ΠΟΙΗΣΗ (4)

Δὲν μᾶς φταῖνε τὰ μίντια. Τὸ πιὸ ἀνησυχητικὸ εἶναι πὼς κανεὶς δὲν νοιὼθει ἄβολα μὲ ὅλα αὐτά, ἰδίως οἱ διανοούμενοι καὶ οἱ μορφωμένοι. Θαρρεῖς, μάλιστα, πὼς ἀντιθέτως διαγκωνίζονται γιὰ τὸ ποιός θὰ πλάσει πρῶτος μιὰ -ποίηση λέξη. Ναρκισσευόμενοι θεωροῦν τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα τοῦ χεριοῦ τους, κρατοῦν τὰ γλωσσοκατορθώματά τους καὶ τὰ κραδαίνουν στὴν κοινὴ θὲα πρὸς δόξα καὶ ἀναγνώριση· ἀκριβῶς ὅπως ἄλλοτε λαοὶ ποὺ (ἀδίκως, ἀπ' ὅ,τι φαίνεται) θεωρήθηκαν βάρβαροι κράδαιναν τὶς ξέχειλες μὲ νίκη καὶ εὐωχία κοῦπες τους, τὶς φτιαγμένες ἀπ' τὰ κρανία τῶν ἐχθρῶν τους. _Γ.Φ.Φ (17.03.2012).