(Δημοσίευση: 31 Ἰουλίου 2008) Τί σόι ἀθλητισμός;

(Δημοσίευση: 15 Απριλίου 2008). Στὸν ἀπόηχο τῆς μάχης γιὰ τὴν ἱστορία καὶ τὸ βιβλίο τῆς Στ' Δημοτικοῦ, ἕνα κείμενο ποὺ "ἐπαναφέρει στὴν τάξη" ὅσους πήγαν νὰ μιλήσουν γιὰ δῆθεν ἀπαγόρευση τοῦ βιβλίου, γιὰ σκοταδισμὸ κ.λπ.

(Δημοσίευση: 10 Ἀπριλίου 2008).Στὸ προηγούμενο σημείωμα γιὰ τὸν Homo Synaspismopasokus, κάναμε λόγο γιὰ τὰ «στελέχη» τῆς «Νέας Ἀριστεράς - 0% λιπαρά». Σὲ μερικοὺς φίλους κακοφάνηκε...

(Δημοσίευση: 06 Ἀπριλίου 2008)

(Δημοσίευση: 21 Μαρτίου2008) Διαβάζεται Χόμο Συνασπισμοπασόκους. Διαβάζει Ἐλευθεροτυπία. Δημοσίως ἀκούει Εὐανθία Ρεμπούτσικα, καὶ  κατ' ἰδίαν καψουροτράγουδα. Δείχνει πολλὰ μαζύ, ἔτσι ποὺ σὲ μπερδεύουν. Κάπως σὰν Σημίτης ἀγραβάτωτος, κάπως σὰν κνίτης ποὺ σοῦ μιλάει στὸν πληθυντικό...

(Δημοσίευση: 3 Μαρτίου 2008) Ἀκόμη μία καίρια παρέμβαση τοῦ Μίκη.

(Δημοσίευση: 3 Μαρτίου 2008) Ἡ πρώτη ἀπὸ τὶς δύο ἀπανωτὲς ἐπιστολὲς-κραυγὲς τοῦ Μίκη γιὰ τὰ ἐθνικὰ θέματα, τὴν ὁποία διάβασε στὴν ἐκπομπή του ὁ Λάκης Λαζόπουλος καὶ ταρακούνησε τὸ Πανελλήνιο. Ἡ στάση ὑπεράσπισης ἀρχῶν καὶ ἀξιῶν, ἡ ἴδια ἡ ὑπεράσπιση καὶ ἡ ἀντίσταση ὡς ἀξία ἀνεξαρτήτως ἀποτελέσματος, προβάλλει συνταρακτικά μέσα ἀπὸ τὴν δήλωσή του.

(Δημοσίευση:20 Δεκεμβρίου 2007)

(Δημοσίευση: 11 Δεκεμβρίου 2007) Ὁ Ἀλέκος Μαυρόπουλος, Ἀντιπρόεδρος τοῦ ΤΥΠΕΤ καὶ παλαιὸ στέλεχος τοῦ σοσιαλιστικοῦ κινήματος, προσεγγίζει ἐδῶ, σὲ ἕνα "Εἰσαγωγικὸ Σημείωμα" ὅπως κι ο ἴδιος τὸ λέει, τὸ καυτὸ πρόβλημα τοῦ Ἀσφαλιστικοῦ, καὶ θέτει ὁρισμένες πλευρὲς γιὰ τὴν ἐπὶ τῆς οὐσίας ἀντιμετώπισή του. Πρόκληση γιὰ νὰ συζητήσουμε ἐπὶ τοῦ συγκεκριμένου.

(Δημοσίευση: 7 Δεκεμβρίου 2007)

(Δημοσίευση: 13 Νοεμβρίου 2007)

(Δημοσίευση: 27 Ὀκτωβρίου 2007) Δὲν εἰσακούσθηκε οὔτε ἀπὸ τὸν Κώστα ἡ προτροπὴ γιὰ τὸ βαθὺ πολιτικὸ νόημα τῆς αὐτοκριτικῆς, τὴν παιδαγωγική της λειτουργία, τὴν σημασία της γιὰ τὸ δημόσιο ἦθος. Εἴμαστε αὐστηροί σ' αὐτὸ τὸ σημεῖο διότι στὸ βῆμα εἶναι οἱ ὑπεύθυνοι αὐτῆς τῆς ἐξέλιξης.

(Δημοσίευση: 29 Οκτωβρίου 2007) Ἀπὸ τὴν ὁμιλία τῆς Βάσως Παπανδρέου...

(Δημοσίευση: 25 Οκτωβρίου 2007) Συνεχίζουμε μὲ τὴν ὁμιλία τοῦ Βαγγέλη Βενιζέλου. Σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν -ἐν ἁμαρτίᾳ καὶ ἀνεπαρκείᾳ- Γιῶργο, ὁ Βαγγέλης κρατεῖ τὴν ἁμαρτία, κοινὸ στοιχεῖο τοῦ χώρου, καὶ ἀποκαλύπτει τὴν δική του πολιτικὴ ἀνεπάρκεια, τὴν τόσο διαφυλασσόμενη καὶ προστατευόμενη ἀπὸ τὰ ΜΜΕ. Ἐπιβεβαιώνει ὡστόσο τὸν καλὸ χειρισμὸ τῆς γλώσσας ποὺ τὸν σώνει σὲ μιὰ προσπάθεια νἀ μιλάει καὶ νὰ μὴν λέει ΤΙΠΟΤΑ. Ἀναρίθμητα παραδείγματα:

Δημοσίευση: 29 Ὀκτωβρίου 2007). Περνᾶμε τώρα στὸν κλασικὸ φιλελευθερισμό. Δυτικὰ τοῦ Βενιζέλου. Ἕνας λόγος καὶ μία λογικὴ γεμάτη ἀπὸ θέσφατα, πνιγμένος μέσα σὲ ἕνα δογματικὸ ὀρθολογισμό. Ὅλο τὸ ἠττημένο πνεῦμα μίας γερασμένης τεχνοκρατικῆς Εὐρώπης εἶναι παρόν.

(Δημοσίευση: 21 Οκτωβρίου 2007) Ἀγαπητοὶ φίλοι-συνομιλητὲς μέσα ἀπὸ τὸν Φυλλομάντη, σκέφτηκα νὰ ἐπιχειρήσω μιὰ πρώτη ἐξέταση-κριτικὴ ὁρισμένων ὁμιλιῶν στὸ πρόσφατο Ἐθνικό Συμβούλιο τοῦ ΠΑΣΟΚ, ἐπειδὴ πιστεύω αὐτὸ μπορεῖ νὰ συμβάλει στὴν πληρέστερη πολιτικὴ συζήτηση. Ξεκινῶ, ἐδῶ, μὲ τὴν ὁμιλία τοῦ Γιώργου Παπανδρέου. Θὰ ἀκολουθήσει ὁ σχολιασμὸς καὶ ἄλλων.

(Δημοσίευση: 13 Ὀκτωβρίου 2007) Μὲ ἀφορμή τὴν παρέμβαση τοῦ ἀναγνώστη μας "Φυλλοψάχτη" γιὰ τὸ θέμα Βούτση, μὰ καὶ γενικότερα γιὰ τὴ σχέση τῶν σημερινῶν γονιῶν μὲ τὰ ἔφηβα καὶ μετέφηβα παιδιά τους, ἡ Ἀνθὴ Βακάκη μᾶς ἔστειλε τὸ παρακάτω κείμενο ἀνταποκρινόμενη στὴν ἀνάγκη γιὰ συζήτηση. Κείμενο πολυεπίπεδο καὶ πολυμέτωπο, ἐπιχειρεῖ νὰ διευρύνει τὸν προβληματισμὸ μέσα ἀπὸ κάποια ἀφετηριακὰ ἐρωτηματικὰ καὶ νὰ διεμβολίσει σιγουριὲς καὶ "αὐτονόητες" ἀπαντήσεις.
Ἀς τὸ ξαναποῦμε: στὶς μέρες μας, ἡ ἀξία μιᾶς συζήτησης εἶναι κυρίως τὸ ποῦ βάζει τὰ ἐρωτηματικά της... (Γ.Φ.Φ.)

(Δημοσίευση: 12 Ὀκτωβρίου 2007)

(Δημοσίευση: 10 Ὀκτωβρίου 2007) Ὁ ἀναγνώστης μας ΦΥΛΛΟΨΑΧΤΗΣ, καὶ τακτικὸς πλέον σχολιαστὴς-συνομιλητὴς τῶν ἀπόψεων ποὺ δημοσιεύονται στὸ περιοδικό μας, μᾶς ἔστειλε μὲ τὸ ἠλεκτρονικὸ ταχυδρομεῖο ἕνα σημείωμα που 'ναι κι ἀπόγνωση, πού 'ναι καὶ λαδάκι ἀνακούφισης στὴν ἀπόγνωση. Κι ἕνα "εἴμαστε ἐδῶ" ποὺ θέλει νὰ στηρίξει -ἐπάνω στὰ οὐσιαστικά, ὄχι στὰ στερεότυπα- τὸ βλέμμα αὐτοῦ ποὺ δοκιμάζεται.
Γονεῖς ἀκροβάτες. Παιδιά ὀνειροβάτες. Γονεῖς ὀνειροβάτες. Παιδιὰ ἀκροβάτες. Στὸ ἴδιο ξυράφι ἐπάνω. Οἱ ἐπιστήμονες τρίβουν τὰ χέρια τους - μαζύ μὲ τὰ πρωϊνάδικα. Ἐγκληματολόγοι, Κοινωνιολόγοι, Παιδοψυχολόγοι, ἂν ἀφεθοῦν μόνοι τους, θὰ ὀργανώσουν-ὁλοκληρώσουν-δικαιολογήσουν τὸ Παιδομάζωμα τοῦ 21ου αἰῶνα.
Ἕνα "εἴμαστε ἐδῶ" (προσωπικῶς ἔτσι τὸ εἰσέπραξα) ποὺ θέλει νὰ συζητήσει, νὰ προχωρήσει τὰ πράγματα, ν' ἀλλάξει ἐπιτέλους τοὺς προσανατολισμοὺς τῆς συζήτησης, νὰ τὴν ξεκολλήσει ἀπὸ τὰ ψευδεπίγραφα καὶ τὰ στερεότυπα. Νὰ συζητήσουμε! (Γ.Φ.Φ.)

(Δημοσίευση: 12 Σεπτεμβρίου 2007) "Εἶμαι ἕνα ὄνομα, μὲ λένε Τουρκολέκα. Παράξενο ὄνομα ἔχει καὶ τὸ καλό του αὐτό, ὅποιος τ' ἀκούει τὸ συγκρατεῖ. Παλιά ἤμουνα χωριό. Ἕνα χωριὸ μὲ τὰ ὅλα του: τοὺς κατοίκους του, τὶς ἀρχές του, τοὺς πολιτευτές του, τὴν ἐκκλησία του, τὸ μοναστῆρι του, τὰ σχολειά του. Εἶχα τὴ γῆ μου, τὰ δέντρα μου, τοὺς θάμνους μου, τὰ ζῶα μου καὶ τὰ θηρία μου, τὰ πετούμενα καὶ τὰ ἑρπετά μου. Στὰ Φρετζέικα, ἐκεῖ δίπλα στὸ Ρυάκι, ἔμενε μία οἰκογένεια ἀγριόχοιρων γιὰ τοὺς ὁποίους ἤμουνα πολύ περήφανος. Οἱ κάτοικοί μου ὅμως ἦταν πολύ φτωχοί, κι ἔτσι, ὅποτε τὰ ἔβρισκαν, ἔσφαζαν τὰ ἀγριογούρουνα καὶ ἔκαναν γιορτή, σωστὸ πανηγύρι, ἀντίστοιχο μὲ τῆς Παναγιᾶς ἢ μὲ τὰ Νικητάρια. Κλαρῖνα, νταούλια καὶ βιολιὰ ἔπαιζαν ὅλο τὸ βράδυ καὶ λάδωναν τὸ ἄντερό τους. Ποδεμένοι κι ἀπόδετοι ἔσερναν χορούς βαρεῖς, ἀπὸ τὸ ρακί καὶ τὸ ἄψητο κρασί, καὶ μερακλώνανε. Πιὸ κεῖ ἡ Ἐλληνίτσα, τὸ Μεμί..."

Kαὶ πῶς νὰ σοῦ μιλήσω γιὰ ὅλα αὐτὰ ποὺ μοῦ εἶπες καλή μου... Ἐσὺ Λίλυ ποὺ μέχρι χθὲς δὲν σὲ ἤξερα καὶ τώρα σὲ ξέρω μιὰ ζωή, μιὰ ἴδια ζωή... Καὶ πῶς γίνεται ἄνθρωποι ἄγνωστοι νά 'ναι τόσο κοντινοί, ἀπὸ τὴν ἴδια φύτρα δηλαδή, θέλω νὰ πῶ ποὺ ἡ πέτρα ποὺ πάτησες πρέπει νὰ παίζει τὸν ρόλο της στὴν ἠθική τῆς γλῶσσας σου. Ποδεμένοι καὶ ἀπὸδετοι... Εἶμαι ἀπ' τὴν Ἐλληνίτσα, τὸ Μεμή, καὶ δὲν ἄντεξα νὰ προχωρήσω παραπέρα, καλή μου, νὰ περπατήσω τὰ τρία-τέσσερα χιλιόμετρα μέχρι τὸ Τουρκολέκα. Δὲν ἄντεξα, μὲ καταλαβαίνεις; Δὲν τολμῶ νὰ ρωτήσω τοὺς συμπατριῶτες ἐὰν σώθηκε ὁ ἉγιοΣώζοντας, ἀλλά κι ἡ Ρουσαλή, ἡ Λάκκα... Δὲν θέλω νὰ δῶ τὰ βήματα τοῦ παπποῦ μου καὶ τοῦ προπάππου μου σβησμένα, καψαλισμένα καὶ πρὸς τὰ ἐκεῖ. Πρὸς τὴν ἄλλη μεριά, πρὸς τὰ Παραδείσια, μοῦ τὰ κάψανε ὅλα, τὸν ψηλό Δέντρο τοῦ προπάππου μου, ὅλα. Ὅλα... Δὲν ἄντεξα νὰ ἔρθω πρὸς τὰ σένα, Τουρκολέκα μου, γιατὶ ἔχω ἀνάγκη νὰ πιστεύω ὅτι πρὸς τὰ κεῖ κάτι ἔμεινε ὄρθιο. Κάτι ἀπ' τοὺς παπποῦδες μου, γιὰ τὶς κόρες μου. Γιὰ νά 'χουν κάπου "ν' ἀκουμπήσουν τὴν ψυχή τους".
Μὰ κι ἄν δὲν ἔμεινε, πάλι οἱ κόρες μου θὰ μάθουν γιὰ τοὺς παπποῦδες τους, πάλι θὰ δοῦν κάθε τους χνᾶρι. Τοῦτος ὁ τόπος ἔχει τὸν τρόπο του νὰ γεννοβολάει ζωή. Οἱ κόρες μου γνώρισαν καὶ θὰ γνωρίσουν. Καὶ τὰ παιδιά τῶν παιδιῶν μας. Μᾶς έκαψαν μὰ δὲν μᾶς ξερίζωσαν. Ὅπως λὲς καὶ σύ: ἐγώ τὸ Μεμή, ὀμνύω!...Γιάννης Μεμαῖος.

(Δημοσίευση: 4 Σεπτεμβρίου 2007)

(Δημοσίευση: 4 Σεπτεμβρίου 2007). Ἡ δήλωση τοῦ Μίκη γιὰ τὴν πυρπόληση τῆς Ἑλλάδας.