Ὅσο ἀπομαγεύει τὸν κόσμο ἡ θετικιστικὴ ἐμπειρικο-ρασιοναλιστικὴ Ἀριστερά, θὰ τὸν άναμαγεύει μυστικευτικὰ ὁ τεχνοφασισμός. Μετέωρη ἐκκρεμότητα δὲν εἶναι ἡ ἐπιστροφή, ἀλλὰ ἡ διάνοιξη._ Γ.Φ.Φ. (17.07.2015)

Τὸ πάνδημο ἀξίωμα πὼς «Ὁ σύγχρονος κόσμος εἶναι πολύπλοκος!» ἀποκρύπτει τὸ διπολικὸ ἀνθρωπολογικὸ πρότυπο τῆς Νεωτερικότητας, καὶ τὴν βιοτροπία του: ὁ ἄνθρωπος ἀπέναντι στὴν ζωή του ἀφ’ ἑνὸς φορτώνει τὴν δυσκολία στὴν “ἀντικειμενικὴ” πραγματικότητα· τὰ πὰντα “εἶναι” πολύπλοκα καὶ μπροστὰ σὲ αὐτὸ ὁ ἴδιος εἶναι ἀνήμπορος... Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ἀποξενώνεται απὸ στόχους οὐσιαστικῆς προσωπικῆς ἀνάπτυξης – θὰ βροῦμε εὔκολα ἐδῶ ῥίζα τῆς τεχνοκρατίας καὶ τῆς γραφειοκρατίας. Κι ἀφ’ ἑτέρου, ἀντισταθμίζει τὴν ἐσωτερικευμένη αὐτὴ ἀδυναμία του ὑπεραναπληρωτικὰ, ἐνεργοποιῶντας τὶς τρεῖς πιὸ κονκισταδόρικες ἐκφάνσεις τῆς ὑπερέξαρσής του: τὸν Διανοούμενο, τὸν Ἀστὸ, τὸν Ἀναλωτή - ὅλα “τὰ μπορεῖ”, τὰ πάντα εἶναι “τοῦ χεριοῦ του” (ἰδίως: ἡ φύση, ἡ γλῶσσα, ὁ Ἄλλος). Πολυπλοκότητα εἶναι τὸ τεχνικὸ ἐπιχείρημα τῆς μυστικευτικῆς θεωρίας ποὺ συναρμολογεῖ αὐτὴ τὴν ἀλλοτριώνουσα-ἀλλοτριωμένη ὕπαρξη. _Γ.Φ.Φ. (17.01.2015)

Παρὰ τὴν ἐγκαθιδρυμένη γνώμη, ἡ πολυπλοκότητα ἀληθῶς προϋποθέτει  τὴν ὕπαρξη δρῶντος· καὶ τοῦτο διότι εἶναι λόγος (: σχέση) φύσεως καὶ ἐνεργείας, σχέση προαιρέσεως, δηλαδὴ ἠθελημένη καὶ ἀσκημένη. Ὡς σχέση, εἴτε καθηλώνεται λογικο-περιγραφικὰ στὸ ὑπάρχον, εἴτε ἀνοίγεται στὸ δυνάμει – προεχόντως ἠθικοβουλητικά. Ὁρίζει ἐπομένως ἕναν ἐνεργητή ἀφοῦ συνοψίζει μία σχέση ὄχι μὲ τὸ δυνατό ἀλλὰ μὲ τὸ ἀδύνατο, κι αὐτὸ μιᾶς καὶ διανοίγει (ἢ περιστέλλει) τὸν ὁρίζοντα τοῦ δυνατοῦ-ἀδυνάτου, τοῦ ἀδήλου. Συγκροτεῖ (ἐτοῦτον ἣ ἐκείνον) τὸν Κόσμο.

Σημαίνει αὐτὸ πὼς ἡ πολυπλοκότητα δὲν εἶναι ἀντικειμενικὸ μέγεθος, δὲν εἶναι αὐθύπαρκτη ἰδιότητα τῶν πραγμάτων, ἀλλὰ ἠθικοβουλητικὴ σχέση μαζύ τους.

Ὡς τέτοια ἀκολουθεῖ τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὰ πρῶτα βήματα καὶ δὲν ἀποτελεῖ καθόλου εἰδικὸ γνώρισμα τοῦ σύγχρονου κόσμου. «Τί δράσω;» ἀναρωτήθηκε ὁ βασιλιᾶς τοῦ Ἄργους Πελασγὸς στὶς αἰσχύλειες Ἰκέτιδες καὶ τοποθέτησε τὸν ἑαυτό του ἐνώπιον καθόλου “λιγότερης” πολυπλοκότητας ἀπό, λόγου χάρη, τὸ «τί νὰ κάνουμε» τοῦ Λένιν ἢ ἀπὸ ὅσα εἶχε νὰ ἀντιμετωπίσει ο Σημίτης τὴν νύχτα τῶν Ἰμίων. Τὸ «Ὄχι» του στοὺς πολιορκητὲς ποὺ ἀπαιτοῦσαν νὰ τούς παραδώσει τὶς Ἰκέτιδες δὲν ἦταν λιγότερο πολύπλοκο (κι ἀβεβαιο) ἀπὸ τὸ «Ὄχι» τοῦ Ἰ. Μεταξᾶ τὸ 1940. Οὔτε λιγότερο διαπλαστικό τοῦ ἄγνωρου μέλλοντος.

Οἱ δημιουργικοὶ ἄνθρωποι (στὰ μεγάλα καὶ στὰ μικρά τοῦ βίου) τὸ ἤξεραν πάντοτε αὐτό, καὶ πάνω σὲ αὐτὸ διακρίθηκαν ἀπὸ τοὺς «καμαριέρηδες τῆς Ἱστορίας». _Γ.Φ.Φ. (17.01.2015)

Αὐτοὶ μᾶς ἔδειξαν ὅτι καθορίζεται ἀπὸ τὴν ποιότητα (ἄς τὸ ποῦμε πιὸ τεχνικά: ἀπὸ τὸν βαθμὸ ἀνάπτυξης) τοῦ δρῶντος ἐνεργητῆ, ἀτομικοῦ ἢ συλλογικοῦ. Ὡστόσο, ἡ ἰδέα της ἔχει ἐγκατασταθεῖ στὸν νεωτερικὸ κόσμο, καὶ θεμελιώνει-ἐπικυρώνει ἀναθέσεις καὶ ἁρμοδιότητες. Ἐπάνω της συγκροτήθηκαν οἱ ἀπανταχοῦ τεχνογραφειοκρατίες - ἰδίως στὴν Ἐπιστήμη καὶ στὴν Πολιτική. Εἶναι ἄλλοθι τοῦ μυστικοῦ τῆς Γνώσης, θεμέλιο τῆς φυλασσόμενης ἀπόφασης, δηλαδὴ σύγχρονο θεμέλιο τῆς Ἐξουσίας.

Σήμερα, τὸ ζήτημα τῆς πολυπλοκότητας, μέσα ἀπὸ τὴν ἀνθρωπολογικὴ κατάρρευση λόγῳ τῆς νεωτερικῆς διπολικῆς διαταραχῆς «καθηλωμένος ἄνθρωπος - ὑπερεξηρμένο ὑποκείμενο», ἀποτελεῖ ἀποκαλυπτικὸ ναυάγιο αὐτοῦ ποὺ ἐκλήθη νὰ συγκαλύψει: τὸ κίβδηλο τῆς (ἐπίσης νεωτερικῆς) διακρίσεως ὑποκειμενικοῦ καὶ ἀντικειμενικοῦ· κάτι ὅμως ποὺ καθόλου δὲν σημαίνει πὼς εἶναι σκέτη φενάκη ἢ προπαγάνδα, ἀφοῦ ἀντανακλᾶ ἀκριβῶς τὴν κατὰσταση τοῦ δρῶντος, δηλαδὴ τὴν σχέση δυνατότητάς του μὲ τὰ πράγματα, τὰ ὁποῖα δὲν εἶναι παρὰ οἱ ἠθικοπνευματικὲς σχέσεις τοῦ βίου του. _Γ.Φ.Φ. (17.01.2015)

Φίλοι μοῦ ὑπέδειξαν πὼς ἀνορθογραφῶ, πὼς τὸ "μαζὺ" γράφεται με ἰῶτα: μαζί - κι ἔχουν δίκηο. Τοὺς ἐξήγησα, ὅσο μπόρεσα, πὼς δὲν πρόκειται γιὰ ἀνορθογραφία μὰ γιὰ μικρὴ προσωπική μου ἐνορθογράφηση.

Θέλω νὰ πῶ ὅτι τὸ μαζὶ δὲν μοῦ μιλάει τῆς κοινώνησης, μοῦ γράφει μᾶλλον τῆς μονάξιας. Ἕνα ἰῶτα, ἐδῶ, εἶν' ἕνα γεροντάκι ποὺ στηρίζεται μονάχο του σὲ μαγκουρίτσα. Βόλτα στὸ πᾶρκο βυθισμένη στὶς ἀπουσίες. Τὸ ἰῶτα δὲν ἔχει κοντά του κάτι ἄλλο νὰ κρατιέται, κάτι Ἄλλο σφιχτὰ δίπλα του, μέσα του. Πῶς να στηρίξει σαν δεν στηρίζεται... Τὸ μαζὶ δὲν γράφει μαζύ.

Τὸ μαζὺ εἶναι ἐντελῶς ἀλλιώτικο. Εἶναι δύο γεροντάκια, ζευγάρι, φίλοι, ποὺ ἔχουν βάλει τὶς μαγκοῦρες τους αντικρυστά, τὶς ἔχουν ἑνώσει καὶ κρατιοῦνται, τόσο σφιχτὰ ποὺ νὰ προφέρονται μὲ μία πνοὴ, σὰν ἕνα πρᾶγμα, ποὺ σὰν δοκιμάσεις νὰ τὶς χωρίσεις παύει ἡ λέξη ὅλη, δὲν μπορεῖ νὰ προφερθεῖ, δὲν ὑπάρχει πιὰ.

Δυὸ μαγκουρῖτσες ἑνωμένες καὶ γυρισμένες ἀνάποδα, ὕψιλον σὰν κούπα ἀχνιστοῦ καφέ τὸ πρωινό, ἀπ' ὅπου πίνουν μαζὺ οἱ δυό τους· στιγμὴ ἀνάπαυλας καὶ στήριξης στὴν παρουσία τοῦ ἄλλου καθημερινή, μέσα στὴν ὁλόγυρα καθημερινή βία. Ἀπ' τὸ ἴδιο φλυτζάνι, μοιράζονται, τὴν ἴδια γεύση: τὴν γεύση μιᾶς Εὐμενῖδος θεότητος γιὰ τὸν βίο. Μέσα στὴν ἄκρατη φθορὰ τοῦτο τὸ "υ", τὸ μαζὺ τῆς κούπας κι ἡ κούπα τοῦ μαζύ, δίνει κράτος. Λικνίζει τὴν ἐλπίδα, ἄλλοτε μὲ βαρεία "ὺ" καὶ ἄλλοτε μὲ ὀξεία "ύ", σὰν πῶς λικνίζεται ἡ μυρωδάτη ἄχνα τοῦ καυτοῦ καφὲ πάνω ἀπ' τὴν μοιρασμένη κούπα. Ἐνορθογραφεῖ καὶ ἐμπνευματώνει τὴν λέξη δύο ἀνθρώπων ποὺ δὲν γίνεται νὰ ὑπάρξουν κατὰ μόνας.

Τὸ μαζὺ, λοιπὸν, εἶναι ποὺ γραφεικονίζει τὸ μαζύ· εἶναι ἡ εἰκονολογία του ἄν μ' ἐννοεῖς γλωσσολόγε μου, ἡ ἄρση τῆς εἰκονικότητός του μέσα ἀπὸ τὴν ἀποκατάσταση τῆς εἰκόνος του. _Γ.Φ.Φ. (17.02.2013)

Ἄνοιξα καὶ τὸν Μπαμπινιώτη καὶ βρῆκα ἐκεῖ πὼς ἡ γραφὴ «μαζὺ» ἔρχεται ἀπὸ τὸ «ἄμα σύν» !! Πανέμορφο... Εἶναι, λέει, παλαιὸτερη γραφή, βυζαντινή, πρὶν τὴν ἐπίσημη καὶ κρατικόθρεφτη Τριανταφυλλίδεια Δημοτικιὰ ποὺ ἐκσυγχρονιστικῶς τὰ διέλυσε ὅλα. «Ἄμα» θὰ πεῖ ὁμοῦ, ἀπὸ κοινοῦ: ἀντάμα, συνάμα, ἐν τῷ ἄμα...

Μὰ καὶ τὸ «σὺν» γραφεικονίζει, ἐπίσης κι αὐτό, πὼς σὰν ἄνθρωπος συνδέομαι, συν-δέομαι: παναπεῖ δένομαι -μὰ καὶ ἔχω (συν)ἀνάγκη, καὶ (συν)προσεύχομαι. Συν-δένει, μὰ ἐλευθερωτικὰ ὄχι καθηλωτικά, αὐτὸ εἶναι τὸ ἀνεξήγητο. Τὸ σὺν γράφει τὸ δόσιμο στὸν ἄλλον, εἶναι αὐτὸ ποὺ ἡ βαθειὰ ἀνθρώπινη Ὀρθοδοξία λέει "παράδοση στὸν ἄλλον", τὸ νὰ παραδοθεῖς στὴν ἄσκεφτη κοινότητά σας, εἶναι ἡ ἀγάπη. Εἶναι τὸ σὺν τῆς συνύπαρξης, τῆς συντροφιᾶς, τοῦ συντρόφου, τῆς συνταύτισης. Τοῦ συνταξιδιώτη, κατάλαβες; Καὶ τῆς συγγνώμης, ποὺ ἔτσι γίνεται συν-γνώμη, παναπεῖ "ἀπὸ-κοινοῦ-γνώμη" κι ὄχι γνώμη (ἔστω ἀπαλλακτικὴ ἢ εὐμενὴς) τοῦ ἑνὸς γιὰ τὸν ἄλλον. Τὸ μαζὺ ἔρχεται νὰ κατατροπώσει τὴν νόθα ἔπαρση τοῦ Κρίνοντος ‘Υποκειμένου, θυμίζει πὼς ἡ συγγνώμη δὲν εἶναι ψῆφος ἀνοχῆς ἀλλὰ ἄμα σύν· πὼς ἀληθῶς εἶναι δυὸ χέρια παιδιοῦ ἀπλωμένα γιὰ ἀγκαλιά, πρὸς τὰ πάνω, ἔτσι ποὺ νὰ θυμίζουν προσευχή, δέηση συν-δέηση, ἢ μιὰ μοιρασμένη κούπα ἀχνιστοῦ καφέ ποὺ ‘ναι τὸ ἴδιο πρᾶγμα.

...Ἄς μᾶς ἐπιτραπεῖ τοῦτο τὸ ἀτάσθαλο «υ», σὰν μία προαίρετη εἰκόνιση τοῦ πλάγιου βιώματος στὴν ὀρθὴ γραφή. _Γ.Φ.Φ. (17.02.2012)

Ἡ παρατεταμένη «ἐβδομάδα» τῶν Παθῶν ἀναζητεῖ στὰ ἄγνωστα καὶ ὀνειρικά της σχήματα τὴν Ἀνάσταση.

«Πολλοὶ προοδευτικοί, παράξενο δὲν εἶναι;» καὶ ἀριστεροὶ τοὺς πέφτει βαρειὰ ἡ μεταφυσικὴ καὶ ἀναζητοῦν μὲ ὀρθολογικά, σχεδὸν στρατιωτικά, βήματα τὴν Ἐπ-ανάσταση.

Νὰ καβατζάρουμε, σοῦ λένε, τὸ Νῦν τῶν θεσμῶν καὶ τῆς οἰκονομίας καὶ γιὰ τὸ Ἀεὶ ὅ,τι περισσέψει ἀπὸ τὶς ταφόπλακες τῶν ἐχθρῶν μας.

Ἡ κοινωνική σύγκρουση εἶναι ἀναπόφευκτη καὶ ἡ βία ὡς ἕνα βαθμό. Τὸ περιεχόμενο ὡστόσο τῆς σύγκρουσης καὶ τὸ μέγεθος τῆς βίας δὲν εἶναι τὸ ἴδιο ἀναπόφευκτα, ἀφοροῦν τὴν οὐσία τῆς ἀνθρώπινης παρουσίας καὶ θέλησης. Τὴν ψυχική, μορφωτική καὶ ἱστορική της διάθεση.

Δὲν γίνεται, ἔτσι, πιὸ συνεπὴς ἡ κοινωνικὴ σύγκρουση ἢ πιὸ ταξικὴ μὲ πυροβολημένους στὴν πλάτη. Χάσκει ἀπ' τὸ Κακὸ καὶ τ' Ἄδικο τῆς ἐπιτυχίας της. Πνίγεται μέσα στὸν χαμὸ τῶν νέων τὴν ἴδια στιγμὴ ποὺ καταγγέλλει τὴν βιαστική τους ὕπαρξη.

Ὑπεριστορικὸ δίδαγμα-φῶς ἡ Ἀνάσταση θὰ ἔπρεπε νὰ μιλᾶ βαθύτερα στὶς ψυχὲς τῶν ἀριστερῶν γιὰ τὴν Μεταμόρφωση τοῦ κόσμου καὶ τοῦ ἐχθροῦ. Θὰ ἔπρεπε νὰ συντονίζεται Λογικὰ καὶ Ὀνειρικὰ ταυτόχρονα μὲ τὶς βαθύτερες ἀξιώσεις μιᾶς κοινωνίας. Ἡ ἐξαφάνιση τοῦ ἀντίπαλου, τὸ «δὲν κρατᾶμε αἰχμαλώτους» γιὰ λόγους τακτικῆς (!), κάνουν τὸ κοινωνικὸ τοπίο Γολγοθᾶ καὶ τὴν ἐπανάσταση σταύρωση χωρὶς Ἀνάσταση.

Ἡ ἐπανάσταση χωρὶς ἀναστάσιμη λογικὴ πραγματώνεται ὡς χημειοθεραπεία._Α.Β. (11.04.2012).

Στὴν πρωινὴ τελετὴ ἔναρξης τοῦ καθ' ἡμέραν βίου, πρωινάδικο, ὁ ἐκπρόσωπος Τύπου τῆς ΕΛ.ΑΣ ἀνακοίνωνε τὴν ταυτοποίηση τῶν ἰχνῶν τῶν συλληφθέντων. Ἀλλάζοντας κανάλια ἔπεσα πάνω σὲ μία Γ.Γ. Ὑπουργείου ποὺ ἐξηγοῦσε τὰ πῶς καὶ τὰ γιατὶ τῆς συμβασιοποίησης τῶν ἐργασιακῶν σχέσεων.

Ντύθηκα, ἔφυγα γιὰ τὴν δουλειά. Στὸ δικαστήριο, ἡ πρόεδρος τοῦ Αὐτόφωρου ἀναρωτιόταν ἐὰν ἡ ὐπόθεση ἐμπίπτει ἢ ὄχι στὸν νόμο γιὰ τὴν δοσοποίηση τῶν χρηματικῶν ποινῶν. Τό ἀπόγευμα ἐκπροσώπησα κατοίκους σὲ συνεδρίαση δημοτικοῦ συμβουλίου. «Καὶ ἐμᾶς μᾶς ἀπασχολεῖ ἡ ἠπιοποίηση τῆς κυκλοφορίας τῶν αὐτοκινήτων στὸν δῆμο μας» δήλωσε ὁ δήμαρχος.

Γύρισα σπίτι. Στις εἰδήσεις ὁ Ἀλέξης «τῆς ἀριστερᾶς καὶ τῆς προόδου» κατήγγελλε πὼς ὑπάρχει σχέδιο φτωχοποίησης τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ. Μετὰ, ἕνα ρεπορτὰζ ἀποκάλυπτε τὸ οἰκονομικὸ σκάνδαλο μὲ τὴν ὑπογειοποίηση τῶν γραμμῶν τοῦ ΟΣΕ. Στὸ ἄλλο κανάλι, συζήτηση οἰκονομολόγων γιὰ τὶς συνέπειες τῆς παγκοσμιοποίησης.

Ἦταν μία γεμάτη μέρα, ξάπλωσα. Πῆρα ἕνα βιβλίο ποὺ ἀγόρασα πρόσφατα, γιὰ τὴν Αἰσθητικὴ Παιδεία, τοῦ Σίλλερ. Ἔπιασα να διαβάζω τὴν Εἰσαγωγή του, γραμμένη ἀπὸ Ἑλληνίδα ἐπιστήμονα : «...Κοινωνική, επομένως, συνείδηση και οντολογοποίηση είναι οι δύο διαστάσεις που "ρομαντικοποιούν", δηλαδή βαθαίνουν, εσωτερικοποιούν, καθολικοποιούν, άρα μοντερνοποιούν, την ιδέα του ωραίου και τη λειτουργικότητά του...»

Ἄφησα το βιβλίο, κι ἔσβησα τὸ φῶς μένοντας ἀκίνητος γιὰ ὥρα πολλή. Σκεπτόμουν, σκεπτόμουν, μὰ γύρω ἄκουγα ὅλη αὐτὴ τὴν -ποίηση/μεταποίηση τοῦ Κόσμου νὰ μὲ περιγελᾶ μὲσα στὴν σκοτεινιὰ τῆς νύκτας· καὶ νὰ σαρκάζει ὑστερικὰ τὴν ρήση τοῦ τρομαγμένου ποιητὴ πὼς σὲ τοῦτο τὸν τόπο δὲν ὑπῆρξε οὔτε ἕνας αἰῶνας χωρὶς ποίηση. Κρατοῦσα τὰ μάτια κλειστὰ. Πολὺ τὸ σκοτὰδι.  _Γ.Φ.Φ. (17.03.2012)

Ἡ ἀπόλυτη διάσπαση τοῦ Τί καὶ τοῦ Πῶς. Ἡ καταρράκωση καὶ τῶν δύο. Κι αυτό, σὲ μία γλῶσσα ποὺ δημιουργήθηκε ἰδιαίτατα πάνω στὴν ὑψηλὴ ἐναρμόνιση αὐτῶν τῶν δύο - καὶ στὸν αὐστηρό, διακριτὸ σεβασμό τους.

Ὑπογειοποίηση... Στὸν ὁρίζοντα τοῦ μοντερνικοῦ Κρατικοῦ Δημοτικισμοῦ μας δὲν ὑπάρχει ὡς Ἔννοια ἡ γείωση. Τὸ ρῆμα γειώνω δὲν ἔχει γιὰ τοὺς ἐμπνευστὲς τῆς ὑπογειοποίησης καμμία σημαινόμενη Ἔννοια «λόγος-πρὸς/ἀπὸ-τὴν-γῆ» (ὅπου λόγος, ἐδῶ, σημαίνει ἀναφορὰ/σχέση, μὰ μὲ ὅλες τὶς συμπαραδηλώσεις τοῦ ὅρου). Τὰ ρήματα, οἱ λέξεις, δὲν ἔχουν ἐννοιακὸ πυρῆνα. Δὲν ἔχουν Ἔννοια ὡς ἐν τῷ βάθει καὶ ἐν παντὶ σημαινόμενο ποὺ να ὁδηγεῖ τὶς Σημασίες, ποὺ μὲ τὴν σειρά τους, ἐξοπλισμένες, θέτουν τὰ ὅρια τῶν Χρήσεων· ἔχουν μόνο Σημασίες και, κυρίως, Χρήσεις. Μιὰ Χρήση ἐδῶ, μιὰ Χρήση ἐκεῖ... Ἡ γείωση, ἐπομένως, δὲν ἔχει σὲ αὐτὸν τὸν ὁρίζοντα παρὰ τὴν ἐμπειρικο-λειτουργικὴ Χρὴση ποὺ συναντᾶμε στὴν ἠλεκτρολογία.

Snack γλῶσσα. Ἀσύνδετα, διάσπαρτα, βρίσκονται ἐδῶ καὶ ἐκεῖ στὴν σκέψη τους καὶ ἄλλα λεκτικὰ κέρματα τῆς κατακερματισμένης πλέον γλῶσσας: προσγείωση, ἀπογείωση τὰ ὁποῖα, ἐπίσης ἐμπειρικο-λειτουργικῶς, τοὺς χρησιμεύουν μόνο στὰ ταξίδια μὲ ἀεροπλάνο ἣ στὶς συζητήσεις γιὰ τὴν οἰκονομία ἢ τὸν ρεαλισμό.  Ἐξ ἴσου, δὲν ὑπάρχει στὴν σκέψη τους ἡ καταδήλωση ἐπιρρηματικῶν σχέσεων ὅπως αὐτὲς περιέχονται στὸ κατηγόρημα μέσω τῶν προθέσεων: ἐν, εἰς, ἐκ, σύν, πρός, πρό... Γι' αὐτοὺς ὑπάρχει μόνο ἡ ἐμπειρικὴ καὶ en bloc ἐμφάνιση/κατάσταση «ὑπόγειο» (καὶ ὄχι ἡ Ἔννοια «ὑπὸ-τὴν-γῆ»), καὶ τὸ ἐπιφερόμενο ἀποτέλεσμα «εἶναι-ὑπόγειο» (καὶ ὅχι ἡ Ἔννοια «σχετισμὸς-μὲ-τὸν-λόγο-τῆς-γῆς»). Γιὰ αὐτὸ καὶ ἡ ὑπογείωση (Ἔννοια καὶ Τύπος) εἶναι ἀνύπαρκτη στόν Κόσμο τους. _Γ.Φ.Φ. (17.03.2012)

Μετὰ τὸ ἰδιοπρόσωπο Τυπικὸ τῆς ἑλληνικῆς γλῶσσας (γραμματική, συντακτικό, στίξη) ποὺ ἔχει τεθεῖ ἐκποδὼν τὰ τελευταῖα τριάντα χρόνια, τὸ ὀχυρὸ ποὺ πρέπει νὰ πέσει εἶναι τὸ Παραγωγικό, ἡ δημιουργία νὲων λέξεων. Τομὲας ὅπου ἡ δημοτικὴ ἑλληνικὴ ἔχει ξεχωριστὲς κι ἀστείρευτες δυνατότητες, ἰδίως καὶ ἀκριβῶς χάρη στὴν ὕπαρξη τῶν κανόνων τοῦ Τυπικοῦ (ποὺ διέσωσε ἡ λόγια ἑλληνική): θέμα λέξεων, ποικιλία καὶ χρήση προθέσεων κ.λπ, καὶ τῆς μέσῳ αὐτῶν ὑπηρέτησης τῆς σύνθετης ἐννοιακότητας τῶν ἑλληνικῶν.

Ρηγματώνεται, ἐδῶ, ἡ ἴδια ἡ ρηματικὴ δομὴ τῆς γλῶσσας. Τὰ ἐνεργητικὰ ρήματα, καθὼς ἀποκόπτονται ἀπὸ τοὺς ἱστορικοὺς κανόνες σχηματισμοῦ τους, ἀποστεγνώνονται ἀπὸ τὴν Τυπικὴ τους μνὴμη, ἡ ἀποκατασταλαγμένη ἐνύπαρκτη ἰσορροπία ὑποκειμένου καὶ κατηγορήματος ἀποσυντίθεται. Τὸ ὑποκείμενο καὶ ἡ ἐνέργεια ὠθοῦνται στὸ περιθώριο, ξεθωριάζουν, τὸ προσκήνιο καταλαμβάνουν τὸ ἀποτέλεσμα καὶ τὸ ἀντικείμενο. «Ταυτο-ποίηση» σημαίνει «καθίσταται ταυτόν», τίποτε ἄλλο.

Στὴν ἱστορικὴ ἑλληνικὴ γλῶσσα ἀρκεῖ τὸ γκρεμίζω (ἢ τὸ κατεδαφίζω) γιὰ νὰ σημάνουμε εἴτε τὴν ἐνέργεια εἴτε τὸ ἀποτέλεσμα μίας κατεδάφισης - ἣ καὶ τὰ δύο. Δὲν μᾶς χρειάζεται τὸ «γκρεμοποιῶ» οὔτε το «κατεδαφοποιῶ» - ἄς μὴν μᾶς σοκάρουν αὐτὰ τὰ παραδείγματα· ἄν προσέξουμε, θὰ δοῦμε πὼς εἶναι ὁλόιδιας κοπῆς μὲ τὸ ὑπογειοποιῶ: κατὰ-ἔδαφος-ποιῶ = ὑπὸ-γῆ-ποιῶ.

Παρὰ φύσιν μεταπράττονται κανόνες ἄσχετοι πρὸς τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα, ἀταίριαστοι. Καταχρηστικοί καὶ ἄχρηστοι. Τὰ «-ποιῶ», «-ποίηση» ἀποτελοῦν ἀλλοιώνουσα μεταφύτευση τοῦ «-ify / -ifier» καὶ τοῦ «-ification» τῶν λατινογενῶν κι ἀγγλοσαξωνικῶν γλωσσῶν, ποὺ παρήχθησαν ἀπὸ τὸ λατινικό ρῆμα facio (κάνω, πράττω, ποιῶ): identify/idem-facio, purify/(purifico) purus-facio, notify/nota-facio κ.ο.κ.

Μεταπράττεται, ἐπίσης, μία ἰδεολογία γιὰ τὴν γλῶσσα: "μία λέξη - μία Χρήση", γιὰ κάθε ἐμπειρικὴ ἐμφάνιση μία δικιά της λέξη. Ἰδεολογία πὼς γενικὸς κανόνας δὲν δεσμεύει οὔτε ἐκ λόγων περιεχομένου (Ἔννοια) οὔτε ἐκ μορφικῶν λόγων (Τυπικό). Ἡ ίδια ἡ πραγματικότητα λογίζεται σὰν ἕνας χύδην σωρὸς ἀπὸ μεμονωμένες καταστάσεις, άπὸ ἀτομικὰ συμβάντα χωρὶς κάποιον κοινό κανόνα, παναπεῖ χωρὶς ἰδιαίτερη ἐνότητα. Ὁ φονξιοναλισμὸς τῶν σημάτων. Οἱ λέξεις, χωρὶς ἐννοιακὸ φορτὶο καὶ καθολικεύουσα ἀναφορά, καθίστανται κωδικὰ σύμβολα περιγραφικῆς καταδήλωσης τοῦ (μεμονωμένου) σημαινόμενου:  σύγχρονα συλλαβικὰ ἱερογλυφικά. _Γ.Φ.Φ (17.03.2012).

Δὲν μᾶς φταῖνε τὰ μίντια. Τὸ πιὸ ἀνησυχητικὸ εἶναι πὼς κανεὶς δὲν νοιὼθει ἄβολα μὲ ὅλα αὐτά, ἰδίως οἱ διανοούμενοι καὶ οἱ μορφωμένοι. Θαρρεῖς, μάλιστα, πὼς ἀντιθέτως διαγκωνίζονται γιὰ τὸ ποιός θὰ πλάσει πρῶτος μιὰ -ποίηση λέξη. Ναρκισσευόμενοι θεωροῦν τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα τοῦ χεριοῦ τους, κρατοῦν τὰ γλωσσοκατορθώματά τους καὶ τὰ κραδαίνουν στὴν κοινὴ θὲα πρὸς δόξα καὶ ἀναγνώριση· ἀκριβῶς ὅπως ἄλλοτε λαοὶ ποὺ (ἀδίκως, ἀπ' ὅ,τι φαίνεται) θεωρήθηκαν βάρβαροι κράδαιναν τὶς ξέχειλες μὲ νίκη καὶ εὐωχία κοῦπες τους, τὶς φτιαγμένες ἀπ' τὰ κρανία τῶν ἐχθρῶν τους. _Γ.Φ.Φ (17.03.2012).

Ὑπάρχουν  ἐ ν ν ο ι α κ ὲ ς  γλῶσσες, ὅπως ἡ ἀρχαία ἑλληνικὴ καὶ ἡ γερμανική, καὶ γλῶσσες ἐμπειρικο-περιγραφικὲς, ὅπως ἡ ἀγγλική. Τὶ γλῶσσα εἶναι ἡ νέα ἑλληνική; Τὸ ἐρώτημα δὲν ἀπευθύνεται στὸν κ. Μπαμπινιώτη.

Μέχρι να τὸ ἀπαντήσουν οἱ διάφοροι, μποροῦν νὰ ἀναρωτηθοῦν πῶς μιλοῦν καὶ γιὰ ποιὸ πρᾶγμα, παναπεῖ τί σόι Κόσμον θέλουν:

Οἱ κρατολαλοῦντες: Ταυτοποίηση ἢ ταύτιση;

Οἱ διεθνοκονομολαλοῦντες: παγκοσμιοποίηση ἢ παγκοσμίωση;

Οἱ λαολαλοῦντες: φτωχοποίηση ἢ ἐκπτώχευση;

Οἱ νομολαλοῦντες: δοσοποίηση ἢ ἐκδοσισμό;

Οἱ τεχνικολαλοῦντες: ὑπογειοποίηση ἣ ὑπογείωση;

Οἱ δημοτολαλοῦντες: ἠπιοποίηση ἢ ἐξομάλυνση;

Οἱ φιλοσοφολαλοῦντες: ὀντολογοποίηση ἢ ἐξοντολογισμό;

Μποροῦν νὰ παρατεθοῦν καὶ ἄλλα ἐρωτήματα: καθολικοποίηση ἢ καθολίκευση (κατὰ τὸ γενίκευση, εἰδίκευση, μερίκευση, ἀτομίκευση); Μοντερνοποίηση ἢ ἐκμοντερνισμὸς, καὶ πάει λέγοντας. - Γιὰ ἐπίδοξους/ἐπίδοξες συγγραφεῖς Εἰσαγωγῶν στὸν Σίλλερ, πάντως, δὲν ὑπάρχει ἐρώτημα, πιθανῶς δὲ οὔτε καὶ γιατριά. Νὰ τρέξουν νὰ γραφοῦν στὴν Πρώτη Δημοτικοῦ, νὰ μάθουν τὰ βασικὰ τῆς γλώσσας, πρὶν ξανασκεφθοῦν νὰ μᾶς εἰσάγουν στὴν Αἰσθητικὴ καὶ στὴν ἰδὲα τοῦ ὡραίου. _Γ.Φ.Φ. (17.03.2012)

Ἡ μονοπωλιακὴ συγκέντρωση ψυχοτεχνικῶν μέσων στὸ διάχυτο κρὰτος ὄχι μὲ τὸν γνωστὸ τρόπο τοῦ κλασσικοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ (π.χ. σοβιετικὴ ψυχιατρική) ἀλλὰ μέσω τῆς κρατικοΰπαρκτης Ἐπιστήμης, ἡ ἐπέλαση τῆς ἰδεολογίας τοῦ θεραπευτισμοῦ ὅπου καθετί μπορεῖ νὰ εἶναι ἢ νὰ γίνει ἀντικείμενο θεραπευτικῆς ἀγωγῆς, ἡ ἀπὸ καιρὸ τώρα ἐσκεμμένη συρρίκνωση τῆς «διάχυτης ψυχοθεραπείας» μέσω τῶν πηγαίων (ἀλλ’ ὄχι καὶ γι’ αὐτὸ μυθοποιούμενων) σχέσεων τῶν ἀνθρώπων μεταξύ τους, οἱ διάφορες παραλλαγὲς τῆς λατρείας τῆς κανονικότητας, ὅλα αὐτὰ ἀφήνουν ἐλάχιστα ἐπιχειρήματα στοὺς κατὰ τὰ λοιπὰ καλόγνωμους θιασῶτες τοῦ θετικοῦ ρόλου τῶν ἐπαγγελμάτων τῆς ψυχικῆς ζωῆς, ποὺ ἔχουν πάψει ἀπὸ καιρὸ νὰ διερωτῶνται γιὰ τὴν καταστατικὴ αἰτία τους. Γιὰ μιὰ τέτοια στρογγυλεμένη ὕπαρξη ποὺ ἀρκεῖται σὲ man to man ἐπιβεβαιώσεις («βοήθησα τὸν τάδε ἢ τὸν δείνα») καὶ σὲ προτεσταντικῆς κοπῆς charity ἐπιφάσεις, ἡ ξιπασμένη κι ἀδιάφορη σὰν στρογγυλὴ θεὰ ἰσορροπία της στὸ βαθύτερο σημεῖο τῆς νεωτερικῆς κοιλάδας (ἐκεῖ ὅπου οἱ landlords φυλάττουν τὶς ἐφεδρεῖες τους γιὰ τοὺς χειμῶνες τους) καθιστᾶ ἄτοπη ἴσως δὲ καὶ ὕποπτη κάθε σκέψη ἀνηφορικῆς αὐτοσυνειδησίας ποὺ θὰ πρότεινε λόγου χάρη νὰ ἐπανεξετάσουμε τὸ θέμα ὡς μία ἐκλεπτυσμένα γιακωβίνικη σχέση Κυρίου και Δούλου.

Γιὰ τὴν περίπτωση νὰ γίνει ἀντιληπτὸ πὼς αὐτός ὁ ρόλος ζεῖ κατασκευάζοντας καὶ διαρκῶς ἐπεκτείνοντας ὁ ἴδιος τὸ ἀντικείμενό του (καὶ ἐπομένως νοσεῖ περισσότερο ἀπὸ αὐτό), νὰ κατανοηθεῖ δηλαδὴ ὁ ρόλος αὐτοῦ τοῦ ρόλου, οὔτε λόγος._ Γ.Φ.Φ. (12.01.2012)

Οἱ παραπάνω σκέψεις θέλουν κάποια προσοχή. Ἀφοροῦν μᾶλλον αὐτοὺς ποὺ κατέχουν τὰ ψυχοτεχνικὰ μέσα παρὰ αὐτούς ποὺ τὰ χρειάζονται. Ἡ ἀποκάλυψη τῶν ἐπιφάσεων τῶν μὲν δὲν ἁρμόζει νὰ γίνεται πρόφαση γιὰ τοὺς δέ. Μὲ ἄλλα λόγια, τὸ ὅτι ὁ γιατρός σου καπνίζει δὲν εἶναι ἐπιχείρημα γιὰ νὰ μὴν κόψεις τὸ τσιγάρο._  Γ.Φ.Φ. (12.01.2012).