βαβέλ, του οποιου η κυρια διασταση ειναι η ανυποψια για την ιδια του την εκταση και βάθος, καθως και η συναφης ανεπιδεκτικοτητα. Τα αυτια εχουν τοιχους, καθως κραυγαζει στα ντουβάρια το περιφημο σύνθημα των αναρχικων – δεν ακουει κανεις, κανεις ψυχη μου, καθως κραυγαζει ο Σαββοπουλος. Απέναντί της βεβαια στεκουν ελπιδοφορα, τα διασπαρτα της ελληνορθοδοξης παιδειας που επιβιωνουν των λυσσαλεων 50χρονων εκσυγχρονιστικων επιθέσεων, της μαννας μας το γαλα με τα πολυτιμα αντισωματα του. Συνοδεια οι μορφες των Οικουμενικων Ελληνων, των Αρχαιων και Χριστιανοπατερων, του Παλαιολογου και του Καραϊσκακη, του Ελυτη και του Μικη. Ειναι αδηρητη ωστοσο η αναγκη εδω για ενα νεο μορφωτικο κινημα της κλιμακας του διαφωτισμου (και σε διεθνες επιπεδο – κρυφο σχολειό), αλλα με στοχο ακριβως την υπερβαση του. Τα στοιχειωδη πρεπει να ξαναειπωθουν, η ψευδης ιστορια του εθνικισμου, της εθνοκαπηλειας, του απατριδος κοσμοπολιτισμου, του προοδευτικου διχασμου πρεπει να ξαναγραφει, οι αναγωγικες ψευδοεπιστημες να ξεπερασουν το μηχανιστικο τους ξεσαλωμα και να υπηρετησουν το νοημα. Φανταζουν τρομερα δυσκολα ολα αυτα, ισως τοσο οσο η πτωση του τειχους, ομως ειναι επι θυραις. Αλλωστε, μ’ολη τη θετικιστικη τυφλα, δεν ειμαστε στο μεσοπολεμο, οπου ενας αλλου τυπου αναλφαβητισμος διαμορφωνε τα γνωστικα ορια του προοδευτισμου ως τη «γυροβολιά του κεφάλαιου». Τα κινεζικα των –ισμων και της ελιτιστικης κουλτουρας πρεπει και μπορουν να παρουν το νόημα τους μπροστα στα μεγαλα προσωπικα και κοινωνικα ερωτηματα. Τι, αληθεια, ειναι ο «θετικισμος» για το μειζον τμημα της διανόησης μας, (πολυ περισσοτερο για τους αλλους απο μας), οταν σχεδον στο συνολο της βιβλιογραφιας αποδιδεται τουλαχιστον λειψα και στρεβλα; Κι ακομα οταν εχει συσκοτισθει ιδιαιτερα στην αντιληψη της διανοουμενης αριστερας, μεσα απ’ την αμφιβολη αντι-θετικιστικη κριτικη του Λενιν στον «εμπειριοκριτικισμο»; Το παραδειγμα, καταλληλο για τους παροικουντας την Ιερουσαλημ, καθολου ας μην τρομαζει εμας τους υπολοιπους. Ας το δουμε σαν προκληση αναζητησης κι απαιτήσεων απ’ τους ολίγον πιο ψαγμένους, απαιτήσεων με υπομονή και κατανόηση, αλλα απαιτήσεων. Και με τη βεβαιότητα οτι η γνωστικη διασταση της αυτοσυνειδησιας μας, ειναι απολυτα του χεριου μας, αρκει να μην την αγνοησουμε ή την ειδωλολατρεψουμε. Αλλωστε, οπως θαλεγε κι ο Σαββοπουλος, του Θεου η χαρη μας φυλαει απ’ τα σουξέ κι ο (προπατωρ) ουραγκοταγκος, απ’ τα θεϊκα εφέ.  Μια ακομα απ’ τις μεγαλες δυσκολιες, για τη γνωμη μας, ειναι οτι η αριστερα, στο μεγαλο της μερος, στην ουσια δε γνωριζει το μαρξισμο – δε μιλω για επιμερους ελλειψεις, αλλα για ουσιωδη στοιχεια του. Περισσοτερο γνωριζει στερεοτυπα – στρεβλα πολιτικα πορισματα «γραμμης», αλλα ελαχιστα για τη φιλοσοφικη του αντιληψη. Ιδιαιτερα αγνοει τα πλέον επαναστατικα του στοιχεια, τα οντως υπερβατικα, παπαγαλιζοντας 2-3 σχηματικα δογματα. Αυτο ομως αποτελει μεγαλο εμποδιο για μια παραγωγικη συζητηση, ανακυκλωνοντας παρεξηγησεις κι ακαρπες αντιπαραθεσεις. Ο δρομος θα βρεθει, θα διανυθει, ασφαλως, τοσο συντομοτερα και καλυτερα, οσο το προσπαθησουμε. Σε καθε περιπτωση, το θεμα πρεπει να μεινει ανοιχτο, τοσο στις παρεμβάσεις οσο και στην υπομονη μας. 4. Εχει ομως, εν μεσω ολων αυτων, ιδιαιτερη σημασια για την αριστερα, κι οχι μονο, η αναγνωριση (κι αντιπαραθεση) του θετικιστικου στοιχειου στην κυριαρχη ιδεολογια, τη φιλελευθερη. Τοσο γιατι ο φιλελευθερισμος, ιδεολογικα και πολιτικα κυριαρχος, στο συνολο του ειναι αντικοινωνικος κι αντιανθρωπινος, οσο και γιατι ακριβως αυτες του οι αναποφευκτες αποκαλυψεις περιγραφουν εμπρακτα και εκθετουν την ουσια της θετικοϋλιστικης ιδεολογιας γενικοτερα. Καθιστωντας την περαιτερω αναγνωρισιμη (αρα και μαχητή) ΙΔΙΩΣ στους περαν των Βουλγαρακηδων χωρους που καταγγελουν τον (οικονομικο) νεο-φιλελευθερισμο για να σωσουν το φιλελευθερισμο. Δηλαδη την ατομικιστικη πραξεολογια, ενδεδυμενη πολυμορφες συμπραξιακες συλλογικοτητες κατα την περισταση (απο εθνικες και συντεχνιακες, εως θρησκευτικες και αντισεξιστικες). Αναφερομαι στον κατ’ εξοχη φιλελευθερο ιδεολογοπολιτικο χωρο του Κεντρου, περιλαμβανομενης της Κεντροαριστερης εκδοχης του. (Αλλωστε στους χωρους αυτους, δηλ. το στελεχομηχανισμο του ΠΑΣΟΚ και το μειζον τμημα του ΣΥΝ, συναντα κανεις ζωντανο το κραμα αυτο του φιλελευθερισμου και μηχανομαρξισμου, στις πιο αντιπαθεις εκδηλωσεις του). Θα μπορεσει ετσι να απ-αλλοτριωσει στο ονομα του δικου της υπερβατικου νοηματος, τα ελαχιστα ανθρωπινα (οπως πχ. τα ζητηματα διαφορετικοτητας ή προσωπικης ελευθεριας-ευθυνης) που ο φιλελευθερισμος επισειει ως στοιχεια ηθικης του υπεροχης, εστω ως καρικατουρες, εναντι του παντοειδους συντηρητισμου, στην πραγματικοτητα ομως εναντι του κινδυνου της μειζονος ανατροπης του.   Δ.Τ - 17 / 10 / 08

Δ.Τ.

	5. 24-10-2008 21:55
	ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ Σε συνέχεια των λεχθέντων από τους αγαπητούς γνωστούς-αγνώστους, των οποίων τη χειραφέτηση ζηλεύω και υπογραμμίζω, θέλω να επισημάνω (-συμφωνήσω) το δυναμικό μέρος των σχολίων τους, ότι δηλαδή το κοινό στοιχείο στις μεγάλες αυτές κατευθύνσεις σκέψεις του φιλελευθερισμού και του μαρξισμού είναι η «θετικοϋλιστική» κατανόηση του ανθρώπου-κόσμου και εξ αυτού του λόγου δεν μπορούν να αναζητηθούν «…λύσεις εσωτερικά στον μαρξισμό».  Ατομισμός-κοινωνισμός, φιλελευθερισμός–σοσιαλισμός, ως σχέση-αντίθεση, συγκροτούν θεμελιακά την ανθρώπινη συνείδηση «από γενέσεως».  Ιδιαίτερα η αριστερά (που μας πληγώνει διότι την επωμισθήκαμε κάμποσο καιρό) δεν κατάφερε, κυρίως για το λόγο αυτό, να αρθεί πάνω από τις συνθήκες που την γέννησαν. Δεν αποτέλεσε ποτέ κάτι περισσότερο από μια γραμμική έκφραση της βιομηχανικής εποχής. Δεν γέννησε μια καθολική (και διαρκώς αναπαραγόμενη) χειραφέτηση, παρά μόνο στα στενά πλαίσια της βιομηχανικής περιόδου (βαρβαρότητας).  Ας λάβει κανείς υπόψη του και το εξής: Ο μαρξισμός (ως κίνημα σκέψης) απέχει παρασάγγες από την σκέψη του Μαρξ και η πολιτική αριστερά απέχει παρασάγγες από το μαρξισμό. Έχουν ήδη διαπιστωθεί κάποιες σοβαρές αδυναμίες στα θεμελιακά χαρακτηριστικά της σκέψης του Μαρξ τα οποία αυτά κυρίως τροφοδότησαν μια χιονοστιβάδα στρεβλώσεων στο επίπεδο της ιδεολογίας και της πολιτικής.  Οι πολιτικές δυνάμεις της αριστεράς που φαντάζουν κυρίαρχες τελειώνουν μαζί με την εποχή τους (οσονούπω) παρέα με τους αντιπάλους τους. Θα αφήσουν πίσω τους ένα πλήθος α-πρόσωπων «προσώπων» βασανισμένων και εξαχρειωμένων από τις «επιτυχίες» τους. Κατά κύματα η νέα γενιά φέρει τις ανθρωπινές δικαιο-κοινωνικές της συνήθειες και επιχειρεί να κατευνάσει τη βαρβαρότητα, αργά αλλά σταθερά.  Ο διάλογος πρέπει να συνεχιστεί διότι βρίσκεται προκλητικά εντός της ουσίας-ηφαιστείου.  Οκτώβριος 2008  ΦΥΛΛΟΨΑΧΤΗΣ & Μαυροπίνακας κ.α

ΦΥΛΛΟΨΑΧΤΗΣ

	6. 24-11-2008 18:40
	Την γλώσσα μού έδωσαν ελληνική... Την γλωσσα μου εδωσαν ελληνικη  το σπιτι φτωχικο στις αμμουδιες του Ομηρου  Μοναχη εγνοια η γλωσσα μου στις αμμουδιες του Ομηρου  Εκει σπαροι και περκες  ανεμοδαρτα κυματα  ρευματα πρασινα μεσ στα γαλαζια  οσα ειδα στα σπλαχνα μου ν αναβουνε  σφουγγαρια,μεδουσες  με τα πρωτα λογια των Σειρηνων  οστρακα ροδινα με τα πρωτα μαυρα ριγη.  Μοναχη εγνοια η γλωσσα μου με τα πρωτα μαυρα ριγη.  Εκει ροδια,κυδωνια  θεοι μελαχρινοι,θειοι κι εξαδελφοι  το λαδι αδειαζοντας μεσ τα πελωρια κιουπια  και πνοες απο τη ρεματια ευωδιαζοντας  λυγαρια και σχινο  σπαρτο και πιπεροριζα  με τα πρωτα πιπισματα των σπινων,  ψαλμωδιες γλυκες με τα πρωτα-πρωτα Δοξα σοι.  Μοναχη εγνοια η γλωσσα μου,με τα πρωτα -πρωτα Δοξα σοι.  Εκει δαφνες και βαγια  θυμιατο και λιβανισμα  τις παλες ευλογωντας και τα καριοφιλια.  Στο χωμα το στρωμενο με τ αμπελομαντιλα  κνισες,τσουγκρισματα  και Χριστος Ανεστη  με τα πρωτα σμπαρα των Ελληνων.  Αγαπες μυστικες με τα πρωτα λογια του Υμνου.  Μοναχη εγνοια η γλωσσα μου,με τα πρωτα λογια του Υμνου!  ΤΟ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ  (αποσπασμα)

ΦΑΡΟΦΥΛΑΚΑΣ