ΠΟΛΥΠΛΟΚΟΤΗΤΑ (1)

Τὸ πάνδημο ἀξίωμα πὼς «Ὁ σύγχρονος κόσμος εἶναι πολύπλοκος!» ἀποκρύπτει τὸ διπολικὸ ἀνθρωπολογικὸ πρότυπο τῆς Νεωτερικότητας, καὶ τὴν βιοτροπία του: ὁ ἄνθρωπος ἀπέναντι στὴν ζωή του ἀφ’ ἑνὸς φορτώνει τὴν δυσκολία στὴν “ἀντικειμενικὴ” πραγματικότητα· τὰ πὰντα “εἶναι” πολύπλοκα καὶ μπροστὰ σὲ αὐτὸ ὁ ἴδιος εἶναι ἀνήμπορος... Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ἀποξενώνεται απὸ στόχους οὐσιαστικῆς προσωπικῆς ἀνάπτυξης – θὰ βροῦμε εὔκολα ἐδῶ ῥίζα τῆς τεχνοκρατίας καὶ τῆς γραφειοκρατίας. Κι ἀφ’ ἑτέρου, ἀντισταθμίζει τὴν ἐσωτερικευμένη αὐτὴ ἀδυναμία του ὑπεραναπληρωτικὰ, ἐνεργοποιῶντας τὶς τρεῖς πιὸ κονκισταδόρικες ἐκφάνσεις τῆς ὑπερέξαρσής του: τὸν Διανοούμενο, τὸν Ἀστὸ, τὸν Ἀναλωτή - ὅλα “τὰ μπορεῖ”, τὰ πάντα εἶναι “τοῦ χεριοῦ του” (ἰδίως: ἡ φύση, ἡ γλῶσσα, ὁ Ἄλλος). Πολυπλοκότητα εἶναι τὸ τεχνικὸ ἐπιχείρημα τῆς μυστικευτικῆς θεωρίας ποὺ συναρμολογεῖ αὐτὴ τὴν ἀλλοτριώνουσα-ἀλλοτριωμένη ὕπαρξη. _Γ.Φ.Φ. (17.01.2015)