ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ ΤΕΤΡΑΕΤΙΑ;

(Δημοσίευση: 14 Ἀπριλίου 2007) Τὸ ἀνυπόφορο (ἄκρως ἐπώδυνο) εἶναι ὅτι αὐτὴ τὴν ἀηδιαστικὴ «λάντζα» τῆς κατὰ παραγγελίαν συγγραφῆς σχολικῶν ἐγχειριδίων Ἱστορίας τὴν ἀναλαμβάνει, μὲ πάθος καὶ μένος, ἡ γνωστὴ συντεχνία συμφερόντων ποὺ αὐτοαποκαλεῖται «ἀριστερὴ» διανόηση. Ἴσως ἐπειδὴ ἔχει κεκτημένους ἐθισμοὺς ἀπὸ μακρὰ θητεία στὴν προκρούστεια μέθοδο νὰ προσαρμόζει τὴν Ἱστορία στὰ δόγματα τῆς μαρξιστικῆς θρησκοληψίας. (Ἀναδημοσίευση ἀπὸ τὴν ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 25 Μαρτίου 2007)

Ένα βιβλίο Ιστορίας θα πρέπει, λογικά, να κρίνεται από τους «μετ' επιστήμης» γνώστες της Ιστορίας. Αν το βιβλίο είναι σχολικό, θα πρέπει (λογικά και πάλι) να κριθεί και από τους εμπείρους της παιδαγωγικής τέχνης. Να κριθεί επίσης από τους επιφορτισμένους με την κοινωνική ευθύνη της στοχοθεσίας του εκπαιδευτικού προγράμματος - τους εκλεγμένους από τον λαό για να υπουργούν τις επιδιώξεις του στο μέλλον...

«Ενας λαός γράφει την Ιστορία του, όχι για να αφηγηθεί όσα του συνέβησαν στο παρελθόν, αλλά πρωτίστως για να σφυρηλατήσει την αυτογνωσία και την ηθική ταυτότητα που του χρειάζονται για να χτίσει το μέλλον του», λέει ο Ρίτσαρντ Ρόρτι, φιλόσοφος του νεοπραγματισμού της Αριστεράς στις ΗΠΑ. Κάθε πολίτης μπορεί και οφείλει να κρίνει πότε γίνονται σεβαστά τα τρία αυτά ορθολογικά κριτήρια κρίσης ενός σχολικού εγχειριδίου Ιστορίας. Κάθε μέσης έστω νοημοσύνης πολίτης αντιλαμβάνεται ότι και τα τρία αυτά κριτήρια ακυρώνονται, περιφρονούνται, αγνοούνται, όταν ένα σχολικό βιβλίο Ιστορίας γράφεται (ομολογημένα και με καύχηση) «κατ' επιταγήν». Δηλαδή, με συμμόρφωση των συγγραφέων σε εντολές αλλοδαπών Διευθυντηρίων, «ξένων κέντρων λήψης αποφάσεων».

Οι έξωθεν εντολές ορίζουν τους στόχους που πρέπει να υπηρετήσει η συγγραφή του σχολικού εγχειριδίου Ιστορίας: Πρέπει να «καθαρθεί» ο λαός μας από ιστορικές μνήμες διεγερτικές ίσως αισθημάτων αντιπάθειας για λαούς γειτονικούς (ή όποιους άλλους), που σήμερα είναι εταίροι της χώρας μας σε στρατιωτικούς και οικονομικούς συνασπισμούς. Να σταματήσει η από γενιά σε γενιά μεταβίβαση πληροφορίας και εμπειρίας που διαιωνίζουν την ιστορική μνήμη του λαού, δηλαδή την αυτεπίγνωση, την ταυτότητα, τη συνοχή του. Κυρίως να εξαρθρωθεί και να απαλειφθεί από τη λαϊκή συνείδηση η συνέχεια των θρύλων, των επώνυμων εικόνων και συμβόλων, που επιτρέπουν στον λαό να σώζει αίσθηση ευγένειας της καταγωγής του, αρχοντιάς ανυπότακτης στην ισοπέδωση της καταναλωτικής μονοτροπίας. Να τσακιστεί η όποια αντίσταση (έστω αντανακλαστική) στην «παγκοσμιοποίηση» της αγοράς και των συμφερόντων.

Το ανυπόφορο (άκρως επώδυνο) είναι ότι αυτή την αηδιαστική «λάντζα» της κατά παραγγελίαν συγγραφής σχολικών εγχειριδίων Ιστορίας την αναλαμβάνει, με πάθος και μένος, η γνωστή συντεχνία συμφερόντων που αυτοαποκαλείται «αριστερή» διανόηση. Ισως επειδή έχει κεκτημένους εθισμούς από μακρά θητεία στην προκρούστεια μέθοδο να προσαρμόζει την Ιστορία στα δόγματα της μαρξιστικής θρησκοληψίας. Ισως επειδή έχει και εθισμούς σε ανόσιους γάμους: Να παντρεύει, λ.χ., τον Μαρξισμό με τον Διαφωτισμό (τη μήτρα του καπιταλισμού) ή τον Κοραϊσμό (το θεωρητικό θεμέλιο του μεταπρατισμού, της απαξίωσης του λαϊκού μας πολιτισμού) με το «κίνημα» υποτίθεται της εργατικής τάξης και της αγροτιάς, όπως αυτοορίζεται η Αριστερά. Με τέτοιους εθισμούς στρατεύεται σήμερα η «αριστερή» διανόηση στους στόχους της «Νέας Τάξης», στη στρατηγική της «παγκοσμιοποίησης».

Χάρη στον ρόλο Κίρκης που έπαιξε το ΠΑΣΟΚ για την Αριστερά, νοθεύτηκαν χωρίς αναστολές τα κίνητρα για την αριστερή στράτευση. Ειδικά στο πεδίο της «διανόησης», η Αριστερά μεταλλάχθηκε απροκάλυπτα σε συντεχνία αλληλοϋποστήριξης συμφερόντων και προώθησης μετριοτήτων (με αντίτιμο την ειλωτεία, την υποταγή στην «παραταξιακή πειθαρχία»). Η συντεχνία δυναστεύει ασφυκτικά και τον χώρο της ιστοριογραφίας. Εκεί, για να υπηρετηθεί το δόγμα ότι «η οικονομία κινεί την Ιστορία», ταυτίζεται η επιστημονική εγκυρότητα με την ανάλυση λογαριασμών από μικρεμπορικά τεφτέρια και η «έρευνα» εκτιμάται μόνο αν καταλήγει σε πειθαρχημένους λιβανωτούς για τον υπεράνω κριτικής σωτήρα της ανθρωπότητας: τον Διαφωτισμό.

Και επαίρεται σήμερα αυτή η δογματική μονοτροπία, η στράτευση στον αυτευνουχισμό, ότι «εκσυγχρονίζει» τη διδασκαλία της Ιστορίας, την απαλλάσσει «από μύθους και στερεότυπα», ότι «οι κατακτήσεις της σύγχρονης επιστημονικής έρευνας περνάνε τώρα το κατώφλι της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης»! Πώς; Μα με τις ιδεολογικές μπροσούρες που κατ' εντολήν της «Νέας Τάξης» λανσάρει η «αριστερή» συντεχνία σαν σχολικά εγχειρίδια.

Με το βιβλίο Ιστορίας της Στ΄ τάξης του Δημοτικού Σχολείου είναι τελικά ο πρωθυπουργός που προκαλεί την ελληνική κοινωνία στο πιο ευαίσθητο σημείο της. Σίγουρα πρόκειται για κοινωνία παρακμιακή, αποχαυνωμένη, αυτοκαταστροφική. Αλλά η τελευταία καταφυγή του Ελληνα σε κάποιο έρεισμα αυτοσεβασμού είναι η Ιστορία. Γι' αυτό και εξαιτίας του βιβλίου της Στ΄ Δημοτικού ο πρωθυπουργός πιθανότατα θα χάσει τη δεύτερη τετραετία πρωθυπουργίας του. Εστω και αν έχει εκεί πια εναποθέσει την υστεροφημία του, μαζί και την πολιτική επιβίωση του κόμματός του.

Στην ευαισθησία της ελληνικής κοινωνίας για την Ιστορία, τη γλώσσα, την παιδεία, τον πατριωτισμό, ασελγεί το ίδιο ανελέητα η Ν.Δ. όσο και η πασοκικής προστασίας συντεχνία της «αριστερής» διανόησης. Στα συγκεκριμένα αυτά θέματα κατά τι διαφέρει η σημερινή υπουργός Παιδείας από τους χθεσινούς ομολόγους της του ΠΑΣΟΚ; Κατά τι διαφέρει, στα ίδια αυτά θέματα (προϋποθέσεις συλλογικής αξιοπρέπειας στον διεθνή στίβο) η σημερινή υπουργός Εξωτερικών από τον προκάτοχό της και τώρα «αρχηγό» της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Είναι μόνο τα εγχειρίδια Ιστορίας που (ομολογημένα και με καύχηση) κανοναρχούνται «έξωθεν»;

Είτε το ΠΑΣΟΚ κυβερνάει τη χώρα είτε η Ν.Δ., τους ζωτικούς τομείς ιστορικής αυτογνωσίας, πολιτιστικής ταυτότητας, κατά κεφαλήν καλλιέργειας και αυτοσεβασμού τους διαχειρίζεται, με ολοκληρωτικές μεθόδους, η συντεχνία της «αριστερής» διανόησης διευρυμένη σε σύμφυρμα από «θαυμαστές» του νεοταξικού «εκσυγχρονισμού». Εγκάθετοι σε όλα τα κόμματα, κανάλια, εφημερίδες, στις πιο ακραίας αντιπαλότητας ιδεολογικές ομάδες, εμφανίζουν ομογνωμία εκπληκτικά ομόηχη όταν πρόκειται για ιδεολογικά προτάγματα του ΝΑΤΟ και στρατηγικές στοχεύσεις των ΗΠΑ:

Ηταν και είναι όλοι τους υπέρμαχοι του Σχεδίου Ανάν. Ολοι τους θιασώτες ένθερμοι της ελληνοτουρκικής «φιλίας», της άνευ όρων ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε. Υπέρ της «διόρθωσης» των σχολικών βιβλίων Ιστορίας ώστε να μην προκαλούνται οι Τούρκοι. Ολοι τους υπερασπίζουν τα «δίκαια» του κράτους των Σκοπίων και χλευάζουν την ευαισθησία των Ελλήνων για το όνομα «Μακεδονία». Ολοι μιλάνε για την Εκκλησία σαν αποκρουστικό θεσμό σκοταδισμού, όχι ως λαϊκό σώμα που σαρκώνει συνέχεια πολιτισμού.

Οι παραχωρήσεις του πρωθυπουργού στην «εκσυγχρονιστική» συντεχνία θα του κοστίσουν πιθανότατα την απώλεια της δεύτερης τετραετίας. Η λαϊκή ευαισθησία είναι αμείλικτη.

Χρήστος Γιανναράς, Καθημερινή, Κυριακή 25-3-2007