(Δημοσίευση: 20 Ἀπριλίου 2012) Μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς ἐπανέκδοσης τοῦ φυλλομάντη...

(Δημοσίευση: 1 Αυγούστου 2010) Δὲν πρέπει νὰ νομίζουμε ὅτι οἱ γέφυρες δὲν ἔχουν τίποτα νὰ ποῦν ἐπειδὴ δὲν μιλοῦν. Ὅταν περνᾶς μιὰ γέφυρα τίποτα δὲν μένει πιὰ ἴδιο...

(Δημοσίευση: 15 Μαΐου 2010) Ο ΝΑΥΤΗΛΟΣ, εἶναι ἕνας νεαρός ναύτης ποὺ...

(Δημοσίευση: 24 Ἰανουαρίου 2010)

 (Δημοσίευση: 14 Οκτωβρίου 2009). Φανταστεῖτε μία γεωγραφία ποὺ ξεκινᾶ στὶς 18 τοῦ Μάρτη...

(Δημοσίευση: 24 Απριλίου 2009). Ο Ναυτήλος (ή μήπως Ναυτ-ηλος;) διατυπώνει μερικές "πρώτες σκέψεις", καταπώς λέει ο ίδιος, για την ανθρώπινη συμπεριφορά στην περιοχή της κουλτούρας. Ίσως πράγματι από εδώ, από το γέλιο και το κλάμα, να (ξανα)περνάει ο δρόμος προς την Α-λήθεια μας.

(Δημοσίευση: 22 Απριλίου 2009) Μία μικρή, τοσηδὰ στιγμή ἀπὸ τὸν Ναυτῆλο. Ἀρκεῖ βέβαια νά...

(Δημοσίευση: 14 Δεκεμβρίου 2008). Ένα ποίημα του Γρηγόρη Ραδίτση. Για τον Αλέξη.

(Δημοσίευση: 28 Οκτωβρίου 2008) Ἕνα διήγημα μνήμης. ...Ἔτσι τὸ ὄνομα γίνεται νῆμα, καὶ τὸ μνῆμα νόημα. Τοῦ ἐχθροῦ καὶ τοῦ ἀνθρώπου, τῆς ἀφοσίωσης καὶ τῆς θυσίας. Τοῦ πόνου, ποὺ χαρακώνει καὶ ἀναγεννᾶ τὴν ζωή.

(Δημοσίευση: 2 Οκτωβρίου  2008) " Ὁ Ἀναγνώστης ἦταν ὁ μόνος φίλος μου, ὡς ζῶο, γιατὶ τὰ σκυλιά μας ἦταν τσομπανόσκυλα, ὄχι τοῦ ὁντά..., κι οἱ γάτες δὲν τὴν ἄραζαν στὰ "μπάσια" ἀλλὰ κυνηγοῦσαν ποντίκια ἔξω. Δὲν πλησιάζονταν, οὔτε τὰ μὲν οὔτε οἱ δέ". Ὁ Ναπ, ὁ διαρκὴς ἔφηβος, ὁ ἀνοιχτόκαρδος φύλακας τῆς μνήμης μας, μᾶς σκουντάει στὸν ὥμο: " Ἔ, ψὶτ" μᾶς λέει "30-40 χρόνια στὴν πόλη εἶναι πολὺ λίγα γιὰ νὰ σβήσουν οἱ τόνοι ποὺ χρωμάτισαν τὴν ζωή σου"

(Δημοσίευση: 2 Οκτωβρίου 2008) Αυτός ο παράδεισος παραδίδεται κάθε καλοκαίρι στον Ελληνα. Ακόμη κι ο έσχατος, ο μπατίρης, ο καταφρονεμένος, έχει την ευκαιρία του στη δημοκρατία του φωτός, ίση με όποιου άλλου προνομιούχου: να κολυμπήσει σε αυτά τα νερά, να λουστεί στο φως, να αφήσει τη θάλασσα την ανετυμολόγητη να μπει δριμεία στα ρουθούνια του. Και να υψωθεί. Για δυο στιγμές, ένα απομεσήμερο, ένα πρωινό... Μα ο χειρότερος εχθρός αυτού του γενναιόδωρου τόπου είναι οι άνθρωποί του, αυτοί που απολαμβάνουν τα δώρα του. Δεν σέβονται την αρχοντιά του φωτός και των ανθρώπων του. Χρονογράφημα-σπουδή αρμονίας φόρμας και βλέμματος από τον Νίκο Γ. Ξυδάκη.

(Δημοσίευση: 4 Σεπτεμβρίου 2008) Μουσικές γιὰ ἕναν καλύτερο κόσμο... Ὁ Μίκης Θεοδωράκης μιλᾶ γιὰ τὶς κινηματογραφικές του δημιουργίες, τὴν τέχνη του καὶ τὴν Ἑλλάδα στὸν 21ο αἰῶνα. Συνέντευξη στὸν Ὀδυσσέα Ἰωάννου (Ἀναδημοσίευση ἀπὸ τὴν Καθημερινή).

(Δημοσίευση: 4 Σεπτεμβρίου 2007) Εδώ δεν χωρεί καμμία εισαγωγή. Μόνο να σ' αξίωσε ο Θεός να περπάτησες στον Ταΰγετο. Ή στο Αιγαίο. Ή στα Ζαγοροχώρια. Άνω θρώσκω. Και πάει λέγοντας... Καμμία εισαγωγή δεν χωράει εδώ. Εξάλλου οι εισαγωγές κείνται εξ ορισμού στην αποδώ μεριά τής νόησης. Ο Ταΰγετος υπάρχει στο επέκεινα... Όπως και το Αιγαίο. Όπως και ο Ελύτης με το καμένο χέρι που απόμεινε πάλι ορθός (ποιός δεν συγκλονίζεται με αυτό το "πάλι";...) - δηλαδή ο γερο-αγρότης που λέει "θα το ξαναχτίσουμε", και η κυρα Ανθούλα που γεννοβολάει απτόητη.

Ετούτος ο Ταΰγετος, νόημα των πραγμάτων και του βίου, ήταν ο πραγματικός στόχος των εμπρησμών. Ετούτος ο Ταΰγετος, όμως, παραείναι διψασμένος απ' τα όνειρα που έθρεψαν οι νεροσυρμές του, για να καεί - ή για να γίνει μουρόχαβλη φυσιολατρία και αριστερόστροφη οικολογία. Όσο και να τον κάψουν, αυτός θ' αναμετριέται με τον ήλιο. Έτσι μάς στάθηκε πάντα ο Ταΰγετος - έτσι αντι-στάθηκε.

Έτσι μιλάει και τώρα, ακούτε; Ακούτε το σουραύλι του να γυρνάει ήχο δειλινό, πλάγιο και μακραίωνο πάνω απ' τις καμένες συδεντριές του; Κάτι σαν μεσίστιο σιωπητήριο τιμής για τα παιδιά του που φύγαν απ' την αγκαλιά του, για τα δέντρα του δηλαδή, και τα ζώα και τα πουλιά, για τις μοσχοθρεμμένες ψυχές της ψυχής του· και κάτι σαν προσκλητήριο για τους ζωντανούς του, σαν κουράγιο: «ξέρουμε εμείς απ' αυτά, έχει πολλές χαράδρες το κορμί μας, πολλές χαρακιές η μνήμη μας». Έτσι μάς ξαναστέκεται σήμερα ο Ταΰγετος. Έτσι αντι-στέκεται σήμερα ο Ταΰγετος.

Κι έτσι μάς θυμίζει ότι πριν από πολλά χρόνια, κι ενώ ο λαός μας μέτραγε πληγές από κατοχές και διχασμούς, πάλι η τέχνη του λόγου του είχε στείλει το μήνυμα αισιοδοξίας σ' έναν άλλο λαό, σε μιάν άλλη άκρη της γης που είχε φάει το μανιτάρι του «πολιτισμού» κατακέφαλα: «οι κερασιές θ' ανθίσουν και φέτος».

Προειδοποίηση λοιπόν προς εμπρηστές (αλλά και προς τα ταξικά κοθώνια, αλλά και προς τους χαφιέδες, και προς τους εθισμένους πρεζάκηδες της εξουσίας και της χωματερής): Ετούτος ο Ταΰγετος παραείναι άυλος για να τον κάψετε, παραείναι οικουμενικός για να τον εξαλείψετε. Ο Ταΰγετος θ' ανθίσει και φέτος... (Γ.Φ.Φ).

(Δημοσίευση: 10 Ἰουλίου 2007)

(Δημοσίευση: 15 Απριλίου 2007) Ὄχι «ποδόσφαιρο», «ἀθλητισμὸς» κι ἄλλα τέτοια συναφῆ ἐξευγενίσματα. Ἐδῶ μιλᾶμε γιὰ «μπάλα», λέξη παληακιὰ καὶ μύχια. Ἀδιαμεσολάβητη. (Μὲ ἀφορμὴ μία παληότερη διαφήμιση τοῦ ΟΠΑΠ στὴν σειρὰ "Κολλημένος μὲ τὴν μπάλα").

(Δημοσίευση: 2 Ἀπριλίου 2007)

(Δημοσίευση: 2 Ἀπριλίου 2007)