ΤΟ ΜΑΖΙ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΖΥ (2)

Ἄνοιξα καὶ τὸν Μπαμπινιώτη καὶ βρῆκα ἐκεῖ πὼς ἡ γραφὴ «μαζὺ» ἔρχεται ἀπὸ τὸ «ἄμα σύν» !! Πανέμορφο... Εἶναι, λέει, παλαιὸτερη γραφή, βυζαντινή, πρὶν τὴν ἐπίσημη καὶ κρατικόθρεφτη Τριανταφυλλίδεια Δημοτικιὰ ποὺ ἐκσυγχρονιστικῶς τὰ διέλυσε ὅλα. «Ἄμα» θὰ πεῖ ὁμοῦ, ἀπὸ κοινοῦ: ἀντάμα, συνάμα, ἐν τῷ ἄμα...

Μὰ καὶ τὸ «σὺν» γραφεικονίζει, ἐπίσης κι αὐτό, πὼς σὰν ἄνθρωπος συνδέομαι, συν-δέομαι: παναπεῖ δένομαι -μὰ καὶ ἔχω (συν)ἀνάγκη, καὶ (συν)προσεύχομαι. Συν-δένει, μὰ ἐλευθερωτικὰ ὄχι καθηλωτικά, αὐτὸ εἶναι τὸ ἀνεξήγητο. Τὸ σὺν γράφει τὸ δόσιμο στὸν ἄλλον, εἶναι αὐτὸ ποὺ ἡ βαθειὰ ἀνθρώπινη Ὀρθοδοξία λέει "παράδοση στὸν ἄλλον", τὸ νὰ παραδοθεῖς στὴν ἄσκεφτη κοινότητά σας, εἶναι ἡ ἀγάπη. Εἶναι τὸ σὺν τῆς συνύπαρξης, τῆς συντροφιᾶς, τοῦ συντρόφου, τῆς συνταύτισης. Τοῦ συνταξιδιώτη, κατάλαβες; Καὶ τῆς συγγνώμης, ποὺ ἔτσι γίνεται συν-γνώμη, παναπεῖ "ἀπὸ-κοινοῦ-γνώμη" κι ὄχι γνώμη (ἔστω ἀπαλλακτικὴ ἢ εὐμενὴς) τοῦ ἑνὸς γιὰ τὸν ἄλλον. Τὸ μαζὺ ἔρχεται νὰ κατατροπώσει τὴν νόθα ἔπαρση τοῦ Κρίνοντος ‘Υποκειμένου, θυμίζει πὼς ἡ συγγνώμη δὲν εἶναι ψῆφος ἀνοχῆς ἀλλὰ ἄμα σύν· πὼς ἀληθῶς εἶναι δυὸ χέρια παιδιοῦ ἀπλωμένα γιὰ ἀγκαλιά, πρὸς τὰ πάνω, ἔτσι ποὺ νὰ θυμίζουν προσευχή, δέηση συν-δέηση, ἢ μιὰ μοιρασμένη κούπα ἀχνιστοῦ καφέ ποὺ ‘ναι τὸ ἴδιο πρᾶγμα.

...Ἄς μᾶς ἐπιτραπεῖ τοῦτο τὸ ἀτάσθαλο «υ», σὰν μία προαίρετη εἰκόνιση τοῦ πλάγιου βιώματος στὴν ὀρθὴ γραφή. _Γ.Φ.Φ. (17.02.2012)