ΨΥΧΟΤΕΧΝΙΚΑ ΜΕΣΑ (1)

Ἡ μονοπωλιακὴ συγκέντρωση ψυχοτεχνικῶν μέσων στὸ διάχυτο κρὰτος ὄχι μὲ τὸν γνωστὸ τρόπο τοῦ κλασσικοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ (π.χ. σοβιετικὴ ψυχιατρική) ἀλλὰ μέσω τῆς κρατικοΰπαρκτης Ἐπιστήμης, ἡ ἐπέλαση τῆς ἰδεολογίας τοῦ θεραπευτισμοῦ ὅπου καθετί μπορεῖ νὰ εἶναι ἢ νὰ γίνει ἀντικείμενο θεραπευτικῆς ἀγωγῆς, ἡ ἀπὸ καιρὸ τώρα ἐσκεμμένη συρρίκνωση τῆς «διάχυτης ψυχοθεραπείας» μέσω τῶν πηγαίων (ἀλλ’ ὄχι καὶ γι’ αὐτὸ μυθοποιούμενων) σχέσεων τῶν ἀνθρώπων μεταξύ τους, οἱ διάφορες παραλλαγὲς τῆς λατρείας τῆς κανονικότητας, ὅλα αὐτὰ ἀφήνουν ἐλάχιστα ἐπιχειρήματα στοὺς κατὰ τὰ λοιπὰ καλόγνωμους θιασῶτες τοῦ θετικοῦ ρόλου τῶν ἐπαγγελμάτων τῆς ψυχικῆς ζωῆς, ποὺ ἔχουν πάψει ἀπὸ καιρὸ νὰ διερωτῶνται γιὰ τὴν καταστατικὴ αἰτία τους. Γιὰ μιὰ τέτοια στρογγυλεμένη ὕπαρξη ποὺ ἀρκεῖται σὲ man to man ἐπιβεβαιώσεις («βοήθησα τὸν τάδε ἢ τὸν δείνα») καὶ σὲ προτεσταντικῆς κοπῆς charity ἐπιφάσεις, ἡ ξιπασμένη κι ἀδιάφορη σὰν στρογγυλὴ θεὰ ἰσορροπία της στὸ βαθύτερο σημεῖο τῆς νεωτερικῆς κοιλάδας (ἐκεῖ ὅπου οἱ landlords φυλάττουν τὶς ἐφεδρεῖες τους γιὰ τοὺς χειμῶνες τους) καθιστᾶ ἄτοπη ἴσως δὲ καὶ ὕποπτη κάθε σκέψη ἀνηφορικῆς αὐτοσυνειδησίας ποὺ θὰ πρότεινε λόγου χάρη νὰ ἐπανεξετάσουμε τὸ θέμα ὡς μία ἐκλεπτυσμένα γιακωβίνικη σχέση Κυρίου και Δούλου.

Γιὰ τὴν περίπτωση νὰ γίνει ἀντιληπτὸ πὼς αὐτός ὁ ρόλος ζεῖ κατασκευάζοντας καὶ διαρκῶς ἐπεκτείνοντας ὁ ἴδιος τὸ ἀντικείμενό του (καὶ ἐπομένως νοσεῖ περισσότερο ἀπὸ αὐτό), νὰ κατανοηθεῖ δηλαδὴ ὁ ρόλος αὐτοῦ τοῦ ρόλου, οὔτε λόγος._ Γ.Φ.Φ. (12.01.2012)